Φούλ του παράλογισμού με γκαντέμηδες ρηγάδες.

Ποιός να το περίμενε;!
Μας φεύγει ο Βίκι.Ο Βίκι-ο βίκινγκ.Ο πορθητής,ο αγροίκος...ο κάτοικος μιας αγροικίας στο πίσω μέρος μιας οικίας. Ο δίτροχος, ο exceptional Stand up comedian(με ενα χάρισμα στην ομιλία του μοναδικό χωρίς να ξέρει βεβαίως γρι ελληνικά),ο δουλευταράς.Ένας μεγάλος εκπρόσωπος του σουρεαλισμού κι αυτός.

-"Αφεντικό μαλάκα.Έχει νεύρα. Εγώ πιεί ένα 'κόμα και φύγει...πάει μαξιλάρι".
(Τι το 'θελες και συ το ποτό;... Αφού βλέπει, άμα πιεί ,αντί μαξιλάρι έρχεται το κύριο μπάτσο και μετά πάει κλούβα και μετά πάει πίσω στο "-σταν" του.)
 

Νευρίασε o λεβέντης. Βασικά τι λεβέντης;Ήταν κάτι τέτοιο πριν είκοσι χρόνια. Σαν ξεραμένη σταφίδα είχε γίνει. Αλλά το έλεγε η καρδιά του. Πίσω δεν έκανε ποτέ. Πρόθυμος, σκυλί πιστό. Μάλλον γι'αυτό την πλήρωσε ο καημένος, ο ηλιοκαμένος. Ε, εντάξει... ήταν και λίγκο ευέξαπτος.
Κάτι είπε πάνω στο μεθύσι του, κάτι του είπανε να τον πικάρουνε, ανέβηκε η κυματομορφή του, πυροδοτήθηκε στο δεύτερο ημιχρόνιο, άρπαξε ένα ξύλο (άνω τελεία.(δεν ξέρω που βρίσκεται η ρημάδα στο πληκτρολόγιο)) λένε και θυμήθηκε τον πρόγονο του τον νεάντερταλ. Βέβαια πριν προλάβει να ανοίξει καμία μύτη έφθασε το ίου ίου και...... τον ρημάξανε στο ξύλο τον καψερό, για να τηρηθεί η τάξη.

Blue maren με ανταύγειες μωβ και φούξια ο απολογισμός του περιστατικού που διετελέστει κάπου μακριά στη χώρα των παράλογων ρηγάδων.
End of all. Στο μπακγράουντ κάτι μαρτυριάρηδες(επιεικέστατος όρος),με λίγο ακατέργαστο εθνικισμό,με λίγο προκατάληψη, με αιωρούμενα κάτι χρωστούμενα ως οφειλέτες κάτι αιωρούμενων (ικασίες), συνετέλεσαν στο "πακετάρισμα" και πίσω στην παλιά πατρίδα. Είπανε μάλιστα στο κύριο μπάτσο οτί έβρισε τα ιδανικά της πατρίδος καθώς επίσης μητέρες,σόγια,προπάτορες.

 

Νεύρα μωρέ είχε ο άνθρωπος(Έχει ακούσει άραγε κανένας τον εαυτό του πάνω στα νεύρα του;).
Θεωρήθηκε όμως άκρως επικίνδυνο στοιχείον δια την ασφάλειαν της χώρας. Οι αφορμές όπως και οι "λαδόκολλες" βρίσκονται εύκολα και τυλίγουν ακόμα πιο εύκολα(φτου! να μην με ματιάσω σήμερα).
Twenty years of hard work, all thrown  to the trash can! Αποτέλεσμα; Απέλασης.

Γλυκέ μου Βίκι, τώρα τα "-σταν/ούλια" σου πίσω στο λασπουριό και στην πείνα. Άι δεν πειράζει, θα 'χουν τον μπαμπά τους τουλάχιστον (δηλαδή πειράζει αλλά που να βρεις δίκιο,όταν ανήκει σε άλλους)  

Ίσως η ζωή διαθέτει περισσότερη φαντασία από τους υπηκόους της.Γι' αυτό φορτώνουμε φταιξίματα στην πλάτη της.Και η πλάτη του φίλτατου φορτώθηκε πολλά.Μα αυτό είναι μια άλλη ιστορία δεν την αντέχουν στομάχια και πως να την εξηγήσεις, για να την καταλάβει το κοινό της ιεράς εξέτασης.

Αντίο Βίκι. Να ξέρεις θα μας λείψεις εμάς του λίγους.Δεν σε φοβάμαι εσένα.Βρες ένα κομμάτι γη μέσα στην έρημο,πέτα λίγες πέτρες μέσα και θα τα καταφέρεις εσύ ....θα φυτρώσεις διαμάντια!

Κάτι και για σένα ρε φίλε, γιατί θα φύγεις και δεν θα μιλήσει πάλι κανένας. Αυτά τα λίγα από το σκιάχτρο των φόβων της ζωούλας σας.Φιλιά

the scarecrow

Λόγια ευγένειας

Για ένα κακό σπυρί αγκάθι. Κάτι σαν κύστη κόκκυγος.



Θεοσεβούμενος, ολιγάρ..χής και ευνοούμενος
Λανσαρισμένος ωσάν της μοίρας χτυπημένος
επιφανής και μορφωμένος
ωιμέέέ ο δυστυχής
που ο μόνιμος της τύχης, είναι ο εραστής

Νοεί τον εαυτό του
λίγο πιο κάτω απο μητροπολίτη
πως να τον περιγράψω;:
ο μπάρμπας που μικρό σε φώναζε αλήτη.
κι εκεί κάπου στο νου ένα σχέδιο
πλημμύρας οροπέδιο
στις πλάτες κάποιων που το δόλωμα τσιμπήσανε
τα εύσημα να δώσουν-να τιμήσουνε
τον αριβίστα άξιο γιο και παντοκράτορα
που στις ιδέες και τους κόπους τους , αυτόν έχουν δικτάτορα

Τραβηχτικός, 
απαισιότατα ειρωνικός. 
Είναι πολιτικός?
Ένα είναι σίγουρο
στο σκλαβοπάζαρο που του χαρίσανε να διοικεί-αυτός είναι ο θεός.
Ελένκτης της φοβίας
και ανακατευθυντής δικιάς του άγνοιας-βλακείας.
αδιάβλητος με όνομα και λογική "κυρ παντελή"
νοεί υπέρτερος-αυθαίρετα-αφεντικό τελεί
...της μαύρης τα μεσάνυχτα και πάνω εκεί στο "φαίνεσθαι"
όλοι είναι κολλητοί, κομμμπάροι, φίλοι κι αδελφοί


λάθος της ανθρωπιάς, του επιτρέπουν να υπάρχει
σε ένα σινάφι εμπορικό και μέσα του να άρχει
αυτός ο γλείφτης-νταβατζήής
στη σύσφιξη των σχέσεων απλά ένας ποιητής
καβούρια αιμοβόρικα, στις τσέπες ΣΟΥ κριτής
ανάθεμα κι αν πλήρωσε ποτέ του κατιτίς
μου χει χαλάσει ρε γαμωτο της φάτσας μου τους μυς
 
Ω μα τι ουράνια χαρά μου δίνει αυτό to feel
αυτή η σουπιά η υπέροχη σε βάδισμα και στύλ
με το ολοστρόγγυλο και ζουμερό σαΐκωλότζικαλ προφίλ
να ξέρετε πως μέσα σας, είσαστε τυχεροί
σε  σας δεν θα 'ρθει εμετός αύριο το πρωί

Μα βοηθάτε χριστιανοί!!! πληρώνω όσο όσο
κάποιος να του πατήσει το τηλέφωνο
κάποιος να τον βιδώσει σε ένα ξέφωτο
κάποιος να τον εστείλει διακοπές στον πόλο
κάποιος να του καρφώσει τώρα δα, το δάπεδο στον κώλο
κάποιος να του μεταμοσχεύσει έναν εγκέφαλο
κάποιος να καταλάβει οτί αυτό, το σώμα είναι ακέφαλο
κάποιος κι εμένανε να λυπηθεί που δεν αντέχω άλλο...
μου πάτησε ο άχρηστος και σήμερα τον κάλο

ωωωχ  τι να του ευχηθώ;

ένα σιχτίρι, ένα "αμέστοδιάλο" δαγκωτό 

για τα γλυκά του μαγουλάκια

σ' αυτόνε που λατρεύουνε...αδύναμα ανθρωπάκια.


"ένας άσχετος, ένας............."
άρε γαργαμπίκα...


the scarecrow ένα παιδί που έμαθε να παίρνει πίσω αυτά που του στερούνε...στο αποκορύφωμα της σχάσης του.

Κλαίνε μωρέ τα Παλικάρια;!

Έτσι είπαν και στον δόλιο τον Θανασάκη.. Μα έχει μισή ώρα τώρα, που πλάνταξε στο κλάμα και ακόμα να σβήσει ο καψερός.  
"Κλαίνε μωρέ τα παλικάρια;".;Άντε ντε;!Ποιόν να ρωτήσεις,να σου απαντήσει με σιγουριά; Αν ρωτήσεις την μαμά,θα αρχίσει να τον ψάχνει από την κορφή μέχρι τα νύχια και να φωνάζει τι έπαθε το σπλάχνο της(μια και ακόμα διατηρεί αναφαίρετα δικαιώματα ιδιοκτησίας επάνω του). Αν ρωτήσεις τον μπαμπά,θα πάρουν αυτόν τα κλάματα(κρυφά βέβαια...να μην φανεί,που ξέχασε την παροιμία). Αν ρωτήσεις την γιαγιά,θα πει (με σιγουριά και ύφος ιεροεξεταστή) ότι το είχε πει η μάνα της, οπότε σίγουρα είναι αλήθεια: Δεν κλαίνε. Παππού δεν έχει ο Θανασάκης να πει την γνώμη του(μάλλον, τον ξέπροβόδισε η γιαγιά).
Κανείς δεν ξέρει γιατί κλαίει το παλικάρι.Ένα μέτρο λεβέντης. Μπουκλωτός. Με πονηριά στο μάτι. Κατακτητής. Άντρας βαρύς...γνήσιος με τα όλα του και να σπαράζει.
Μα εγώ ξέρω.Του το πήρανε το κορίτσι του, του Θανασάρα. Γι'αυτό κλαίει..άντε καλά ψέματα, έφαγε λίγο και τα μούτρα του πάνω στο πλακάκι, αλλά για το κορίτσι.. χτυπιέται και φωνάζει.Αυτό θυμήθηκε.
Αλλά πως να το πει; Να πει την ιστορία του;
Άντε λοιπόν, να τον βοηθήσω λίγο εγώ, που τον καταλαβαίνω.
Του αλλάξανε το δρομολόγιο του.Ανέβαινε το πρωί στο σχολικό και το 'βλεπε στην γωνίτσα μαζεμένο το Μαριώ,στην πίσω θέση να βλέπει στο παράθυρο.Έτσι ξύπναγε το πρωί,με ελπίδα.Αυτό έβλεπε στον ύπνο του, γινότανε ιππότης και έδιωχνε τα τέρατα.Αυτά τα διπρόσωπα με τα δυο κεφάλια.
Κι η δασκάλα, φιλότιμη.Ξηγιότανε σπαθί.Τον έβλεπε που έλιωνε, σαν παγωτό τον Αύγουστο και έκανε παραχώρηση, να τον "φάει" η κολλητή.Δικαιολογημένα.Γιατί το Μαράκι γελούσε με τις γκριμάτσες του, το ζοριλίκι του και τα σημάδια από τα "κουνούπια" στη φάτσα του. 
Κι ο οδηγός, γάτος πεταλωμένος. Έπαιρνε στροφή κλειστή, να αφήσει την βαρύτητα να κάνει την δουλειά της, να ακουστεί κανα γέλιο παραπάνω, να ανεβεί η adrenaline.Σήκωνε τα φρύδια στον καθρέφτη να δει άμα την ζούλιξε, ο Νάσος, ο κατακτητής.Ψυχάρα ο οδηγός.

Πάει τώρα το όνειρο, πάει το Μαράκι.Τον χώσανε τον Νασιάρα, ένα πρωινό στο αμάξι και του ΄πανε: "Αγάπη μου..Θα σε πάμε εμείς από δω και μπρος στο σχολείο" .Κανένας δεν τον ρώτησε. Κανένας δεν τον σκέφτηκε.
Τώρα Θάνο μου, κορόμηλο το δάκρυ. Ποιος να σε ακούσει και σε ποιον να εξηγήσεις; Λέγετε μωρέ με λέξεις ο έρως;..τι να πω;
Καλή τύχη να 'χεις θα σου πω από δω από τις επάλξεις. Από τα μάτια που βλέπουν τον κόσμο κάπως αλλιώς.
Και...
Να κλαις. Να κλαις πολύ και άμα τα καταφέρεις, να τους το πεις.. οτί δεν φταίει το πλακάκι.Το μυαλό τους φταίει.
Γιατί τα παλικάρια, να το θυμάσαι, κλαίνε μωρέ...κλαίνε.


Ενθυμίσεις από την ώριμη ηλικία του σκιάχτρου των φόβων της ψυχής σας!