Ρόλοι

Ρόλοι...
Ναι αλήθεια ρόλοι και ξεχνάμε τους εαυτούς μας, γινόμαστε ρολόγια καλοκουρδισμένα, φτιαγμένα στο μέταλλο και στο πλαστικό. Με δείκτες αιχμηρούς να κόβουμε ώρες, λεπτά, δευτερόλεπτα .
Με προσοχή στα προσεγμένα λόγια και ύφος κάποιου άλλου...
Σωστοί ηθοποιοί, σαν τυπωμένα καλλιγραφικά γράμματα και τυποποιημένοι σαν ημερολόγια. Τις μέρες να ορίζουμε, να τις μοιράζουμε, να τις ονομάζουμε, να τις βάζουμε σε πρόγραμμα ακόμα μίας εβδομάδας, ενός μήνα, μέσα στο έτος, για μια ζωή.

Αφέντες του χρόνου; Μα Βέβαια!

Τελειώνει ο χρόνος (κι αμφισβητήστε το), αδειάζει η κλεψύδρα και το μεγαλύτερο κομμάτι το κλέβουν οι ρόλοι μας. Στερεοτυπικοί γονείς κατά της παιδικότητας, εραστές της ανακούφισης και δήθεν άνθρωποι, επαγγελματίες-άνευ ορίων δοτικοί και πολίτες εκτός συνόρων της πραγματικότητας μας κι άλλα πολλά κωμικά μα και δραματικά.
Με λίγο ως καθόλου από εμάς, κομπάρσοι τελικά που κλαίμε στην αλήθεια μας. Εκεί που ταχθήκαμε για μια φορά. Εκεί να βρισκόμαστε, αλυσοδεμένοι και πως να είναι αυτό δυνατόν;
Αυτό που αναρωτιέμαι κι απλώνει αυτή την σκέψη, είναι, μήπως να ήμασταν διάτρητοι...διάφανοι κι απλοί. Να μην περιμένουμε τους κριτικούς της τέχνης, να μας πούνε αν αρέσουμε. Αχόρταγα και άτσαλα να δείξουμε και κάπου την ψυχή μας. Σαν μαλακισμένα πειραχτήρια, έτσι για να ακούγετε και ένα "σσσσσσουτ" στο βάθος της αίθουσας αυτού του θεάτρου, αυτού του εξώστη.

Ας μην περάσει καλά το κοινό, γιατί εισιτήριο δεν πλήρωσε αντάξιο μας και η ανία δεν ταιριάζει σε εμάς.
Όσο μπορούμε, όσο προλαβαίνουμε. Στο τέλος να υποκλιθούμε μονάχα στον καθρέφτη μας, σε αυτό το πόσο 'απλά υπέροχοι' είμαστε... πριν πέσει κι ο τελευταίος κόκκος άμμου.


Ο γραφέας-χαρτοπόλεμος Tin