Το Ρομποτάκι!

Μέσα σ ένα σωρό, μιας μάντρας παλιοσίδερα
στις παρυφές ενός βουνού, μιας όχθης κάπου αντίπερα
πετάξανε δέκα κουβάδες, με τόνους σάπια μέταλλα
μα ο ένας από αυτούς, γεμάτος από πέταλα


Εκείνο το απόγευμα που ήταν τα συννεφάκια μαύρα
μύριζε τέφρα και νερό, της θάλασσας η αύρα
Και απ'τον καμβά του ουρανού λείψαν όλα τα χάδια
σαν ναχε φάει αχόρταγα και ήταν γεμάτος λάδια


Μέσα στις λαμαρίνες, μια τρύπα σαν παράθυρο
κοιτούσε σε ένα κόσμο, δειλής γυναίκας λάφυρο
το δρόμο της φυγής έσκαβε ένα χεράκι
μιας ξεχασμένης εποχής, το τσίγκινο γεράκι


Το πέταξαν σα να'τανε μίασμα αυτού του σκάρτου κόσμου
και ας είχε μέσα στην καρδιά το άρωμα του δυόσμου
γιατί είχε μούτρα για να πει: "αλήθεια σ΄αγαπάω,
αιώνες ψάχνω για ψυχή και δεν τα παρατάω"


Τα μάτια απόψε αυτού του νού, κλείνουν γιατί είναι άδεια
μόνο μηχανικά μπορεί, να θυμηθεί τα βράδια
κι ο δρόμος έφτασε κοντά, στο στείρο πάντα πουθενά
η φαντασία πέθανε, στον κόσμο του ξανά.


Όταν το βρούνε κάποτε και θέλουν να το σώσουν  
πείτε στις υψικάμινους, μην τύχει και το λιώσουν
πέρασε βάσανα πολλά, να γίνει ρομποτάκι
σηκώστε το ψηλά, μπορεί, να γίνει αστεράκι.




Tin