Ένα αδογμάτιστο κwλ0π@ιδ0.

Συμπαθάτε με! δεν βρήκα πιο "ορθόδοξη"

Η μεγάλη εβδομάδα...που είναι μια βδομάδα απλά έχει το Μ το κεφαλαίο μπροστά της.
Πρόσχομεν απρόσκοπτα με προσοχή τα λόγια μου και προχωρώ.
Ίσως η θεραπεία μιας ασθένειας κοινωνικής(ναι, για την θρησκεία μιλάω) να μην είναι η όποια αντίδραση προς αυτήν ή κάποιου είδους αντιβίωση. Μπορεί να χρίζει αποτελεσματικότερα μέτρα. Όχι χειρουργικές- βίαιες μεθόδους γιατί θα εξαπλωθεί χειρότερα. Μα σίγουρα ένα "γύρισμα της πλάτης". Η λήθη ,η λησμονιά ως προς μια κατάσταση αποτελεί μια σίγουρη μέθοδο επίλυσης προβλήματος και σίγουρα ένα reboot σε έναν ζωντανό οργανισμό όπως η κοινωνία. Μην ανησυχείτε, τα καλά μένουν-επιμένουν... όπως σε κάθε απώλεια. Διαφωνώ εκ βαθέως ότι πρέπει να μένουμε-να υπομένουμε-να περιμένουμε το παρελθόν από την στιγμή που αυτό δεν επιθυμεί (και πρακτικά είναι αδύνατο) να γίνει μέλλον.
Σε αυτή την χώρα, σε αυτήν την πόλη, σε αυτόν τον τόπο, με τις εμμονικές διαθέσεις προσκόλλησης στα μαύρα ριχτάρια, ακτίνες φωτός δεν φτάνουν στα παράθυρα της ψυχής και αν φτάσουν...τις καλύπτουν αυτά. Δεν θέλω να προκαλέσω, μόνο να ψιθυρίσω την υποψία του δικαιώματος της επιλογής.
Στο δικαίωμα μου στην φυγή.
Στο δικαίωμα, του να μην με ενδιαφέρει κάτι χωρίς να νιώθω και να παρουσιάζομαι αιρετικός.
Στο δικαίωμα, να μάθω μόνος μου την αγάπη, το μίσος, τα σωστά πρότυπα και τις αρχές χωρίς να χρειάζομαι κάποιον χειριστικό συμφεροντολόγο δοξολογιολάγνο τραγοπαπότατο και τις υποδείξεις του.
Στο δικαίωμα, να βρεθώ με τους ομοίους μου κι ας είναι αυτό μια φυλακή...κι ας μην υπάρχουν όμοιοι μου.
Στο δικαίωμα να ρίξω λησμονιά στον ουρανό για να προχωρήσω.
...και στο δικαίωμα μου να σώσω μόνος μου, την ψυχή μου.

Γράφω τα αυτονόητα. Που είναι δυσκολονόητα. Ανόητα, μα όχι νοητά να ζήσω.

Πεινάω πιο πολύ από ότι ένα στομάχι. Πεινώ μέσα μου, για μπέσα μου. Νιώθω αχόρταγος στο νου, παγανιστής, μη εγκρατής, προσεύχομαι μόνο στο φώς που στερούμαι να 'ρθεί κι ας μην είναι αυτό άγιο.


Ο γραφέας χαρτοπόλεμος Tin.
Γραφές του βασιλείου της σιωπής!