Διακυμάνσεις

σ ένα ερώτημα

αν είμαι άνθρωπος καλός,

σωστός, ευγενής και συνετός

με καλοσύνη αρνήθηκα την ανταπάντηση 

"ποιος είναι αυτός που ρωτά;"

κι έτσι σωστά δέχτηκα την εξαπάτηση 

είναι ευγενές να προσγειώνονται στα μαλακά 

οι άλλοι, οι έτεροι ερωτητές μου

τιουτοτρόπως να μου επιτρέπουν 

συνετά να διαμένω στον πολύχρωμο ερωτά μου.

Όταν θα ξεσπιτωθώ θα σας ειδοποιήσω εγκαίρως 

σε τυπωμένη άϋλη ανακοίνωση κάπου κοντά σε καποιο θέρος 

αναλυσόδετος στην ίδια την παλιανθρωπιά μου

έχοντας επι του τέλους  βρει το νοημά μου 

γράφωντας ότι υ και η μάς αξίζει 

με λόγια ενός γνωστάγνωστου που διάλεξε το νιώθι του να σφετερίζει 

Ο ελάχιστος εαυτός

 

Θλιβερό αυτό που ζω 

πως πρέπει να ταρακουνήσω 

με όση δυνάμη μου μένει 

την υπαρξη μου 

για να γράψω δυο λόγια

κι έτσι πάντα σε μια επανάληψη 

απ το πρωί μου να προσπαθώ να με σκοτώσω 

φτάνωντας στο βράδυ μου 

με το ζόρι 

να βγάλω ότι νιώθω σε δέκα το πολύ γραμμές

φτώχεια εξαναγκασμένη της καρδιάς

που μ' έφερες 

είναι δίκαιο ότι μου κλήρωσες;

κι αν ήσουν εδώ 

δεν θα μου χρειάζονταν τα λόγια

θα αστράφτανε στα μάτια μου

τι να σου πω;

κουράστηκαν κι αυτά να κοιτάζουνε το χώμα.

Με τον ελάχιστο εαυτό 

έτσι επικαλείσε την κάθοδο 

να πεινάει και να γουργουρίζει η ψυχή σου 

μέχρι να τυπώσει χρώματα και γράμματα για σένα

 

Πως να αντέξεις με το λίγο να ζεις

να κάνεις τα γραφήματα μη ανιχνεύσιμα 

πόση υποκριτική χρειάζεται 

να σιωπάς για της ζωής τα εύσημα

Ποιά είναι τα σωστά λεγόμενα 

και που θάβονται της καρδιάς τα δρώμενα

Που καλπάζουν συνέχεια οι σκέψεις 

και πως να μηδενίσεις το οτί θα φταίξεις 

 

Ελάχιστέ εαυτέ 

μου γινες αλήθεια και λύση

με το που μικραίνεις 

άραγε θα χωράνε πια μέσα σου 

μόνες του οι ομορφιές;

Αναβολή

Όλη αυτή η ροή της πληροφίας το μονό που καταφέρνει είναι να αναβάλει την θλίψη μου για μετά. 

Άραγε αυτή είναι η θεραπεία; 

 η αναβολή; 

πιο δραστική μέθοδος δεν βρέθηκε; 

τόσα χρόνια μελέτη της ψυχής και αυτό είναι το φάρμακο;

αυτό και η λοβοτομή;

έχει αρχίσει να με θυμώνει αυτή η επιστήμη, σε μπερδεύει στις λέξεις και για το περιβάλλον σου δεν κάνει τίποτα.

είναι κόσμος αυτός; γεμάτος ασυνειδησία, απανθρωπιά και αδιαφορία; 

στην πρώτη εμφάνιση μιας γλυκιάς καλοσύνης μου κόβεται το αίμα

όλη μου η λαχτάρα ξεδιπλώνεται και δεν χωράω στο κοσμί μου πιά

ο νους μου μπουκώνει από αυτή την χαρά και δεν μπορώ ούτε να περπατήσω

δεν είμαι λειτουργικός κι ο κόσμος δεν τους θέλει αυτούς τους αναπηρούς 

τους αληθινά ψυχικά ανάπηρους 

δουλεύει με ζωντανούς νεκρούς τι να μας κάνει εμάς;

δεν είμαι αναβλητικός 

σακάτης είμαι 

ζυγιάζω την κίνηση μου αν έχει λόγο να συμβεί

κι επειδή δεν μπορώ... από τα τόσα βήματα 

τσιγκουνεύομαι να ρθω να ταράξω ζωές     

Συμβούλεψα ένα φίλο να μην παίρνει ηρεμιστικά 

του είπα πως του κάνουν κακό και ότι πρέπει να αντιμετωπίζει όλα αυτά που τον βασανίζουν 

να αποφεύγει το ποτό γιατί δεν είναι λύση 

κι όμως δεν θέλω άλλον σαν εμένα να μοιάζει  

πρώην άνθρωπο χωρις συγκίνηση, δαίμονα χωρίς ουρά, πλοίο αραγμένο σε λόφο

αμφιβάλλω

δεν είναι -ίσεις αυτές 

ούτε ίσες είναι 

και οι θύμισες δεν κολυμπούν μόνο πνίγονται εντός μου

Μια μέρα

Μια μέρα

θα μαζέψω όλο μου το κουράγιο και θα 'ρθω να σταθώ μπροστά σου

Μια μέρα...

που θα 'ναι σαν όλες τις άλλες χωρίς σχεδίες μέρες

έτσι γιατί φαντάστηκα πως θέλω να πειράξω την υπαρξή σου

Μια μέρα 

λιτά, θα μαζέψω όλες μου τις λέξεις κι ότι ένιωσα και νιώθω για σένα 

κι έτσι ντυμένος τόσο ζεστά στην παγωμένη ομίχλη σου 

να χτυπήσω του χειμώνα την πόρτα σου 

μια μέρα 

να τελειώσω όπως αυτό το γράμμα, 

να βάλω μια τελεία σ' αυτό που συλλαβίζεται, 

δεν λέγεται ολόκληρο και δεν κλονίζεται απ όλα τα φαινόμενα του κόσμου

μια μέρα 

χωρίς να ελπίζω 

χωρίς να 'μαι εδώ

χωρις να 'μαι εγώ

χωρίς προσδοκίες 

απλά να ενώσω όλες αυτές τις ασυναρτησίες 

κι επιτέλους ρε να τελειώσουν για μένα των ματιών σου οι κακουχίες

μια μέρα 

πάλι που θα σ' αγαπώ

και θα μπορέσω φωναχτά να σου το πω.