Μια σύντομη διάδραση.
- Μα τι κακό είναι αυτό με σένα; Που θα πάει αυτή η ιστορία; Τι άνθρωπος είσαι εσύ;
- Ενώ, εσύ;!
- Πές μου! Είναι σωστό αυτό που κάνεις;
- Ενώ, εσύ, πας πίσω;!
- Μα δεν μιλάμε για μένα τώρα, δεν σε καθίζω στο εδώλιο. Μια ερώτηση κάνω μόνο.(Ψέμα,έχω αφρίσει απ το θυμό μου, αλλά δεν λέγονται αυτά έ;)
"Ενώ, εσύ",είναι το μελάνι που βγάζει η σουπιά όντας cornered. Είναι το ελιξήριο της ευθανασίας μιας έντονης συζήτησης(ενός τσακωμού) μεταξύ δυο ανθρώπων εκ των οποίων, ο ένας βρήκε λίγο δίκαιο και προσπαθεί να το απολαύσει και ο άλλος αρνείται πεισματικά να του δώσει την ευχαρίστηση.
Παλαιότερα ήταν το "ενώ εσύ καημένε". Εξελίχθηκε στο "ενώ εσύ μ@λ@κ@"και στα μέρη μου είναι σκέτο "'νώ,'σύ", με ελαφρύ σήκωμα τον φρυδιών και δεξιόστροφη κίνηση του δεξιού χεριού.
Very noisy, αφοπλιστικό, στέλνει στον κεάδα επιχειρήματα και σε οδηγεί στην νοητική παράλυση.
Τι άλλο; Α, ναι. Κατα 99.9999 κάνει το λάθος,σωστό.
Μπορεί βεβαίως να είναι και το φυτίλι στην μπαρουταποθήκη σου για no restrained inner explosions. Δηλαδή στο δι@λο τι μου είπες, στο δι@λο τι σου είπα, δεν θα τραβήξω φίλε μου εγώ, την πρίζα του μηχανήματος που σε κρατάει στη ζωή, επειδή δεν παίρνουν την ευθύνη οι γιατροί!
΄Νώ,'σύ!
Το σκέφτομαι και μου έχει κολλήσει ένα χαμόγελο μέχρι τις φτέρνες.
Μαζί με αρκετές απορίες:
Είναι γνώρισμα ελληνικόν; Είναι ο κολοφώνας του εξελιγμένου Ελληνισμού; Το απόσταγμα της νοοτροπίας μας;(Σουτ τινάκο,μπαίνεις σε άλλα χωράφια).Είναι μήπως,επειδή όταν πέφταμε κάπου μικροί αντί να μας πουν "φταις, γιατί ήσουν άτακτος",μαλώνανε την καρέκλα και το πάτωμα και λέγανε "κακό,κακό";
Σας κούρασα. Προχωρώ.
Μερικοί άνθρωποι που δεν έχουν ενημερωθεί γι'αυτήν την λεκτική σφαίρα, την βάζουν μέσα τους, σε όμορφα κομμάτια του εαυτού τους (κοινώς το παίρνουν κατάκαρδα). Γυρνάει εναντίον τους και μετά μουτζοκλέγονται. Δεν πρέπει όμως. Δεν χρειάζεται τόση αυτοκριτική. Κάποιες φορές η κριτική είναι καλύτερη. Με άμβωνα ψηλό, καλή ακουστική, ποπκορν για το κοινό και ορμήσεις παρορμήσεις γενεών δεκατεσσάρων.
Έτσι πρέπει. Γιατί στην χώρα που κανείς δεν φταίει σε τίποτα, για τίποτα...η παραδοχή...περισσεύει.
Σφίζω αποριών λέϊντιζ εντ τζεντλ μεν, ενώ εσείς διαβάζεται το τυποτένιο ετούτο εδώ γραπτό, του
'νω΄συ-ρου Tin.
