Πάει καιρός

Πάει καιρός που είμαστε μαζί, δεν νομίζεις;
Τελευταία μέρα για σένα γέρε χρόνε...και άντε εξαφανίσου...
Πριν φύγεις ένα δώρο από μένα φτωχό να το δείξεις εκεί που θα πας, μην σε δουν πως πήγες με άδεια χέρια και τι θα πουν οι υπόλοιποι στην στρογγυλή τράπεζα του χρόνου..
Δεν ήσουν και τίποτα ιδιαίτερο μα θα σε θυμάμαι.

:

ίσως ο θεός όταν έφτιαξε την ψυχή για να διορθώσει πόσο όμορφη την έκανε, της φύτευσε την λησμονιά και έβαλε μέσα της, την ανάγκη να της το θυμίζουν συνέχεια...και επειδή εκ των υστέρων σκέφτηκε, οτί ήταν μεγάλη μια τέτοια τιμωρία, έβαλε μέσα της και την ανάγκη να μαθαίνει σε άλλες πόσο υπέροχες είναι...

****


Πάει καιρός που σ' έπιασα βρωμόχαρτο στα χέρια μου. Καιρός πολύς που σου κρύβομαι και μου ζητάς επίμονα και συ να σου δώσω στίγμα.
Σου είπα όπως και χτες...όπως και έκεινο το καιρό... να ζήσω ελεύθερος, ε;

Για αναφορά σου λοιπόν.

Είμαι τριών χρονών στα τέσσερα με ένα στρατό μεγάλους να θέλουν να μου μάθουν πως να φέρομαι, πως να υπάρχω και πως να δώ ένα υπέρμετρο εγώ.
Ακόμα αντιστέκομαι και κάπου τόσο με συνεπαίρνει κάποιος έρωτας και καίγομαι. Πεισματικά αρνούμαι την παλιά μου θλίψη και ας μη γελιέμαι... ούτε φωνή δεν έχω να της πω το πόσο μου 'χει λείψει. Μπορεί ποτέ μου να μην γιατρευτώ ίσως ποτέ να μην ταιριάξω στο εδώ. Τόσες γαμημένες νύχτες γυρνάω κι ακόμα να σταματήσω να πονάω. Κι όλο σωστά λάθη κι όλο τα χέρια μου να πιάνουν το σβέρκο μου-ανάμεσα στα γόνατά μου να βρουν στο πάτωμα τα λανθασμένα μου σωστά.
Κάτι να πω. Να προλάβω. Πριν σταματήσει να μιλάει η ψυχή μου και πριν να φτάσει να σαπίσει το κορμί μου.

Σε σκέφτομαι κι ακόμα ζω.

Αυτό.

και προσπάθησα μα δε μπορώ. Να με φυλακίσω. Έτσι μόνο για να με σταματήσω. Να επιλέξω...για να χωρέσω.




Μπερδεμένα λόγια υψωμένα στο ένα τρίτο από ένα τσίγκινο ανθρωπάκι.