Πάει καιρός

Πάει καιρός που είμαστε μαζί, δεν νομίζεις;
Τελευταία μέρα για σένα γέρε χρόνε...και άντε εξαφανίσου...
Πριν φύγεις ένα δώρο από μένα φτωχό να το δείξεις εκεί που θα πας, μην σε δουν πως πήγες με άδεια χέρια και τι θα πουν οι υπόλοιποι στην στρογγυλή τράπεζα του χρόνου..
Δεν ήσουν και τίποτα ιδιαίτερο μα θα σε θυμάμαι.

:

ίσως ο θεός όταν έφτιαξε την ψυχή για να διορθώσει πόσο όμορφη την έκανε, της φύτευσε την λησμονιά και έβαλε μέσα της, την ανάγκη να της το θυμίζουν συνέχεια...και επειδή εκ των υστέρων σκέφτηκε, οτί ήταν μεγάλη μια τέτοια τιμωρία, έβαλε μέσα της και την ανάγκη να μαθαίνει σε άλλες πόσο υπέροχες είναι...

****


Πάει καιρός που σ' έπιασα βρωμόχαρτο στα χέρια μου. Καιρός πολύς που σου κρύβομαι και μου ζητάς επίμονα και συ να σου δώσω στίγμα.
Σου είπα όπως και χτες...όπως και έκεινο το καιρό... να ζήσω ελεύθερος, ε;

Για αναφορά σου λοιπόν.

Είμαι τριών χρονών στα τέσσερα με ένα στρατό μεγάλους να θέλουν να μου μάθουν πως να φέρομαι, πως να υπάρχω και πως να δώ ένα υπέρμετρο εγώ.
Ακόμα αντιστέκομαι και κάπου τόσο με συνεπαίρνει κάποιος έρωτας και καίγομαι. Πεισματικά αρνούμαι την παλιά μου θλίψη και ας μη γελιέμαι... ούτε φωνή δεν έχω να της πω το πόσο μου 'χει λείψει. Μπορεί ποτέ μου να μην γιατρευτώ ίσως ποτέ να μην ταιριάξω στο εδώ. Τόσες γαμημένες νύχτες γυρνάω κι ακόμα να σταματήσω να πονάω. Κι όλο σωστά λάθη κι όλο τα χέρια μου να πιάνουν το σβέρκο μου-ανάμεσα στα γόνατά μου να βρουν στο πάτωμα τα λανθασμένα μου σωστά.
Κάτι να πω. Να προλάβω. Πριν σταματήσει να μιλάει η ψυχή μου και πριν να φτάσει να σαπίσει το κορμί μου.

Σε σκέφτομαι κι ακόμα ζω.

Αυτό.

και προσπάθησα μα δε μπορώ. Να με φυλακίσω. Έτσι μόνο για να με σταματήσω. Να επιλέξω...για να χωρέσω.




Μπερδεμένα λόγια υψωμένα στο ένα τρίτο από ένα τσίγκινο ανθρωπάκι. 


 

Σε μισώ!

Σε μισώ.
Σε μισώ και σε σκέφτομαι.
Σε σκέφτομαι και σε χρειάζομαι.
Μέχρι εκεί
και ξανά μέχρι εδώ..
Σε μισώ από τα βάθη των μπερδεμένων μου γραμμών,από τα βάθη της στέπας, ως το τελείωμα της γης, εκεί που χύνεται ο κόσμος.

Σε μισώ και περνώ δίπλα σου και είναι δύσκολο γιατί δεν είμαι εκεί.Δεν είμαι εκεί, δεν είμαι μέσα σου.Στα χέρια σου,στην οσμή σου, στα πάντα σου...

Σε μισώ...γιατί δεν με περιφρονείς.Γιατί, δεν με πληγώνεις...Και όλες οι πληγές μου δεν έχουν το αλάτι σου.Της θάλασσας σου, απλωμένης στα μαλλιά σου.
Σε μισώ τόσο πολύ. Που έμαθα να αγαπώ το ξημέρωμα και την πρώτη ανάσα μου την πρωινή,γιατί η ώρα περνά και θα μου την πάρεις κι αυτήν.
Σε μισώ... γιατί δεν ξέρω πως να αντιδράσω. Γιατί όλες οι σκέψεις μου είναι δικές σου και σε κουράζουν...σε κάνουν να πλήττεις.
Σε μισώ, είναι βράδυ πια... και πάλι δεν σε είδα.

Σε μισώ σου λέω!Και πότε θα σε δω; Πότε θα με πάρει ο ανεμός σου να με πετάξει ψηλά στον τοίχο σου; Αυτόν τον υπέροχο, δεμένο στο σμαράγδι, τοίχο σου.
Και πότε θα με κάψουν τα μάτια σου;Να μην αφήσουν ίχνος μου..θρύψαλα μόνο στην σκιά σου.Αυτήν την σκιά σου που απλώνει νύχτα γλυκιά στον κόσμο.
Αφόρητα σε μισώ και πότε θα γραφτεί κάτι να αξίζει; Να το απλώσω, χρώμα μελί, της δύσης πέπλο και χαλί στα πόδια σου;
Ποτέ..σε μισώ..ποτέ!
...........
Μα ποτέ δεν σε μισώ!Ένα παιχνίδι μόνο είναι αυτή η λέξη.
Μόνο σε σκέφτομαι και σε χρειάζομαι-να ζώ, κάτω απ' τον ίδιο ουρανό, κάτω απ΄τα ίδια τα κοινά, τα σκόρπια, τα θολά, τα σύννεφα σου.




Πειράματα.Παιχνίδια με τις λέξεις. Καθημερινότητες...Tin.

****
Είπε κάποιος πως δεν μου λείπεις;
Το οτί μου λείπεις όμως να σου το πώ;
Πρέπει να το ουρλιάξω στ΄αυτιά σου;
Κάθε κύτταρο μου θέλει να τρέξει πίσω σου.
Μα είπες όχι μιά φορά.
Έβαλες την λογική μπροστά
και είπες σωστά...εκπτώσεις δεν κάνουνε στον έρωτα.
Εγώ με τις λογικές δεν τα πάω καλά γιατί οι λογικές φέρνουν το σκόντο και αλήθεια σε θέλω πολύ και ελπίζω να μην μου περάσει.
Το παραπάνω βλακοαρθράκι είναι μόνο ένα πείραμα-εξήγηση για το ότι καμία λέξη όσο χονδροειδέστατη κι αν είναι δεν μπορεί να δώσει το πραγματικό νόημα στο τι αισθάνεται κάποιος
Φιλιά σε λατρεύω από την κορυφή της τελευταίας τρίχας στα μαλλιά σου μέχρι τη σκόνη που πατάνε τα παπούτσια σου...

ςηιρλςινδ

Αστείοι πως φαίνονται οι άνθρωποι στην βροχή.Τρέχουν στον δρόμο, στοιβάζονται δίπλα από τα σκέπαστρα και σφιχταγκαλιάζουν την ομπρέλα τους.Χαίρονται μέσα στην κουκούλα τους και λυπούνται τους βρεγμένους που τρέχουν, νιώθοντας μια ευλογία που γλίτωσαν οι ίδιοι το κακό.
Μικρός είδα έναν άνθρωπο στο δρόμο να την κοιτά στα μάτια και να μην βλεφαρίζει. Μετά τα έκλεισε,γέλασε, είπε σιγανά "ευχαριστώ" και συνέχισε το αργό του βάδισμα.
Δεν πέρασε μια μέρα βροχερή, να μην τον σκεφτώ...



""""""""""""



Ζω σ' έναν ωκεανό από σκέψεις

σε μια θάλασσα από πανέμορφες σκέψεις
νόμιζα πως ήταν νερό και μ' έπνιγε
δεν βύθιζα μέσα το κεφάλι
ίσως για να μην αγαπήσω αυτόν τον κόσμο.
Πόσο λάθος έκανα 

και πόσο δίκιο είχα

δεν το ξέρω

δεν θα το μάθω ποτέ

μέχρι να γίνω κι εγώ μια σκέψη 

να ταιριάξω μαζί με άλλες