Με της άρνησης το πνεύμα
Με της άρνησης το πνεύμα, σ’ ένα κόσμο σκιερό,
μοναχός κόντρα στο ρεύμα, δάδα σκέψης συγκρατώ.
Στις φωνές των παραλόγων, απαντώ με σιγαλιά
κι απ’ τη συντροφιά των όχλων, προτιμώ τη μοναξιά.
Γέλιο πονηρό στα χείλη και το βλέμμα του τρελού,
ακαής σ’ ένα καμίνι, με διάθεση παιδιού,
μπρος των σοβαρών, εικόνα, μιας ανώριμης ψυχής,
θρυμματίζω τον κανόνα, παραμένω ευτυχής.
Τον πολύτιμο μου χρόνο, σπαταλούν με συμβουλές,
λόγια αγάπης τάχα μόνο, που όμως κρύβουν διαταγές,
σαν διδάσκαλοι του ήθους κι εγώ σκράπας μαθητής,
αποθέτουν σάπιους μύθους, σαν μαθήματα ζωής.
Πως το λόγο μου να ντύσω, στο κενό για ν’ ακουστεί,
με ποιο τρόπο να τους πείσω, να μ’ αφήσουνε εκεί,
πίσω στης χαράς τα μέρη, σε στιγμές μοναδικές,
που της μοίρας μου τ’ αστέρι, θα τις χρήσει μαγικές.
Ξεγυμνώνω την αλήθεια, μ’ ευκολία στο χαρτί,
δίχως φόβο μες στα στήθια, γι’ όσα μου ’χουνε συμβεί,
δύο φύσεις σ’ ένα σώμα, που στη κόψη ισορροπούν,
και γι’ όσα ’ρθουνε ακόμα, να μιλήσουν καρτερούν.
Πίσπηρας
