Ο ελάχιστος εαυτός

 

Θλιβερό αυτό που ζω 

πως πρέπει να ταρακουνήσω 

με όση δυνάμη μου μένει 

την υπαρξη μου 

για να γράψω δυο λόγια

κι έτσι πάντα σε μια επανάληψη 

απ το πρωί μου να προσπαθώ να με σκοτώσω 

φτάνωντας στο βράδυ μου 

με το ζόρι 

να βγάλω ότι νιώθω σε δέκα το πολύ γραμμές

φτώχεια εξαναγκασμένη της καρδιάς

που μ' έφερες 

είναι δίκαιο ότι μου κλήρωσες;

κι αν ήσουν εδώ 

δεν θα μου χρειάζονταν τα λόγια

θα αστράφτανε στα μάτια μου

τι να σου πω;

κουράστηκαν κι αυτά να κοιτάζουνε το χώμα.

Με τον ελάχιστο εαυτό 

έτσι επικαλείσε την κάθοδο 

να πεινάει και να γουργουρίζει η ψυχή σου 

μέχρι να τυπώσει χρώματα και γράμματα για σένα

 

Πως να αντέξεις με το λίγο να ζεις

να κάνεις τα γραφήματα μη ανιχνεύσιμα 

πόση υποκριτική χρειάζεται 

να σιωπάς για της ζωής τα εύσημα

Ποιά είναι τα σωστά λεγόμενα 

και που θάβονται της καρδιάς τα δρώμενα

Που καλπάζουν συνέχεια οι σκέψεις 

και πως να μηδενίσεις το οτί θα φταίξεις 

 

Ελάχιστέ εαυτέ 

μου γινες αλήθεια και λύση

με το που μικραίνεις 

άραγε θα χωράνε πια μέσα σου 

μόνες του οι ομορφιές;