Γιατί πρώτα πρέπει να τα συλλέξουμε για να τα πετάξουμε
αυτά τα... κακώς κείμενα...
Ούτε να το ξεστομίσω δεν θέλω αυτό το virus κάτι που μόνο που το αναφέρω μου τρώει χρόνο που θα ξοδεύονταν στο τίποτα, που και το τίποτα καλύτερο εστί στον άσκοπα ξοδεμένο χρόνο.
Πόσα βιβλία να διαβάσεις; Πόσα χόμπι να βρεις; Πόσες δουλειές να κάνεις; Πόσα καβλαντομηνύματα να στείλεις και πόσο playstation να παίξεις; Εάν αυτή η κλεισούρα δεν θεωρείτε πόλεμος τότε τι;
Τις προάλλες, αυτές ή τις άλλες, έπιασα κουβέντα με έναν .doc από αυτούς που δοξάζονται την σήμερον ημέρα και χορηγούν χάπια υπέρ της βλακείας. Αυτούς που πετάς στον κάδο ανακύκλωσης σαν έγγραφο του word, μόλις γίνεις καλά και γελάσει το αχείλι σου.
"Σκιαχτράκο μου ίσως όλα αυτά να μην έχουνε νόημα.Ίσως και εγώ με την σειρά μου να πρέπει να επαναπροσδιορίσω την ζωή. Να ζήσω χωρίς άγχος και σκοτούρα. Γιατί να περνώ μια ζωή κλεισμένος σε ένα γραφείο (σε πεντε τοίχους, είναι και το ταβάνι στο κόλπο) να βλέπω εξετάσεις; Ξέρω, έπιασα την φιλοσοφία, σε κουράζω..."
It's ok .doc. Hit me.Τόσα λεφτά θα σε πληρώσω (χωρίς απόδειξη), να πάρω κι εγώ το εξτραδάκι μου ε;
κακώς εχόντων των πραγμάτων (για μια αρχή)
@#$X&*$!
Γλυκύτατες κωλοοικογένειες με τα ανατριχιαστικά σας μικροαστικά δρώμενα, δεν θα μπορέσω να σας συνηθίσω ποτέ. Πόσο μάλλον τώρα που ήρθατε αντιμέτωπες με τον εαυτό σας.
Εξαιρετικό ladies and τζεντλ μέν κοινωνικό πείραμα αυτό εστί και τώρα που χώθηκα μέσα παρά την θέληση μου δεν ξέρω με ποιον να τα βάλω. Έχω και ένα τερατάκι βέβαια που με επισκέπτεται και μου γαμάει την πραγματικότητα...και τι να κάνεις;...
Όλοι μαζεμένοι λοιπόν χωρίς φρέσκο κουτσομπολιό.Τι μισή μέρα σκότωμα, την υπόλοιπη ψευτογελάκια και ύπνο. Μπα πανάθεμα σας, μου θυμίσατε την ουτοπία, μια μακρινή μου θεία, που ζούσε χρόνια στην Ανδαλουσία, αυτή, η κακομοιριά της και όλο της το σόι.
Μας έστελνε κανένα email μα πάντα χώνονταν στα ανεπιθύμητα και έτσι δεν το διαβάζαμε ποτέ.
κακώς εχόντων των πραγμάτων (για μια μνησίκακη, μνησικακία)
@#$X&*$!
Θυμήθηκα μια ατάκα λόγω φυλάκισης.
"Έτσι είναι η φυλακή... σέξ που θα ήθελες αλλά δεν έχεις και σέξ που δεν ήθελες αλλά έχεις."
"the new guy"
Όσο βαστάει το κωλομυαλό μου την ασέλγεια εις βάρος του ας συνεχίσω.Θέλω να είμαι ο μοναδικός άνθρωπος, που σαν (δεν) τελειώσει όλο αυτό, να θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια πως ήσασταν και τι ήσασταν.
@#$X&*$!
Θενκ ιου φορ πρακτισινγκ σόσιαλ ντίστανσινγκ. Τι θέλει να πει εδώ ο πανηλίθιος; Τι εξασκώ ακριβώς;
@#$X&*$!
Τα κακώς κείμενα, σκούρα, μεταλλικά αντικείμενα της σκέψης μου, που γράφονται αργά.Αργά είναι η ώρα, αργά για λόγια, που δεν ειπώθηκαν και πράξεις που δυστυχώς δεν σώθηκαν.
Ένα από τα κακώς δρώμενα, είναι να γίνει ένας άνθρωπος μέσα σου, ανάμνηση...
και ιδίως, όταν αυτός είναι ζωντανός.
Δεν υπάρχει κανένα αίτιο που να δικαιολογεί αυτήν την συμπεριφορά. Πολλοί έχουμε υποπέσει σε αυτή την αποτρόπαια πράξη.
Κάτι μυρίζει στο μυαλό. Θα'ναι το σάπιο άρωμα, του ανθρώπου που πιάνει πιά μόνο χώρο.
Καιρός ήταν να αυτοαναληθώ/ο. Πόσα χαμένα κορμιά 4 χρόνια τώρα; Πάνε τέσσερα χρόνια στις ξεπέτες και στους επαίτες, τόσες και τόσοι που χάθηκα κι εγώ. Εκεί που αγαπάς δε σ αγαπάνε και εκεί που νομίζουν οτί σ' αγαπούν γυρνάς το βλέμμα και φεύγεις. Πέρα απ' το φράχτη, η μοναξιά έχει χρώμα σαν αυτό του συννεφιασμένου ουρανού.
Ρομάντζα και αηδίες.
Ο Αλντεμπαράν στον αστερισμό της ύπαρξης μου, τόσα έτη φωτός μακριά...
@#$X&*$!
Τι είναι αυτό το τόσο σπουδαίο επάνω σου;
Που πάλι γράφω, λόγια χωρίς ανταπόκριση, στο πουθενά, στο τίποτα..
και χάσανε πάλι οι μέρες μου τις ώρες τους.
Τι είναι αυτό ρε;
Με δυο πεθαμένες φωτογραφίες της ματαιοδοξίας και ένα μήνυμα αδιάβαστο, τόσος αγώνας πάλι χαμένος..
Τι είναι αυτό το τόσο σπουδαίο επάνω σου;
Που δεν το ξέρει όλο το σύμπαν. Τι;
@#$X&*$!
Κακό, χειρότερο,χείριστο. Εδώ από τις επάλξεις της απανθρωπιάς.
Γελάμε συχνά βεβαίως, τώρα που οι έξοδοι μετατράπηκαν σε βόλτες στους δρόμους και στα πάρκα. Περνάμε καλά και without νυχτερινές βολτίτσες, ποτάρες και μουσικές μιας καμένης καψούρας(η κάτι της προκοπής που ακούμε λίγοι).
Συνηθίζω(-)μεν-πρόσχομεν σε υποχόνδριες καταστάσεις βαμμένες στο OCD.
Ποδήλατα, φιλόζωολάγνοι μαλάκες, παχύσαρκες καλημέρες, πεθαμένες καλησπέρες (δε γουστάρωωω δε γουσταρωωω..να μου πεις(anyway))και που και που κανένας κώλος της προκοπής να κάνουμε follow up ενώ προσπαθούμε να κρατηθούμε fit.
Να με συμπαθάς μούσα μου, μου λείπει η νύχτα μου και οι φίλοι μου μέσα στη νύχτα μου. Τα τελειωμένα τηλεφωνήματα για support (κάθε είδους), το co-op και κάτι αγκαλιές.
Thank you for smoking!
...and running back to my cage....
https://www.youtube.com/watch?v=-G2n6UqOWIo
@#$X&*$!
Είδα τα χτες και δυο παιδιά που φιλιόντουσαν. Έτσι για λίγο, για 5 δευτερόλεπτα. Καλά μπορεί να ήταν και 6.
Δυσκολεύει το φιλί, με τον καιρό.
Σε χτίζει, σε κάνει άνθρωπο και μετά το ξεχνάς.
Το σωστό φιλί, που σκάει από μέσα σου... έξω σου.
Αι σιχτίρ μαλακισμένοι, δεν εκτιμάτε τίποτα.
Μου την έδωσα, μου την έδωσε, μου την δώσατε και χαζοζήλεψα λιγάκι.
@#$X&*$!
Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω και μάλλον δεν θα μπορέσω ποτέ, αυτή η πουτάνα η "ώρα η καλή" ποια είναι;
Ζω σε ένα κόσμο διαφόρων ταχυτήτων.Το δέχομαι.Το δέχομαι;
Στη πρώτη ταχύτητα(αυτή για τις ανηφόρες). Βρίσκεται το παρελθόν. Αυτό το ασπρομάλλικο ή αυτό που βάφει τις τρίχες του, έστω. Αυτό που πολεμάω και θέλω να εξαλειφθεί. Το τόσο εδραιωμένο. Το τόσο φορεμένο.Που πολεμάω να χαθεί.
Στην δεύτερη ταχύτητα βρίσκεται το γαλουχημένο. Από την πρώτη προσεγμένο και ψυχικά του γαμημένο.Τόσο επίκαιρο και στη διαδοχή ταγμένο. Καμία αλλαγή, το ίδιο τρισκατάρατο με φόρμα εποχής και σίγουρα χαμένο. Ίσως και λίγο...θα μου επιτρέψετε...τόσα δα βλαμμένο.
Στην τρίτη ταχύτητα το κάτι διαφορετικό. Η κίνηση έχει φέρει την αλλαγή, μα από αντίδραση, ο στόχος λείπει.
Στην τέταρτη όλα μουγκρίζουν.Δεν έχει δρόμο για να τρέξεις και τα κόκκινα φανάρια είναι τόσα πολλά που το μόνο που σου μένει η "νεκρά" σαν επιλογή. Επιλογή; Καμιά επιλογή.Ο κινητήρας μούγκριζει κι όλα λευκά σαν το πανί.
Πέμπτη,έκτη,έβδομη ο δρόμος στενεύει. Μεγάλες ταχύτητες, μεγάλες απορίες, μικρά τα περιθώρια λάθους και ευλογάς τα φρένα.
Πονάω σήμερα λιγάκι. Για τα κακώς παρελθόντα,τα κακώς παρόντα και τα κακώς μελλούμενα...αυτά...τα επόμενα
Έναν έρωτα ρε..νομίζω πως πεθαίνω.
@#$X&*$!
Δεν μ αρέσουν οι άνθρωποι που πιστεύουν με στυλ ιεροτελεστίας στο πρόγραμμα. Στην λέξη πρόγραμμα.
-Ποιά/ος εγώ; Ε όχι κι έτσι.Υπερβάλλεις
-Εσύ μωρέ, εσύ! Που άμα στο σβήσω με μπλάνκο απ το λεξικό, θα το ξύνεις μέχρι να ματώσουν τα νύχια.
@#$X&*$!
It is better to choose than to be chosen. That is one think i learned from my life.
@#$X&*$!
Ίσως είναι κάτι που άφησα, κάτι που ξέχασα να πω και σίγουρα κάτι που δεν ταιριάζει στα κακώς κείμενα.Μα θα ανεβεί και αυτό ψηλά στο scroll up.
Ευχαριστώ.
Ευχαριστώ που ήσουν...εσύ.
και υπήρξες στη ζωή μου.
Αυτό.
(Χα, ωριμάζω και δεν μ αρέσει και πολύ. :P )
@#$X&*$!
Έκλαψε και φώναξε. Μετά ξαναέκλαψε και ξαναφώναξε. Ο Γιαννάκης.
Του την είπανε κιόλας.
- Όλο γκρινιάζεις ρε μ@λ@κ@.
- μας τα πριξες μωρέ.
- σκάσε πια!
Εκεί να του την χαλάσουν. Να του φάνε το drama του.
Ψυχούλα. Με την γλυκιά την κατυφια του. Τι ωραίο τυπακι;
Εσείς έχετε , εγώ όχι. Εσείς μπαίνετε, εγώ τσολιάς.
-Δεν είναι έτσι τα πράγματα
... και τα συναφή.
Σε ωριμάζει η γκρίνια παλικάρι μου. Φτιάχνει κουμαρομελο την ζωούλα σου, το καλύτερο μέλι. Θρεπτικό και δεν ζαχαρώνει κι εύκολα, ναι.
Συμφωνώ απόλυτα σε ένα πράγμα, αυτό που λένε " αν δεν το γκρινιάξεις το θέμα... δεεν έρχεται..."
Να γκρινιάζετε. Κάνει καλό.(Του Γιαννάκη πάντως του 'κάτσε). Έτσι κι αλλιώς παιδιά είμαστε. Απλά λίγο μεγαλύτερα.
Συμπαθάτε μας
@#$X&*$!
Δύσκολη η δουλειά της προξενήτρας. Θέλει φόρεμα πουά και κορδέλα στα μαλλιά σαν της μίνι μάους. O love counselor είναι ένας περίεργος ρόλος, που ομολογώ δεν περίμενα να ασκήσω ποτές (σωστά το γράφω). Θέλει experience και ιδιοτέλεια και informations-βεβαίως.
Είναι δύσκολο να πεις για την καρακ@ργίολα πως είναι sentimental γκέρλ και για τον πανηλίθιο οτι είναι άνδρας με τα όλα του από το γκρουπ των "the full monty" .
Σαν ερασιτέχνης μόντυ πάιθον έμαθα πως τα πράγματα είναι συμβατά και ασύμβατα. Τίποτα άλλο.
Μα ταλαιπωρούμενος από άγρια συναισθήματα έδωσα τόπο στην οργή και σαν μια καινούργια Μαρίκα παρόλο το νεαρό της ηλικίας μου(γκουχ γκουχ) έπιασα να φτιάξω φάση.
Τι φάση; Μάι γκάντ τι φάση;
Μάρτη την είδε Μάη την εξέχασε. Ο Χρήστος, ο λεβέντης, ο μεταμορφωτής.
και απέμεινε ανα/μμένη η γλαδιόλα στο passion της καταμεσής.
Γαμώτο, εξαιρετική δουλειά. Bypass στα ινστα, μεσεντζεργιές, τρεξίματα, παγκάκια, ψυχολογίες, λαβ οφ γιορ λάιφ, χώσου,"πάνε μίλα της κάλος είσαι" και όλο το πακέτο.
Κουράάάάστηκεεε όοομωωωςςςς... ο χρηστάκης.
Ήτανε οτί απ' το τρέξιμο λαχάνιασε; Ήτανε οτί κόλλησε στο τηγάνι απ' το εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο; Ήτανε οτι το κοράσιο θυμήθηκε οτί αξίζει μετά από τις 69 "πιωμένες" ξεπέτες; Ήτανε οτί απλά ήτανε πολύ μαλ@κας;;;;;
Ε κάπλ οφ φαξ, εντ δις ιζ ιτ.!
Τώρα κυρά Μαρίκα πως το γυρνάμε το πράμα ίνα μην εκτεθούμεν;
Πως βγαίνει η κορδέλα απ το μαλλί, να τα αφήσει ξέπλεκα στον άνεμο;
Ερωτήματα αναπάντητα.
Όπως κάτι "διαβάστηκε" που δεν διαβάστηκαν ποτέ ούτε απ τον ίδιο τον γραφέα.
άι μ ιν δε μουντ
@#$X&*$!
Φίλοι παιδικοί.(Τι είναι αυτό;)Με οικογένειες, ταξίδια, διακοπές,νοσοκομεία-σπασμένα χέρια,παγωτά, ξενιασιές, γκόμενες πρώην και επόμενες, ζωάρες, αναμνήσεις και τα συναφή.
Περάσανε τα χρόνια και ο Παύλος έριξε τηλέφωνο στο Μάκη.Συγκινήσεις, χαμός.Αν μπορούσε να περάσει η ζάχαρη καλωδιακώς θα κολλάγανε και οι πατούσες τους. Κανονίσανε να κατεβεί ο Παύλος απ' την επαρχία μιας και είχε δουλεία στας Αθήνας. Να διαμείνει στον Μάκη.
Τσουπ, μετά από έναν μήνα φτάνει ο Παύλος με τα πεσκέσια απ την μαμά για την μαμά και μην τα πολυλογώ το σκ, δηλώθηκε ως εθνική εορτή.
Απόγευμα Σαββάτου λέει ο Μάκης:
- Το βράδυ ετοιμάσου θα σου γνωρίσω το αμόρε.Θα στείλω μήνυμα.
- Ναι ρε μ@λ@κ@ πετάγομαι κι εγώ για την δουλειά που ήρθα, θα τα πούμε έξω.
Δέκα η ώρα βρίσκονται τα παλουκάρια.
Σουπαμούπες αράζουν σε in κεντρικόν πλέις, πιάνουν για λίγο το κινητό, δεξιά κοιτάει ο Παύλος αριστερά ο Μάκης...
Μόλις για να μιλήσει ο Παύλος, κοιτάει το Μάκη να σηκώνεται και να αγκαλιάζει ένα αγόρι ψηλό...
- Να σας συστήσω,ο Παύλος που σου έλεγα, ο Γιώργος, το αγόρι μου.
...
(από δω και πέρα θα προσπαθήσω να το περάσω όπως μου το μεταβίβασαν κι εμένα, ένας μονόλογος είναι,μονοκοπανιά...ψυχούλα ο Παύλος... )
- Ρε...Μ(ά)κη...
Ρε Μάκη;.
ΡΕ ΜΑΚΗ;;;;;.
Η κυρά Χριστίνα ρε Μάκη;.
κι ο κυρ Κώστας ρε Μάκη;.
ρε μα..
ΡΕ ΜΑΚΗ.
Γιατί ρε Μάκη-το ξέρουν ρε Μάκη.;;;
Τόσα μουνιά ρε Μάκη!Πότε ρε Μάκη;
....
Μας γ@μησες ρε Μάκη.!
Πάνε κοντά 2 χρόνια από τότε, κι έστειλε ένα μήνυμα σωστό ο Παύλος.
Χωρίς απάντηση, μα σωστό...
@#$X&*$!
Ανήσυχα ρε.
Πιο ανήσυχα και από την έννοια της ανησυχίας.
Πάντα ανήσυχα
και χάνεις το μόνο φάρμακο που σταμάταγε τη φασαρία στο μυαλό σου. Αυτή την πουτάνα την κατάρα που γεννήθηκε μαζί σου.
Αλκοόλ. Ένα γαμημένο placebo μην τύχει και σε πουν "χαπάκια" κάποιοι ηλίθιοι κομπλεξικοί που ζουν μαζί σου.
Τώρα;
Τώρα που δε σε πιάνει παλικάρι μου;
Τώρα τι;
Τώρα που χάνονται τα γέλια; Τώρα που δεν ζαλίζεσαι; Τώρα που ξανάνιώθεις;
Αυξάνεις την δόση;
Ξανά χαμήλωσαν τα μάτια σου ,το ξέρεις;
Σβήστο
σε μαύρισε,
πίσω στους εφιάλτες σου
@#$X&*$!
Έγραψα κάτι κακό και όμορφο.
Μόλις μου το τελείωσα, το έχασα.
Έτσι ξαφνικά, διακοπή του ρεύματος.
Μου μένει μόνο αυτό, το ότι έγραψα κάτι κακό και όμορφο.
Για κανέναν δεν ήταν, κανέναν δεν χώραγε, ήταν μικρό και απέραντο...
όπως του έπρεπε.
κάτι λέξεις μόνο θυμάμαι.
Με φέρανε εδώ οι δικοί μου, να διώχνω κάτι εχθρούς.
Που τώρα είναι φίλοι μου και κάθονται στα μπράτσα μου.
Μου δώσανε ένα βρωμοκαπέλο και ένα πανωφόρι
με πίτουρα γεμίσανε ένα κεφάλι
δυο κουμπιά για μάτια και ένα ραμμένο χαμόγελο
βαριά μου πέφτει αυτή η ειρωνεία
να κοιμούνται στα μπράτσα μου πουλιά
να κοιμούνται στα μπράτσα μου πουλιά
θα αλλάξει πάλι η εποχή
θα πέσω κάτω απ τα υνιά
θα πέσω κάτω απ τα υνιά
ποιος θα τα κρατάει μόνο;...
Όχι δεν είναι σωστό.
Θυμωμένος το έγραψα,
πληγωμένος ήμουν,
στις αναμνήσεις μου είχα χαθεί,
η βαρύτητα πήρε τις μάσκες μου,
μονοιασμένη-μανιασμένη ήταν η ψυχή μου
Τι έγινε; Τι απέγινε;
Δεν πειράζει αύριο πάλι κάπου θα χαθώ.
@#$X&*$!
Τι ωραία μέρα κι αυτή;
Πέρασε κι αυτή κι ο κώλος της από μπροστά μας. Τρίφτηκε διακριτικά, χαζογέλασε και έκανε νεύμα. Αφού έκανε οτιδήποτε χειρότερο, περνούσε απ' το χέρι της, δηλαδή, μια αποτυχημένη προσπάθεια προς ένα καμένο φλερτάρισμα (what?), μας πέταξε κι ένα "σου 'χω νέα!!!"
Ένα υπέροχο ολόλευκο χεράκι (όπως και το υπόλοιπο αν ενθυμούμαι καλά) προτεταμένο στα μούτρα μου και στο επίμαχο δαχτυλάκι μια κοτρόνα δεμένη με μέταλλον χρυσόν.
-Τι είναι αυτό μωρή;
-Ε, ότι βλέπεις...
-Σώπα ρε.
-Τον Αύγουστο!
-Ε και τι θες να σου πω εγώ; Βίον ανθόσπαρτο;
-Ε, δεν περίμενα εσύ να μου πεις και τίποτα καλύτερο.Το πολύ πολύ να μου λεγες "και του χρόνου"
-Δε φτάνει που μας έκανες την καρδιά τερηδόνα πρωινιάτικα (είπα να δώσω λίγο αξία, είμαι καλό παιδί ο μ@λ@κ@ς)
-Να σου δώσω κουφετάκια.
-Το τραβάς κι άλλο ε;. Δεν τα τρώω μου φέρνουν αλλεργία. Αλλά θα τα πάρω για ΄σένα.
Άντε καλημέρα να 'χουμε.
Όταν ξύπνησα σ' αυτόν τον κόσμο, έμαθα πως οι πριγκίπισσες δεν φτιάχνονται στα παραμύθια κομπλεξικών γιαγιάδων, άλλοι φταίνε γι αυτό.
Φταίνε κάτι αγόρια-κολοκύθια που γίνονται άμαξες και κρυστάλλινα γοβάκια, γιατί για μια φορά ερωτεύτηκαν-αγάπησαν πολύ.
Ανοησίες.Π@π@ριές δηλαδή.(Τα είχα περάσει κι εγώ σαν όνειρο κακό)
Μέσα μου δεν με πείραξε καθόλου και συγνώμη γι αυτό. Να σου πω και μια λήθεια ίσως και να μην μ' ένοιαξε.Για σένα όμως θα το παίξω στεναχωρημένος.
Μια ζωή θα την περάσεις μ' αυτό.
Έ, να ζήσεις και συ το παραμύθι σου...
Φιλιά.
@#$X&*$!
Σταλεγαγω.
Κακό πράγμα.
Είναι μια ρήμαντωνυμία που πρέπει να αφαιρεθεί από τα λεξικά της νεοελληνικής γλώσσας. Εμένα προσωπικά δεν θα μου λείψει καθόλου.
@#$X&*$!
Τον θεωρώ βλάκα.
Όποιον με όμορφες λέξεις ντύνει τα εφήμερα και τις επαναλήψεις.
Αυθαίρετα την ονομάζω γραφική.
Όποια ξημεροβραδιάζεται να γράφει για κάτι στιγμιαίες αισθήσεις.
Αίσθηση, σιγά την λέξη. Με ένα "παρ" μπροστά της έχασε τα καλά της, ξόφλησε.
Ποιητής ε; Ένας ξεμωραμένος, ραμμένος σ'αυτά που ζει στο μυαλό του
κι όχι σ' αυτά που ζει και τον τρομάζουνε πραγματικά.
Να καλλωπίσει όλη την ψυχολογική βία που ζει και έζησε κάθε φορά.
Ποιητής ε;
Τα λέει καλά ε;
και που να τον αναλύεις τώρα;
Τα λέει καλά, σκέτο.
Το αποφάσισα κι εγώ. Εγώ που δεν θα γίνω ποιητής ποτέ.
Που θα μείνω σκέτος βλάκας. Να καταπίνω το δηλητήριο του μυαλού μου,
μόνος μου ξεροσφύρι.
Καλά ψέματα λέω.
(Έχω παρέα, ένα γεμάτο τασάκι και κάτι μπουκάλια που στάξανε την τελευταία τους σταγόνα.)
@#$X&*$!
"Δεν παραξένεψα τώρα που μεγάλωσα, είναι που τόσα χρόνια συνέχιζα να νοσώ μέσα μου και τώρα πόσο δύσκολο μου είναι να γιατρευτώ".
Μια από τις πιο όμορφες φράσεις που άκουσα ποτέ από μια ελληνογερμανίδα ψυχολόγο και επώδυνο μου είναι που δεν μπορώ να θυμηθώ το όνομα της, έτσι, στο ελάχιστο να την τιμήσω.
Το μικρό της όνομα.
Γιατί σιχαίνομαι τα επίθετα.
Όπως σιχαίνομαι τις συστάσεις και τον καθωσπρεπισμό.
Μέσα σε μια φράση λοιπόν εξηγείται όλη η κοινωνική τρύπα.
Όταν τα ψυχικά νοσήματα κουμπώνουν με την γεροντοφιλία, τη γεροντολογία και την γεροντολαγνεία τα πράγματα πάνε κατά διαόλου.
Ω, τι κόσμος παππού;!
Να τον έβαζες στον κώλο σου και να τον έπαιρνες κι αυτόν μαζί σου!
Σ' αγάπησα όμως θυμάσαι;(μάλλον όχι...θυμάμαι όμως εγώ). Μαζί θυμάμαι κάτι αξίες και κάτι αρχές-αρχίδια να σου σηκώνεται..η τρίχα.. όταν πια τις βρίζεις, ναι.
Ποτέ δεν μου είπες πόσο πόναγες. Πόσο άρρωστος ήσουν. Πόσο σκότωσες το παιδί μέσα σου και πόσο γενικά τα σκάτωσες,ρε, αδερφέ.
Χαιρόσουν με το placebo ότι θα συνεχίσουμε εμείς αυτές τις μ@λακίες.
Φιλιά. Βγάλαμε απ τον λάκκο την γιαγιά σήμερα, χορτάσανε τα σκουλήκια, να πάρει κι αυτή λίγο αέρα, ρε, αδερφέ.
@#$X&*$!
Όταν ήμουν μικρός ήμουνα και ζωηρός. Όχι πάμε πάλι απ την αρχή.
Όταν ήμουν μικρός επειδή ο πατέρας μου ήτανε λίγο μαλάκας και κάπου έπρεπε να μοιάσω κι εγώ, πήγα να δουλέψω σε μια δουλειά της πλάκας για να μάθω να εργάζομαι μιας και δεν ήξερα τι σήμαινε, γιατί το γαμήσι που έτρωγα φυλαγμένος στην οικογενειακή δουλειά, ήτω ελάχιστον.
Πήγα λοιπόν να μάθω "τέχνη" σε έναν βολεμένο μεγαλοπιασμένο ηλεκτρολόγο της τότε εποχής.(ατε ατε είκοσι χρόνια περάσανε, σιγά τα χρόνια)
Τρελάθηκα με τη φάση. Θε μου πόσα καλώδια; Διάολε πόσες λάμπες και πόσα φωτιστικά; Ακόμη βλέπω στον ύπνο μου διακόπτες και πίνακες. Τόσο άγχος, τόσο τρέξιμο, να μαι σωστός, να μαι εξυπηρετικός, να μάθω γρήγορα, να κρατάω σημειώσεις στα κρυφά να μην γελάνε που δεν τα έπιανα με την πρώτη. Διάολε τη κόλαση!, που την έκανα ρουτίνα; διάολε τι γέλιο έριξες με το σκιαχτράκι σου;
Γέλαγες και συ και η πουτάνα η τύχη μου και το καργιολάκι η κόρη του, που μετά έκλαιγε για άλλους λόγους, σχετικά με το μουνί της που έμεινε ορφανό έστω και για λίγο, ναι.
Θυμάμαι σατανούλη μου σαν χτες που πληρωνόμουνα.
3.500 δρχ.
Κρυβόμουνα....
Ψέματα στους φίλους, που έκαναν την μισή δουλειά και περνάνε 15.
Στο σπίτι να λέω, ότι είμαι χαρούμενος εκεί.
Ότι καλά είναι για πρώτη δουλειά.
Ότι από τις 600 δρχ χαρτζιλίκι ματωμένο στον μπαμπά, έχει πιο αξία.
Σκατά.
Θυμήθηκα όμως διαολακό μου αυτό που μου έμεινε στην ψυχή μου.
Έτοιμος να πληρωθώ χωρίς να ξέρω πόσα θα μου δώσει.
Να πω φτάνουν όσα κι αν είναι.
Με χαμηλωμένα τα μάτια.
Να φωνάζω μέσα μου : "αξίζεις "
Την γυναίκα του αφεντικού.
-Πολλά είναι Γιώργο, τι του δίνεις;
- Δεν πειράζει, φτάνει που είναι καλό παιδί!
Σήμερα το βράδυ διάολε μου, επειδή ξέρω πως τον έχεις εκεί κάτω, πάτα του ένα πήδημα από μένα, μέχρι να έρθω κι εγώ εκεί κάτω.
Πες του είναι δώρο από ένα "καλό παιδί".
Άκου ρε θε μου!
Καλό παιδί.
Καλύτερα να μ' έφτυνες
Να μου 'σπαγες τα κόκαλα
Για ανταμοιβή
Πίσσα στα κόκαλα σας
Βαριέμαι να κάνω copy paste αυτό το @#!$
Σαν αλκοολικός...
Ω συγνώμη προκαλώ μια ηλίθια λύπηση και ανησυχία του κώλου(ελπίζω αδιαφορία)
Πάμε πάλι.
Φώτα, κάμερα:
Σαν υποψήφιος πελάτης του ΟΚΑΝΑ, σήμερα, η μέρα, θα πω, πως δεν ήταν καλή.
@#$X&*$!
Τα κακώς κείμενα, γραμμένα από έναν κακό γραφέα με απερίγραπτη συλλογή κακών εμπειριών(starters pack), σιγά σιγά μαυρίζουν στην άβυσσο εκεί απόπου προήλθε και η κακίστατη ψυχούλα σας.
Άνοιξα φωτογραφίες σήμερα. Ναι ρε συ, εγώ που έβλεπα τον φάκελο σαν όγκο εγκεφάλου(σκάσε). Τίποτα καμιά συγκίνηση. Μηδέν. Αναρωτήθηκα μερικά "γιατί" αλλά στην τελική ψιλοχέστηκα η κάτι τέτοιο.
@#$X&*$!
Έτσι για να κλείσει το τρίλοτζι του FG INC και να περάσουμε σε κανένα σοβαρό κακώς κείμενο.
Ohhhh(crying) he poped my cherry, he poped my cherry!!!(crying again)
Όχι, όχι και όχι δεν υπάρχει περίπτωση να αναλύσουμε το ποιος,που, πότε και γιατί και την προσωπική άποψη αυτού του ταπεινού γραφέα. Θα δώσουμε μόνο δεδομένα.
Φερόμαστε σκάρτα, "ο μαλάκας, το κωλόπαιδο, ο γελοίος, ο ηλίθιος κ.τ.λ". Εκμηδενίζουμε το επίπεδο της πραγματικότητας(γιατί την να την κάνεις, για να πλέξουμε μαζευτήκαμε εδώ;), πάμε αγκένστ όλ όντς, φτιαχνόμαστε να αρέσουμε, λοβοτομούμαστε (γιατί στο κάτω-κάτω χεστήκαμε πόσο σ' αγαπάει ο μπαμπάς σου και η μαμά σου και η μέρα σου ήτανε ένας ύμνος στο τίποτα) μόνο για να μας συναρπάσετε με το μόνο ενδιαφέρον πράγμα πάνω σας μετά από κάτι ινσταγκραμιές που ανεβάσατε, τον κώλο σας.
Φερόμαστε "εντάξει", (εδώ δεν θα βάλω ουσιαστικά γιατί μόνο που θυμάμαι κάτι παλιά δικά μου, μου 'ρχεται εμετός),σας ντύνουμε με τα πιο όμορφα πολύχρωμα ρούχα, τις πιο απίθανες ιδιότητες υπερηρώων, τα πιο γλυκύτατα λόγια, ακραία δοτικότητα και σας θεοποιούμε χωρίς να ζητηθεί.
Θέ μου, εκεί ψηλά που δεν υπάρχεις, έκανες κι ένα καλό να το ξέρεις.
Έφτιαξες την πίκρα και το campari και τα έκανες φθηνά για να κερνάμε.
Φιλιά σου ρε!
@#$X&*$!
Γνώρισα ένα βάσανο κάποτε. Αυτή θυμήθηκα σήμερα. Μου έλεγε για την νονά της και πόσο παράπονο είχε που δεν την γνώρισε καλά και κάτι τέτοια αηδιαστικά πράγματα μα δε γαμιέται έχουν ακούσει πολλά τα αυτιά μου.
Anyway κάθισα με την προαναφερθείσα σήμερα και σιχάθηκα για ακόμα μια αφορά το ανθρώπινο είδος.
Έχει γούστο να αποδομεις εντός σου τις ιδέες που έχουν κάποιοι άνθρωποι για κάποιους άλλους. Νόμιζα το είχα βαρεθεί σαν άσκηση επαγγέλματος, μα ακόμα με ιντριγκαρει.
Ξανά anyway
Πάντα θα νιώθω μόνος εντός μου...κάτι πρέπει να πληρώσω κι εγώ ε?
Τόσοι αλγόριθμοι, τόσα βράδια χωρίς ύπνο, τόσο μαστίγωμα, τόσο...τίποτα.
Από το σκιάχτρο...για τα... κακώς κείμενα. Κακό σας βράδυ!
@#$X&*$!
Τα ίδια πάλι.
Καινούργιες ιστορίες με το ίδιο περιεχόμενο μα διαφορετικές τρύπες,
Τα πνευμόνια μου να ουρλιάζουν βοήθεια και η ψυχή χωμένη σε ένα μπουκάλι να στροβιλίζεται ποτέ της να μην βρίσκει το που να φιληθεί.
Να πα να γαμηθεί αυτή η θεία κωμωδία
Δεν έχει καθαρτήριο εδώ.
Εδώ μου, μονίμως στο πως να αγαπηθώ
Κάποιος να δώσει την χαριστική βολή
Μα είναι σχεδόν σίγουρο...κανένας δεν μπορεί...
Δεν φοβάμαι τίποτα
πραγματικά όμως δεν φοβάμαι
ούτε καν τον θάνατο...
κάτι
κάτι
κάτι
α ναι, το ξέχασα, φοβάμαι μόνο μην στερέψω και δεν μπορώ να παραμυθιάζω άλλο, την συνείδηση μου.
Το κατάστημα για ακόμα μια φορά, τελεί υπό κατάθλιψη
@#$X&*$!
Το πιο δύσκολο πράγμα από όλα για μένα και μια πρόκληση μπορώ να πω, ήταν να γράψω "εκτός μου". Ε βέβαια,
τόσοι που κατοικούν εδώ,
δύσκολο αυτό εστί
μα ίσως...βοηθήσεις εσύ...
Πάει κάπως έτσι:
Όχι δεν είναι σωστό.
Θυμωμένος το έγραψα,
πληγωμένος ήμουν,
στις αναμνήσεις μου είχα χαθεί,
η βαρύτητα πήρε τις μάσκες μου,
μονοιασμένη-μανιασμένη ήταν η ψυχή μου
Τι έγινε; Τι απέγινε;
Δεν πειράζει αύριο πάλι κάπου θα χαθώ.
@#$X&*$!
Τι ωραία μέρα κι αυτή;
Πέρασε κι αυτή κι ο κώλος της από μπροστά μας. Τρίφτηκε διακριτικά, χαζογέλασε και έκανε νεύμα. Αφού έκανε οτιδήποτε χειρότερο, περνούσε απ' το χέρι της, δηλαδή, μια αποτυχημένη προσπάθεια προς ένα καμένο φλερτάρισμα (what?), μας πέταξε κι ένα "σου 'χω νέα!!!"
Ένα υπέροχο ολόλευκο χεράκι (όπως και το υπόλοιπο αν ενθυμούμαι καλά) προτεταμένο στα μούτρα μου και στο επίμαχο δαχτυλάκι μια κοτρόνα δεμένη με μέταλλον χρυσόν.
-Τι είναι αυτό μωρή;
-Ε, ότι βλέπεις...
-Σώπα ρε.
-Τον Αύγουστο!
-Ε και τι θες να σου πω εγώ; Βίον ανθόσπαρτο;
-Ε, δεν περίμενα εσύ να μου πεις και τίποτα καλύτερο.Το πολύ πολύ να μου λεγες "και του χρόνου"
-Δε φτάνει που μας έκανες την καρδιά τερηδόνα πρωινιάτικα (είπα να δώσω λίγο αξία, είμαι καλό παιδί ο μ@λ@κ@ς)
-Να σου δώσω κουφετάκια.
-Το τραβάς κι άλλο ε;. Δεν τα τρώω μου φέρνουν αλλεργία. Αλλά θα τα πάρω για ΄σένα.
Άντε καλημέρα να 'χουμε.
Όταν ξύπνησα σ' αυτόν τον κόσμο, έμαθα πως οι πριγκίπισσες δεν φτιάχνονται στα παραμύθια κομπλεξικών γιαγιάδων, άλλοι φταίνε γι αυτό.
Φταίνε κάτι αγόρια-κολοκύθια που γίνονται άμαξες και κρυστάλλινα γοβάκια, γιατί για μια φορά ερωτεύτηκαν-αγάπησαν πολύ.
Ανοησίες.Π@π@ριές δηλαδή.(Τα είχα περάσει κι εγώ σαν όνειρο κακό)
Μέσα μου δεν με πείραξε καθόλου και συγνώμη γι αυτό. Να σου πω και μια λήθεια ίσως και να μην μ' ένοιαξε.Για σένα όμως θα το παίξω στεναχωρημένος.
Μια ζωή θα την περάσεις μ' αυτό.
Έ, να ζήσεις και συ το παραμύθι σου...
Φιλιά.
@#$X&*$!
Σταλεγαγω.
Κακό πράγμα.
Είναι μια ρήμαντωνυμία που πρέπει να αφαιρεθεί από τα λεξικά της νεοελληνικής γλώσσας. Εμένα προσωπικά δεν θα μου λείψει καθόλου.
@#$X&*$!
Τον θεωρώ βλάκα.
Όποιον με όμορφες λέξεις ντύνει τα εφήμερα και τις επαναλήψεις.
Αυθαίρετα την ονομάζω γραφική.
Όποια ξημεροβραδιάζεται να γράφει για κάτι στιγμιαίες αισθήσεις.
Αίσθηση, σιγά την λέξη. Με ένα "παρ" μπροστά της έχασε τα καλά της, ξόφλησε.
Ποιητής ε; Ένας ξεμωραμένος, ραμμένος σ'αυτά που ζει στο μυαλό του
κι όχι σ' αυτά που ζει και τον τρομάζουνε πραγματικά.
Να καλλωπίσει όλη την ψυχολογική βία που ζει και έζησε κάθε φορά.
Ποιητής ε;
Τα λέει καλά ε;
και που να τον αναλύεις τώρα;
Τα λέει καλά, σκέτο.
Το αποφάσισα κι εγώ. Εγώ που δεν θα γίνω ποιητής ποτέ.
Που θα μείνω σκέτος βλάκας. Να καταπίνω το δηλητήριο του μυαλού μου,
μόνος μου ξεροσφύρι.
Καλά ψέματα λέω.
(Έχω παρέα, ένα γεμάτο τασάκι και κάτι μπουκάλια που στάξανε την τελευταία τους σταγόνα.)
@#$X&*$!
"Δεν παραξένεψα τώρα που μεγάλωσα, είναι που τόσα χρόνια συνέχιζα να νοσώ μέσα μου και τώρα πόσο δύσκολο μου είναι να γιατρευτώ".
Μια από τις πιο όμορφες φράσεις που άκουσα ποτέ από μια ελληνογερμανίδα ψυχολόγο και επώδυνο μου είναι που δεν μπορώ να θυμηθώ το όνομα της, έτσι, στο ελάχιστο να την τιμήσω.
Το μικρό της όνομα.
Γιατί σιχαίνομαι τα επίθετα.
Όπως σιχαίνομαι τις συστάσεις και τον καθωσπρεπισμό.
Μέσα σε μια φράση λοιπόν εξηγείται όλη η κοινωνική τρύπα.
Όταν τα ψυχικά νοσήματα κουμπώνουν με την γεροντοφιλία, τη γεροντολογία και την γεροντολαγνεία τα πράγματα πάνε κατά διαόλου.
Ω, τι κόσμος παππού;!
Να τον έβαζες στον κώλο σου και να τον έπαιρνες κι αυτόν μαζί σου!
Σ' αγάπησα όμως θυμάσαι;(μάλλον όχι...θυμάμαι όμως εγώ). Μαζί θυμάμαι κάτι αξίες και κάτι αρχές-αρχίδια να σου σηκώνεται..η τρίχα.. όταν πια τις βρίζεις, ναι.
Ποτέ δεν μου είπες πόσο πόναγες. Πόσο άρρωστος ήσουν. Πόσο σκότωσες το παιδί μέσα σου και πόσο γενικά τα σκάτωσες,ρε, αδερφέ.
Χαιρόσουν με το placebo ότι θα συνεχίσουμε εμείς αυτές τις μ@λακίες.
Φιλιά. Βγάλαμε απ τον λάκκο την γιαγιά σήμερα, χορτάσανε τα σκουλήκια, να πάρει κι αυτή λίγο αέρα, ρε, αδερφέ.
@#$X&*$!
Όταν ήμουν μικρός ήμουνα και ζωηρός. Όχι πάμε πάλι απ την αρχή.
Όταν ήμουν μικρός επειδή ο πατέρας μου ήτανε λίγο μαλάκας και κάπου έπρεπε να μοιάσω κι εγώ, πήγα να δουλέψω σε μια δουλειά της πλάκας για να μάθω να εργάζομαι μιας και δεν ήξερα τι σήμαινε, γιατί το γαμήσι που έτρωγα φυλαγμένος στην οικογενειακή δουλειά, ήτω ελάχιστον.
Πήγα λοιπόν να μάθω "τέχνη" σε έναν βολεμένο μεγαλοπιασμένο ηλεκτρολόγο της τότε εποχής.(ατε ατε είκοσι χρόνια περάσανε, σιγά τα χρόνια)
Τρελάθηκα με τη φάση. Θε μου πόσα καλώδια; Διάολε πόσες λάμπες και πόσα φωτιστικά; Ακόμη βλέπω στον ύπνο μου διακόπτες και πίνακες. Τόσο άγχος, τόσο τρέξιμο, να μαι σωστός, να μαι εξυπηρετικός, να μάθω γρήγορα, να κρατάω σημειώσεις στα κρυφά να μην γελάνε που δεν τα έπιανα με την πρώτη. Διάολε τη κόλαση!, που την έκανα ρουτίνα; διάολε τι γέλιο έριξες με το σκιαχτράκι σου;
Γέλαγες και συ και η πουτάνα η τύχη μου και το καργιολάκι η κόρη του, που μετά έκλαιγε για άλλους λόγους, σχετικά με το μουνί της που έμεινε ορφανό έστω και για λίγο, ναι.
Θυμάμαι σατανούλη μου σαν χτες που πληρωνόμουνα.
3.500 δρχ.
Κρυβόμουνα....
Ψέματα στους φίλους, που έκαναν την μισή δουλειά και περνάνε 15.
Στο σπίτι να λέω, ότι είμαι χαρούμενος εκεί.
Ότι καλά είναι για πρώτη δουλειά.
Ότι από τις 600 δρχ χαρτζιλίκι ματωμένο στον μπαμπά, έχει πιο αξία.
Σκατά.
Θυμήθηκα όμως διαολακό μου αυτό που μου έμεινε στην ψυχή μου.
Έτοιμος να πληρωθώ χωρίς να ξέρω πόσα θα μου δώσει.
Να πω φτάνουν όσα κι αν είναι.
Με χαμηλωμένα τα μάτια.
Να φωνάζω μέσα μου : "αξίζεις "
Την γυναίκα του αφεντικού.
-Πολλά είναι Γιώργο, τι του δίνεις;
- Δεν πειράζει, φτάνει που είναι καλό παιδί!
Σήμερα το βράδυ διάολε μου, επειδή ξέρω πως τον έχεις εκεί κάτω, πάτα του ένα πήδημα από μένα, μέχρι να έρθω κι εγώ εκεί κάτω.
Πες του είναι δώρο από ένα "καλό παιδί".
Άκου ρε θε μου!
Καλό παιδί.
Καλύτερα να μ' έφτυνες
Να μου 'σπαγες τα κόκαλα
Για ανταμοιβή
Πίσσα στα κόκαλα σας
Βαριέμαι να κάνω copy paste αυτό το @#!$
Σαν αλκοολικός...
Ω συγνώμη προκαλώ μια ηλίθια λύπηση και ανησυχία του κώλου(ελπίζω αδιαφορία)
Πάμε πάλι.
Φώτα, κάμερα:
Σαν υποψήφιος πελάτης του ΟΚΑΝΑ, σήμερα, η μέρα, θα πω, πως δεν ήταν καλή.
@#$X&*$!
Τα κακώς κείμενα, γραμμένα από έναν κακό γραφέα με απερίγραπτη συλλογή κακών εμπειριών(starters pack), σιγά σιγά μαυρίζουν στην άβυσσο εκεί απόπου προήλθε και η κακίστατη ψυχούλα σας.
Άνοιξα φωτογραφίες σήμερα. Ναι ρε συ, εγώ που έβλεπα τον φάκελο σαν όγκο εγκεφάλου(σκάσε). Τίποτα καμιά συγκίνηση. Μηδέν. Αναρωτήθηκα μερικά "γιατί" αλλά στην τελική ψιλοχέστηκα η κάτι τέτοιο.
@#$X&*$!
Έτσι για να κλείσει το τρίλοτζι του FG INC και να περάσουμε σε κανένα σοβαρό κακώς κείμενο.
Ohhhh(crying) he poped my cherry, he poped my cherry!!!(crying again)
Όχι, όχι και όχι δεν υπάρχει περίπτωση να αναλύσουμε το ποιος,που, πότε και γιατί και την προσωπική άποψη αυτού του ταπεινού γραφέα. Θα δώσουμε μόνο δεδομένα.
Θέ μου, εκεί ψηλά που δεν υπάρχεις, έκανες κι ένα καλό να το ξέρεις.
Έφτιαξες την πίκρα και το campari και τα έκανες φθηνά για να κερνάμε.
Φιλιά σου ρε!
@#$X&*$!
Γνώρισα ένα βάσανο κάποτε. Αυτή θυμήθηκα σήμερα. Μου έλεγε για την νονά της και πόσο παράπονο είχε που δεν την γνώρισε καλά και κάτι τέτοια αηδιαστικά πράγματα μα δε γαμιέται έχουν ακούσει πολλά τα αυτιά μου.
Anyway κάθισα με την προαναφερθείσα σήμερα και σιχάθηκα για ακόμα μια αφορά το ανθρώπινο είδος.
Έχει γούστο να αποδομεις εντός σου τις ιδέες που έχουν κάποιοι άνθρωποι για κάποιους άλλους. Νόμιζα το είχα βαρεθεί σαν άσκηση επαγγέλματος, μα ακόμα με ιντριγκαρει.
Ξανά anyway
Πάντα θα νιώθω μόνος εντός μου...κάτι πρέπει να πληρώσω κι εγώ ε?
Τόσοι αλγόριθμοι, τόσα βράδια χωρίς ύπνο, τόσο μαστίγωμα, τόσο...τίποτα.
Από το σκιάχτρο...για τα... κακώς κείμενα. Κακό σας βράδυ!
@#$X&*$!
Τα ίδια πάλι.
Καινούργιες ιστορίες με το ίδιο περιεχόμενο μα διαφορετικές τρύπες,
Τα πνευμόνια μου να ουρλιάζουν βοήθεια και η ψυχή χωμένη σε ένα μπουκάλι να στροβιλίζεται ποτέ της να μην βρίσκει το που να φιληθεί.
Να πα να γαμηθεί αυτή η θεία κωμωδία
Δεν έχει καθαρτήριο εδώ.
Εδώ μου, μονίμως στο πως να αγαπηθώ
Κάποιος να δώσει την χαριστική βολή
Μα είναι σχεδόν σίγουρο...κανένας δεν μπορεί...
Δεν φοβάμαι τίποτα
πραγματικά όμως δεν φοβάμαι
ούτε καν τον θάνατο...
κάτι
κάτι
κάτι
α ναι, το ξέχασα, φοβάμαι μόνο μην στερέψω και δεν μπορώ να παραμυθιάζω άλλο, την συνείδηση μου.
Το κατάστημα για ακόμα μια φορά, τελεί υπό κατάθλιψη
@#$X&*$!
Το πιο δύσκολο πράγμα από όλα για μένα και μια πρόκληση μπορώ να πω, ήταν να γράψω "εκτός μου". Ε βέβαια,
τόσοι που κατοικούν εδώ,
δύσκολο αυτό εστί
μα ίσως...βοηθήσεις εσύ...
Πάει κάπως έτσι:
εσύ..εσύ..εσύ
απαγορεύεται το εγώ, μόνο σε αντικατοπτρισμό
κι άθελα μου μόνο, στης λέξης τον ειρμό
και συνεχίζει: εσύ εσύ εσύ
σαν βήματα επάνω στο τσιμέντο που μούσκεψε η βροχή
ναι, αυτά που αεροπερπατάς
απαγορεύεται το εγώ, μόνο σε αντικατοπτρισμό
κι άθελα μου μόνο, στης λέξης τον ειρμό
και συνεχίζει: εσύ εσύ εσύ
σαν βήματα επάνω στο τσιμέντο που μούσκεψε η βροχή
ναι, αυτά που αεροπερπατάς
τα ίδια σου αυτά, που σε ζηλεύουν που πετάς
ναι σαν αυτές τις πεταλούδες, που τόσο αγαπάς.
(Ξεπέρασε το προχώρα)
Μαρτύριο είσαι εσύ.
Φωνάζεις για βοήθεια, αλλάζεις δρόμο, τρέχεις τους βοηθάς εσύ
Πως μου να σε προσέξω; Εδώ μου στην αναμονή.
Ακόμα μια ερώτηση απλή.
Θα 'θελες κάποιος να σε μισεί πολύ; Ταυτόχρονα να σ αγαπά να λιώνει σαν κερί;
Το πέτυχες,
ε και τι έγινε; βαρέθηκες,
τα 'σπασες όλα σαν γυαλί.
(Φύγε από μέσα σου λέω, προχώρα)
Να σου εκμυστηρευτώ,
ναι σαν αυτές τις πεταλούδες, που τόσο αγαπάς.
(Ξεπέρασε το προχώρα)
Μαρτύριο είσαι εσύ.
Φωνάζεις για βοήθεια, αλλάζεις δρόμο, τρέχεις τους βοηθάς εσύ
Πως μου να σε προσέξω; Εδώ μου στην αναμονή.
Ακόμα μια ερώτηση απλή.
Θα 'θελες κάποιος να σε μισεί πολύ; Ταυτόχρονα να σ αγαπά να λιώνει σαν κερί;
Το πέτυχες,
ε και τι έγινε; βαρέθηκες,
τα 'σπασες όλα σαν γυαλί.
(Φύγε από μέσα σου λέω, προχώρα)
Να σου εκμυστηρευτώ,
αυτό που είσαι, δεν το χεις φανταστεί
ναι μετά πάει: εσύ,εσύ εσύ
γέλα ναι
όλοι μας περιμένουμε, για την εικόνα σου αυτή
θε μου, αυτή η αύρα σου η τόσο ψεύτικα αληθινή
(Δεν μπορώ άλλο με πνίγει)
Που είσαι γαμώτο σου λευκή
όπως τα σύννεφα
και δεν κρατιέσαι,
μόνο γεμίζεις τα πνευμόνια μου
δεν φυλακίζεσαι,
δεν αγκαλιάζεσαι ρε
στον ουρανό σου εκεί
και τελειώνει (ναι ποιητίζω και με βαριέμαι):
όπως κατάλαβες εσύ εσύ,εσύ
σιγά σιγά μου ψάχνω
και ερωτεύομαι, αυτό σου, το εσύ
_______
Βρήκα μια φράση και μ άρεσε.
Θέλω να σου πω ένα μυστικό στο στόμα
Ναι αυτό θέλω.
Να κατέβει στο λαιμό σου
Να πλημμυρίσει τα πνευμόνια σου
Ναι αυτό θέλω.
Να το ξέρεις μόνο εσύ
Να κρατάς τα μάτια σου κλειστά για να μην βγει
Ναι αυτό θέλω.
Κι αν το ξεχάσω
Να μου το ξαναπείς εσύ
@#$X&*$!
Θα γράψω εκτός εντάξει...Άκουσα μια παλιά παπαριά ότι ο εγωισμός είναι αμάρτημα γι' αυτό.
Κομπιάζω να πω,
να μιλήσω
Και τι να ξεστομίσω;
Περίτεχνα εγκλήματα των λέξεων;
Ποιος εγώ; ο αφέντης των αδέξιων;
Τα χάλια μου ρε,
Ξέρεις ότι μυρίζεις σαν μιας Νεράιδας τη σκόνη;
Ξέμεινα από παλμούς
ούτε η ατροπίνη, δεν βλέπω πια να τους σηκώνει
Πολλά σου τα αραδιάζω;
Σιγά να μη ντραπώ και αρχίζω να φωνάζω
Δεν ντύνεσαι με τίποτα εσύ
Πόσες χιλιάδες χρώματα να μπουν σε ένα χαρτί;
Μου παίρνεις το μολύβι μου
Πέταξες το ψαλίδι μου
Μου κλείνεις και τα μάτια και ζω μες τα τυφλά
Όχι όχι δεν είναι πράγματα αυτά.
Δεν είσαι απ αυτό τον κόσμο
από αδέσποτο αστέρι τρύπωσες στα κρυφά
Σιγά λιγάκι τώρα νομίζω ότι μπερδεύομαι
Στο μάτι του κυκλώνα σου νομίζω ότι στέκομαι
Για σένα,ναι, το είπανε της πεταλούδας το φαινόμενο.
Μαγκιά σου, έχουν αρχίσει τ' άκρα μου να πέφτουνε σαν ντόμινο.
Δεν θέλω να το τελειώσω
Δεν κοστίζουν τίποτα οι λέξεις πιά. Κάποτε ήτανε μελάνι και ακριβό χαρτί. Είχανε δύναμη πολύ. Φτιάχνανε όνειρα ελπίδες ναι.
Μπαίνανε μέσα σου λάμπανε έξω σου
@#$X&*$! καλά καλά, πίσω στα χάλια τώρα
Τα κακώς κύματα.(βεβαίως)
Μαύρα,κενά, δημιουργήματα μιας τελειωμένης βερσιόν του why? figh(t) ενός κακού γραφέα με τρεις κακές προσωπικότητες.(Ναί)
Ένα ήταν πάντα το κορίτσι.Ίσως κι από τότε που γεννήθηκα. Μεγάλο βάσανο σας λέω.
Ξύπνησα γι' αυτή ένα βράδυ από το λήθαργο μου, μα σαστισμένος, ανεξέλικτος στο μυαλό και ανασφαλής έκανα λάθη.
Σαν αυτοτιμωρία από τότε, μαζεύω κακά νοήματα.
...πολλά είπα και με πονάει ο αυχένας μου.
@#$X&*$!
Άντε να ξαναπάρουμε φόρα.
Κακό είναι αυτό το σταμάτα-ξεκίνα. Καίει καύσιμα και εδώ δεν κάνουμε διαγωνισμό ποιος έχει μεγαλύτερο ντεπόζιτο γιατί δεν σας συμφέρει και η κουβέντα πάει αλλού.
Αλλού να πάει. Όπως φωνάζω κι εγώ κάθε βράδυ στο μυαλό μου. Σε αυτό το τρύπιο δοχείο σε διαγωνισμό μπουγελώματος.
Το θέμα αυτού του χειρίστου κειμένου είναι η τέχνη της άπω/πάρα/πλάνησης. Ένα από κάτι, σαν πανάρχαια πολεμική τέχνη κινεζικής προέλευσης
(made in prc δηλαδή)
που όλοι μιλάνε γι αυτή,
όλοι φτιάχνονται με την πάρτη της,
όλοι οι δάσκαλοι είναι μυώδεις μαλάκες,
όλες οι δασκάλες είναι ιπτάμενοι κώλοι,
κανένας δεν γνωρίζει επακριβώς τι στον πούτσο είναι,
οι πρακτιστές της είναι κομπάρσοι κακιάς πορνό ταινίας
και θα μπορούσα να γράψω κι άλλα.
Η τέχνη της αποπλάνησης ξεκίνησε πιθανότατα από κάποια γυναίκα με πολλούς θαυμαστές.Πιθανότατα λέω. Γιατί η γυναίκα γεννιέται έξυπνη. Εμείς γεννιόμαστε λάχανα και περιμένουμε σιγά σιγά να γίνουμε κολοκύθια με πόδια.
(αυξάνουμε ταχύτητα)
Αυτή η γυναίκα έψαξε, μέτρησε, δοκίμασε, τεστάρισε όρια, συναισθήματα, αντοχές, νόηση και και και και και και γαμώ την ψυχή μου.
Έκανε απογραφή στο οπλοστάσιο της.Έμαθε σωστά το "όχι", το "μη" και το "δεν", δούλεψε το "ίσως" και βγήκε...έξω...
Από τότε κάτι παιδάκια μου γνωστά και μη, τα κλαίνε, οι ρέγγες.
Μίλησα τα χτες που λέτε, με το θηλυκό μου.(ε ναι, όλοι οι ανώμαλοι σε ένα μέρος μαζεύονται και βγαίνουν σε πολλές εκδόσεις). Όχι ευχαριστώ. Με πήδηξα μια φορά, άλλη δεν με ξαναγαμάω. Μεγάλωσα.
Αποδέχτηκα.
Κατέστρεψα.
Καταστράφηκα.
Η ευτυχία μου δεν βρίσκετε σε καμιά παραπλάνηση.
Σε καμιά αποπλάνηση.
Σε κανένα ξεχείλωμα.
Σε καμιά πληγή.
Έμεινα μόνο με την πίκρα ότι βρισκόταν κάποτε σε ένα "εσύ".
@#$X&*$! Praying to the monk god
Κάποιοι άνθρωποι όταν πίνουν γίνονται...ηλίθιοι. Δηλαδή βγάζουν τον πραγματικό τους εαυτό.
Έναν απύθμενο κομπλεξισμό από καταπιέσεις κάθε είδους. Έτσι λοιπόν βλέπουμε νταήδες, πουτανάκια, χαζοχαρούμενους, σνομπιές, κλαψιάρηδες και δεν συμμαζεύεται.
Γαμώτο...ακόμα δεν ευτύχησα να δω τι χάλι είμαι κι εγώ.
@#$X&*$!
Σαν μια βλακώδη γαλήνη πριν την φουρτούνα, έτσι αισθάνομαι. Που είναι χειρότερη από την τρικυμία. Την τρικυμία την ξέρεις, δεν διατηρείς ελπίδες μαζί της.
Απλά πράγματα.
Πλοίο-κύμα-ναυάγιο.
Γαλήνη.Πόσο κρατάς εσύ δηλαδή;
Ε;
Τι σενάρια κρύβονται από πίσω σου;
Κάτι ηλίθιοι που σχεδιάζουν
Κι εσύ κοιμάσαι στον κινηματογράφο τους;
Όχι ευχαριστώ.
Δεν είναι αποδεκτό.
Χρόνο μόνο, μου δίνει πάλι να ανακατευτώ.
@#$X&*$!
Ένα απαίσιο αραλίκι. Τόσο βρωμερά υπέροχο.
Μπήκε και ο Αύγουστος.Ο χειρότερος μήνας. Που λίγο καλυτέρεψε από τους προηγούμενους προκατόχους του, κάτι προκατασκευασμένους από φθηνά υλικά αναμονής μπετού. Σκυροδέματος δηλαδή.
Πολύ τσιμέντο ρε γαμώτο και άμα δεν είναι αυτό στο οπτικό πεδίο σου, είναι τα υλικά του.
Άμμος και σκόνη και νερό.
Έμαθα να φτιάχνω χαρμάνι.
Ρώτησα τους καλύτερους.
Μετά απογοητεύτηκα.
Είδα ένα τρυπάνι και ένα δίσκο να το σκίζει.
Έτσι φτιάχνονται και οι άνθρωποι... τσιμέντα.
Άθλια, γκρίζα τσιμέντα που σχίζονται.
Μέσα στον καιρό φυτρώνουν αγριολούλουδα απ τις σχισμές και ξαναγίνονται
Άμμος και σκόνη και νερό.
#$X&*$!
Που είχαμε μείνει; α ναι ρε συ.
Δεν ξέρω αν ζήσατε ποτέ αυτή την φάση
Την " Εδώ είναι η στάση μου και κατεβαίνω"
Χωρίς δράματα, γιατί απλά εδώ μένω
Χωρίς λόγια και υπότιτλους
Εγώ στο τίποτα ρε συ, απλά δεν ανασαίνω
Κάπως έτσι
Κάτι τέτοιο
Ότι περάσει λοιπόν από δω, αεροπλάνο, πλοίο, κάρο ... δεν με νοιάζει.
Οποία ναύλα, να τα πληρώσω είχα πάντα στην τσέπη μου.
Έχω και μια ψυχή.να αφήσω πουρμπουάρ
#$X&*$!
Πίσω στο μίσος. Ε ναι, εκεί το ξέρω το παραμύθι, είμαι καλός σ'αυτό. Τόσο δυστυχισμένος νιώθω, μα είμαι τόσο γαμημένα καλός σ αυτό.
Να προχωράω με τα αγκάθια μου σαν τον σκαντζόχοιρο που δεν τον τρώνε γιατί είναι αμαρτία.
Μίσος η έρωτας όμως... Διάλεξε. Δύο χοντράδες έχει η πιάτσα. Τα άλλα είναι μαλακίες, πιο εφήμερα και από τις εφημερίδες που τυλίγαμε τα λεφτά κάποτε για καμουφλάζ. Λεφτά, μη χέσω...προς κατασκευή ζωούλας.
Είχα ένα όνειρο απλό και απατηλό μέσα μου, να αλλάξω τους ανθρώπους. Όχι ρηχά να ξύνω την επιφάνεια, σαν τους διανοούμενους, μα βαθιά, με τις αισθήσεις μου γροθιές, με τεχνάσματα, με κόπο, με ενδιαφέρον, με τρέλα.
Σκατά. Κανένας. Μηδέν.
Μηδέν σου λέω.
Κακώς
Κακώς
Κακώς σου λέω.
Τα γένια μου ασπρίζουν έρωτας δεν μυρίζει πουθενά και εδώ επάνω στο χαλί μου-στο χάλι μου δεν βλέπω πιο μακριά και ας με σήκωσαν οι σκόνες που παράχωσα από κάτω μου.
Ηθελα μόνο να σου πω
Σ αγαπώ που μ' ακούς
Αυτό.
#$X&*$!
Σιγά
συγκαταβατικά
Μα δεν μπορώ να σου μιλήσω έτσι
Ούτε την άδεια κάθε φορά να σου ζητώ
Απλά
Με δαγκωμένα χείλια
Και πνιχτά χωρίς να βγαίνει λέξη
Γιατί έτσι σου άρεσε και έτσι πια σου αρέσει
Παραιτούμαι δεν μπορώ.
Κι ούτε αντέχω να εξιστορώ
Τι πέρασα μες την δικιά σου γραφειοκρατία
Άλλαξα
Ναι άλλαξα μεγάλωσα
Και ξέχασα πως να σε κλείνω μες τις λέξεις
Τι όμορφη ήσουν;
Γαμώτο μου τι όμορφη σε βλέπανε τα μάτια μου...
Να,να, κάθισε λίγο εδώ να σου δείξω.
Ξέρεις..ακόμα δεν μπορώ να σου γράψω
Όπως θέλω
Πολλά σημαίνει αυτό
#$X&*$!
Η γυναίκα λοιπόν είναι η νέα Ορλεάνη. Αυτό θα εξιστορήσω δια στόματος ενός αληταριου.
Που δεν κοιμάται ποτέ
Που ζούνε μέσα της οι ήχοι της μπλουζ
Που γδύνεται στο φθηνό και στο ακριβό αλκοόλ
Που όσα χρόνια κι αν περάσουν μένει αναλλοίωτη και Ρυθμική
Που αγκαλιάζει και ζεσταίνει και χορεύει και πότε δεν σταματά
Η ιδανική γυναίκα αυτή.
Οχι μια ηχώ
Ενα μεθυστικό ένα εθιστικό αεράκι που δεν ξεχνιέται
Και τρεχει για πάντα μέσα στο νευρικό σου σύστημα.
Η φαντασιωση, η αφταστη πραγματικότητα
Ρομαντευεις τενεκέ μου
Φάε τα νύχια σου
#$X&*$!
Εδώ. Είμαστε. Δεν φύγαμε. Έχει πολύ χωματόδρομο μπροστά και το σκεφτόμαστε μέχρι να ξεκινήσουμε.
Πώς πάει αυτό;
Κακώς θωρούμενα
απ' όποια οπτική γωνιά και να τα πιάσεις
βρωμάνε σου λέω
Ο Νικόλας λέει " άκου να σου πω... καλά είμαστε".
Το στόμα αλλάζει δέκα γκριμάτσες, τα μάτια ψάχνουν τρόπο να ξεκολλήσουν απ τις κόγχες να φύγουν και κάνα δυο ρυτίδες νομίζω ότι φτιάχνονται εκεί στο επιτόπου.
Αντιδράει το σώμα.
Όταν κλείνει το στόμα.
Ε ναι. Με το στανιό του επιβάλεις να γίνει πτώμα, να αποφύγεις να πεις την αλήθεια.
Γιατί την αλήθεια την βαριόμαστε, ναι.
Σκατά ρε μαλακά. Για τον πούτσο είμαστε. Πόσο ευγενικά να το γράψω;
Θα σου πω μόνο τι θέλω και τι δεν έχω.
Θέλω να μην λέω καλημέρα
Θέλω ψέματα ρε. Πολλά ψέματα, όλη μέρα να τα αναιρώ και να ψάχνω καινούργια.
Θέλω να πεθάνει ο καθωσπρεπισμός. Εδώ και τώρα. Να τον πυροβολήσουν κάτω απ το σαγόνι.
Ψόφο, τέλος.
Θέλω να ψάχνω στα σκουπίδια να βρω τους ανθρώπους. Οι καθαροί με κάνουν να σιχαίνομαι.
Θέλω ένα κορίτσι, μια μουσκεμένη νεράιδα, μα μέσα της. Δεν θέλω άλλα μουνιά.
Θέλω ένα κόσμο να μην επαναστατεί. Χέστηκα για τις επαναστάσεις του κόσμου. Θέλω να μην είναι νοούμενα ρε, αυτά που μου γαμάνε την συνείδηση κάθε μέρα και δεν θέλω να ματώσει μύτη γι αυτό.
Θέλω να είμαι κουτόχορτο και να φυτρώνω πάντα πάνω από έξυπνα κεφάλια.
Θέλω να μην αναστηθώ. Θέλω να στηθώ απέξω από εκεί που διαολοστέλνονται όλοι, με κάτι φράσεις γελοίες όπως "καλό παράδεισο" και να ουρλιάζω "πίσω ρε γαμώ την ψυχή σας".
Θέλω τα πάντα, με μια αβάντα, κβαντική, στο δευτερόλεπτο όταν βαριέμαι τον σκατόκοσμο αυτόν, να τηλεμεταφέρομαι σε ένα άνιμε, να γίνομαι ο ονίζούκα όταν σκαλίζει την μύτη του.
Ρομαντικά πράγματα, ξέρω...
Μα αυτά θέλω...
και δεν τα έχω...
κι όσο και να πολεμήσω, πασαλείμματα θα φτιάξω μόνο.
άντε και #$X&*$!
Υπέροχα.
Συνήθως τα περισσότερα, όταν γράφουν φτασμένοι συγγραφείς, είναι περιγραφές βαρύγδουπες που την στιγμή που κουράζονται τα μάτια και χασμουριέται το μυαλό σου πετάνε το κοκαλάκι σου για να αναφωνήσεις " τι είπε ο λόγιος τώρα"
Να θυμηθώ να το σημειώσω κάπου
Οτι το φεγγάρι σήμερα είναι κατακίτρινο
Ισως ένα αρρωστημένο πορτοκαλί
Και θα θελα τώρα
Να χα μία καρφίτσα μαύρη
Εδώ που στέκομαι να την καρφώσω
Να δω αυτό που θα στάξει αν έχει το ίδιο χρώμα με αυτό απ τα πνευμόνια μου
Η γειτονιά απόψε μυρίζει φαγητό της επόμενης μέρας και τα παντζούρια ενώ πέφτουν κάνουν τον θόρυβο σειρήνας που απειλεί τους κλέφτες.
Οχι...οχι, όχι, όχι
Δεν είναι ζωή αυτή.
Αλλιώς είναι ο κόσμος, αλλιώς σου λέω.
#$X&*$!
Τα κακώς αινίγματα. Ανοίγματα σε μια σουρεαλιστική πραγματικότητα, όπως την συλλαμβάνω-εκλαμβάνω-λαμβάνω εγώ(το εγώ είναι περιττό μα άρτιο).
Με λέξεις εκρήξεις μια αλυσιδωτή αντίδραση μια καθημερινότητα.
Πρέπει να σταματήσω να τρώω, να ξανακαταλάβω πως δεν τρέφομαι απ την τροφή. Μόνο συντηρούμαι στη ζωή και η ζωή δεν ήταν ποτέ συντήρηση.
Η ζωή είναι μόνο συναισθήματα. Τα πιο άγρια ναρκωτικά.
Σε μια βδομάδα ξέχασες το φαγητό της περασμένης τρίτης.
Θυμάσαι όμως μια τρίτη που σαν βλάκας παρακάλαγες να μην σταματήσει να φυσάει ο αέρας στα μαλλιά της.
Μια στάση να πάρω μια ανάσα γιατί θυμήθηκα.
Είναι το πιό όμορφο γράμμα το γράμμα Α;.
Όλη μου την ζωή κυνηγάω αυτό το κωλόγραμμα.
Το ένα δέκατο του λεξικού.
Το ένα δέκατο απ' όλα.
Που μια χαρά είναι... φτάνει.
Άλλοι ξεφυλλίζουν...στα γρήγορα...να τελειώνουν.
Κουράστηκα, κλείνω.
#$X&*$!
Κακήν πίστην
Με κακή πίστη με έμαθες και μένα πιά να διαχειρίζομαι το κάθε τι καινούργιο, ναι.
Κακή, χειρότερη, χείριστη και για να δω τι θα ξεβράσει σήμερα το αλκοολώδες αίμα μου, ναι.
Έκανα τόσες κακές σκέψεις σήμερα...δεν ξέρω πιά να διαλέξω!
Ας παίξουμε ρώσικη ρουλέτα, ντά!
χμμμ...
Έχω αρχίσει να βλέπω ανθρώπους με κουτάκια στο πρόσωπό τους. Σαν τις ειδήσεις των εννιά, που γίνανε οκτώ πάρα τέταρτο και ένα έγκλημα συντελείται και τα μέσα μαζικής εξημέρωσης προστατεύουν την ανωνυμία. Μιά αηδία και μια ανιδιοτελή αγνή κακία εμποδίζει τα μάτια μου να ξεχωρίσουνε τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων που γνωρίζω.
Όχι, όχι μην τα παίρνουμε τις μετρητοίς όλα. Ακόμα μπορούμε να κοροϊδέψουμε τους γύρω πως όλα κυλήσανε σωστά σε αυτή την γνωριμία.
Μου λείπει πολύ η αλήθεια. Η αλήθεια ΜΟΥ. Το δικό μου προσωπικό βάσανο.Το ασήκωτο.Της εμμονής μου το δημιούργημα.
ρητορεύω....θα σταματήσω
η αλήθεια είναι οτί σε σκέφτομαι πολύ συχνά.
μπορεί να μην έπαψα ποτέ να σε σκέφτομαι
και μπορεί να σου έδωσα ένα χαστούκι
ναι μετά πάει: εσύ,εσύ εσύ
γέλα ναι
όλοι μας περιμένουμε, για την εικόνα σου αυτή
θε μου, αυτή η αύρα σου η τόσο ψεύτικα αληθινή
(Δεν μπορώ άλλο με πνίγει)
Που είσαι γαμώτο σου λευκή
όπως τα σύννεφα
και δεν κρατιέσαι,
μόνο γεμίζεις τα πνευμόνια μου
δεν φυλακίζεσαι,
δεν αγκαλιάζεσαι ρε
στον ουρανό σου εκεί
και τελειώνει (ναι ποιητίζω και με βαριέμαι):
όπως κατάλαβες εσύ εσύ,εσύ
σιγά σιγά μου ψάχνω
και ερωτεύομαι, αυτό σου, το εσύ
_______
Βρήκα μια φράση και μ άρεσε.
Θέλω να σου πω ένα μυστικό στο στόμα
Ναι αυτό θέλω.
Να κατέβει στο λαιμό σου
Να πλημμυρίσει τα πνευμόνια σου
Ναι αυτό θέλω.
Να το ξέρεις μόνο εσύ
Να κρατάς τα μάτια σου κλειστά για να μην βγει
Ναι αυτό θέλω.
Κι αν το ξεχάσω
Να μου το ξαναπείς εσύ
@#$X&*$!
Θα γράψω εκτός εντάξει...Άκουσα μια παλιά παπαριά ότι ο εγωισμός είναι αμάρτημα γι' αυτό.
Κομπιάζω να πω,
να μιλήσω
Και τι να ξεστομίσω;
Περίτεχνα εγκλήματα των λέξεων;
Ποιος εγώ; ο αφέντης των αδέξιων;
Τα χάλια μου ρε,
Ξέρεις ότι μυρίζεις σαν μιας Νεράιδας τη σκόνη;
Ξέμεινα από παλμούς
ούτε η ατροπίνη, δεν βλέπω πια να τους σηκώνει
Πολλά σου τα αραδιάζω;
Σιγά να μη ντραπώ και αρχίζω να φωνάζω
Δεν ντύνεσαι με τίποτα εσύ
Πόσες χιλιάδες χρώματα να μπουν σε ένα χαρτί;
Μου παίρνεις το μολύβι μου
Πέταξες το ψαλίδι μου
Μου κλείνεις και τα μάτια και ζω μες τα τυφλά
Όχι όχι δεν είναι πράγματα αυτά.
Δεν είσαι απ αυτό τον κόσμο
από αδέσποτο αστέρι τρύπωσες στα κρυφά
Σιγά λιγάκι τώρα νομίζω ότι μπερδεύομαι
Στο μάτι του κυκλώνα σου νομίζω ότι στέκομαι
Για σένα,ναι, το είπανε της πεταλούδας το φαινόμενο.
Μαγκιά σου, έχουν αρχίσει τ' άκρα μου να πέφτουνε σαν ντόμινο.
Δεν θέλω να το τελειώσω
Δεν κοστίζουν τίποτα οι λέξεις πιά. Κάποτε ήτανε μελάνι και ακριβό χαρτί. Είχανε δύναμη πολύ. Φτιάχνανε όνειρα ελπίδες ναι.
Μπαίνανε μέσα σου λάμπανε έξω σου
@#$X&*$! καλά καλά, πίσω στα χάλια τώρα
Τα κακώς κύματα.(βεβαίως)
Μαύρα,κενά, δημιουργήματα μιας τελειωμένης βερσιόν του why? figh(t) ενός κακού γραφέα με τρεις κακές προσωπικότητες.(Ναί)
Ένα ήταν πάντα το κορίτσι.Ίσως κι από τότε που γεννήθηκα. Μεγάλο βάσανο σας λέω.
Ξύπνησα γι' αυτή ένα βράδυ από το λήθαργο μου, μα σαστισμένος, ανεξέλικτος στο μυαλό και ανασφαλής έκανα λάθη.
Σαν αυτοτιμωρία από τότε, μαζεύω κακά νοήματα.
...πολλά είπα και με πονάει ο αυχένας μου.
@#$X&*$!
Άντε να ξαναπάρουμε φόρα.
Κακό είναι αυτό το σταμάτα-ξεκίνα. Καίει καύσιμα και εδώ δεν κάνουμε διαγωνισμό ποιος έχει μεγαλύτερο ντεπόζιτο γιατί δεν σας συμφέρει και η κουβέντα πάει αλλού.
Αλλού να πάει. Όπως φωνάζω κι εγώ κάθε βράδυ στο μυαλό μου. Σε αυτό το τρύπιο δοχείο σε διαγωνισμό μπουγελώματος.
Το θέμα αυτού του χειρίστου κειμένου είναι η τέχνη της άπω/πάρα/πλάνησης. Ένα από κάτι, σαν πανάρχαια πολεμική τέχνη κινεζικής προέλευσης
(made in prc δηλαδή)
που όλοι μιλάνε γι αυτή,
όλοι φτιάχνονται με την πάρτη της,
όλοι οι δάσκαλοι είναι μυώδεις μαλάκες,
όλες οι δασκάλες είναι ιπτάμενοι κώλοι,
κανένας δεν γνωρίζει επακριβώς τι στον πούτσο είναι,
οι πρακτιστές της είναι κομπάρσοι κακιάς πορνό ταινίας
και θα μπορούσα να γράψω κι άλλα.
Η τέχνη της αποπλάνησης ξεκίνησε πιθανότατα από κάποια γυναίκα με πολλούς θαυμαστές.Πιθανότατα λέω. Γιατί η γυναίκα γεννιέται έξυπνη. Εμείς γεννιόμαστε λάχανα και περιμένουμε σιγά σιγά να γίνουμε κολοκύθια με πόδια.
(αυξάνουμε ταχύτητα)
Αυτή η γυναίκα έψαξε, μέτρησε, δοκίμασε, τεστάρισε όρια, συναισθήματα, αντοχές, νόηση και και και και και και γαμώ την ψυχή μου.
Έκανε απογραφή στο οπλοστάσιο της.Έμαθε σωστά το "όχι", το "μη" και το "δεν", δούλεψε το "ίσως" και βγήκε...έξω...
Από τότε κάτι παιδάκια μου γνωστά και μη, τα κλαίνε, οι ρέγγες.
Μίλησα τα χτες που λέτε, με το θηλυκό μου.(ε ναι, όλοι οι ανώμαλοι σε ένα μέρος μαζεύονται και βγαίνουν σε πολλές εκδόσεις). Όχι ευχαριστώ. Με πήδηξα μια φορά, άλλη δεν με ξαναγαμάω. Μεγάλωσα.
Αποδέχτηκα.
Κατέστρεψα.
Καταστράφηκα.
Η ευτυχία μου δεν βρίσκετε σε καμιά παραπλάνηση.
Σε καμιά αποπλάνηση.
Σε κανένα ξεχείλωμα.
Σε καμιά πληγή.
Έμεινα μόνο με την πίκρα ότι βρισκόταν κάποτε σε ένα "εσύ".
@#$X&*$! Praying to the monk god
@#$X&*$!
Σαν μια βλακώδη γαλήνη πριν την φουρτούνα, έτσι αισθάνομαι. Που είναι χειρότερη από την τρικυμία. Την τρικυμία την ξέρεις, δεν διατηρείς ελπίδες μαζί της.
Απλά πράγματα.
Πλοίο-κύμα-ναυάγιο.
Γαλήνη.Πόσο κρατάς εσύ δηλαδή;
Ε;
Τι σενάρια κρύβονται από πίσω σου;
Κάτι ηλίθιοι που σχεδιάζουν
Κι εσύ κοιμάσαι στον κινηματογράφο τους;
Όχι ευχαριστώ.
Δεν είναι αποδεκτό.
Χρόνο μόνο, μου δίνει πάλι να ανακατευτώ.
@#$X&*$!
Ένα απαίσιο αραλίκι. Τόσο βρωμερά υπέροχο.
Μπήκε και ο Αύγουστος.Ο χειρότερος μήνας. Που λίγο καλυτέρεψε από τους προηγούμενους προκατόχους του, κάτι προκατασκευασμένους από φθηνά υλικά αναμονής μπετού. Σκυροδέματος δηλαδή.
Πολύ τσιμέντο ρε γαμώτο και άμα δεν είναι αυτό στο οπτικό πεδίο σου, είναι τα υλικά του.
Άμμος και σκόνη και νερό.
Έμαθα να φτιάχνω χαρμάνι.
Ρώτησα τους καλύτερους.
Μετά απογοητεύτηκα.
Είδα ένα τρυπάνι και ένα δίσκο να το σκίζει.
Έτσι φτιάχνονται και οι άνθρωποι... τσιμέντα.
Άθλια, γκρίζα τσιμέντα που σχίζονται.
Μέσα στον καιρό φυτρώνουν αγριολούλουδα απ τις σχισμές και ξαναγίνονται
Άμμος και σκόνη και νερό.
#$X&*$!
Που είχαμε μείνει; α ναι ρε συ.
Δεν ξέρω αν ζήσατε ποτέ αυτή την φάση
Την " Εδώ είναι η στάση μου και κατεβαίνω"
Χωρίς δράματα, γιατί απλά εδώ μένω
Χωρίς λόγια και υπότιτλους
Εγώ στο τίποτα ρε συ, απλά δεν ανασαίνω
Κάπως έτσι
Κάτι τέτοιο
Ότι περάσει λοιπόν από δω, αεροπλάνο, πλοίο, κάρο ... δεν με νοιάζει.
Οποία ναύλα, να τα πληρώσω είχα πάντα στην τσέπη μου.
Έχω και μια ψυχή.να αφήσω πουρμπουάρ
#$X&*$!
Πίσω στο μίσος. Ε ναι, εκεί το ξέρω το παραμύθι, είμαι καλός σ'αυτό. Τόσο δυστυχισμένος νιώθω, μα είμαι τόσο γαμημένα καλός σ αυτό.
Να προχωράω με τα αγκάθια μου σαν τον σκαντζόχοιρο που δεν τον τρώνε γιατί είναι αμαρτία.
Μίσος η έρωτας όμως... Διάλεξε. Δύο χοντράδες έχει η πιάτσα. Τα άλλα είναι μαλακίες, πιο εφήμερα και από τις εφημερίδες που τυλίγαμε τα λεφτά κάποτε για καμουφλάζ. Λεφτά, μη χέσω...προς κατασκευή ζωούλας.
Είχα ένα όνειρο απλό και απατηλό μέσα μου, να αλλάξω τους ανθρώπους. Όχι ρηχά να ξύνω την επιφάνεια, σαν τους διανοούμενους, μα βαθιά, με τις αισθήσεις μου γροθιές, με τεχνάσματα, με κόπο, με ενδιαφέρον, με τρέλα.
Σκατά. Κανένας. Μηδέν.
Μηδέν σου λέω.
Κακώς
Κακώς
Κακώς σου λέω.
Τα γένια μου ασπρίζουν έρωτας δεν μυρίζει πουθενά και εδώ επάνω στο χαλί μου-στο χάλι μου δεν βλέπω πιο μακριά και ας με σήκωσαν οι σκόνες που παράχωσα από κάτω μου.
Ηθελα μόνο να σου πω
Σ αγαπώ που μ' ακούς
Αυτό.
#$X&*$!
Σιγά
συγκαταβατικά
Μα δεν μπορώ να σου μιλήσω έτσι
Ούτε την άδεια κάθε φορά να σου ζητώ
Απλά
Με δαγκωμένα χείλια
Και πνιχτά χωρίς να βγαίνει λέξη
Γιατί έτσι σου άρεσε και έτσι πια σου αρέσει
Παραιτούμαι δεν μπορώ.
Κι ούτε αντέχω να εξιστορώ
Τι πέρασα μες την δικιά σου γραφειοκρατία
Άλλαξα
Ναι άλλαξα μεγάλωσα
Και ξέχασα πως να σε κλείνω μες τις λέξεις
Τι όμορφη ήσουν;
Γαμώτο μου τι όμορφη σε βλέπανε τα μάτια μου...
Να,να, κάθισε λίγο εδώ να σου δείξω.
Ξέρεις..ακόμα δεν μπορώ να σου γράψω
Όπως θέλω
Πολλά σημαίνει αυτό
#$X&*$!
Η γυναίκα λοιπόν είναι η νέα Ορλεάνη. Αυτό θα εξιστορήσω δια στόματος ενός αληταριου.
Που δεν κοιμάται ποτέ
Που ζούνε μέσα της οι ήχοι της μπλουζ
Που γδύνεται στο φθηνό και στο ακριβό αλκοόλ
Που όσα χρόνια κι αν περάσουν μένει αναλλοίωτη και Ρυθμική
Που αγκαλιάζει και ζεσταίνει και χορεύει και πότε δεν σταματά
Η ιδανική γυναίκα αυτή.
Οχι μια ηχώ
Ενα μεθυστικό ένα εθιστικό αεράκι που δεν ξεχνιέται
Και τρεχει για πάντα μέσα στο νευρικό σου σύστημα.
Η φαντασιωση, η αφταστη πραγματικότητα
Ρομαντευεις τενεκέ μου
Φάε τα νύχια σου
#$X&*$!
Εδώ. Είμαστε. Δεν φύγαμε. Έχει πολύ χωματόδρομο μπροστά και το σκεφτόμαστε μέχρι να ξεκινήσουμε.
Πώς πάει αυτό;
Κακώς θωρούμενα
απ' όποια οπτική γωνιά και να τα πιάσεις
βρωμάνε σου λέω
Ο Νικόλας λέει " άκου να σου πω... καλά είμαστε".
Το στόμα αλλάζει δέκα γκριμάτσες, τα μάτια ψάχνουν τρόπο να ξεκολλήσουν απ τις κόγχες να φύγουν και κάνα δυο ρυτίδες νομίζω ότι φτιάχνονται εκεί στο επιτόπου.
Αντιδράει το σώμα.
Όταν κλείνει το στόμα.
Ε ναι. Με το στανιό του επιβάλεις να γίνει πτώμα, να αποφύγεις να πεις την αλήθεια.
Γιατί την αλήθεια την βαριόμαστε, ναι.
Σκατά ρε μαλακά. Για τον πούτσο είμαστε. Πόσο ευγενικά να το γράψω;
Θα σου πω μόνο τι θέλω και τι δεν έχω.
Θέλω να μην λέω καλημέρα
Θέλω ψέματα ρε. Πολλά ψέματα, όλη μέρα να τα αναιρώ και να ψάχνω καινούργια.
Θέλω να πεθάνει ο καθωσπρεπισμός. Εδώ και τώρα. Να τον πυροβολήσουν κάτω απ το σαγόνι.
Ψόφο, τέλος.
Θέλω να ψάχνω στα σκουπίδια να βρω τους ανθρώπους. Οι καθαροί με κάνουν να σιχαίνομαι.
Θέλω ένα κορίτσι, μια μουσκεμένη νεράιδα, μα μέσα της. Δεν θέλω άλλα μουνιά.
Θέλω ένα κόσμο να μην επαναστατεί. Χέστηκα για τις επαναστάσεις του κόσμου. Θέλω να μην είναι νοούμενα ρε, αυτά που μου γαμάνε την συνείδηση κάθε μέρα και δεν θέλω να ματώσει μύτη γι αυτό.
Θέλω να είμαι κουτόχορτο και να φυτρώνω πάντα πάνω από έξυπνα κεφάλια.
Θέλω να μην αναστηθώ. Θέλω να στηθώ απέξω από εκεί που διαολοστέλνονται όλοι, με κάτι φράσεις γελοίες όπως "καλό παράδεισο" και να ουρλιάζω "πίσω ρε γαμώ την ψυχή σας".
Θέλω τα πάντα, με μια αβάντα, κβαντική, στο δευτερόλεπτο όταν βαριέμαι τον σκατόκοσμο αυτόν, να τηλεμεταφέρομαι σε ένα άνιμε, να γίνομαι ο ονίζούκα όταν σκαλίζει την μύτη του.
Ρομαντικά πράγματα, ξέρω...
Μα αυτά θέλω...
και δεν τα έχω...
κι όσο και να πολεμήσω, πασαλείμματα θα φτιάξω μόνο.
άντε και #$X&*$!
Υπέροχα.
Συνήθως τα περισσότερα, όταν γράφουν φτασμένοι συγγραφείς, είναι περιγραφές βαρύγδουπες που την στιγμή που κουράζονται τα μάτια και χασμουριέται το μυαλό σου πετάνε το κοκαλάκι σου για να αναφωνήσεις " τι είπε ο λόγιος τώρα"
Να θυμηθώ να το σημειώσω κάπου
Οτι το φεγγάρι σήμερα είναι κατακίτρινο
Ισως ένα αρρωστημένο πορτοκαλί
Και θα θελα τώρα
Να χα μία καρφίτσα μαύρη
Εδώ που στέκομαι να την καρφώσω
Να δω αυτό που θα στάξει αν έχει το ίδιο χρώμα με αυτό απ τα πνευμόνια μου
Η γειτονιά απόψε μυρίζει φαγητό της επόμενης μέρας και τα παντζούρια ενώ πέφτουν κάνουν τον θόρυβο σειρήνας που απειλεί τους κλέφτες.
Οχι...οχι, όχι, όχι
Δεν είναι ζωή αυτή.
Αλλιώς είναι ο κόσμος, αλλιώς σου λέω.
#$X&*$!
Τα κακώς αινίγματα. Ανοίγματα σε μια σουρεαλιστική πραγματικότητα, όπως την συλλαμβάνω-εκλαμβάνω-λαμβάνω εγώ(το εγώ είναι περιττό μα άρτιο).
Με λέξεις εκρήξεις μια αλυσιδωτή αντίδραση μια καθημερινότητα.
Πρέπει να σταματήσω να τρώω, να ξανακαταλάβω πως δεν τρέφομαι απ την τροφή. Μόνο συντηρούμαι στη ζωή και η ζωή δεν ήταν ποτέ συντήρηση.
Η ζωή είναι μόνο συναισθήματα. Τα πιο άγρια ναρκωτικά.
Σε μια βδομάδα ξέχασες το φαγητό της περασμένης τρίτης.
Θυμάσαι όμως μια τρίτη που σαν βλάκας παρακάλαγες να μην σταματήσει να φυσάει ο αέρας στα μαλλιά της.
Μια στάση να πάρω μια ανάσα γιατί θυμήθηκα.
Είναι το πιό όμορφο γράμμα το γράμμα Α;.
Όλη μου την ζωή κυνηγάω αυτό το κωλόγραμμα.
Το ένα δέκατο του λεξικού.
Το ένα δέκατο απ' όλα.
Που μια χαρά είναι... φτάνει.
Άλλοι ξεφυλλίζουν...στα γρήγορα...να τελειώνουν.
Κουράστηκα, κλείνω.
#$X&*$!
Κακήν πίστην
Με κακή πίστη με έμαθες και μένα πιά να διαχειρίζομαι το κάθε τι καινούργιο, ναι.
Κακή, χειρότερη, χείριστη και για να δω τι θα ξεβράσει σήμερα το αλκοολώδες αίμα μου, ναι.
Έκανα τόσες κακές σκέψεις σήμερα...δεν ξέρω πιά να διαλέξω!
Ας παίξουμε ρώσικη ρουλέτα, ντά!
χμμμ...
Έχω αρχίσει να βλέπω ανθρώπους με κουτάκια στο πρόσωπό τους. Σαν τις ειδήσεις των εννιά, που γίνανε οκτώ πάρα τέταρτο και ένα έγκλημα συντελείται και τα μέσα μαζικής εξημέρωσης προστατεύουν την ανωνυμία. Μιά αηδία και μια ανιδιοτελή αγνή κακία εμποδίζει τα μάτια μου να ξεχωρίσουνε τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων που γνωρίζω.
Όχι, όχι μην τα παίρνουμε τις μετρητοίς όλα. Ακόμα μπορούμε να κοροϊδέψουμε τους γύρω πως όλα κυλήσανε σωστά σε αυτή την γνωριμία.
Μου λείπει πολύ η αλήθεια. Η αλήθεια ΜΟΥ. Το δικό μου προσωπικό βάσανο.Το ασήκωτο.Της εμμονής μου το δημιούργημα.
ρητορεύω....θα σταματήσω
η αλήθεια είναι οτί σε σκέφτομαι πολύ συχνά.
μπορεί να μην έπαψα ποτέ να σε σκέφτομαι
και μπορεί να σου έδωσα ένα χαστούκι
αλλά το ίδιο έκανα ααν πληρωμή τόσες φορές σε μένα
δεν έχω δίκιο
έτσι αυθαίρετα το ορίζω
δεν έχω δίκιο
έτσι αυθαίρετα το ορίζω
με έφτασα να πονάς την ύπαρξή μου.
υπερβολές
ναι, κάθε πόνος υπερβολή είναι έτσι κι αλλιώς...
κακώς...κακώς στα λέω
#$X&*$!
Δωδεκαμιση κι ακόμα δεν τελείωσα. Σεζονιλικια, "Ρεζιλίκια δoλιές" που έλεγε και ο παππούς (από τον δόλο παρμένο θέλω να πιστεύω). Μέσα σε ένα τρίμηνο συμπίεση 7zip τα χαλιά ενός χρόνου και χωρίς τουρίστριες παρακαλώ, βεβαίως.
Σκόνη. Τι την θυμήθηκα τώρα.
Γυρνώντας από το ένδοξο κράτος του Καρδιστάν, σαν οικονομικός μετανάστης κι εγώ, θέλω να πω οτί "το πράμα" δεν πάει παιδιά. Γήινα πράγματα κι όχι σαλταπήδες, με αυτές τις παρωπίδες που ζούμε, πάμε για μεγάλες φτώχειες. Ορίτζιναλ φτώχειες μπέσα για μπέσα.
Αλλά δεν θέλω να πτοήστε, το κράτος έχει ανάγκη από στελέχη. Από σόσιαλ εντ μπίζνες μίτινγκς και από μύτη νγκς γενικώς.
Ναι, έχουμε ανάγκη από μύτες ευαίσθητες,γαλλικές και απομπιμπικιασμένες. Δε γαμιέται πατριώτες; Είμαστε εφτάψυχοι.
Ε άντε τότε....καλό μας ψόφο
#$X&*$!
Τα κακώς κείμενα, αυτά τα μαύρα-σκούρα μεταλλικά αντικείμενα γεμάτα σγουριά, ντεκόρ μιας οπτικής ενός πρώην ανθρώπου.
Μου λείπεις
Μου θλείπεις
(σωστά το γράφω, είναι ταυτόχρονα το ότι με στεναχωρεί αφόρητα οτι μου λείπεις και το "λείπεις" είναι λίγο, γιατί δεν έχει αυτό γαμημένο το "υ" που έχει η πουτάνα η λέξη λύπη μέσα)
Μα αυτά είναι λόγια του θυμού.
κι ο θυμός έχει το "θυ" μπροστά
όπως το "θυμάμαι"
και μετά σε θυμάμαι και μου κλέβεις το μόνο όπλο που είχα για να σε αντιμετωπίσω.
Αυτά.
Πονάω λίγο.
Δεν θέλω να σε καλλωπίσω άλλο σήμερα και δεν είμαι γλωσσολόγος
in fact ούτε ορθογραφία δεν ξέρω σωστή.
#$X&*$!
ξέρεις...
θα ταν πολύ όμορφο, ξέρεις
αυτό το να σβήνεις, να ξεχνάς, να τελειώνεις, ξέρεις
αυτό που κάνουνε όλοι μωρέ, ξέρεις
το "α ναι, τι κάνεις; πως περνάς;", ξέρεις
αυτό το χάλι, το τίποτα... ξέρεις
που το μοιράζουνε απλόχερα στην πιάτσα, κάπου θα το χεις ακούσει, θα το ξέρεις...
όλα τα ξέρεις
ακόμα και τι σκέφτομαι ξέρεις
στις χειρότερες στιγμές μου
στις καλύτερες πτυχές μου
Μα είμαστε αχόρταγοι άνθρωποι μην το ξεχάσεις, ε
Χίλιες γραμμές έχει ο ορίζοντας για μας
Θέλουμε ένα κομμάτι απ' την ψυχή
το μεδούλι από το κόκκαλο
το ίδιο το μυαλό του/της, να τρέχει πάνω μας, αέναα
όχι από εγωισμό, μα για την ολοκλήρωση
γιατί θέλουμε τα πάντα
την έκρηξη
τον πλανήτη που καίγεται και ποτέ του να μην σβήσει
σαν χάμστερ σε τροχό που τρέχει
πέρα απ την εμμονή
σαν αδιάκοπη κραυγή
στην ίδια την εξάντληση
με άρνηση και προσμονή
το σε θέλω λίγο
το σε ψάχνω ελάχιστο
το σ' αγαπώ μηδαμινό
κάποιες φορές, να σκίζαμε τα χέρια μας, να βάφαμε κόκκινο τον ουρανό στο όνομα σου
κι αυτό ακόμα
θα ταν....τίποτα...ξέρεις.
κι αν είμαι εγώ σαν ένα σου "εσύ";
κι αν είσαι εσύ όλα αυτά που προσπαθώ να περιγράψω
τότε τι άλλο να σου γράφω;
#$X&*$!
Θυμήθηκα (αυτό το μπουρδέλο το ρήμα πρέπει να το κόψω σαν γέρος εκατονείκοσιδύο χρονών ακούγομαι) ένα ωραίο που μου έλεγες "ίτς οκέι".
Το σωστό για μένα είναι και κάποτε ήθελα να στο πω
"Ιτ ιζ νέβερ οκέι, μπατ ιτς οκέι".
Λερώθηκα πολύ σήμερα, ούτε το αριέλ δεν βγάζει αυτήν την μαυρίλα.
Ε βέβαια, που να βρίσκεις απορρυπαντικό να βγάζει τέτοιο λεκέ.
Την μπίχλα του ανταγωνισμού. Την πιο σιχαμένη λίγδα. Αυτήν που περνάει απ το μπλουζάκι, ρουφιέται από το δέρμα, χύνεται στους μυς και κυλάει από το αίμα σ όλο σου το είναι.
Κατι σαν...την πεντιμεθαλίνη.Τόσο τοξική και βρωμιάρα.
Σκέφτομαι πως
ας βγω δεύτερος.
όχι όχι ας βγω τελευταίος
αισθάνομαι αρκετά καλά για να χαραμιστώ στο "πρώτος"
#$X&*$!
Cambiar el mundo amigo Sancho, no es locura ni utopia, sino justicia
Miguel de Cervantes.
Τι άνθρωπος κι αυτός; Πως γίνεται να γεννήσει ένα μυαλό, δυο ήρωες σαν κι αυτούς;
Το δικό μου μυαλό αδυνατεί να δώσει οποιαδήποτε κριτική αυτών των χαρακτήρων. Πρέπει να υπήρξαν αλλιώς δεν εξηγείται. Με τίποτα, με τίποτα, με τίποτα.
Γιατί το μυαλό φτιάχνει την φαντασία καλύτερη από την πραγματικότητα;
Γιατί ακόμα και η ιδανική πραγματικότητα θα είναι πάντα λίγη μπροστά στον κόσμο της απόδρασης;
Γιατί η απλότητα φτιάχτηκε τόσο πολύπλοκα κατακτήσιμη;
και
γιατί η συμπλήρωση ακόμα και αν είσαι ένα τέλειο ολοκληρωμένο πλάσμα(που τα τσαμπουνάς αυτά θα 'θελα να ήξερα...)έρχεται από κάπου κάποιον κάποια άλλ#%$;
καλά το τελευταίο ας το ξεχάσουμε.
.>>
"Μήπως δεν είναι αρκετά χλιαρές οι μπύρες σας; Μπορώ να τις ζεστάνω λίγο..."
Rene Goscinny
Είχα πάντα ένα θεματάκι με την τρίτη ηλικία. Ενώ οπτικά τους λάτρευα, όταν ανοίγανε το στόμα τους, οι λέξεις τους ήταν ουσιαστικά ανύπαρκτες όπως και τα δόντια τους. Συνήθως κατασκευασμένες από κάποιον "οδοντοτεχνίτη" και γεφυρωμένες σε κάνα δυο ρίζες που τρίζανε και ήταν έτοιμες να πέσουν.
Η μ@λακία είναι οτι κι εμείς για εκεί πάμε. Απλά εγώ λέω να κρατήσω, όταν χαλάσουν και μένα τα δοντάκια μου, αυτά τα λίγα τα χαμογελαστά μόνο.
Έτσι, κανα δυο-τρία μπροστινά μόνο, αυτά που δίνουν σεξ απίλ.
#$X&*$!
Τι κακό έχει δηλαδή το δικό μου παραμύθι; Απ όλα έχει. Δράκους, μάγισσες, τέρατα, νάνους, κακίες μητριές, κοντορεβιθούληδες...
Πριγκίπισσες δεν έχει, ξηγημένα πράγματα. Δεν έψαξα ποτέ για αυτές ούτως η άλλως.
Πες μου οτι το δικό σου παραμύθι είναι καλύτερο και θα το βουλώσω.
Ναι, αλήθεια-αλήθεια.
"Ναι κύριε, αλλά είναι παραμύθι"
Ενώ τα άλλα missy είναι πραγματικότητα και εσύ ψοφάς να ζήσεις τα απτά.
Παράτα με μωρέ πονάει ο αυχένας μου και τρέχεις μέσα του.
Φεύγω, είναι η ώρα μου, σαν κακό παιδί κι εγώ να σβήνω.
#$X&*$!
Μακαρόνια από την κατσαρόλα. Που για να λέμε και του στραβού το δίκιο, δεν τα τρως, τα χάφτεις.
Τα κατεβάζεις για να μην σου σπάει τα νεύρα το γουργουρητό. Αυτό το επίμονο πράγμα που σου θυμίζει πως πρέπει να ζήσει το κουφάρι σου.
Πολλά νεύρα, που καλά κάνεις και τα έχεις γιατί αν δεν τα είχες θα σε τρώγανε οι λύκοι. Το νευρικό μου σύστημα, ξέρω, πως κάποια στιγμή θα με προδώσει μα για να φτάσω στο επόμενο checkpoint πρέπει να τα σκίσω.
Campari, με πορτοκάλι χυμό και σουάρεζ. Η χημεία του καθενός για να κρυφτεί από τον εαυτό του ποικίλει μα πάντα μία είναι. Είτε πολύπλοκη είτε απλοϊκή. Πάντα μία.
Η μουσική μούσα μου εμένα δεν με καλύπτει. Βουίζουν τα αυτιά μου στη σκέψη σου πως να ακούσω;
Σιγά ρε.
Η φυλακή φίλε μου πως να με συγκρατήσει; Αέρας είμαι και περνάω μέσα από τις χαραμάδες.
Υπερβολικέ.
Είναι δύσκολο πολύ. Όταν μιλάνε τόσοι στο κεφάλι μου να πω τι σκέφτονται όλοι αυτοί.
Γιαυτό εγωιστικά είχα έρθει σε σένα. Ενώ ήμουν ακατάλληλος στα δεδομένα σου.
Για να μηδενιστώ.
Ξέρεις...μόνο όταν ερωτεύεσαι μηδενίζεις και τότε μόνο αξίζεις. Αλλιώς θα ναι πολύ για να την φτάσεις.
Να θυμηθώ να μην διαβάζω στο τέλος ότι γράφω. Αλλά είναι που με πιάνει η ντροπή για την ορθογραφία μου.
#$X&*$!
Σήμερα δεν έχουμε πολλά λογάκια και όλες οι ιστορίες που κινούνται στην ατμόσφαιρα έχουν παγώσει. Ένα χαλάζι μόνο βρέχει στο κακό φτωχό μυαλουδάκι μου, ας ιστορήσουμε αυτό.
Από όλους τους κόσμους που κατασκευάστηκαν η δημιουργήθηκαν ο χειρότερος είναι ο κόσμος της ντροπής.
"Απαπαααα ντροπή!"
"τσ τσ τσ τσ ντροπής πράγματα"
"καλά...δεν ντρέπεσαι"
"θα 'πρεπε να ντρέπεσαι!"
"ε δεν μπορώ ντρέπομαι..."
(το τελευταίο ήταν λίγο kinky)
Όλα αυτά είναι λίγο outdated (ή πως το λέτε εσείς στα ελληνικά) μα κάποιοι νοητικοί φραγμοί κρατάνε ακόμα σε όλες τις γενιές που ακολούθησαν και θα επακολουθήσουν.
Κάποιος πούστης ψυλλιάστηκε την στιγμή, που κάποιος βούταγε στο χαοτικό του νου και βάλθηκε να του την χαλάσει λόγω καθαρής αγνής κακίας. Παπαδαριά; Θειές; Ραμολιά; Ηθικοδιαστροφικοί; Θα σας γελάσω. Μα κάποιο κωλόπαιδο το έκανε και κάποιος το άκουσε και το διέδωσε. Για λίγο, μα ήταν τόσο μεγάλη η ζημιά που μεταλαμπαδεύτηκε.Ναι.
Το Dna μας, εκτός από τους νόμους της φυσικής εξέλιξης του παππού Δαρβίνου, γράφετε και με τα βιώματα μας (υποθέτω(?)...στα αρχίδια μου, το ορίζω εγώ)
Σαν να πάει να συνδεθεί αυτή η αηδία που γράφω, κάπως...
Αλλά κουράστηκα τώρα, έχω όλη μέρα σήμερα.
Τι θέλω για απόψε το βράδυ;
χμμμμ...
Ντροπή, πολύ ντροπή κι εγώ να μην ντρέπομαι καθόλου.
Καθόλου όμως
όπως θα (της) έπρεπε δηλαδή.
άτε άτε νάνι τώρα #$X&*$!
Είπαμε να βρέξει. Αλλά να βρέξει όχι να πλημμυρίσει ο πλανήτης. Ε μα...γαμήθηκε.
Αυτό-αυτό, το πρόσεξε τι εύχεσαι.
Σήμερα είναι μια μέρα που θυμάμαι τι έχασα. Πολλά, παρά πολλά κι ας τα έλεγα λίγα.
Το να χάσεις τα πάντα, ας πούμε την ζωή σου κάποιες φορές είναι πολύ λιγότερο απ το να χάσεις τον άνθρωπο σου η το δρόμο σου. Θα μου πείτε "τι λέει τώρα;" μα σκεφτείτε όλα ένας δρόμος είναι τίποτα άλλο, τι σε νοιάζει ο γκρεμός το αδιέξοδο η ότι άλλο διαλο είναι το τέλος;
Στις στιγμές που θυμάμαι τους δρόμους που δεν στάθηκα, πια δεν στεναχωριέμαι, είναι άλλο το αίσθημα.
Πώς είμαι ακόμα εκεί.
Κι έτσι που περπατάω
Κομμάτια λαμαρίνας λείπουν απ το κορμί μου
Βίδες σκορπισμένες, καλώδια και γρανάζια
Λάδια και σγουριά
Λαμαρίνα ε; Ίσως κι εγώ είμαι το ίδιο, μετράω ξανά απ την αρχή τον ουρανό την γη το στερέωμα τους ανθρώπους τις νύχτες.
Μα πάλι κατοικούν πολλοί εδώ.
Πίσω στα κακώς κείμενα.
Γαμώ το πολύ νερό που ρίχνει
Κακά φιλιά και βροχερά
Ουστ
#$X&*$!
υπερβολές
ναι, κάθε πόνος υπερβολή είναι έτσι κι αλλιώς...
κακώς...κακώς στα λέω
#$X&*$!
Δωδεκαμιση κι ακόμα δεν τελείωσα. Σεζονιλικια, "Ρεζιλίκια δoλιές" που έλεγε και ο παππούς (από τον δόλο παρμένο θέλω να πιστεύω). Μέσα σε ένα τρίμηνο συμπίεση 7zip τα χαλιά ενός χρόνου και χωρίς τουρίστριες παρακαλώ, βεβαίως.
Σκόνη. Τι την θυμήθηκα τώρα.
Γυρνώντας από το ένδοξο κράτος του Καρδιστάν, σαν οικονομικός μετανάστης κι εγώ, θέλω να πω οτί "το πράμα" δεν πάει παιδιά. Γήινα πράγματα κι όχι σαλταπήδες, με αυτές τις παρωπίδες που ζούμε, πάμε για μεγάλες φτώχειες. Ορίτζιναλ φτώχειες μπέσα για μπέσα.
Αλλά δεν θέλω να πτοήστε, το κράτος έχει ανάγκη από στελέχη. Από σόσιαλ εντ μπίζνες μίτινγκς και από μύτη νγκς γενικώς.
Ναι, έχουμε ανάγκη από μύτες ευαίσθητες,γαλλικές και απομπιμπικιασμένες. Δε γαμιέται πατριώτες; Είμαστε εφτάψυχοι.
Ε άντε τότε....καλό μας ψόφο
#$X&*$!
Τα κακώς κείμενα, αυτά τα μαύρα-σκούρα μεταλλικά αντικείμενα γεμάτα σγουριά, ντεκόρ μιας οπτικής ενός πρώην ανθρώπου.
Μου λείπεις
Μου θλείπεις
(σωστά το γράφω, είναι ταυτόχρονα το ότι με στεναχωρεί αφόρητα οτι μου λείπεις και το "λείπεις" είναι λίγο, γιατί δεν έχει αυτό γαμημένο το "υ" που έχει η πουτάνα η λέξη λύπη μέσα)
Μα αυτά είναι λόγια του θυμού.
κι ο θυμός έχει το "θυ" μπροστά
όπως το "θυμάμαι"
και μετά σε θυμάμαι και μου κλέβεις το μόνο όπλο που είχα για να σε αντιμετωπίσω.
Αυτά.
Πονάω λίγο.
Δεν θέλω να σε καλλωπίσω άλλο σήμερα και δεν είμαι γλωσσολόγος
in fact ούτε ορθογραφία δεν ξέρω σωστή.
#$X&*$!
ξέρεις...
θα ταν πολύ όμορφο, ξέρεις
αυτό το να σβήνεις, να ξεχνάς, να τελειώνεις, ξέρεις
αυτό που κάνουνε όλοι μωρέ, ξέρεις
το "α ναι, τι κάνεις; πως περνάς;", ξέρεις
αυτό το χάλι, το τίποτα... ξέρεις
που το μοιράζουνε απλόχερα στην πιάτσα, κάπου θα το χεις ακούσει, θα το ξέρεις...
όλα τα ξέρεις
ακόμα και τι σκέφτομαι ξέρεις
στις χειρότερες στιγμές μου
στις καλύτερες πτυχές μου
Μα είμαστε αχόρταγοι άνθρωποι μην το ξεχάσεις, ε
Χίλιες γραμμές έχει ο ορίζοντας για μας
Θέλουμε ένα κομμάτι απ' την ψυχή
το μεδούλι από το κόκκαλο
το ίδιο το μυαλό του/της, να τρέχει πάνω μας, αέναα
όχι από εγωισμό, μα για την ολοκλήρωση
γιατί θέλουμε τα πάντα
την έκρηξη
τον πλανήτη που καίγεται και ποτέ του να μην σβήσει
σαν χάμστερ σε τροχό που τρέχει
πέρα απ την εμμονή
σαν αδιάκοπη κραυγή
στην ίδια την εξάντληση
με άρνηση και προσμονή
το σε θέλω λίγο
το σε ψάχνω ελάχιστο
το σ' αγαπώ μηδαμινό
κάποιες φορές, να σκίζαμε τα χέρια μας, να βάφαμε κόκκινο τον ουρανό στο όνομα σου
κι αυτό ακόμα
θα ταν....τίποτα...ξέρεις.
κι αν είμαι εγώ σαν ένα σου "εσύ";
κι αν είσαι εσύ όλα αυτά που προσπαθώ να περιγράψω
τότε τι άλλο να σου γράφω;
#$X&*$!
Θυμήθηκα (αυτό το μπουρδέλο το ρήμα πρέπει να το κόψω σαν γέρος εκατονείκοσιδύο χρονών ακούγομαι) ένα ωραίο που μου έλεγες "ίτς οκέι".
Το σωστό για μένα είναι και κάποτε ήθελα να στο πω
"Ιτ ιζ νέβερ οκέι, μπατ ιτς οκέι".
Λερώθηκα πολύ σήμερα, ούτε το αριέλ δεν βγάζει αυτήν την μαυρίλα.
Ε βέβαια, που να βρίσκεις απορρυπαντικό να βγάζει τέτοιο λεκέ.
Την μπίχλα του ανταγωνισμού. Την πιο σιχαμένη λίγδα. Αυτήν που περνάει απ το μπλουζάκι, ρουφιέται από το δέρμα, χύνεται στους μυς και κυλάει από το αίμα σ όλο σου το είναι.
Κατι σαν...την πεντιμεθαλίνη.Τόσο τοξική και βρωμιάρα.
Σκέφτομαι πως
ας βγω δεύτερος.
όχι όχι ας βγω τελευταίος
αισθάνομαι αρκετά καλά για να χαραμιστώ στο "πρώτος"
#$X&*$!
Cambiar el mundo amigo Sancho, no es locura ni utopia, sino justicia
Miguel de Cervantes.
Τι άνθρωπος κι αυτός; Πως γίνεται να γεννήσει ένα μυαλό, δυο ήρωες σαν κι αυτούς;
Το δικό μου μυαλό αδυνατεί να δώσει οποιαδήποτε κριτική αυτών των χαρακτήρων. Πρέπει να υπήρξαν αλλιώς δεν εξηγείται. Με τίποτα, με τίποτα, με τίποτα.
Γιατί το μυαλό φτιάχνει την φαντασία καλύτερη από την πραγματικότητα;
Γιατί ακόμα και η ιδανική πραγματικότητα θα είναι πάντα λίγη μπροστά στον κόσμο της απόδρασης;
Γιατί η απλότητα φτιάχτηκε τόσο πολύπλοκα κατακτήσιμη;
και
γιατί η συμπλήρωση ακόμα και αν είσαι ένα τέλειο ολοκληρωμένο πλάσμα(που τα τσαμπουνάς αυτά θα 'θελα να ήξερα...)έρχεται από κάπου κάποιον κάποια άλλ#%$;
καλά το τελευταίο ας το ξεχάσουμε.
.>>
"Μήπως δεν είναι αρκετά χλιαρές οι μπύρες σας; Μπορώ να τις ζεστάνω λίγο..."
Rene Goscinny
Είχα πάντα ένα θεματάκι με την τρίτη ηλικία. Ενώ οπτικά τους λάτρευα, όταν ανοίγανε το στόμα τους, οι λέξεις τους ήταν ουσιαστικά ανύπαρκτες όπως και τα δόντια τους. Συνήθως κατασκευασμένες από κάποιον "οδοντοτεχνίτη" και γεφυρωμένες σε κάνα δυο ρίζες που τρίζανε και ήταν έτοιμες να πέσουν.
Η μ@λακία είναι οτι κι εμείς για εκεί πάμε. Απλά εγώ λέω να κρατήσω, όταν χαλάσουν και μένα τα δοντάκια μου, αυτά τα λίγα τα χαμογελαστά μόνο.
Έτσι, κανα δυο-τρία μπροστινά μόνο, αυτά που δίνουν σεξ απίλ.
#$X&*$!
Τι κακό έχει δηλαδή το δικό μου παραμύθι; Απ όλα έχει. Δράκους, μάγισσες, τέρατα, νάνους, κακίες μητριές, κοντορεβιθούληδες...
Πριγκίπισσες δεν έχει, ξηγημένα πράγματα. Δεν έψαξα ποτέ για αυτές ούτως η άλλως.
Πες μου οτι το δικό σου παραμύθι είναι καλύτερο και θα το βουλώσω.
Ναι, αλήθεια-αλήθεια.
"Ναι κύριε, αλλά είναι παραμύθι"
Ενώ τα άλλα missy είναι πραγματικότητα και εσύ ψοφάς να ζήσεις τα απτά.
Παράτα με μωρέ πονάει ο αυχένας μου και τρέχεις μέσα του.
Φεύγω, είναι η ώρα μου, σαν κακό παιδί κι εγώ να σβήνω.
#$X&*$!
Μακαρόνια από την κατσαρόλα. Που για να λέμε και του στραβού το δίκιο, δεν τα τρως, τα χάφτεις.
Τα κατεβάζεις για να μην σου σπάει τα νεύρα το γουργουρητό. Αυτό το επίμονο πράγμα που σου θυμίζει πως πρέπει να ζήσει το κουφάρι σου.
Πολλά νεύρα, που καλά κάνεις και τα έχεις γιατί αν δεν τα είχες θα σε τρώγανε οι λύκοι. Το νευρικό μου σύστημα, ξέρω, πως κάποια στιγμή θα με προδώσει μα για να φτάσω στο επόμενο checkpoint πρέπει να τα σκίσω.
Campari, με πορτοκάλι χυμό και σουάρεζ. Η χημεία του καθενός για να κρυφτεί από τον εαυτό του ποικίλει μα πάντα μία είναι. Είτε πολύπλοκη είτε απλοϊκή. Πάντα μία.
Η μουσική μούσα μου εμένα δεν με καλύπτει. Βουίζουν τα αυτιά μου στη σκέψη σου πως να ακούσω;
Σιγά ρε.
Η φυλακή φίλε μου πως να με συγκρατήσει; Αέρας είμαι και περνάω μέσα από τις χαραμάδες.
Υπερβολικέ.
Είναι δύσκολο πολύ. Όταν μιλάνε τόσοι στο κεφάλι μου να πω τι σκέφτονται όλοι αυτοί.
Γιαυτό εγωιστικά είχα έρθει σε σένα. Ενώ ήμουν ακατάλληλος στα δεδομένα σου.
Για να μηδενιστώ.
Ξέρεις...μόνο όταν ερωτεύεσαι μηδενίζεις και τότε μόνο αξίζεις. Αλλιώς θα ναι πολύ για να την φτάσεις.
Να θυμηθώ να μην διαβάζω στο τέλος ότι γράφω. Αλλά είναι που με πιάνει η ντροπή για την ορθογραφία μου.
#$X&*$!
Σήμερα δεν έχουμε πολλά λογάκια και όλες οι ιστορίες που κινούνται στην ατμόσφαιρα έχουν παγώσει. Ένα χαλάζι μόνο βρέχει στο κακό φτωχό μυαλουδάκι μου, ας ιστορήσουμε αυτό.
Από όλους τους κόσμους που κατασκευάστηκαν η δημιουργήθηκαν ο χειρότερος είναι ο κόσμος της ντροπής.
"Απαπαααα ντροπή!"
"τσ τσ τσ τσ ντροπής πράγματα"
"καλά...δεν ντρέπεσαι"
"θα 'πρεπε να ντρέπεσαι!"
"ε δεν μπορώ ντρέπομαι..."
(το τελευταίο ήταν λίγο kinky)
Όλα αυτά είναι λίγο outdated (ή πως το λέτε εσείς στα ελληνικά) μα κάποιοι νοητικοί φραγμοί κρατάνε ακόμα σε όλες τις γενιές που ακολούθησαν και θα επακολουθήσουν.
Κάποιος πούστης ψυλλιάστηκε την στιγμή, που κάποιος βούταγε στο χαοτικό του νου και βάλθηκε να του την χαλάσει λόγω καθαρής αγνής κακίας. Παπαδαριά; Θειές; Ραμολιά; Ηθικοδιαστροφικοί; Θα σας γελάσω. Μα κάποιο κωλόπαιδο το έκανε και κάποιος το άκουσε και το διέδωσε. Για λίγο, μα ήταν τόσο μεγάλη η ζημιά που μεταλαμπαδεύτηκε.Ναι.
Το Dna μας, εκτός από τους νόμους της φυσικής εξέλιξης του παππού Δαρβίνου, γράφετε και με τα βιώματα μας (υποθέτω(?)...στα αρχίδια μου, το ορίζω εγώ)
Σαν να πάει να συνδεθεί αυτή η αηδία που γράφω, κάπως...
Αλλά κουράστηκα τώρα, έχω όλη μέρα σήμερα.
Τι θέλω για απόψε το βράδυ;
χμμμμ...
Ντροπή, πολύ ντροπή κι εγώ να μην ντρέπομαι καθόλου.
Καθόλου όμως
όπως θα (της) έπρεπε δηλαδή.
άτε άτε νάνι τώρα #$X&*$!
Είπαμε να βρέξει. Αλλά να βρέξει όχι να πλημμυρίσει ο πλανήτης. Ε μα...γαμήθηκε.
Αυτό-αυτό, το πρόσεξε τι εύχεσαι.
Σήμερα είναι μια μέρα που θυμάμαι τι έχασα. Πολλά, παρά πολλά κι ας τα έλεγα λίγα.
Το να χάσεις τα πάντα, ας πούμε την ζωή σου κάποιες φορές είναι πολύ λιγότερο απ το να χάσεις τον άνθρωπο σου η το δρόμο σου. Θα μου πείτε "τι λέει τώρα;" μα σκεφτείτε όλα ένας δρόμος είναι τίποτα άλλο, τι σε νοιάζει ο γκρεμός το αδιέξοδο η ότι άλλο διαλο είναι το τέλος;
Στις στιγμές που θυμάμαι τους δρόμους που δεν στάθηκα, πια δεν στεναχωριέμαι, είναι άλλο το αίσθημα.
Πώς είμαι ακόμα εκεί.
Κι έτσι που περπατάω
Κομμάτια λαμαρίνας λείπουν απ το κορμί μου
Βίδες σκορπισμένες, καλώδια και γρανάζια
Λάδια και σγουριά
Λαμαρίνα ε; Ίσως κι εγώ είμαι το ίδιο, μετράω ξανά απ την αρχή τον ουρανό την γη το στερέωμα τους ανθρώπους τις νύχτες.
Μα πάλι κατοικούν πολλοί εδώ.
Πίσω στα κακώς κείμενα.
Γαμώ το πολύ νερό που ρίχνει
Κακά φιλιά και βροχερά
Ουστ
#$X&*$!
Πρέπει να το καταλάβουνε οι άνθρωποι αυτό. Δεν γίνετε σε 10 λεπτά να συμπιέσεις 10 ώρες, σε 10 ώρες να φορέσεις 10 ημέρες και σε 10 ημέρες να μπαζώσεις 10 μήνες.
Απλά μαθηματικά...
πάμε λίγο πιο σύνθετα-
Δέκα προσωπικότητες σε μία, δέκα στιγμές σε μισή, δέκα φιλιά στο ένα τέταρτο και πάει κλαίγοντας.
θα μπορούσα να το συνεχίσω μα δε θέλω
Κουράστηκα να σπρώχνω νερά
Τι ζω;
Λίγο ανωμαλιάρικο μου φέρνει το παραπάνω μα δυστυχώς είναι από συμφορά.
Anyway
κάποια δουλειά θα βρω και γω ο λεχρίτης στο εγγύς μέλλον.Πάντα ανακατευόμουνα με πολλά.
Ο κόσμος χωρίζεται και ο ορίζεται στην τύχη που τον δέρνει όπως έχω ξαναπεί και δεν ξέρω αν το άκουσα κάπου ή το ξέρασε το μυαλό μου.
Επιτέλους μόνος. Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει βέβαια, μα έμαθα να το εκτιμώ. Είναι κακό πράγμα να είσαι μόνος και είναι χειρότερο να το συνηθίσεις. Σαν να βρίσκεσαι σε κινούμενη άμμο και ζεις στην ψευδαίσθηση οτι αν κινηθώ θα βουλιάξω. Έτσι μένεις ακίνητος και περιμένεις τα σωστικά συνεργεία να σε τραβήξουν.
Δεν πάει έτσι. Έξω από την άμμο είναι η ζωή.
Είναι και κάτι εθελοντές που γυρνάνε στους βάλτους σαν τα μούτρα μου...μα δεν πάει στο διάλο.
Ύπνος, ωραίο εγωιστικό,ήσυχο πράγμα
και την επόμενη φορά που θα μου τον ενοχλήσουν θα πέσει κλωτσιά ορίτζιναλ ποδοσφαιρική.
Αηδίες
...ζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζ
#$X&*$!
Άλλα σαράντα λεπτάκια να φύγει αυτή η μέρα. Που μπορεί και να περάσουν μέχρι να τελειώσω αυτό το αίσχος.
"Τι όμορφα που είναι τα γενέθλια; Θα 'θελα να είχα κάθε μέρα γενέθλια!"
-"Μα θα γεράσεις γρήγορα Γουίνι"
Είπε το σοφό γουρουνάκι.
Αλήθεια είναι πως βολεύει να σκεφτώ το γουρουνάκι με ένα μήλο στο στόμα και ψητό στο φούρνο, μα δεν μου πάει η καρδιά.Πολλά πράγματα μας βολεύουν να τα παραχώσουμε κάτω από το χαλί μα ποτέ δεν θα μπορέσουμε να αρνηθούμε ότι νιώθουμε. Έτσι είναι.
#$X&*$!
δεν έχω λόγια σήμερα
προς υπεράσπισην μου
σε αυτούς που λένε πως τα λόγια είναι φτωχά
και οι πράξεις μετράνε
στους τεμπέληδες δηλαδή που λένε λόγια κενά
τα δικά μου λόγια
είναι λόγια της ψυχής μου
δεν τα λέω να τα χαραμίσω
τα λέω γιατί αγαπάω και μισώ
έτσι γιατί ζω
αυτοί που κάνουν μόνο πράξεις,
να σας πληροφορήσω...
πως λένε πολλά λόγια
απλά τα λένε μέσα τους
γιατί δεν τους αφήνουν να τα πουν
αυτοί που μιλάνε πάνω απ τη φωνή τους
κι εδώ θα κλείσω
γιατί όσο συνεχίζω
ταυτίζω
κι είπα να πάω να ζήσω
κι εγώ και τα λόγια μου
#$X&*$!
Επαναλαμβάνομαι. Μπορεί και να στερευω πάλι. Ποιος ξερει;
Μου λείπουν πολλά. Ξεκούραση, ζωή, χαμόγελα, μαυρίλα.
Πιο πολύ μου λείπει αυτή όμως. Κρίση συνείδησης; πια συνείδηση;
Πραγματικότητα.
Θέλω να φύγω από δω.
Αλλά δεν φεύγω.
Γιατί;
Είμαι μπερδεμένος σήμερα.
Κανένας δεν με κοίταξε στην ζωή μου όπως εσύ.
Δεν πειράζει ρε...αλλού θα πέσω πάλι.
Μου λείπουν πολλά. Ξεκούραση, ζωή, χαμόγελα, μαυρίλα.
Πιο πολύ μου λείπει αυτή όμως. Κρίση συνείδησης; πια συνείδηση;
Πραγματικότητα.
Θέλω να φύγω από δω.
Αλλά δεν φεύγω.
Γιατί;
Είμαι μπερδεμένος σήμερα.
Κανένας δεν με κοίταξε στην ζωή μου όπως εσύ.
Δεν πειράζει ρε...αλλού θα πέσω πάλι.
#$X&*$!
Ποιός γαμώτο μου να μου απαντήσει τι θα γίνει ρε μεμενασενα;
Γιατί πάντα μου γούσταρα, την ιδέα αυτή να το βλεπα σαν ένα.
Μα ιδέα μου θα είναι...
Μα ιδέα μου θα είναι...
#$X&*$!
Νομίζω πως ανήκω στους ανθρώπους που περιφέρεται πάνω από το κεφάλι τους η εξής φραστική κατάρα μεταξύ τρίτων σε εσωτερικές συνομιλίες:
"Άραγε τι να κάνει αυτή η ψυχή;"
Χωρίς όμως κανένα ίχνος προσπάθειας, απάντησης αυτής της ερώτησης.
Εντάξει...
ενοχλεί..
αλλά έστω και αργά έμαθα πως, ψιλοσταρχίδιαμου κι εμένα.
Ε;
Ναι.
Επειδή πάντα έβγαινα από τα παπούτσια μου, για να μπω σε αλλουνού, να βοηθήσω στο περπάτημα του και να προλαβαίνω τέτοιου είδους ερωτήσεις.
Να αυτοαπαντησω:
Καλά είμαι μωρέ, δε βαριέσαι...
(μου βγήκε λίγο μόρτικο αυτό, θα το διορθώσω)
Από το κουρασμένο σκιαχτράκι της συνείδησης σας,
για τα κακώς κείμενα,
να έχετε ένα κακίστατο βράδυ.
#$X&*$!
Καλά είναι εδώ κάτω.
Κι ας έχει κρύο.
Το βασίλειο της σκόνης εδώ στο πουθενά έχει φέτος ζεστά τσιμέντα. Μπαρουτοκαπνισμένα...και ευτυχώς χθες έβρεξε, έβρεξε βροχή εκδίκησης.
Κατά της απληστίας. Αυτής της στυγνής εκμεταλλεύτριας των φτωχών και κακομαθημένων.
Κακομαθημένος είμαι και γω. Με βρομίζει η σκόνη και συνέρχομαι, μα μετά ξεχνάω.
Δεν μου αρέσει η εκδίκηση. Είναι στο αίμα μου και το αίμα μου το σιχαίνομαι που συνέχεια βράζει. Δεν είμαι θερμοσίφωνας. Ένας ρομαντικός μαλάκας είμαι που βαφτίζω για να ζω την εκδίκησή, σαν την δικιά μου δικαιοσύνη.
Κακώς τινακο μου, κακώς.
Σήμερα έχει έναν ουρανό που μπορείς να ενώσεις τα αστέρια μόνο με το φύσημα του καπνού του τσιγάρου σου.
Πάντα μου άρεσε να καπνίζω μέσα στην βενζίνη κι έτσι να μαι πάντα έτοιμος για τα σκάγια της εκδίκησης.
Αυτά.
Πάντα περιαυτολογώ
Μετά να αυτολογοκριθω
Να έρθω
νοητά μετά στον ώμο σου και να
ζητάω να σωθώ.
Μόνο σε σένα,μόνο σε σένα σώπασα
#$X&*$!
Κακές απαίσιες σκέψεις γεμίζουν όλη μου την ύπαρξη. Βίαιες κινήσεις αστράφτουν τα μάτια μου και μια μάπα αιμόφυρτη κάτω απ τα δάχτυλά μου να κάνει πως δεν ξέρει
και να απαντάω
"Ξέρεις εσύ..."
Να λένε οι γύρω χωρίστε τους
και να ουρλιάζω
"δεν τελείωσα ακόμα ρε..."
....μα είμαστε κύριοι, τα 'παμε, τα ξηγηθήκαμε και η λύση δεν είναι στη βία, όχι. Οι απαίσιοι άνθρωποι σαν και του λόγου μου χρειάζονται βασανιστήρια δυνατά, ψυχικά μαύρα κι υπέροχα.
Ο πισπιράκος μου έμαθε πως τις μάχες τις κερδίζεις με το μυαλό και με υπομονή. Μα άφησε στο φλου τι γίνεται μετά την εξάντληση.Φωνάζοντας "πιά εξάντληση;;;"
Ένας από εμάς, που κατοικεί σ αυτό το κορμί λατρεύει την αναρχία, αυτή την μηδενιστική θεότητα, αυτή την μαγκιόρα τύπισσα, που σου σφίγγει τα αρχίδια όταν παίρνει ο αέρας την ομπρέλα και σηκώνει το φουστάνι της κυρα δικαιοσύνης.
Στα δέκα έμαθα να φτιάχνω μπαρούτι
Στα είκοσι πως να το καταπίνω
και στα τριάντα πως να φτιάχνω φιτίλι με διηθητικό χαρτί της καφετιέρας
μα κοντά στα σαράντα η τέχνη της ανατίναξης μου μοιάζει πιά άχρηστη και περιττή
Κυριολεκτώ
Σήμερα έκατσα σε μια φωτιά για να τραβήξω πίσω έναν ηρωάκο από ενδεχόμενο χαμό. Η ζωή είναι πολύτιμη, το ξέρω πιά κι ας μπλέκομαι να χαλάσω τους ηρωισμούς.των ανθρώπων.
"Ένα ξέρω ,οτι δεν ξέρω τίποτα" είπε ένας μαλάκας και μας γάμησε όση όρεξη είχαμε να πατήσουμε το κουδούνι της πόρτας κάποιου θεού.
#$X&*$!
Ακόμα δεν πήγε δώδεκα να βγούνε τα φαντάσματα; Τι κατάσταση κι αυτή. Τι θράσος κι αυτό. Μην δίνεται σημασία παίζω με τις λέξεις να κάνω εντύπωση και κρότο.
Πως ξεκινάμε;
Α, ναι.
Πρέπει να μάθω στις ορμές μου να ηρεμούνε που και που. Είμαι μεγάλο αγόρι πιά. Σου γυαλίζει κάτι; Το ξαναρίχνεις στη λάσπη. Απλά και ήσυχα. Ήσυχα βρε!
Μα ο μοναχισμός είναι δύσκολος βίος και τα φοβάμαι κάτι τέτοια.
Το πλυντήριο που χου. Άτιμο πράγμα.Κατασκεύασμα του διαόλου. Γιατί δεν τα βγάζει σιδερωμένα.Άσε που χωρίζει και ζευγάρια.
Αιωνίως να ψάχνεις να βρεις την αγαπημένη σου δεξιά κάλτσα.
Ακόμα μου λείπεις πολύ μαλακισμένο μου καλτσάκι
Πάω να σβήσω
#$X&*$!
Πως να βαρεθείς όταν αλλάζεις τέσσερις χαρακτήρες μέσα σε ένα πεντάλεπτο διαδοχικά και αλλεπάλληλα; Αυτή είναι μια σοβαρή απορία.
Τέσσερις επιλογές
Καλό αγόρι, κακό αγόρι, θεατρικό καλό αγόρι και ψυχικά ανισόρροπο αγόρι.
Για να έχεις την πρώτη, πρέπει να γίνεις η δεύτερη.
Αν έχεις την τρίτη τότε σίγουρα είσαι η τέταρτη.
Έχω να πιάσω matlab καμιά 10αριά χρόνια συγχωρήστε με θα σταματήσω.
Θέλω πιά όταν πληγώνομαι επειδή δεν έχω περιθώριο για καινούργιες αιμοραγίες (ψεύτηηηη) να μου λένε,το γιατί, με πληγώνουν. Την πιό βρώμικη απάντηση θέλω. Την πιό εγωιστική αλήθεια. Να περνάω ατέλειωτες ώρες να το χωνέψω.
και θέλω ψέματα ρε...
Μόνο ψέματα.
Να βάζω το μυαλό μου να δουλεύει συνέχεια, αέναα.
Έτσι για να ξαναγίνω πάλι ένα κακό κακό τόσο μα τόσο κακό αγόρι.
Δεν έχω πολλά άλλα να πω.
Ξέρω να αγαπώ
Μα δεν ξέρω να ενοχλώ
και το να μισώ είναι κάτι εφήμερο για να συντηρώ έναν εαυτό.
Δουλειά πάλι αύριο
ώρα για ύπνο.
#$X&*$!
Που είχαμε μείνει;
Κακώς υπονοούμενα. Υπό νοούμενα. Τεμαχίζω την λέξη, ενώνομαι στα κομμάτια της και βραχυκυκλώνω στις δικές μου έννοιες.
Ψιλοχεστηκα για τις αναμνήσεις, αυτό που με νοιάζει τώρα είναι πως δεν μπορώ να σε κρατήσω. Με τρώει όπως η φωτιά σε σκεπασμένο βαμβάκι.
#$X&*$!
Τα κακώς...συναπαντήματα.
Πάντα μου (το ορκίζομαι να σας θάψω, σας λέω) γούσταρα τους ταλαιπωρημένους ανθρώπους. Πέθαινα σας λέω. Καταστράφηκα πέταξα την ζωή μου για αυτήν την σκοτεινιά στα μάτια τους.
Όσο πιο πληγωμένα παιδιά τόσο να τρελαίνομαι μαζί τους. Φοβισμένα, κουρασμένα, κατεστραμμένα χτυπημένα και χαλασμένα.
Έτσι ήταν και πάντα θα είναι για μένα. Οι μόνοι άνθρωποι που αξίζουν.
Στα συναπαντήματα είχα μείνει, ναι.
Είναι όμως και τα αντιθετά τους ε;
Η ιντριγκά μου. Εκεί που σκυλιάζω, που το μυαλό μου τρέχει και κακεύει που θέλει να χαλάσει, να διαλύσει, να καταστρέψει.
Που οι ανεμόμυλοι και οι γίγαντες γίνονται ένα και μόνο πράγμα.
Ήσυχα βρε!
Ξοδεύομαι πάλι.
#$X&*$!
Τι καιροί είναι αυτοί; Ούτε μια μαλακία δεν μπορείς να πεις χωρίς να πετάξει κάποιος μια χειρότερη απ την δικιά σου. O tempora o mores! Νατο και το λατινικό. Να δω που αλλού θα τα βρείτε αυτά...
Anyway αν και δεν είμαι σε μουντ εγώ και τα covidιασμένα πνευμόνια μου, θέλω λίγο να αφήσω ένα παραπονάκι.
Μισές δουλειές.
Όταν πάτε να παίξετε με το μυαλό του άλλου, να προσέχετε τι μυαλό κουβαλάει ο άλλος. Επίσης αν έχει μπέσα(εξ αλβανίας παρακαλώ η λεξούλα). Άμα μετά δεν σας κάτσει να μην είστε μετά κλαψομούνες και καραγκίοζηδες να μαζεύεστε.
Οι μισές δουλειές φτιάχνουν νευρώσεις και οι συζητήσεις πάνω στις μισές δουλειές φτιάχνουνε τα κακώς κείμενα(ή έστω ένα είδος τους).
Να τα λύνετε όλα. Ακόμα και το πιο δύσκολο σταυρόλεξο, ακόμα και το πιο περίεργο μυαλό...Πάντα ξεκλειδώνει
με λίγο αγάπη όμως
και λίγο ενδιαφέρον
να έχετε ένα απαίσιο βράδυ
#$X&*$!
Νιώθω σαν τον σνουπι πάνω από το σπιτάκι του. Δηλαδή είναι τόσο απροσδιόριστη η βαρεμάρα μου που φαίνεται σαν να στοχάζομαι κάτι. Η μόνη διαφορά είναι πως ο βρομιάρης αυτός είχε κι έναν ουρανό από πάνω. Θέλω έναν τέτοιο σκύλο. Να μην μου δίνει σημασία και μια στο τόσο να πετάει ένα ξερό γαβ και να φεύγει. Ναι. Εδώ στο πάτωμα, τα πράγματα φαίνονται αλλιώς. Απλά και κρύα. Έκανα πιο δίπλα γιατί το χαλί με εμποδίζει και σήμερα θέλω να είμαι λίγο σκέτος χωρίς γαρνιτουρες.
Είναι εύκολο για μένα να σε φανταστώ εδώ δίπλα.
Και επειδή είναι δικιά μου η φαντασία θα σου κλείσω το στόμα. Θα σε βάλω να είσαι ήρεμη και μόνο να με κοιτάς. Για λίγο όμως γιατί είμαι ντροπιάρης μ αυτά. Θα φας και μια με το μαξιλάρι, έτσι χωρίς λόγο και μετά θέλω να δω πως είσαι με την μπλεγμένη κουρτίνα στο πρόσωπο σου. Αυτά. Άμα είσαι έτσι μαλακισμένο όπως ήσουν, θα σου πω και παραμύθι.
Η μπορεί και όχι.
Μπορεί να σε φιλήσω
Η να γυρίσω την πλάτη
Κλείνω τα μάτια μου τώρα σκέφτομαι πολλά και πρέπει να ηρεμήσω.
Γεια
#$X&*$!
Πάει και η ηρεμία. Κρίμα γιατί η μέρα έδειχνε ώς ήσυχη και ευγενική. Τι να κάνεις;
Που την κεφαλή να κλείνω;
Το παραπάνω χτεσινό, μετά από ασκήσεις ηρεμίας.
Ναι τι λέγαμε;
Γαμώ της γης τον άξονα.
Ελπίζω όλο αυτό να είναι testdrive για το αν αντέχουν τα νεύρα μου, ναι. Κάποια παπαριά ορμονική ελπίζω, γιατί στις απειλές δεν αντιδράω καθόλου καλά. Γαμώτο καθόλου καλά.
Να το ξαναβάλουμε πάλι μέσα, γιατί το αγόρι αυτό δεν είναι καλό παιδί όμως, ε; Την προηγούμενη φορά για να τον χώσουμε μέσα, μας πήρε καιρό και παρακάλια.
Αυτά
Απτά.
Ότι να 'ναι dear, ότι λέει ο τίτλος του κειμένου
#$X&*$!
Αχ αυτός ο χρόνος. Δυσκολούτσικος ε; Τόσο που να λες αν θα τον βγάλω ή όχι. Έχω και τα νεφρά μου. Με ρωτάνε καμιά φορά "τι το φοράς αυτό στο χέρι?". "Αφού δεν είσαι θρήσκος, τι το θες το κομποσκοίνι?"
Κάπου πρέπει να ανήκω, αυτό απαντώ.
Κάπου νοητά.
Κάπου φανταστικά.
Κάπου έστω μέχρι να ξεφτίσει.
Μετά με περνούν για χαζό και μ' αφήνουν στην ησυχία μου
"Βρε μην κάνεις έτσι θα σε περάσουν για χαζό" έλεγε μια θειά.
Ρε θειά! εδώ κάνουμε αγώνα τόσα χρόνια να μας περνάνε για χαζούς.
Έτσι λοιπόν, να ανήκω.
Να είμαι ένα μέρος από κάτι μεγαλύτερο.
Από μια αγάπη ίσως.
Από έναν άνθρωπο μπορεί.
Έστω από μια τρέλα, από μια ηλιθιότητα.
Ποτέ μόνος. Την ξέρω την μοναξιά.Την χόρτασα την καργιόλα. Δεν έχει παραμύθια.
και μ αρέσουν τα παραμύθια
κι όταν μου τα γαμάνε θυμώνω ρε
γιατί το ξέρουνε με άλλες εκδοχές
κι εγώ δεν είπα ποτέ οτί θα υπακούσω σε αυτές τις διδαχές.
#$X&*$!
Η τζόρτζια τα λέει ...μύθια. Λόγω καταγωγής. Μας έκοψε το παρά όμως και ψάχνουμε να το βρούμε κι απάντηση καμιά.
Τα παραμύθια είναι μια εκδοχή της αλήθειας την οποία ζούμε κυριολεκτικά κάθε μέρα. Τα ζούμε χωρίς δικαίωμα επιλογής. Θα μπορούσες να πεις όταν ξυπνάς το πρωί, π.χ, σήμερα θέλω να δω την χιονάτη ή την πεντάμορφη και το τέρας. Δεν έχεις όμως remote control να πατήσεις αλλαγή στο κανάλι. Βλέπεις μόνο έναν αχταρμά από όλα, μαζεμένα με λίγο τίποτα και μπόλικο καθόλου και δεν μπορείς να το ζήσεις βρε αδερφέ. Έτσι...απ' την αρχή μέχρι το τέλος.
Ζούμε μια ιστορία χωρίς σενάριο, χωρίς σκηνοθεσία, χωρίς ηθοποιούς, χωρίς σκηνικά και χωρίς κανένα ηθικόν δίδαγμαν. Έχουμε κλειστεί όλοι μέσα, χωρίς γιαγιάδες, μην τύχει και κολλήσουνε κοβίντ του 68 (ήτανε καλή η σοδειά) και ο καιρός περνάει με ευχαριστίες του ίνστα "thank you for practicing social distance". Αυτό
Θα μου πεις και πριν πως ήτανε; καλύτερα; Σκατά ήτανε. Απλά πίναμε λίγο. Λέγαμε κάνα μύθι ο ένας με τον άλλο, κυνηγάγαμε κανένα κώλο, ο κώλος μας βοηθούσε να τον κυνηγήσουμε, είχαμε και μια υγεία, είχαμε και μια ενθαλπία, είχαμε κι έναν ουρανό χωρίς μήνυμα...κάτι είχαμε.
Είχαμε το να σκεφτούμε το δικό μας παραμύθι. Το προσωπικά δικό μας παραμύθι. Το αληθινά δικό μας.
Ήσουνα λέει κι εσύ ένα
Τέλειο από κάθε μεριά, μοναδικό
και κανενός τα μάτια δεν σε εξηγούσαν
να αναρωτιούντε αν η εικόνα σου είναι θόρυβος
σαν ανεμόμυλος που τρίζει
που κυματίζει, με κάθε του πανί χρωματιστό
τι λέω;
κι εγώ απέμεινα να προσπαθώ να μεταφράσω
να εξηγήσω
γαμώ την τύχη μου μη μείνω πίσω
την μια που σ' είχα, μην αφήσω
μετά να σε αφήσω,
καλά να πάθω...
απ όλα τα κακώς μου κείμενα είσαι το χειρότερο ρε
το πιο θυμωμένο
το πιο άγριεμένο
το πιο απλυσίαστο.
πριν να σε διώξω,
κάτσε λίγο δίπλα μου για να σου δείξω... όπως σου είχα πει...
πως είναι να χτυπάει πιά κάποιος την πόρτα σου
και να μην ακούς
...άμε στο διάλο λοιπόν
Αυτό πήγαινε για ανάρτηση αλλά είναι ένα κακώς κείμενο και θα μείνει εκεί.
#$X&*$!
Κακές αλχημίες είναι όλα τα παραπάνω και παραπάνω από αυτό, κάπου πιο πάνω από έναν διαστρεβλωμένο εγωισμό. Τόσο αχταρμά είχα καιρό να δω, όχι όχι τον δικό μου, αυτόν τον ξέρω, τον δικό σας, ευχαριστώ. Όταν διαφημίζεται την αυτοκριτική και αυτοανάλυση και γεμίζεται χορχέ μπουκάι, που μπουκάι να 'ναι οι ώρες σας, γιατί στο διαταυτα δεν έχετε ιδέα τι σας γίνεται;
Αναπάντητα ερωτήματα.
Γιατί εγώ; έχω ιδέα τι μου γίνεται; και πότε η αγάπη μου ανοίγεται;
Στο μπαλκόνι μου αρχίσανε οι φωνές τις καραντίνας.Έτσι τις λέω. Άναρθρες κραυγές ενός κατεστραμένου ψυχισμού. Δεύτερη φορά στην ίδια την χρονια δεν τις αντέχω. Γιατί δεν μπορώ να βοηθήσω. Δείνω(σωστά το γράφω)ήδη το χιλια τα εκατό ενός εαυτού που ήδη έλειξε και τον χρωστάω σε κάθε μου σεζόν.
Αυτά.
Περνάω κρίση στο που απευθύνομαι, γιατί ευθύνομαι, που θα μπορώ να αφήνομαι και γιατί τα γαμημένα τα μάτια μου πριν κοιμηθώ χωρίς μου να το θέλω στάζουνε δάκρια ζεστά. Θα 'ναι αντίδραση διαμελισμού γιατί ταυτόχρονα γελάω, γιατί δεν μου αρέσει προς τα κει που πάω και έχω αρχίσει να βαριέμαι μονίμως να το σκάω.
Ξανά, αυτά.
Δεν θέλω καμία βοήθεια ευχαριστώ. Έτσι γεννήθηκα. Το μυαλό μου κοιμάται μόνο μέσα σε μια σιωπηλή αγκαλιά.Δεν την έχω και γιαυτό πρέπει να μάθω να ζω λιγάκι διαφορετικά.
ξέρετε τι σας εύχομαι ε; κακό βράδακι βρε!
Καλό δεν είναι να σε φαντάζονται και να σε σκέφτονται. Καλό είναι να υπάρχεις ακόμα κι αν είσαι το μεγαλύτερο καθίκι στον κόσμο.
#$X&*$!
Μια πολύ καλή ερώτηση για σήμερα. Πως στο διάλο γιορτάζει ένας άθεος την γιορτή του; Εννοείται πως πάντα έχει μέσα και έναν τόνο χαιρεκακίας.:"Χαχα..για να δω τι θα απαντήσει τώρα ο ψεύτης"
Η απάντηση είναι...κανονικά. Δηλαδή θα τον πάρει τηλέφωνο όλος ο σύφερτός(καλά το γράφω αυτό; γιατί δεν έχω ιδέα), θα του ευχηθούνε υγεία και χρόνια πολλά (κρατιέμαι τώρα να μην βρίσω να ξέρετε) και να χαίρεται το ονομά του...
Μια παύση εδώ να σκουπίσω τις παλάμες μου από τα γονατά μου και να ανατριχιάσω στον βαθύ οξύ σουρεαλισμό.
Εντάξει είμαι (μπάζει κρύο αεράκι από το παράθυρο)
Έχω μια χαρά αυτή την στιγμή που με ονομάσανε έτσι...που δεν περιγράφεται. Άυριο το πρωί, μόλις και αν ξυπνήσω
θα κοιταχτώ
θα πω
φτου σου κιαρατούκλι μου που σε βγάλανε έτσι
να σε χαίρεται η μάνα σου(την έχετε γνωρίσει; δεν ξέρετε τι χάνετε, αλήθεια)
Η αλήθεια είναι κι αμφισβητήστε το, οτί όλο αυτό το είναι αποκλειστικά και μόνο ένα σόσιαλ κραπ.Δεν έχει απολύτως καμία ένωση με το θρησκευτικό σας κομμάτι..........πιά.
Σαν όλα τα στραβά που είμαι και κουβαλάω λοιπόν, θέλω να σας πω ένα μεγάλο αχαριστώ εκ βάθους ψυχής καρδιάς και λατρείας, χωρίς να το γνωρίζετε από αυτό εδώ το κάκιστο, τιποτένιο κειμενάκι.
Ευχαριστώ κι εσένα που με θυμήθηκες κι ήθελα να σου γράψω τόσα πολλά και όμορφα μα θα 'ναι πλατωνικά κι αυτήν την στιγμή είμαι στα πολύ μου πρόστυχα και θα μαζευτώ.
κακή σας νύχτα
#$X&*$!
https://www.youtube.com/watch?v=HuS5NuXRb5Y
Λίγο πεσμένη είναι η διάθεση ναι, ούτως η άλλως εδώ ο καιρός φυσάει μόνο γκρίνια. Πράγμα που σημαίνει οτί έξω μου είναι το αναποδό. Ποτέ δεν θα τα συνδιάσω αυτά τα πρόσωπα. Να γράφω καλά και να πουλιέμαι καλά. Δύσκολο μου φαίνεται. Πάντα το ένα αντίθετο του άλλου.
Κάπνισα ελάχιστα, δεν ήπια, περπάτησα πολύ, ήμουν παραγωγικός...
Καμία ευχαρίστηση κι ένιωσα λίγο το παλιοκόριτσο με τα μαύρα στον αυχένα μου. Δεν την φοβάμαι πιά, ρουτίνα αστεία μου είναι, από κάπου θα τραφώ και θα συνεχίσω.
κακό μου εγώ
φτιαγμένο απ τις κουβέρτες που με σκέπαζαν μικρό
και τρίτο μου μάτι
προκαταβολικά που βλέπεις το κάθε ινάτι
αυτή την αιώνια λούπα πως σταματώ;
πες μου φτωχό μου μυαλό το πως να σωθώ
ποιά εντροπία
ποιά ενθαλπία
ταιριάζει σ' αυτόν τον φτωχό εαυτό
Μου λείπουν οι άλλοι, εμένα τι να με κάνω;
Αυτά.
(εσένα δεν μπορώ να σε κοιτάξω, χωρίς να θέλω σε έφτασα τόσο ψηλά που δεν σε φτάνω πιά. Κάτι άλλο δεν μπορώ να κάνω, προσπάθησα, αλήθεια, ναι...έστω κι από δω.)
#$X&*$!
https://www.youtube.com/watch?v=49FB9hhoO6c
Λίγο απογοητευμένος θα δηλώσω σήμερα. Για τα κακώς προσχήματα τα ακανόνιστα σχήματα που ορίζουν τον κωλοχαρακτήρα μου, βεβαίως. Δεν μπορώ να φωλιάζω πάντα στο οτί υπάρχουν χειρότερα.Είναι σίγουρο και ο βασιλιάς στους τυφλούς δεν μπορεί να είναι πάντα ο μονόφθαλμος. Πρέπει να δω καθαρά.
Να σταματήσω να πασχίζω...
Να μην σχίζω την ψυχή μου σε χιλιάδες λαμπάκια γιατί το χριστουγεννιάτικο δέντρο δεν έχει πέραση όταν μετατρέπετε σε τσίρκο. Θέλει κόνσεπτ και δυχρωμίες, τα άλλα είναι παραβατικά.
Κατάλαβες σκιαχτράκο μου;
Κατάλαβα να λες...
(κι ας μην καταλαβαίνεις ποτέ τι λές)
Να τρέξεις αύριο. Να χαθείς. Να λαχανιάσεις. Να νιώσεις το σώμα σου να καίγεται.
#$X&*$!
Για δήλωση μου σήμερα θα πω μια λέξη μόνο...εξαντλημένος.
Πότε θα τελειώσει αυτό το πράγμα; Σαν όλα τα ανθρωπάκια που ναι κλεισμένα μέσα θα πω και γω με την σειρά μου,αυτό:
ΠΟΤΕ επιτέλους τελειώνει αυτό το πράγμα;
Αλήθεια δεν με νοιάζει ρε, φυτέψτε μου όσες φοβίες θέλετε, άστε με να πεθάνω, μην με κρατάτε άλλο μέσα. Είμαι καλό παιδί, φοράω και την μάσκα μου. Αυτό.
Κάποιοι από μας, επειδή η χαρά δεν μας δίνεται απλόχερα και πρέπει να βγούμε να την ψάξουμε, ανήκουμε σε μια κατηγορία ευπαθούς ομάδας που δεν έχει μήνυμα αποστολής. Έτσι είναι. Δραπετεύσαμε από τον εγκλισμό τον δικό μας και τώρα φέρατε και τον δικό σας να γίνουμε πολλοί.
Γαμώ την ψυχή σας, πριν τα μικροβιά σας θα δούμε ένα άλλο τέλος πιο κακό.
Μου κλέψατε το να γράφω,
κάπου χάσατε τις λέξεις μου,
μου πήρατε το προσπαθώ,
με γεμίσατε κενό και ανοία,
και μοναξιά
και κακιά ελπίδα
και από τους τελευταίους με όνειρα
σαν να μαι γκράφιτι σε τοίχο με πρόσωπο κραυγής και ένα χέρι απλωμένο
πιάσατε μια ταβανόβουρτσα και με ασπρίζετε
το είπατε και αγγλιστί "contaminated"
γαμώ την ύπαρξη σας
και το υποσχέθηκα....
....θα μαι καλό παιδί
δεν θα μιλήσω δεν θα μιλήσω
δεν θα αγγίξω
δεν θα φιλήσω
γαμώτο μου ούτε κάν θα κοιτάξω
μόνο να σας νιώσω να περπατάτε γύρω μου.
Ήσυχα τινάκο μου, ήσυχα βρε
#$X&*$!
Παύση σήμερα. Λόγω της ημέρας. Μέρα ρεπό. Εγώ έτσι τι λέω. Μέχρι κι ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος είχε ρεπό αυτήν την μέρα. Από μεθαύριο τώρα γκρίνια και κακοπιστία. Δύο χιλιάδες τόσα χρόνια η ίδια δουλειά. Τον ξεγεννάμε και μετά πάλι ψόφο. Άμα ήταν εδώ θα φασκέλωνε και με τα πόδια."Ψυχή βαθιά" η αγαπημένη μου έκφραση την κονόμησα από έναν μάγκα σιωπηλό. Σιωπηλός είμαι κι εγώ κοιμούνται οι δαιμονές μου και εγώ θα μείνω λίγο ακόμα ξάγρυπνος.
Ήθελα να σου στείλω ένα μήνυμα σαν γνωστό θύμα που είμαι, μα τελευταία στιγμή μου χτύπησα τα δάχτυλα, όπως όταν σου τα κλέινει η πόρτα του αυτοκινήτου και χοροπηδάς από τον πόνο για κανένα τρίωρο.
Ζεσταίνομαι
μέσα στο καταχείμωνο ζεσταίνομαι.
Καλη... από αυτό που λέτε όλοι σας τέλοσπάντων.
#$X&*$!
Λίγο american dream
Τόση ώρα περιμένω και τίποτα. Έφαγα και το κουτάκι με τα μελομακάρονα, ήπια και το τελευταίο τζάκ που του είχα κρατήσει. Να δεις που πάλι δεν θα ρθει ο μαλάκας... Τόσα χρόνια είχε δικαιολογία, δεν έμπαινα στην λίστα με τα καλά παιδιά με τίποτα. Φέτος χοντρέ; Τί; Χάθηκε το γράμμα στον δρόμο; Έμειναν από σανό οι τάρανδοι; Να πω οτί πήγαινες και εκεί που σε χρειάζονταν να πάει στα κομμάτια, να ρθω και γω να σπρώξω που λένε.
Οι γιορτές για μένα και τους ομοίους είναι ένα ρεπό. Ένα κακώς ξοδεμένο ρεπό.
Ταύτα, στο δια ταύτα λοιπόν και κλείνω.
#$X&*$!
Όλη μέρα σκέφτομαι μια φράση. Όχι φράση ακριβώς, κάτι σαν απόσταγμα από κάτι βρασμένο.
"Πως χωράει κανείς στα παπούτσια του άλλου".
Όχι δεν είναι ερώτηση, ούτε κατάφαση, ούτε ρητορία.Τι στο διάλο είναι;
Ξέρω πως κάποιοι πασχίζουν σε σημείο να αρέσκονται να το κάνουν(κάποτε ίσως κι εγώ) μα σίγουρο είναι πως ποτέ δεν χωράνε. Ή κολυμπάνε η στριμώχνονται τα δόλια τα πόδια τους για να κερδίσουν ή να καταλάβουν ή να νιώσουν τι;...
Στο τέλος, οτί με την διανυθείσα απόσταση το νούμερο τους δεν τους κάνει;
Το οτί θα θέλανε τα πόδια τους να έχουν άλλο μέγεθος;
Με κάποια παπούτσια βγάζεις κάλους;
Βαριά πολύ τους πέφτουν;
Δεν ξέρω...σταμάτησαν να μου αρέσουν τα παπούτσια των άλλων, γέμισα μυρμηγκιές και πονάνε.
κουράστηκα σήμερα, κακό μου βράδυ.
#$X&*$!
Ενοχλήσεις
Σε αυτή την μέρα (έτσι μην λύξει ο χρόνος και ξυνίσει το πράγμα) ταιριάζει το "μόνο εσύ μας έλειπες". Αααααααχ...το θηλυκό μου. Τι καλά!. Πόσο μου έλειψες;
Θα ήθελες μάλλον να πω.
Μα δεν γαμιέσαι λέω γω.
Που πολύ το καθυστέρησες και αρχίζω να ανησυχώ.
Ένα στοιχάκι για να τιμήσω και να υπενθυμίσω πως ανήκεις κι εσύ αξιέπαινα εδώ, στα κακώς κείμενα.
Για σένα είμαι μόνο ένα "καλά" και ένα "διαβάστηκε" τίποτε άλλο. Για τους ανθρώπους μου είμαι χάλια και άσχημα και δύσκολα και η κάθε μου μέρα χειρότερη,βασανιστική.
Μου λείπει αφόρρητα μια εγωιστική αγκαλιά, ένα γλυκό τίποτα ή ένα κάτι...από δυο χείλια.
Υπάρχει και χειρότερο πράγμα από την μοναξιά τελικά, είναι αυτό το στρίμωγμα ανάμεσα στις τελείες και στις παρενθέσεις.
Όσο ζεις μαθαίνεις τελικά.
Από το σκιαχτράκι...για τα κακώς κείμενα...αυτά μωρέ-αυτά τα τελικά.
#$X&*$!
Ένα δύο...ένα δύο
ακούγομαι;
Ναι
ΚΑΚΗ ΧΡΟΝΙΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!
Ε μην μου πείτε οτί περιμένατε κάτι άλλο;
Όχι βρε ατιμούτσικα, καλή χρονιά να έχετε, να βρωμίζετε τον κόσμο με διοξείδιο του άνθρακα. Να τρώτε κουτόχορτο, να χαίρεστε χωρίς λόγο, να εύχεστε υγείες και τέτοιες μαλακίες και να καταναλώνετε ότι παπαριά σκεφτεί το κεφάλι άλλου.
Ας σοβαρευτούμε λίγο. Εύχομαι μέσα από την τερατώδη ψυχή μου.
Χρόνια λίγα και καλά.
Όμορφα αισθήματα, όμορφες πράξεις, ανεξίτηλες και γλυκές αναμνήσεις.
Αλμυροπικρόγλυκα κλάματα,
οξυγόνο
ανταμώσεις
βόλτες
περιπέτειες
κακά φιλιά,
και έρωτα
και αγάπη
και τύχη... σε ανεξάντλητες ποσότητες.
cheers
#$X&*$!
Τρεχω
Κάθε φορά που τρέχω προσπαθώ να με αφήσω πίσω. Έστω για την ψευδαίσθηση οτί μπορώ. Για τα κλάσματα του δευτερολέπτου που δεν θα μπορέσω να με φτάσω, Έτσι θα απαντούσα κι όχι για την υγεία μου η για την φυσική κατάσταση.
Τρέχω για την ανάγκη να ξεφύγω από εμένα.
Ομως μετά γαμωτο μένω από ανάσες και με φτάνω. Έτσι για να θυμηθώ πόσο μικρός είμαι και πόσο παγιδευμένος στο κουφάρι μου. Τι άτιμο πράγμα κι αυτό.'Οτι κατάφερα στην ζωή μου πιά δεν το χρειάζομαι, πιά δεν έχει την ίδια γεύση, πιά είναι μια θύμηση του τι ήθελα και όχι του τι θέλω.
Φιλοσοφίες αηδίες που επιβεβαιώνουν ότι οι μεγαλύτεροι υποκριτές στον κόσμο, είναι αυτοί που διδάσκουν ή επιδεικνύουν το πως "φοράει κάποιος τα παπούτσια των άλλων". Αυτό, αφήστε, να το ξέρει κάποιος που το κανε στα αλήθεια.
κακό σας βράδυ και κακό ξημέρωμα#$X&*$!
κακίστα απάισια του χρόνου ξοδέματα με δήθεν σκάρτα βλέματα
δεμ μπορώ να το κατανοήσω με τίποτα κι αυτό με απωθεί, πως είναι να αντιγράφεις το βάδισμα, το στήσιμο, το χαμόγελο του άλλου για μια φωτογραφία
-σιγά...την καίω
...ελεγε μια αποτυχία, που χα την ευτυχία να μου γνωρίσει μέχρι που φτάνει το "σφίξημο". Καλό θέατρο κι αυτό, ακόμα μια παράσταση, ακόμα μια παράταση της φράσης "μέχρι τόσο σου αξίζει και σένα"
Ξανά στην κακοτεχνία λοιπόν.
Ξανά στην αφαγία
Ξανά στην κοροιδία
Ξανα τι θα γαμήσουμε να νιώσουμε αηδία.
Κακό τέλος μυρίζομαι και κακή αρχή ξανά.
#$X&*$!
Κακώς κακώς κακώς
Κακώς γύρισα εδώ να γράψω τι;
Κάτι κακό σαν περιαυτολογία με όση ελευθερία δεν βρωμίζει το "αυτό το είπε κάποιος άλλος".
Κακώς δεν μπορώ να κρύψω όσο κι αν το καταχωνιάσω πάλι οτί για σένα μιλάω και τις παραισθήσεις μου.
και να σου πω κάτι; κακώς δεν σηκώνω ένα γαμημένο τηλέφωνο να στείλω ένα μηνυμά και κακώς δεν κάνεις το ίδιο κι εσύ
Κακώς δεν ψόφισα όταν μπορούσα για να ζητησώ συγνώμη ή να πω έστω κάτι της προκοπής, μα πιά ζω...τι να κάνω;
Κακώς όλα, κακώς και τίποτα
Κακώς μου λείπεις , κακώς έρχεσαι και κακώς μετά χάνεσαι
Κακώς κείμενα και στο κάτω κάτω της γραφής μόνο λέξεις, μα για να τις γράψω έστω και κακώς, πέθαινα για σένα, στα αλήθεια, μπέσα που λένε.
Κακώς πατάω πλήκτρα κακώς γράφω αλήθεια κακώς σήμερα θέλω αφόρητα να σε δω.
Κακώς προχώρησα
Κακώς και δεν προχώρησα
Κακώς
Μα κακός δεν είμαι, στεναχωρεμένος είμαι, μόνο τόσα χρόνια τώρα χαζός και στενάχωρεμένος
Καλώς λοιπόν, στα είπα. Λίγο κουράγιο έψαχνα,πάντα σε αυτούς που θέλουμε ,σκατά τα κάνουμε όλοι και γεμίζουμε τον τόπο κακώς κείμενα.
