Ζωές ανθρώπων

Ζωές ανθρώπων είναι το έργο που παίζεται σε όλους τους κινηματογράφους με προβολείς και χωρίς.
Είναι η παράσταση που δίνεται σε όλα τα μπαλκόνια, σε όλες τις αμμουδιές, σε όλα τα υψώματα, σε όλες τις σκεπές και σ' όλες τις γωνιές του κόσμου.
Είναι μια ατάκα ευγενής. Λιγάκι στομφώδης και υποτιμητική. Λιγάκι παιχνιδιάρα και υπερήφανη.
Η ανάσα ανακούφισης όταν ο νους γεμίσει από τα προβλήματα που μεταβιβάζονται μέσα απ' όλα τα νεύματα του σώματος και του στόματος. Η γλυκιά εγκατάλειψη από την υπερβολική λήψη κάποιου ξένου εαυτού.
Ζωές ανθρώπων προφέρω σκεπτόμενος, στη στάση μιας γραφής.
Σε αυτή τη στάση, που δεν περνάει λεωφορείο και τα χέρια αγκαλιάζουν τα πόδια για να στηρίξουν το σαγόνι.
Αυτός ο τελευταίος στόχος ζωής. Η ανάλυση αυτών των δυο λέξεων.
Στο πέρας της αυτοκαταστροφής, ο φάρος .Το πρώτο χαμόγελο. Το μόνο χαμόγελο.

Σε αυτό τον τίτλο επανέρχομαι.

Απαγορεύεται η σύγκριση.
Ποτέ να αγορεύεται. 

Μονάχα να λαμβάνεται σαν ένα ενδεχόμενο.
Η έγκριση να παραδίνεται...βροχικά...φτωχικά.
Απαγορεύεται η ενοχοποίηση.
Γιατί κανείς κανενός δεν ανήκει.
Απαγορεύεται κατά πολύ η χειραγώγηση και η επιβολή.
Η ίδια η απελευθέρωση δειλή θα είναι στην αρχή και έπειτα σαν τέρας στο τέλος να τρώει απ' την ψυχή.

Ενωμένη μία λέξη λοιπόν, προς χάρην συντομίας ζωέσανθρώπων, 

μια απαγόρευση, 

για έναν θεατή.