Το τίμημα της ευτυχίας
Σπρώχνω την πένα στο χαρτί, με ζόρι να χαράξει,
αλήθεια είναι πως μου ’λειψε, η δίψα για γραφή,
καιρό όμως πια, της σκοτεινιάς, τα ίχνη έχω χάσει,
που πάντα ήταν έμπνευση και μούσα μου πιστή.
Σε στίχους μέσα ν ’αφεθώ, ο νους μου μ’ αποτρέπει,
θαρρείς και απόψε επέλεξε ν’ απέχει ξαφνικά,
είναι ευτυχίας τίμημα, που να πληρώσω πρέπει,
μα δεκτικά το ασπάζομαι, χωρίς τύψη καμιά.
Δε κρύβω πια υπομονή, τη προσοχή να δώσω,
σε σκέψεις, ερεθίσματα, προσώπων προσφιλή,
οικειοποιώντας τις στιγμές να τις αποτυπώσω,
σε λόγο πάνω έμμετρο, σαν άλλη συμβουλή.
Κάθε μου σκέψη αρνητική, κρατιέται τώρα πίσω
και μοιάζω στα προβλήματα, να στέκω απαθής,
χαράς στιγμές αμάχητος, αρνούμαι να χαρίσω,
νιώθω βαριά υπόχρεος, να μένω ευτυχής.
Αν το όνομά της γρουσουζιά, είναι να ξεστομίσω,
δεν την φοβάμαι να την πω, μια λέξη είναι απλή
κι αν όλα αλλάξουνε ξανά και πίσω εκεί γυρίσω,
θα ανταμωθούμε ως άλλοτε, επάνω στο χαρτί.
Πίσπηρας
