H Aνατόμος

Κάθε δάχτυλο ένα εργαλείο. Κάθε νύχι μια λεπίδα.
Στους ώμους φέρει βραχίονες και στους βραχίονες δίσκους.Δίσκους περιστρεφόμενους με δόντια. Φοράει μάσκα.
Από μέσα δεν φαίνονται οι εκφράσεις και μέσα-πίσω από τις εκφράσεις...μόνο εκστάσεις. Αναρωτιέται αν πονάς...ίσως κάποτε φοβότανε. Τώρα δεν φοβάται,
η επιστήμη ξέρει.
Γράφει ότι παρατηρεί και σύμφωνα με την σπουδή της, ονομάζει. Αιτίες,συνθήκες, χρόνους, διαδικασίες και ξεκινά με το αποτέλεσμα.
Δεδομένο.
Δεδομένα. Οδηγείται από αυτά, μιλά μέσω τους. Ίσως μιλά και σε πρώτο πρόσωπο μαζί τους. Αρκεί να είναι δεδομένα.

Δεν κοιτάζει το πάνω μέρος, το πρόσωπο. Την ενοχλεί. Ανοίγει το φακό για να θαμπωθεί η συνολική εικόνα του "ασθενούς" ψάχνει να δει την λεπτομέρεια. Ποτέ δεν αντικρίζει το αποτέλεσμα.
Σκωπτικά με το κεφάλι. Γρήγορα...στα γρήγορα.

Βαριέται εύκολα

καλύπτει το σεντόνι,

κλείνει τον φάκελο,

σπρώχνει το ράφι πίσω στο ψυγείο,

σβήνει τα φώτα.

Ντύνεται,

παίρνει τηλέφωνο,

βγαίνει έξω,

το νούμερο ###

θα περιμένει...


Ζωές ανθρώπων από το σκιάχτρο των φόβων της ψυχής, τον καθρέφτη των τεράτων...