Πιστεύω(Ωραίο ρήμα αυτό,αλλά θέλει λίγο καλλωπισμό).
Θέλω να πιστεύω πως(Καλύτερο αυτό).
Η μοναξιά δεν είναι φάρμακο για την καλυτέρευση του εσωτερικού μας κόσμου.Είναι ένα πλάσμα κτητικό,που σε θέλει ολοκληρωτικά δικό της.Δεν έχει κάτι ελκυστικό πάνω της και το μόνο χαρισμά της είναι τα υπέροχα αυτιά της.Ίσως και το ότι σε αφήνει χωρίς να ρωτάει πολλά ρίχνοντας σου ένα τελευταίο βλέμμα στην φυγή της.
Να σου θυμίσει πόσο όμορφα περάσατε τα δυό σας.
Σκουπίδια για μεγάλους κάδους ανακύκλωσης...πιστεύω(και ίσως να μαι σίγουρος).
Πως να σε βοηθήσει ένα πλάσμα που σου υπόσχεται ότι, όταν φύγει, θα είσαι ένας άνθρωπος καλύτερος; Τάχα ότι είναι αγάπη για σένα και μόνο.
Μπερδεμένα πράγματα και εγώ δεν την αντέχω ούτε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου.Τόσο που με απειλούν με αυτή.Ότι θα ρθει...Θα ρθει να με φιλήσει στον ύπνο μου.
Γεννηθήκαμε στην ίδια κοιλιά μαζί της.Αδέρφια δίδυμα(κάποιες φορές και τρίδυμα). Νομίζω πως θα κάνει χωρίς εμάς καμιά εβδομηνταριά χρόνια.Όχι από εκδίκηση μωρέ, αλλά είναι η μόνη που μπορεί να μείνει μόνη της...και πρέπει γιατί το χρειάζεται.
Σκηνή δεύτερη.Πράξη 34.683η και μισή.Πάμε.
Σήμερα μόνο σκέτα αισθηματικά.Ενθαλπία δηλαδής.Σωστά το γράφω και συνεχίζω.Οι κουβέρτες είναι τα κολλητάρια του χειμώνα.Δεν γκρινιάζουν.Δεν αποχωρίζονται.Είναι ζεστές.Ε μα τι άλλο να πω;Υπέροχες είναι.Άμα δεν τις γουστάρεις, παραζεσταθείς δηλαδής (σωστά το γράφω)τις ρίχνεις και μια κλωτσιά.Η το παίζεις χάρι πότερ και τριγυρνάς μαζί τους βάζοντας και μια σκούπα που κανονικά ψιλοκρύωνες να την βάλεις.
Χωρίζουν οι άνθρωποι και μένουν μόνοι για το φτωχό τους το μυαλό...μα χωρίζουν.Μένουν οι κουβέρτες να σε αγκαλιάζουν.Αυτές που αντέχουν την ανάσα σου, που βρωμάει τσιγάρο και δεν τις ενοχλείς. Έχουν βέβαια και ένα μεγάλο ελάττωμα κουβαλάνε μαζί τους αυτό το τετραμισημένο τερατοαριστούργημα, απέχθιας σύμπλοκο αιμοδηψίας και στοργής(Πςςς!Ήσυχα βρε...).Την μουντρούχα, την κανακιάρα.Καταλάβατε για πια μιλάω.
Την μοναξιά.
Που τι λέμε και μοναχικότητα μα είναι και αυτή σαν τα μούτρα της μια μόνη μοναξιά
the scarecrow
Θέλω να πιστεύω πως(Καλύτερο αυτό).
Η μοναξιά δεν είναι φάρμακο για την καλυτέρευση του εσωτερικού μας κόσμου.Είναι ένα πλάσμα κτητικό,που σε θέλει ολοκληρωτικά δικό της.Δεν έχει κάτι ελκυστικό πάνω της και το μόνο χαρισμά της είναι τα υπέροχα αυτιά της.Ίσως και το ότι σε αφήνει χωρίς να ρωτάει πολλά ρίχνοντας σου ένα τελευταίο βλέμμα στην φυγή της.
Να σου θυμίσει πόσο όμορφα περάσατε τα δυό σας.
Σκουπίδια για μεγάλους κάδους ανακύκλωσης...πιστεύω(και ίσως να μαι σίγουρος).
Πως να σε βοηθήσει ένα πλάσμα που σου υπόσχεται ότι, όταν φύγει, θα είσαι ένας άνθρωπος καλύτερος; Τάχα ότι είναι αγάπη για σένα και μόνο.
Μπερδεμένα πράγματα και εγώ δεν την αντέχω ούτε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου.Τόσο που με απειλούν με αυτή.Ότι θα ρθει...Θα ρθει να με φιλήσει στον ύπνο μου.
Γεννηθήκαμε στην ίδια κοιλιά μαζί της.Αδέρφια δίδυμα(κάποιες φορές και τρίδυμα). Νομίζω πως θα κάνει χωρίς εμάς καμιά εβδομηνταριά χρόνια.Όχι από εκδίκηση μωρέ, αλλά είναι η μόνη που μπορεί να μείνει μόνη της...και πρέπει γιατί το χρειάζεται.
Σκηνή δεύτερη.Πράξη 34.683η και μισή.Πάμε.
Σήμερα μόνο σκέτα αισθηματικά.Ενθαλπία δηλαδής.Σωστά το γράφω και συνεχίζω.Οι κουβέρτες είναι τα κολλητάρια του χειμώνα.Δεν γκρινιάζουν.Δεν αποχωρίζονται.Είναι ζεστές.Ε μα τι άλλο να πω;Υπέροχες είναι.Άμα δεν τις γουστάρεις, παραζεσταθείς δηλαδής (σωστά το γράφω)τις ρίχνεις και μια κλωτσιά.Η το παίζεις χάρι πότερ και τριγυρνάς μαζί τους βάζοντας και μια σκούπα που κανονικά ψιλοκρύωνες να την βάλεις.
Χωρίζουν οι άνθρωποι και μένουν μόνοι για το φτωχό τους το μυαλό...μα χωρίζουν.Μένουν οι κουβέρτες να σε αγκαλιάζουν.Αυτές που αντέχουν την ανάσα σου, που βρωμάει τσιγάρο και δεν τις ενοχλείς. Έχουν βέβαια και ένα μεγάλο ελάττωμα κουβαλάνε μαζί τους αυτό το τετραμισημένο τερατοαριστούργημα, απέχθιας σύμπλοκο αιμοδηψίας και στοργής(Πςςς!Ήσυχα βρε...).Την μουντρούχα, την κανακιάρα.Καταλάβατε για πια μιλάω.
Την μοναξιά.
Που τι λέμε και μοναχικότητα μα είναι και αυτή σαν τα μούτρα της μια μόνη μοναξιά
the scarecrow
