Να πάτε από τις σκάλες

Να πάτε από τις σκάλες.Γιατί έχετε και δικαιολογία:"Το κάνω για την υγεία".
Ένα ένα τα σκαλιά να στηρίζουν τα βήματα στην ανηφόρα σου κι αν χάσεις την ισορροπία σου τι θα σε νοιάξει; θα στραβοπατήσεις, θα κουτρουβαλήσεις, θα βρεις τοίχο εκεί που έχει στροφή θα πέσεις πάνω του και θα σταματήσεις.

Να πάτε από τις σκάλες. Να πείτε και κανένα "γ@μwτο ακόμα δεν έφτασα;". Να σας κοπεί η ανάσα ρε. Να ανησυχήσετε και να αναρωτηθείτε, αν ο συνοδοιπόρος σας, αυτός που πήρε το ασανσέρ, έφτασε, ή αν κόπηκαν τα συρματόσκοινα στο κουβούκλιο και στην τελική μωρέ, αν φώναξε κάποιος την πυροσβεστική.

Να πάτε από τις σκάλες. Γιατί τον καθρέφτη μέσα στον ανελκυστήρα, δεν τον χρησιμοποιείτε ποτέ σωστά. Φτιάχνετε το φρύδια σας ή στρώνετε τα μαλλιά σας ή χαζεύετε. Δεν κοιτάτε στην αντανάκλασή του να δείτε τους ανθρώπους που χτίσανε το "μέσα σας"(έχω ρέντα σήμερα).

Να πάτε από τις σκάλες.Γιατί είναι κάτι κορίτσια και κάτι αγόρια που τους βρίσκεις στην διαδρομή όταν ανεβαίνεις και σου δίνουνε το χέρι τους και σου πιάνουνε κουβέντα από αγαπομοναξιά. Χωρίς να τους νοιάζει σε ποιόν όροφο θα σταματήσεις. Κι αν χαθούνε οι δρόμοι σας αργότερα, έχει μια στενάχωρη θύμηση το βλέμμα τους κι αναρωτιούνται πότε θα σε ξαναδούν.

Να πάτε από τις σκάλες. Παίξτε το "αλπινιστές της ζωής" που δεν κουράζονται, θυμώνουν μόνο, γιατί μια φορά μπήκανε στο ασανσέρ από ανάγκη να 'ρθουν πιο κοντά στον άνθρωπό τους και κάνανε λάθος. Έτσι ρε! Μια ζωή περπατούσανε... τους εγκατέλειψαν τα πόδια τους.

Να πάτε από τις σκάλες. Να μην τεμπελιάζετε και να κουράζεστε, κάνει καλό. Να μην κλέβετε ορόφους.Μόνο τις νύχτες σας επιτρέπετε, άμα πιείτε κάτι παραπάνω δηλαδή, τότε να το παίρνετε το ασανσέρ. Όχι ζημιές όμως να σπάτε τους καθρέφτες. Γιατί θα δείτε τα θρύψαλα σας μέσα τους και θα ματώσετε..

Να πάτε από τις σκάλες. Να μην το σκέφτεστε πολύ. Ένα δισεκατομμύριο σκαλοπάτια είναι η ζωή, πάρτε και μια κουβέρτα μαζί σας, δεν τρέχει και τίποτα. Θα κοιμηθείτε σε κάποιον όροφο και είναι σίγουρο όλο και κάποιος θα σκοντάψει πάνω σας.

Τελευταίο.
 

Να πάτε από τις σκάλες και κατεβείτε και κανέναν όροφο άμα ακούσετε κανένα σφύριγμα. Αυτοί που είναι από κάτω, μου είπανε πως τους λείπετε πολύ εσείς οι από πάνω και δεν έχει σήμα το τηλέφωνο τους, να σας καλέσουν να σας το πουν.

Πάρτε με και μένα που βρίσκομαι στον ημιώροφο και θα σας δώσω οδηγίες, ίσως να σας πω και ιστορίες απ τις σκάλες. Είναι που ο βλάκας πήρα το χαζοκούτι μια φορά, να κάνω πιο γρήγορα και έχασα την αγάπη.

Tin
(σκέψεις προς επεξεργασία)

το χάρτινο ανθρωπάκι

στα δάχτυλα σου παίζει ένα μικρό μολυβάκι
χαράζει ένα χάρτινο μικρό ανθρωπάκι




....Με ένα

Διαβήτη τριπλό, μικρό αστρολάβο
στον νου σου το χάραξες μπροστά σου σα σκλάβο
τα άκρα του πράσινα, τα χείλια του μαύρα
τεθλασμένο χαμόγελο, φτωχό από χάδια

κι όμως χορεύει!

Με χέρια ακίδες σε σκόρπια σημεία
μάτια κουκίδες και μύτη τελεία
σα φτωχό ποιηματάκι με χαμένη ουσία
μα μ'αγάπη γεμάτο σε σένα θυσία

Το ξεχνάς και....

ξεφτίζει  θολώνει, σε δύο διαστάσεις
περνάνε οι σελίδες των στριπ που διαβάζεις
μια γόμα το γδέρνει, το χρώμα του χάνει
μουτζούρα θα γίνει... είναι λίγο...δεν φτάνει.
Και-

εκεί στον κρότο της λάμψης του έργου μιας τέχνης
ενώ ποτέ σου δεν ξέρεις τι θέλεις να έχεις
κλεισμένο θα μείνει στα φύλλα του μπλοκ σου
ένα χάρτινο πλάσμα φτιαγμένο δικό σου

μα εγώ-
ξέρω την ψυχή του, για σένα ανοίγει
αντί να γίνει σαΐτα να πετάξει-να φύγει
ακόμα
περιμένει να γυρίσει η σελίδα
να δει των ματιών σου αυτήν την ακτίνα

ο γραφίτης να λιώσει, να πάρει φωτιά

καλύτερα καμένο...
παρά πνιγμένο...
ξανά...στη μοναξιά.


Tin

Το στερνό της νύχτας βρώμικο τσίγαρο.

Rewind due to...smoke

Ίσως δεν θα 'πρεπε...να λογοκρίνουμε τον εαυτό μας...και αυτό που μόλις γράφτηκε, είναι η χειρότερη λογοκρισία στην σκέψη μας.

Στο στερνό της νύχτας βρώμικο τσιγάρο(ναι-ναι, έψαχνα έναν catchie τίτλο) βλέπω εδώ και είκοσι χρόνια πως χάνονται οι άνθρωποι στις λέξεις (αυτοί που κρύβω μέσα μου και βλέπω έξω μου) με σύμμαχο το μυαλό τους, ο ένας με τον άλλο. Να στοιβάζονται σαν τα αποτσίγαρα σε ένα τασάκι, η σε ένα φρεάτιο του δρόμου.
Δεν ξέρω αν νόημα θα βγεί σε αυτό που σκέφτομαι και γράφω, μα ξέρω, πως η μοναχικότητα είναι ένα ψευδοφάρμακο. Δεν είναι για πολύ. Ότι κι αν κάνουμε γυρνάμε πίσω στους ανθρώπους. Σε αυτούς που μας πικράνανε για να ξαναδιαλέξουμε. Πάντα με στόχο μας να βρούμε ακόμα ένα μηδενικό, να το ενώσουμε, να φτιάξουμε το σύμβολο του απείρου.

Όλα συμβαίνουν στις
Βρωμοπόλεις, που είναι ντυμένες στις παραισθήσεις. 
Χορτασιές μιας -όλης(μιας αλκοόλης) και αρκετής νικοτίνης, αλλά από μη καπνίζοντες, που δεν μοιράζονται τον αναπτήρα τους και μπερδεμένα τα λεγόμενα μου, μα πως να καταλάβουν οι άνθρωποι όταν κάποιος αναπνέει τη βρωμιά τους και εκπνέει αγάπη. Ίσως γιατί δεν έχουν σχέσεις πιά με τα δέντρα.

Ξέρω πως
Μυαλό δεν θέλει, ούτε συγγραφικά χαρίσματα για να πεις σε κάποιον πως σου λείπει, πως αποζητάς την παρέα του,πως τον ψάχνεις. Θέλει όμως σίγουρα συμμάχους όπως τον χωροχρόνο, την αλήθεια, το ψέμα, τους φίλους, την υπομονή, την επιμονή, τον διάολο, τον θεό, την επαφή... Όλα μαζί  ή έστω να είναι ένα...γαμώτο μου έστω ένα 
Και επιστρέφω στην αρχή: Άραγε γι'αυτό κερδίζει η μοναξιά; η μουντρούχα η κανακιάρα.


και η ελπίδα μου για να κλείσω αυτή τη σκέψη.

Σύμμαχο ίσως και ένα καμμένο βρώμικο τσιγάρο, να αφήσει σκέψεις... αισθήματα... όμορφα ρε
...και να 'ναι το τελευταίο της μέρας, να κάψει τα δάχτυλά σου(τα δικά σου), αυτά που στροβιλίζουν το μυαλό μου αέναα και πως να σου το πω...




Tin