Όλη αυτή η ροή της πληροφίας το μονό που καταφέρνει είναι να αναβάλει την θλίψη μου για μετά.
Άραγε αυτή είναι η θεραπεία;
η αναβολή;
πιο δραστική μέθοδος δεν βρέθηκε;
τόσα χρόνια μελέτη της ψυχής και αυτό είναι το φάρμακο;
αυτό και η λοβοτομή;
έχει αρχίσει να με θυμώνει αυτή η επιστήμη, σε μπερδεύει στις λέξεις και για το περιβάλλον σου δεν κάνει τίποτα.
είναι κόσμος αυτός; γεμάτος ασυνειδησία, απανθρωπιά και αδιαφορία;
στην πρώτη εμφάνιση μιας γλυκιάς καλοσύνης μου κόβεται το αίμα
όλη μου η λαχτάρα ξεδιπλώνεται και δεν χωράω στο κοσμί μου πιά
ο νους μου μπουκώνει από αυτή την χαρά και δεν μπορώ ούτε να περπατήσω
δεν είμαι λειτουργικός κι ο κόσμος δεν τους θέλει αυτούς τους αναπηρούς
τους αληθινά ψυχικά ανάπηρους
δουλεύει με ζωντανούς νεκρούς τι να μας κάνει εμάς;
δεν είμαι αναβλητικός
σακάτης είμαι
ζυγιάζω την κίνηση μου αν έχει λόγο να συμβεί
κι επειδή δεν μπορώ... από τα τόσα βήματα
τσιγκουνεύομαι να ρθω να ταράξω ζωές
Συμβούλεψα ένα φίλο να μην παίρνει ηρεμιστικά
του είπα πως του κάνουν κακό και ότι πρέπει να αντιμετωπίζει όλα αυτά που τον βασανίζουν
να αποφεύγει το ποτό γιατί δεν είναι λύση
κι όμως δεν θέλω άλλον σαν εμένα να μοιάζει
πρώην άνθρωπο χωρις συγκίνηση, δαίμονα χωρίς ουρά, πλοίο αραγμένο σε λόφο
αμφιβάλλω
δεν είναι -ίσεις αυτές
ούτε ίσες είναι
και οι θύμισες δεν κολυμπούν μόνο πνίγονται εντός μου
