Ο θρήνος του πρωτομάστορα

   

   Ο θρήνος του πρωτομάστορα

Απόψε ανοίγουν οι ουρανοί, τα δάκρυα τους τρέχουν,

του χάρου εργάτες γίναμε, για το κοινό χατίρι

Σείεται ο κόσμος λόγυρα, φύλλα και δέντρα πέφτουν,

μα μπρός μας μένει ακλόνητο της Άρτας το γιοφύρι.

Θαρρείς με πείσμα στέκεται να μας υπενθυμίζει

την αδικία που ’γινε, το μέγα φονικό.

Τέτοιες βραδιές, την σκέψη μας, με φόβο τις γεμίζει,

της κόρης, της πεντάμορφης, το άγριο ουρλιαχτό.

Κι εσείς μαστόροι άσπλαχνοι κι εσείς βρε μαθητάδες,

στα χείλη μην αφήνετε καμιά δικαιολογία.

Τραβάτε στις γυναίκες σας, τραβάτε στις μανάδες,

συγχώρηση γυρέψετε, γι αυτήν την αμαρτία.

Φύσα βοριά, φύσα νοτιά, τα λόγια τα στερνά μου,

ως το βυθό του ποταμού, να φτάσουν, να ακουστούν,

εκείνη που μ’ αγάπησε, μα πρόδωσε η καρδιά μου,

του πόνου οι κατάρες της, να πείτε να με βρουν.

Ο πρώτος απ’ τους μάστορες, ο πρώτος στην ευθύνη,

εγώ, κατέχω πιότερο αυτήν την ενοχή,

ο λόγος μου την πλάνεψε, για χάρη μου έχει μείνει,

στα σπλάχνα αυτού του γεφυριού, τη κρύα φυλακή.

Κι εσύ πουλάκι άκαρδο, πούλι κακοβαλμένο,

κουβαλητή, προξενητή του δόλιου αυτού χρησμού,

ξετρύπωσε από τις σκιές, που βρίσκεσαι κρυμμένο,

με λύπης λόγια εξήγησε, του άμοιρου αδερφού.

Πες του, η πρώτη χάθηκε, στου Δούναβη το ρεύμα,

τη δεύτερη πως άρπαξε ο Ευφράτης μια βραδιά,

μα ο μαύρος κύκλος έκλεισε, δεν θέλει άλλο αίμα,

με τη μικρή του αδερφή, στης Άρτας τα νερά,

Πίσπηρας