Το στερνό της νύχτας βρώμικο τσίγαρο.

Rewind due to...smoke

Ίσως δεν θα 'πρεπε...να λογοκρίνουμε τον εαυτό μας...και αυτό που μόλις γράφτηκε, είναι η χειρότερη λογοκρισία στην σκέψη μας.

Στο στερνό της νύχτας βρώμικο τσιγάρο(ναι-ναι, έψαχνα έναν catchie τίτλο) βλέπω εδώ και είκοσι χρόνια πως χάνονται οι άνθρωποι στις λέξεις (αυτοί που κρύβω μέσα μου και βλέπω έξω μου) με σύμμαχο το μυαλό τους, ο ένας με τον άλλο. Να στοιβάζονται σαν τα αποτσίγαρα σε ένα τασάκι, η σε ένα φρεάτιο του δρόμου.
Δεν ξέρω αν νόημα θα βγεί σε αυτό που σκέφτομαι και γράφω, μα ξέρω, πως η μοναχικότητα είναι ένα ψευδοφάρμακο. Δεν είναι για πολύ. Ότι κι αν κάνουμε γυρνάμε πίσω στους ανθρώπους. Σε αυτούς που μας πικράνανε για να ξαναδιαλέξουμε. Πάντα με στόχο μας να βρούμε ακόμα ένα μηδενικό, να το ενώσουμε, να φτιάξουμε το σύμβολο του απείρου.

Όλα συμβαίνουν στις
Βρωμοπόλεις, που είναι ντυμένες στις παραισθήσεις. 
Χορτασιές μιας -όλης(μιας αλκοόλης) και αρκετής νικοτίνης, αλλά από μη καπνίζοντες, που δεν μοιράζονται τον αναπτήρα τους και μπερδεμένα τα λεγόμενα μου, μα πως να καταλάβουν οι άνθρωποι όταν κάποιος αναπνέει τη βρωμιά τους και εκπνέει αγάπη. Ίσως γιατί δεν έχουν σχέσεις πιά με τα δέντρα.

Ξέρω πως
Μυαλό δεν θέλει, ούτε συγγραφικά χαρίσματα για να πεις σε κάποιον πως σου λείπει, πως αποζητάς την παρέα του,πως τον ψάχνεις. Θέλει όμως σίγουρα συμμάχους όπως τον χωροχρόνο, την αλήθεια, το ψέμα, τους φίλους, την υπομονή, την επιμονή, τον διάολο, τον θεό, την επαφή... Όλα μαζί  ή έστω να είναι ένα...γαμώτο μου έστω ένα 
Και επιστρέφω στην αρχή: Άραγε γι'αυτό κερδίζει η μοναξιά; η μουντρούχα η κανακιάρα.


και η ελπίδα μου για να κλείσω αυτή τη σκέψη.

Σύμμαχο ίσως και ένα καμμένο βρώμικο τσιγάρο, να αφήσει σκέψεις... αισθήματα... όμορφα ρε
...και να 'ναι το τελευταίο της μέρας, να κάψει τα δάχτυλά σου(τα δικά σου), αυτά που στροβιλίζουν το μυαλό μου αέναα και πως να σου το πω...




Tin