Πάλι με μάσκα
Καλησπέρα αδέρφια. Παράξενες μέρες αυτές που διανύουμε, μασκαράδες στους δρόμους, με φόβο καρφωμένο στο βλέμμα και κούραση. Κούραση από την πανδημία, κούραση από τη κρίση, κούραση από την ίδια την κούραση. Έχουμε γίνει τρομολάγνοι. Ακόμη κι αν όταν όλα πάνε καλά περιμένουμε με ανυπομονησία την ανατροπή. Επικίνδυνες οι χειραψίες, οι αγκαλιές, τα φιλιά. Επικίνδυνες οι ανθρώπινες σχέσεις. Πάντα θα μου πεις σε κάποιο επίπεδο ήταν, άπλα τώρα είναι και νομικά καταχωρημένο. Ελευθερία για όλους εμάς τους υποχόνδριους που είχαμε τον ανθρωποδιώκτη μέσα μας. Όχι δεν είμαι πια ξινός και μισάνθρωπος, είμαι προσεκτικός για το κοινό κάλο.
Θυμάμαι την θεία Σμαραγδία, για πολλούς η τρελή του χωριού, να λέει χρόνια πριν « Άρρωστοι, όλοι άρρωστοι. Ούτε να μιλάμε πρέπει, ούτε να πλησιαζόμαστε». Θεέ μου, αυτή είναι η κατάρα της εποχής, να χρήσουμε τη Σμαρώ προφήτη! Παρεπιπτώντος είναι ίδια που υποστήριζε ότι τα χεριά της παράγουν ραδιενέργεια, γιατί όταν έγινε το ατύχημα στο Chernobyl ήταν έξω και ασβέστωνε την αποθήκη της. Καθαρά πηγή έμπνευσης θα ήταν για τον Stan Lee στην δημιουργία ενός νέου ηρώα της Marvel, την Radio-Granny ίσως. Και να που φτάσαμε εκεί. Όλοι άρρωστοι και όσοι δεν είμαστε να φερόμαστε σαν να είμαστε. Αποστάσεις. Περιορισμένες επαφές. Μάσκες.
Αργά χθες το απόγευμα, η εξάρτηση από την νικοτίνη με έσπρωξε για την κλασική μου έξοδο στο περίπτερο της γειτονιάς μου. Εκεί, πίσω από το αντιϊκό του φρούριο από πλεξιγκλάς, θα με καλοδεχόταν ο περιπτεράς, το πιο κοντινό μου πλέον πρόσωπο αφού είναι κι ο μόνος που βλέπω τις τελευταίες μέρες. Θέλοντας να νιώσω επαναστάτης και παράνομος, βγήκα χωρίς να στείλω μήνυμα και φυσικά έκοψα δρόμο μέσα από το πάρκο. Καθώς διέσχισα το στενό δρομάκι, μια σιλουέτα διέκρινα ενός άνδρα γύρω στα δυο μετρά, τόσο πιστεύω ότι είναι όλοι όσοι με περνάνε, να με κοιτάζει ξαφνιασμένα. Πιθανότητα θα ένοιωσε απειλούμενος από το 1,78 μου και τα τριάντα κιλά λιγότερα που είχα από αυτόν και έτσι πετάχτηκε αμέσως και φόρεσε μια ολόμαυρη μάσκα που κάλυπτε σχεδόν ολόκληρο το πρόσωπο. Ένιωσα αγαλλίαση. Ωραία προστατευόμαστε. Τι παράνοια! Ποιος να μου έλεγε ότι θα έρθει ο καιρός, που θα συναντούσα μέσα στα σκοτάδια ένα ανθρώπινο ογκόλιθο, καθώς με κοιτάζει παράξενα, να φοράει μια μάσκα και αντί να τρέξω πανικόβλητος σαν κυνηγημένη αντιλόπη, θα νιώσω ηρεμία και ασφάλεια. Βλέπεις νεαρούς με μάσκες, ηρεμείς. Βλέπεις ένα παπουδάκι με πι, χωρίς μάσκα, τρόμος. Κινούμενη βόμβα. Καλά όχι κινούμενη βόμβα, νάρκη.
Η μάσκα έγινε αξεσουάρ. Έγινε μόδα. Δεν λέω ότι είναι για κακό τα μέτρα που πάρθηκαν και οι νόμοι, άλλοι είναι οι ειδικοί, άπλα δεν ξέρω τι υπολείμματα θα μείνουν από αυτήν την ιστορία. Μου λείπουν οι φίλοι μου. Μου λείπουν οι ελεύθεροι έξοδοι. Μου λείπουν οι στενές επαφές. Μου λείπει η ηρεμία τριγύρω μου. Με πιάνει το παράπονο με τη μάσκα γιατί μετά από πολύ κόπο και χρόνο κατάφερα να πέταξα τις παλιές μου... Πίσπηρας
