Και τώρα οι δυο μας

Και τώρα οι δυο μας

Είμαι καλά, όλα καλά, φωνάζω να σιγάσουν,

μ’ ένα κοφτό χαμόγελο, τον πόνο μου κρατώ,

Οι ανακριτές μου στη ζωή, πρέπει να ησυχάσουν,

κουράστηκα από βλέμματα, με ύφος λυπηρό.

Δε ψάχνω λόγιο ή σοφό, μα άξιο μου ίσο,

βλέπεις εσύ απόμεινες μοναχά να μ’ ακούς.

Φύσα στα χείλη τρεις φορές, πνοή να αποκτήσω,

τη ξόδεψα ασυλλόγιστα, μιλώντας με κουτούς.

Η ανάγκη τους με πλάνησε, σε φαντασίας σφαίρα,

να εγκαταλείψω βάλθηκα, της νιότης το παιδί,

ο αφελής δεν γνώριζα, πως θα ’ρθει, μαύρη μέρα,

για όσα η καρδιά αισθάνεται, η σκέψη να νοσεί.

Ποιός είμαι εγώ που αυθαίρετα, διατάζω και ορίζω;

Σώμα μισό, μόνο μισώ, απόδειξη ζωής.

Κι αν τώρα πια είναι αργά, τότε σε τι να ελπίζω;

Εσύ εγώ, εγώ εσύ μα χώρια, απλά κανείς.

Πίσπηρας

Ρόλοι

Ρόλοι...
Ναι αλήθεια ρόλοι και ξεχνάμε τους εαυτούς μας, γινόμαστε ρολόγια καλοκουρδισμένα, φτιαγμένα στο μέταλλο και στο πλαστικό. Με δείκτες αιχμηρούς να κόβουμε ώρες, λεπτά, δευτερόλεπτα .
Με προσοχή στα προσεγμένα λόγια και ύφος κάποιου άλλου...
Σωστοί ηθοποιοί, σαν τυπωμένα καλλιγραφικά γράμματα και τυποποιημένοι σαν ημερολόγια. Τις μέρες να ορίζουμε, να τις μοιράζουμε, να τις ονομάζουμε, να τις βάζουμε σε πρόγραμμα ακόμα μίας εβδομάδας, ενός μήνα, μέσα στο έτος, για μια ζωή.

Αφέντες του χρόνου; Μα Βέβαια!

Τελειώνει ο χρόνος (κι αμφισβητήστε το), αδειάζει η κλεψύδρα και το μεγαλύτερο κομμάτι το κλέβουν οι ρόλοι μας. Στερεοτυπικοί γονείς κατά της παιδικότητας, εραστές της ανακούφισης και δήθεν άνθρωποι, επαγγελματίες-άνευ ορίων δοτικοί και πολίτες εκτός συνόρων της πραγματικότητας μας κι άλλα πολλά κωμικά μα και δραματικά.
Με λίγο ως καθόλου από εμάς, κομπάρσοι τελικά που κλαίμε στην αλήθεια μας. Εκεί που ταχθήκαμε για μια φορά. Εκεί να βρισκόμαστε, αλυσοδεμένοι και πως να είναι αυτό δυνατόν;
Αυτό που αναρωτιέμαι κι απλώνει αυτή την σκέψη, είναι, μήπως να ήμασταν διάτρητοι...διάφανοι κι απλοί. Να μην περιμένουμε τους κριτικούς της τέχνης, να μας πούνε αν αρέσουμε. Αχόρταγα και άτσαλα να δείξουμε και κάπου την ψυχή μας. Σαν μαλακισμένα πειραχτήρια, έτσι για να ακούγετε και ένα "σσσσσσουτ" στο βάθος της αίθουσας αυτού του θεάτρου, αυτού του εξώστη.

Ας μην περάσει καλά το κοινό, γιατί εισιτήριο δεν πλήρωσε αντάξιο μας και η ανία δεν ταιριάζει σε εμάς.
Όσο μπορούμε, όσο προλαβαίνουμε. Στο τέλος να υποκλιθούμε μονάχα στον καθρέφτη μας, σε αυτό το πόσο 'απλά υπέροχοι' είμαστε... πριν πέσει κι ο τελευταίος κόκκος άμμου.


Ο γραφέας-χαρτοπόλεμος Tin

Πως στύβεται μια πέτρα;

7/5/2015 Πως στύβεται μια πέτρα;

Το ερώτημα ανήκει στην σφαίρα της φαντασίας δεν θέλω να ανησυχείτε!
Όλα αρχίζουν όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με τον superman παππού που κατοικεί σε όλα τα χωριά της Ελλάδος.Θα ήθελα να σας δώσω το προφιλ του αλλά θα σας κουράσω μιας και λίγο πολύ όλοι το έχετε στο μυαλό σας.
Ο σκοπός του κειμένου αυτού είναι να αναφέρει συνοπτικά κάποιες από τις υπερδυνάμεις που κατείχαν στα νιάτα τους:

Πρώτον. Δουλεύανε 48 ώρες το εικοσιτετράωρο επί 3 ημέρες συνεχόμενα, χωρίς να φάνε και χωρίς να πιούνε νερό(συλλέγοντας αυτήν την πληροφορία  μια μέρα ζόρισα έναν λίγο παραπάνω και μου είπε κρυφά, οτί είχε ένα παγούρι μαζί του) δηλαδή 144 ώρες στο easy mode!
 
Δεύτερον. Αφού τελείωνε το 144ωρο και επειδή υπήρχαν ακόμα οι αντοχές γλεντούσαν μέχρι πρωίας.Τώρα τα μαθηματικά μου δεν επαρκούν γιατί χρειάζομαι αλγοριθμική προσέγγιση.Συνεχίζω...
 
Τρίτον. Δεν υπήρχανε "μηχανήματα" όλα γίνονταν manual όπως το σήκωμα σάκων.Ο πιο μετριοπαθής (μετα από δημοσκόπηση) μου είπε οτι σήκωνε σάκους 100 κιλών από το έδαφος σε ύψος 3 μέτρων χωρίς διάλλειμα και συγκεκριμένα "χωρίς ανάσα".Εδώ έρχετε η συγκρουσή μεταξύ του Aquaman-Superman.
 
Τέταρτον. Δεν τους επηρέαζαν οι αλλαγές στις θερμοκρασίες(κοντομάνικο ή γυμνοί τον μήνα Ιανουάριο).
 
Πέμπτον. Δεν περπατούσανε μόνο τρέχανε.Δηλαδή Fast forward 16x με μία μικρή διαστρέβλωση του χωροχρόνου.
 
Έκτον.Ήτανε σεξουαλικά ανώτεροι από εμάς τους νεότερους μιας και ήτω προικισμένοι βιολογικά μετά από διασταυρώσεις πιθανότατα με...μουλάρια. Μπιπ 5 φορές την μέρα, τουλάχιστον.Μετά την δουλειά....!!!!
 
KAI
 
Έβδομον και καλύτερον. Πιάνανε την πέτρα και την στύβανε μέχρι να βγάλει ζουμί(ή πετρελαιοπαράγωγα)!
Εδώ μιλάμε καθαρά για την μετουσίωση της ύλης. Πρέπει να είναι αλχημική διεργασία γιατί όσους κι αν ρώτησα για περισσότερες λεπτομέρειες,δεν πήρα απάντηση, OMERTA!

Μπορεί βέβαια να υλοποιηθεί εργαστηριακά, μετά από την σύνθλιψη και τον διαχωρισμό των στοιχείων που την αποτελούν αλλά δεν χωράει όλος αυτός ο εξοπλισμός σε αυτή την πολύπαθη παλάμη.

Αγαπημένοι μου παππούδες σας αγαπώ όλους,υπήρξατε ανώτεροι....αλλά κόφτε κάτι ρε παιδιά!

Tin



Ένα δωράκι για τα παλιά.