Αστείοι πως φαίνονται οι άνθρωποι στην βροχή.Τρέχουν στον δρόμο, στοιβάζονται δίπλα από τα σκέπαστρα και σφιχταγκαλιάζουν την ομπρέλα τους.Χαίρονται μέσα στην κουκούλα τους και λυπούνται τους βρεγμένους που τρέχουν, νιώθοντας μια ευλογία που γλίτωσαν οι ίδιοι το κακό.
Μικρός είδα έναν άνθρωπο στο δρόμο να την κοιτά στα μάτια και να μην βλεφαρίζει. Μετά τα έκλεισε,γέλασε, είπε σιγανά "ευχαριστώ" και συνέχισε το αργό του βάδισμα.
Δεν πέρασε μια μέρα βροχερή, να μην τον σκεφτώ...
""""""""""""
Ζω σ' έναν ωκεανό από σκέψεις
σε μια θάλασσα από πανέμορφες σκέψεις
νόμιζα πως ήταν νερό και μ' έπνιγε
δεν βύθιζα μέσα το κεφάλι
ίσως για να μην αγαπήσω αυτόν τον κόσμο.
Πόσο λάθος έκανα
και πόσο δίκιο είχα
δεν το ξέρω
δεν θα το μάθω ποτέ
μέχρι να γίνω κι εγώ μια σκέψη
να ταιριάξω μαζί με άλλες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Θα εξεταστεί και θα αγνοηθεί.