Σπρέι βαφής, μιας ακατανόητης γραφής,
δημιούργημα μιας ενοχής,
ίσως και μιας αλλόκοτης εποχής.
Όλα αυτά;
κι ακόμα περισσότερα
της προσαρμογής...της απροσαρμοστικότητας
της αποδοχής...της αναποφασιστικότητας
και αυτής...της αβεβαιότητας.
Λευκό. Λευκότατο. Όπως κάθε άνοιξη που δεν μπορείς να την μυρίσεις εδώ μέσα μα ας όψεται που είναι για αρχή. Τι κάνετέ; Καλά, ευχαριστώ. Χωρίς να συνεριστώ τίποτα από όλα αυτά και ελπίζοντας να είμαι λιγάκι μόνος εδώ, να πιάσω το σπρέι βαφής μου το ανεξίτηλο και να συνεχίσω το δύσκολο μου δρόμο αυτόν.
Μην τρελαθούμε κιόλας, κακά θα είναι τα κείμενα όπως κι ο γραφέας αυτός που πάλι εκοιμήθει. Εκοιμήθει. Ένα έ, ψιλόν, βάζεις μπροστά και απογειώνεται η ριμάδα η λέξη. Anyway.
Έρχεται λοιπόν και δεν κρατιέται, το μόνο κορίτσι που δεν ξέρει τι θέλει(η άνοιξη το έγραψα πιο πάνω) κι εγώ εμμονικά κάνω σχέδια επάνω της. Ίσως να ζήσω πάλι κάνα έρωτα ή να τα ισοπεδώσω όλα, όπως ξέρω πολύ καλά να κάνω. Θα δούμε.
Άντε καλή συνέχειά μου.
☯☯☯☯
https://www.youtube.com/watch?v=Zhat9FAPhk8
Σπρέι ανεξίτηλης βαφής. Όπως όλα τα σημάδια που έμειναν απάνω μου. Μεταλλοχρώματα, απρόσβλητα από τον ήλιο. Η ημερομηνία είναι κάτι, ενός απριλίου, ενός άχρηστου έτους. Ξέχασα πάλι υποσυνείδητα εσκεμμένα οτι ο χαλκός εκτός από το ρεύμα, μεταδίδει τόσο απίστευτα και την θερμοκρασία κι έκαψα τα δάχτυλά μου μαζί με τα αποτυπώματά μου.
Περίεργο πράγμα. Δεν πονάω μα νιώθω ακόμα το κάψιμο.Αν ο πόνος είχε υφή θα ήταν ίδια με του χαλκό.
Ίδιο χρώμα κόκκινο σαν το ηλιοβασίλεμα
έτσι σκληρός και εύκαμπτος,
να βρίσκεται στο σώμα σου,
όσο κι αν τον ξεχάσεις πάντα να βρίσκεται εκεί
να ενώνεται εύκολα και να κραμμώνει
και να μεταδίδει...να βραχυκυκλώνει...και πιά να κοστίζει τόσο μα τόσο ακριβά...
☯✽⚘☯
Το σπρέι βαφής σήμερα γκριζάρισε απότομα κι ίσως ξέφυγε λιγάκι από το επιτρεπτό.
Ποιον γελάω; Μαύρισε. Μαύρισε γαμώ την ψυχή μου και η μικρούλα η ντόροθυ σήμερα θα κοιμηθεί μόνη της, χωρίς τον padre της. Συγνώμη εκ μέρους της συγνώμης μου για αυτήν την αναφορά. Βαθιά-βαριά συλλυπητήρια κι από μένα και δεν θα πω τίποτα άλλο εκτός από το δάκρυ μου.
Να θυμηθώ...
Ένας τελευταίος φόβος που θέλει εξορκισμό είναι αυτός. Επειδή πάντα είμασταν ο άνθρωπός, μετά τους επικήδειους, μετά τα συλλυπητήρια, μετά την τελευταία φτυαριά χώμα και μετά της αγρύπνιας, μήπως κάποια στιγμή δεν φτάσουν οι δυνάμεις να τελέσουμε το καθήκον.Το μετά.
Καληνύχτα Άλεξ, σε ευχαριστώ που άκουγες τις γκρίνιες μου. Συγχώρα με άμα σε παίδεψα.φιλιά.
☯✽⚘☯
Καβάτζωσα και τρύπα ρε επιτέλους.Τσαρδί. Κονάκι. Φωλιά. Όχι, όχι φωλιά, με νευριάζει η λέξη. Κεραμιδιά. Καλύβι.
ΚΕΛΊ
Ναι μωρέ επιτέλους. Να κοιτάζει τα άστρα και τον ουρανό. Να πέφτει η βροχή στον φεγγίτη και το ξημέρωμα στα μάτια. Ημέρωμα για την ψυχή που τόσα χρόνια σκασμένη βρήκε επιτέλους κάπου να κατοικεί, μια και το σώμα αυτό πάντα θα θέλει και δεν θα μπορεί.
Θυμήθηκα σήμερα.
Πως όλα μου τα έκλεψα.
Τέχνες, όνειρα, δύναμη και ελπίδα
Τίποτα δεν κέρδισα και τίποτα δεν μου δόθηκε.
Κλεψιά και αλητεία μόνο.
Βρώμα, σαν τον κόσμο που ζω.
Να δικιολογηθώ... μικρός ότι και αν ρομαντικονειρεύτηκα ποτέ δεν ήρθε, ποτέ δεν έγινε, ποτέ κανένα σύμπαν δεν συνωμότησε, ποτέ καμιά "συν Αθηνά" δεν κούνησε το κουλό της.
Να κλείνω ε;
Θα 'θελα να 'βλεπες κι εσύ αυτό που νιώθω τώρα...μα πάλι...δεν έγινε και τίποτα.
☯✽⚘☯
Να 'με πάλιιιι... σπρέι διάφανης βαφής σήμερα.
Αναρωτιέμαι για τον κόσμο κάποιες φορές. Πως υπάρχει, πως σκέφτεται, πως ζει. Επιπλέον του δίνω εγώ χαρακτηριστικά και άλλες φορές του τα αφαιρώ. Ίσως είναι γενετήσιο μια και το μυαλό δεν σταματά ποτέ. Πάντα φτιάχνει χάρτες και ζωγραφιές και σκίτσα.
Το βαθύ μου βίτσιο όμως είναι οι καρικατούρες, αυτές δεν χορταίνονται με τίποτα...
θα συνεχίσω ίσως μια άλλη στιγμή...
☯✽⚘☯
Μια και έχουμε άγιες μέρες...
Σπρέι βαφής ακάθαρτης νιτρογλυκερίνης. Έτσι δηλαδή για να μην υπάρχει λόγος να πατήσεις το κουμπί του πυροκροτητή. Το πάσχα (που αν δεν βάλω π μικρό μου το βγάζει ως λάθος στο autocorrect) είναι για μένα η πιο ανούσια γιορτή. Ίσως γιατί κάθε πάσχα από μικρός και άγουρος δεν πέρασα ποτέ ξεκούραστα και ανέμελα.
Το χρώμα αυτού του σπρέι περιέχει μέσα την πιο μισητή λέξη, αυτήν που με κάνει να εκρήγνυμαι σε απόλυτη ηρεμία. -Κοίτα να δεις που πρέπει να την γράψω κιόλας.- Την λέξη "ευλογημένο".
Πάντα δούλευα, μόνο δούλευα αυτήν την περίοδο της άνοιξης, σαν διανομέας αγροτικών εφοδίων. Δύσκολη δουλειά μιάς και αυτήν την περίοδο, η βαμβακοκαλλιέργεια ξεκινούσε με την σπορά. Μεγάλος φόρτος εργασίας, μεγάλο πελατολόγιο, μεγάλες αποστάσεις, απίστευτες ώρες εργασίας ακόμα και ξενύχτι, καταπόνηση λόγω βάρους, ανακατωμένες υποθέσεις, αλαλούμ και πανδαιμόνιο.(ουφ να πάρω μια ανάσα)...Όλα αυτά μέσα στην μεγάλη εβδομάδα. Πάντα μέσα στην μεγάλη εβδομάδα. Εβδομάδα παθών κανονική, όχι νοητή.
Κι ας ήταν Μάρτης
κι ας ήταν Απρίλης
κι ας ήταν Μάης
Μέχρι το μεγάλο Σάββατο κάποιες φορές και Κυριακή πρωί του πάσχα... διανομή και σύγχυσή. Χρόνια, πολλά χρόνια και κάποια στιγμή πάνω στο σκάσιμο μου, πάνω στο γιατί ρε γαμώτο, να μην καθίσουμε κι εμείς μια φορά, το ρώτησα σε ένα αρχίδι που είχα αφεντικό.
-Ρε συ, θα μπορούσαμε νωρίτερα ή και αργότερα, γιατί τώρα;
- Όχι, όχι. Έτσι πρέπει, για να 'ναι "ευλογημένα" (τα σπαρτά).
Έτσι λοιπόν πιά κι εγώ κάθε φορά που ακούω αυτήν την λέξη και ότι σχετιζόμενο με αυτή, σκάω με 1300 φορές μεγαλύτερη πίεση και εικοσαπλάσιο δημιουργούμενο ωστικό κύμα για όλες αυτές τις φορές που σπατάλησα να εξυπηρετώ κάτι θρησκόληπτα ζώα σαν και του λόγου σας.
Να ναι ευλογημένα λίγες, οι ώρες που το προβληματικό μυαλό σας, θα ταλαιπωρεί τον πλησίον σας τούτες τις άγιες μέρες χωρίς τσίπα, μόνο για τον χριστιανόκωλό σας.
Την αμέριστη αγάπη μου.
https://isixavre.blogspot.com/2015/09/w00.html
☯✽⚘☯
Σπρέι οικολογικής βαφής. Αυτή που δεν βλάπτει το περιβάλλον, βεβαίως. Είναι σίγουρο πως στα καλά μου δεν στέκω, από απομεινάρια του παρελθόντος μου, που κάθε φορά με πρεσάρει σαν σκουπίδια στο μεταγωγικό της ανακύκλωσης.Ναι.
Σπρέι Προστατευόμενης ονομασίας προέλευσης.
Σήμερα καλά, βολτάρες και φίλοι. Χτες ήταν το πρόβλημα όμως. Μία φράση. Ένα brandname. Αποκαλούμενο "κουλούρι Θεσσαλονίκης". Άραγε ποιος ηλίθιος το σκέφτηκε αυτό;
Όταν ήμουν μικρός(ξέρω έχω καταντήσει γραφικός...αλλά στα αρχίδια μου) στο κυλικείο του σχολείου ή στον φούρνο, ο δόλιος, ζήταγα πάντα ένα κουλούρι... αυτό με το σουσάμι.
-Γεία σας κύριε.
-Γειά σου αγόρι μου, τι θα ήθελες;
-Ένα κουλούρι. Να αυτό-αυτό, το μεγάλο.
-Ορίστε.
Εδώ που μένω λοιπόν μα και σε άλλα μέρη της Ελλάδος που έτυχα να έχω φίλους, όλοι μας κουλούρι το λέγαμε. Κουλούρι το ξέραμε. Κουλούρι το ζητάγαμε. Γιατί ποιος χέστηκε στο κάτω κάτω της γραφής; Ένα κουλούρι ήτανε. Θα μου πείτε, που θες να καταλήξεις; Θα απαντήσω με ερώτηση.
Πότε βρε ανούσια πλάσματα απέκτησε brandname το δόλιο το κουλουράκι; Ε;
-Καλημέρα σας.
-Καλημέρα.Ένα κουλουράκι παρακαλώ.
-Κουλούρι Θεσσαλονίκης θα θέλατε;
-Όχι.
-Μα μου μόλις μου είπατε...
-Θέλω ένα κουλούρι σκέτο.
-Ναι, ορίστε, εδώ είναι, κουλούρι Θεσσαλονίκης.
-Πιο σκέτο δεν έχετε;
-Χωρίς σουσάμι;
-Όχι, χωρίς Θεσσαλονίκη.
-Με δουλεύεται;
-Καθόλου.
-Ναι...έτσι λέγεται κύριε!
-Από πότε; Το φέρνετε από εκεί; Κάνει τόσα χιλιόμετρα κάθε πρωί; Πολυταξιδεμένο! Μόνο 50 λεπτά; Δύο ευρώ να το βάλετε. Το αξίζει. Αφού τσουλάει μέχρι εδώ, ε;
-'Οχι εδώ το φτιάχνουμε.
Είναι η πρώτη φορά που έφαγα κουλούρι με επίθετο. Βέβαια το ίδιο μου φάνηκε γιατί απλά ήταν ένα κουλούρι και τίποτα άλλο. Με το στανιό brandname δεν γίνεται. Κάτι τόσο απλό όπως ο αέρας που αναπνέουμε δεν μπορεί ο κάθε μαλάκας να το ονομάσει και να του δώσει ταυτότητα. Γιατί απλά είναι παντελώς άσκοπο.
☯✽⚘☯
σπρέι αϋπνίας
Ίσως γιατί δεν βολεύει το μαξιλάρι. Που ποτέ δεν βολεύει κι όταν έχεις να το μοιραστείς...σιγά την παρέα. Ε, ναι. Αλήθεια είναι πως ποτέ δεν θέλησα να μοιράσω τον ύπνο μου. Τον θεωρώ δικό μου, κάτι τόσο προσωπικό όσο και τους εαυτούς μου. Να χωράω κι όχι να ταλαιπωρούμαι. Να είναι μεγάλο το κρεββάτι κι ας πιάνω μόνο μια γωνιά.
Μα μόνος; χωρίς να κοιτάζω κάτι να με γαληνεύει; σκατά ύπνος κι αυτός.Μια οθόνη κινητού δεν με γέμισε ποτέ. Όσα κι αν διαβάσω, όσα πρόβατα και να μετρήσω, όσες σκέψεις κι αν κάνω... δεν θα με βάλουνε ποτέ για ύπνο.
☯✽⚘☯
Είχα μια συζήτηση με τον συν/γραφέα μου για όλα και για τίποτα. Ήθελα να μάθω το τι να περιμένω, το που πηγαίνω κι αν άλλαξε κάτι ή αν όλα είναι τα ίδια κι απάντηση δεν πήρα, όπως πάντα Αν αξίζει που ακονίζω το κορμί μου, αν αξίζει που ακονίζω το μυαλό και την ψυχή μου. Απάντηση δεν πήρα.
κι αυτό το πρόσωπό σου
που χωρίζει την νύχτα μου στα δύο
και διαλέγει πάντα τα χρώματα και τους ήχους που θα ακούσω
Είναι στιγμές που δεν μπορώ να περιμένω να έρθει το πρωί. Γιατί βράζει η πουτάνα η ανυπομονησία μέσα μου και θεριεύει. Γιατί ξέρω το πρωί δεν θα μαι ο ίδιος με τα μούτρα που είχα χτες. Δεν συμμετέχω στην συνουσία του μαξιλαριού μου και τα μάτια μου μένουν ορθάνοιχτα να πιάσουν το λίγο φως που ξερνάνε τα αστέρια. Το ξέρω... Κλισέ. Μα είναι η αλήθεια στο μισοσκόταδο και δεν βρίσκω αλλά λόγια να το κλείσουν. "Κλείσουν" έστω.
Η Βασουλα μου είπε μια ιστορία πικρή και γλυκιά και θέλω τόσο πολύ να την κάνω λέξεις και αισθήσεις μα δεν ξέρω αν είμαι ικανός.
Ποιος ανυπόμονος ήταν ποτέ του ικανός
☯✽⚘☯
Αγαπάω την βροχή γιατί είναι η μόνη που πατάει το pause σε όλο αυτόν τον τυφώνα των σκέψεων και των πεπραγμένων που δεν μπορώ να ακολουθήσω. Είναι το άλλοθι μου, το "αυτό δεν το σκέφτηκες, την πάτησες " και όλη αυτή η σιγή μου. Το "χαλάρωσε αυτό δεν χρειάζεται να το ελέγξεις" η ηρεμία μου, το ξέπλυμα μου. Της οδοντόκρεμας το τέλος.
Σπρέι βαφής της βροχής λοιπόν.
Αυτήνε ντε που σε μουλιάζει πιο πολύ απ το πλυντήριο
Όταν αφήνεσαι να βραχείς όμως
Αυστηρά και μόνο τότε
Προσοχή όμως, πάντα και με πρόσχημα ότι καλοκαιριάζει
Αργεί να βραδιάσει
Και είναι πολλές οι ώρες να σε επικαλεστώ
Ώρες πολλές τροφή της αφαγίας μου
Ξέρεις γιατί σ αγάπησα;
Γιατί είχα κάτι να περιμένω.
Κι όσο αργούσες τόσο περισσότερο σε ήθελα.
Κι όσο χανόσουν τόσο σε ζητούσα
Κι όταν εξαφανίστηκες τότε έγινα μετεωρίτης πέτρα στο σύμπαν ορφανός.
Να γυρνώ στα νεφελώματα να βρω ένα αστέρι
Να ζω στην υποψία να σου μοιάζει.
☯✽⚘☯
Να 'μαστε πάλι...σπρέι βαφής μιας ανησυχίας βραδινής .
Χωρέσαμε πάλι, βέβαια ήταν λίγο στενά, αλλά τα καταφέραμε. Αύριο να φύγουμε είμαστε έτοιμοι και μαζέψαμε και τα πράγματά μας. Κρίμα... γιατί ο χρόνος που ελπίσαμε ότι εδώ, θα είναι καλά, ήταν συντομότερος από τις άλλες φορές. Έτσι θα πάει η ιστορία τώρα; Χρειάζομαι λίγο ρομαντισμό να νιώσω άνθρωπος.
Φοβάμαι.
Θυμάσαι όμως, που δεν χρειάζονταν να σκεφτώ καν μια τέτοια λέξη;
την εξαφάνιζες από το λεξιλόγιό μου.
Που να το ξέρεις;
Σε ενδιέφεραν οι δικές σου, οι απλές.
Οι δικές μου ήταν πολύπλοκες και αδιάφορες.
Δεν σε κατηγορώ. Ποτέ δεν το έκανα, απλά σκέφτηκα πως με έκανες να νιώθω
Θαυματοποιό, χωρίς τα θαύματα του
καθίκι με ήθος
τέρας χωρίς τα δόντια του.
Μισές δουλειές ρε συ, γιατί ήσουν τόσο εσύ που έπρεπε να εξηγήσω πως είναι το εγώ.
Λες κι εγώ ήξερα. Μόνο να σ' αγαπούσα ήξερα και να μην φοβάμαι.
...και τώρα γαμώτο πόσο φοβάμαι...
☯✽⚘☯
σπρέι μιας κλοπής, αλλά ψιλοχέστηκα για τα πνευματικά δικαιώματα
Μανία που την έχουν οι άνθρωποι να μη βάζουν τελείες.. να κάθονται εκεί κ να περιμένουν κάτι άλλο να συμβεί .. ανεξάρτητα αν μπορούν να ανταποκριθούν.. κατσικωνονται εκεί στη μέση του πελάγους ,
κλείνουν κ μια λωρίδα κυκλοφορίας μπορεί κ 2 καμιά φορά, κ δε λένε να το κουνήσουν ρούπι..
Μα καλέ μου, μα χρυσέ μου γιατί δε φεύγεις, αυτοί εκεί .. πηγή και αιτία τσακωμού, νευρώσεων και λοιπών - ωσεων...
αφού σ λέει δε μπορείς να με αγαπήσεις με το έτσι θέλω, και αφού εγώ αλλιώς τα θέλω, θα μείνω εκεί να σε πρήξω να με θυμάσαι τουλάχιστον απ την ανάποδη.
Να βάζετε τελείες ρε.. τι σκατά τις έχει το πληκτρολόγιο..
☯✽⚘☯ το αγαπημένο μου
