Όλοι μας είμαστε μοναχικοί κατά μια ένοια.
Είναι κάτι το εσωτερικό μα όχι απόκρυφο.Φαίνεται στο προσωπό μας στις αντιδράσεις μας και στο πως παιρνάμε τον λιγοστό χρόνο που απομένει σε μας. Καθαρά σε εμάς και μόνο σε μας.
Δεν ξέρω,δεν γνωρίζω και σπάνια αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που οδηγεί τα δακτυλά μου.Ίσως είναι η εσωτερική μου ανησυχία να ενώνομαι μαζί σου και να θυμάμαι έστω και για λίγο στιγμιότυπα άτυπα για κάποιους τυπικά για μένα πρότυπα μιας συνέχειας της ζώης μου.
Το κελί μου έχει πάντα την ίδια τοπογραφία όπου και αν μετακομίσει.
Πόσο δύσκολο είναι να σβήνεις
την μοναξιά που μάζεψες στην μέρα σου
αυτά που αλλιώς ήθελες να πεις
και τα είπανε άλλοι για εσένα
Ακατόρθωτο και πάλι να 'μαστε
κόβουμε την κορδέλα της δικαιολογίας
-τι σκέφτεσαι;
-την δουλειά αύριο
-τι σκέφτεσαι;
(-Ποιός είσαι;
γιατί είμαι εδώ;
δεν θυμάμαι να σ' ονειρεύτηκα....
Πότε θα φύγω;
Πότε θα μ αγκαλιάσει;
Πότε θα σβήσει ο νους μου; )
Κοίτα πως πέρασε η ώρα;...να φεύγω
