Η προσευχή του Ορφέα

Η προσευχή του Ορφέα

Πικρό στα χείλη πάντοτε του θρήνου το ποτήρι,

μήτε σ’ εχθρό δεν εύχομαι, ποτέ να το γευτεί,

εκλιπαρώ γονατιστός για τούτο το χατίρι,

να φύγει η νύχτα μακριά, η τόση σκοτεινή.

Την προσευχή μου άκουσε, κυρά μου, Περσεφόνη,

που η λύρα απόψε έντυσε με πένθιμους σκοπούς.

Τον πόνο ξέρεις πιότερο, αφού είσαι εσύ η μόνη,

που περπατεί ανάμεσα στου Άδη τους νεκρούς.

Κάνε το δάκρυ ποταμό στο χώμα να κυλίσει,

στα παγωμένα ρεύματα, του Αχέροντα, να μπει,

εκείνη που αγάπησα, κρυφά να συναντήσει,

την θλίψη που με σκέπασε να της διηγηθεί.

Ταιριάζει άραγε η ομορφιά και η δική της χάρη,

σε τούτη που της έλαχε, την μαύρη συμφορά.

Πες μου, αγάπη αληθινή, αντάξια της άλλη,

στο κόσμο μέσα ολάκερο αν έχεις δει ξανά.

Κι εσύ, μεγάλε Πλούτωνα, θεέ του Κάτω Κόσμου,

του απείρου σκότους βασιλιά και των ψυχών κριτή,

το μοιρολόγι άκουσε, μια ευκαιρία δώσ’ μου,

χάδι στη κρύα σου καρδία, να γίνει η μουσική.

Εσύ που κρίνεις αυστηρά, μα δίκαια συνάμα,

και απ’ τους δυο σου αδερφούς, στέκεις ξεχωριστός,

την Ευρυδίκη απάλλαξε απ’ το φρικτό της δράμα,

ξανά μαζί μου επέτρεψε, να δει του ήλιου φώς.

Προστάτεψέ την σου ζητώ, ώσπου να βρω τη λύση,

μην τύχει πιεί, της αρνησιάς, το μαγικό νερό,

τα χείλη αυτά που φίλησε να μη τα λησμονήσει,

χαρά να της προσφέρουνε, σαν πουν το σ’ αγαπώ.

Μόνο η αγάπη τη ζωή, με ομορφιά στολίζει.

Αυτήν θεοί και άνθρωποι τυφλά υπηρετούν.

Ρέουν γι’ αυτήν οι ποταμοί, η πλάση γύρω ανθίζει,

γι’ αυτήν με χάρη τα πουλιά, πετούν και κελαηδούν.

Πίσπηρας

Ο θρήνος του πρωτομάστορα

   

   Ο θρήνος του πρωτομάστορα

Απόψε ανοίγουν οι ουρανοί, τα δάκρυα τους τρέχουν,

του χάρου εργάτες γίναμε, για το κοινό χατίρι

Σείεται ο κόσμος λόγυρα, φύλλα και δέντρα πέφτουν,

μα μπρός μας μένει ακλόνητο της Άρτας το γιοφύρι.

Θαρρείς με πείσμα στέκεται να μας υπενθυμίζει

την αδικία που ’γινε, το μέγα φονικό.

Τέτοιες βραδιές, την σκέψη μας, με φόβο τις γεμίζει,

της κόρης, της πεντάμορφης, το άγριο ουρλιαχτό.

Κι εσείς μαστόροι άσπλαχνοι κι εσείς βρε μαθητάδες,

στα χείλη μην αφήνετε καμιά δικαιολογία.

Τραβάτε στις γυναίκες σας, τραβάτε στις μανάδες,

συγχώρηση γυρέψετε, γι αυτήν την αμαρτία.

Φύσα βοριά, φύσα νοτιά, τα λόγια τα στερνά μου,

ως το βυθό του ποταμού, να φτάσουν, να ακουστούν,

εκείνη που μ’ αγάπησε, μα πρόδωσε η καρδιά μου,

του πόνου οι κατάρες της, να πείτε να με βρουν.

Ο πρώτος απ’ τους μάστορες, ο πρώτος στην ευθύνη,

εγώ, κατέχω πιότερο αυτήν την ενοχή,

ο λόγος μου την πλάνεψε, για χάρη μου έχει μείνει,

στα σπλάχνα αυτού του γεφυριού, τη κρύα φυλακή.

Κι εσύ πουλάκι άκαρδο, πούλι κακοβαλμένο,

κουβαλητή, προξενητή του δόλιου αυτού χρησμού,

ξετρύπωσε από τις σκιές, που βρίσκεσαι κρυμμένο,

με λύπης λόγια εξήγησε, του άμοιρου αδερφού.

Πες του, η πρώτη χάθηκε, στου Δούναβη το ρεύμα,

τη δεύτερη πως άρπαξε ο Ευφράτης μια βραδιά,

μα ο μαύρος κύκλος έκλεισε, δεν θέλει άλλο αίμα,

με τη μικρή του αδερφή, στης Άρτας τα νερά,

Πίσπηρας

Αν έχεις άστρο.

Εεεε;;; Φσσσ!!! Παραμάουντ, Χόλιγουντ

Δύσκολο θέμα και το θέμα είναι αν, δεν, έχεις.Βέβαια όλοι οι άνθρωποι σε αυτόν τον κόσμο γεννιούνται κάτω από ένα.Όπως και να το κάνεις οι συμπάντιες συμπτώσεις είναι πολλές και μπορεί να συνλάμπουμε..που ξέρεις..
Αν έχεις άστρο λοιπόν, "αν έχεις τύχη διάβαινε..".Διάβαινε, προχώρα, go on and so on - show(παύση) must (παύση) go (παύση) on. Σιμά-ζεύωντας λιγάκι την σκέψη μου,θυμήθηκα τις προάλλες, που συνάντησα την καταστροφή. Με βοήθησε να επιβεβαιώσω πως ο κόσμος χωρίζετε και ορίζεται στην τύχη που τον δέρνει(την ελαφροχέρα,την κανακιάρα ή την σκληρόπετση, την χολερή) και να καταλήξω στο ότι όλοι μας, έχουμε ένα απόθεμα από δαύτη. Που ανανεώνεται σε τυχαία ποσά ή δεν ανανεώνεται καθόλου. Με ορισμένους να διαθέτουν απύθμενες ποσότητες και με όποια χρήση της, το αποτέλεσμα να παραμένει θετικό. Μονίμως...
Για να αντισταθμίσει η φύση (πάλι ομοιοκαταληξία έκανα), το σύμπαν, κάτι τέτοιο τέλος πάντων, μας χώρισε και μοίρασε το ταλέντο, την μεθοδικότητα, την επιδεξιότητα, την βαθύτερη σκέψη, τα γερά πόδια, την αναισθησία, την βαρηκοΐα. Πολλά χαρίσματα γενικότερα, για να "την βγάλεις καθαρή".

Με την σειρά μου ως "νοήμον" αχάριστο πλάσμα,θα προτιμούσα λίγη περισσότερη τύχη.Όχι πολύ. Δέκα ήλιους υδρογόνο,έτσι να ανάψουνε,να ζωηρέψουνε λίγο και το δικό μου το θαμπό, το ξεκουτιασμένο, το τεμπέλικο το αστέρι.Τύχη,τύχη, φωνάζω συνέχεια και η άτιμη, η τσιγκούνα δεν ακούει.
Φόρεσε τα ακουστικά και ακούει τα αγαπημένα της συγκροτήματα, σε συγκεκριμένες μπάντες στα βραχέα και ο κόσμος γύρω της δεν υπάρχει.


Τύχη.Χωρίς αντίτιμο.
Χωρίς αλισβερίσι,
χωρίς καμία κρίση.
Χωρίς γιατί,
χωρίς ξανά,
χωρίς αλλά,
σε κάθε επιθυμητή μου χρήση

Υγεία υγεία φωνάζουν όλοι. Μα σκέφτομαι πως δεν μου πάει πολύ και αναρωτιέμαι.
Να κάθομαι σαν μια βρωμιά να γωνίζω τον κόσμο, γιατί δεν έχει αρκετές να χαλάνε τις καμπύλες του; Να περιμένω η παρουσία μου αγκάθι στην ζωή, να χορτάσει τίτλους;
Μα τι είναι αυτά που λέω αιρετικά και ανόητα.Αιρετικοανόητα.
Ωραία σύνθετη και καλοπιάρα λέξη.Θα αρκεστώ σε αυτή και το γούρι της.

the scarecrow