Κλαίνε μωρέ τα Παλικάρια;!

Έτσι είπαν και στον δόλιο τον Θανασάκη.. Μα έχει μισή ώρα τώρα, που πλάνταξε στο κλάμα και ακόμα να σβήσει ο καψερός.  
"Κλαίνε μωρέ τα παλικάρια;".;Άντε ντε;!Ποιόν να ρωτήσεις,να σου απαντήσει με σιγουριά; Αν ρωτήσεις την μαμά,θα αρχίσει να τον ψάχνει από την κορφή μέχρι τα νύχια και να φωνάζει τι έπαθε το σπλάχνο της(μια και ακόμα διατηρεί αναφαίρετα δικαιώματα ιδιοκτησίας επάνω του). Αν ρωτήσεις τον μπαμπά,θα πάρουν αυτόν τα κλάματα(κρυφά βέβαια...να μην φανεί,που ξέχασε την παροιμία). Αν ρωτήσεις την γιαγιά,θα πει (με σιγουριά και ύφος ιεροεξεταστή) ότι το είχε πει η μάνα της, οπότε σίγουρα είναι αλήθεια: Δεν κλαίνε. Παππού δεν έχει ο Θανασάκης να πει την γνώμη του(μάλλον, τον ξέπροβόδισε η γιαγιά).
Κανείς δεν ξέρει γιατί κλαίει το παλικάρι.Ένα μέτρο λεβέντης. Μπουκλωτός. Με πονηριά στο μάτι. Κατακτητής. Άντρας βαρύς...γνήσιος με τα όλα του και να σπαράζει.
Μα εγώ ξέρω.Του το πήρανε το κορίτσι του, του Θανασάρα. Γι'αυτό κλαίει..άντε καλά ψέματα, έφαγε λίγο και τα μούτρα του πάνω στο πλακάκι, αλλά για το κορίτσι.. χτυπιέται και φωνάζει.Αυτό θυμήθηκε.
Αλλά πως να το πει; Να πει την ιστορία του;
Άντε λοιπόν, να τον βοηθήσω λίγο εγώ, που τον καταλαβαίνω.
Του αλλάξανε το δρομολόγιο του.Ανέβαινε το πρωί στο σχολικό και το 'βλεπε στην γωνίτσα μαζεμένο το Μαριώ,στην πίσω θέση να βλέπει στο παράθυρο.Έτσι ξύπναγε το πρωί,με ελπίδα.Αυτό έβλεπε στον ύπνο του, γινότανε ιππότης και έδιωχνε τα τέρατα.Αυτά τα διπρόσωπα με τα δυο κεφάλια.
Κι η δασκάλα, φιλότιμη.Ξηγιότανε σπαθί.Τον έβλεπε που έλιωνε, σαν παγωτό τον Αύγουστο και έκανε παραχώρηση, να τον "φάει" η κολλητή.Δικαιολογημένα.Γιατί το Μαράκι γελούσε με τις γκριμάτσες του, το ζοριλίκι του και τα σημάδια από τα "κουνούπια" στη φάτσα του. 
Κι ο οδηγός, γάτος πεταλωμένος. Έπαιρνε στροφή κλειστή, να αφήσει την βαρύτητα να κάνει την δουλειά της, να ακουστεί κανα γέλιο παραπάνω, να ανεβεί η adrenaline.Σήκωνε τα φρύδια στον καθρέφτη να δει άμα την ζούλιξε, ο Νάσος, ο κατακτητής.Ψυχάρα ο οδηγός.

Πάει τώρα το όνειρο, πάει το Μαράκι.Τον χώσανε τον Νασιάρα, ένα πρωινό στο αμάξι και του ΄πανε: "Αγάπη μου..Θα σε πάμε εμείς από δω και μπρος στο σχολείο" .Κανένας δεν τον ρώτησε. Κανένας δεν τον σκέφτηκε.
Τώρα Θάνο μου, κορόμηλο το δάκρυ. Ποιος να σε ακούσει και σε ποιον να εξηγήσεις; Λέγετε μωρέ με λέξεις ο έρως;..τι να πω;
Καλή τύχη να 'χεις θα σου πω από δω από τις επάλξεις. Από τα μάτια που βλέπουν τον κόσμο κάπως αλλιώς.
Και...
Να κλαις. Να κλαις πολύ και άμα τα καταφέρεις, να τους το πεις.. οτί δεν φταίει το πλακάκι.Το μυαλό τους φταίει.
Γιατί τα παλικάρια, να το θυμάσαι, κλαίνε μωρέ...κλαίνε.


Ενθυμίσεις από την ώριμη ηλικία του σκιάχτρου των φόβων της ψυχής σας!