Παλιό αλλά επίκαιρο...
Για την γωνιά της καλοσύνης.
Οχι αυτής της ψεύτικης, της
ελεημοσύνης. Εγώ αυτή την κυρία δεν την ξέρω και ούτε θέλω να την μάθω,
αυτήνε τηνε ξέρουν μόνο κάτι εγωπαθείς βλαμμένοι. Anyway. Καλοσύνη
λοιπόν...
Την συνάντησα πρώτη φορά μικρός πάνω στο σκέιτ μου. Ετσι της ήτανε...μικρή, λιτή και όμορφη. Με δέκα κρεμάστρες μπρούτζινες και μια ζωγραφιά στον τοίχο ενός κοριτσιού με ένα μπαλόνι στα χέρια. Ειχε κρεμασμένες δέκα πλαστικές σακούλες που κάνανε τον κυκλό ζωής του πλαστικού και μέσα τους ένα αλουμινένιο πακετάκι με φαγητό. Ενας ανώνυμος θεός σε συσκευασία 400 γραμμαρίων, χωρίς δόλο, με την λέξη ανιδιοτέλεια γραμμένη κάπου χαμηλά με ψηλά ψηλά γράμματα.
Καλοσύνη, μια λέξη γλυκιά και πονεσιάρα, σαν κλώσσα που φυλάει τα ξένα τα παιδιά... που ναι παιδιά της, πιο πάνω από δικά της μωρε...και θα δινε και την ζωή της ακόμα για αυτά. Η καλοσύνη και η ανιδιοτέλεια δυο συνώνυμα όντα που δυστυχώς έχουν καταντήσει in danger and near extinction species. Που να βρεις πιά καλοσύνη χωρίς πρόστυχη ελεημοσύνη και που να βρεις ανιδιοτέλεια χωρίς ιδιοτέλεια; με ρώτησα πάνω στην σανίδα μου ενώ σκούπιζα τα μάτια μου.
Δεν έχω πολλά να πω. Μόνο ότι πάει πολύς καιρός από τότε που συνάντησα ξανά αυτή την γωνιά στον κόσμο και σήμερα χρειάστηκα την θύμηση της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Θα εξεταστεί και θα αγνοηθεί.