Το χρονικό ενός oνείρου

      Το χρονικό ενός

            Ονείρου

Σε μνήμες πίσω ταξιδάκι, δώδεκα χρονών παιδάκι,

μέσα στο σπίτι φυλακή, τον κρατούσε η βροχή.

Αφού πόρτα δε θα ανοίξει, να ’ρθει κάποιος να μιλήσει,

σιωπηλός στήνει το αυτί, στου ραδιοφώνου τη φωνή.

Μα ίδια τα τραγούδια μοιάζουν, νιώθει πως δεν τον εκφράζουν

και σαν παιχνίδι αρχικά, να αλλάξει λόγια ξεκινά.

Βράδυ τώρα πια ζυγώνει, μα το κεφάλι δε σηκώνει,

το μολύβι ξαφνικά, στο χέρι του παίρνει φωτιά.

Το τετράδιο γεμίζει, λέξεις, φράσεις πλημυρίζει,

μέρες στο δωμάτιο μένει και να γράφει επιμένει.

Κάποιο απόγευμα μαζί του, οι γονείς και συγγενείς του,

του ζητάνε να τους πει, αυτά που κρύβει στο χαρτί.

Περήφανα χαμογελούνε, καθώς τους στίχους του ακούνε

και με θάρρος τους μιλά.

-Θα ασχοληθώ πιο σοβαρά!

Τα βλέμματα τότε αλλάζουν και όλοι γύρω του φωνάζουν.

-Τι, θα γίνεις, θες να πεις; Συγγραφέας; Ποιητής;

Μην πετάς στα όνειρά σου, διάβασμα είναι η δουλειά σου.

Άστο γράψιμο γι’ άλλους, πιο ικανούς και πιο μεγάλους.

Μα κάποια μέρα στο σχολείο, άσκηση σ’ ένα βιβλίο,

ποίημα του ζητούν να φτιάξει, τη φιλία να περιγράψει.

Ξεκινά να γράφει, σβήνει, αφού ο θυμός δε τον αφήνει,

σκέφτεται, είναι η αφορμή, για αυτά που θέλει να τους πει.

Οι λέξεις στις γραμμές κυλούνε και γύρω οι άλλοι τον κοιτούνε,

να ρίχνει δίχως δισταγμό, ψυχή και σώμα στο γραπτό.

Την άλλη μέρα που ησυχάζει, κοντά η δασκάλα πλησιάζει,

του λέει της άρεσε πολύ και πόσο έχει ξαφνιαστεί.

 -Πολύ όμορφο το ποίημα, ειλικρινά, μα είναι κρίμα,

γιατί νομίζω δεν μπορεί, στην αίθουσα να διαβαστεί.

Γραμμένο είναι από καρδιά, τα λόγια του, όμως, σκληρά

και φοβάμαι θα αντιδρούνε, τα παιδιά σαν τα ακούνε.

Το βλέμμα αμέσως κατεβαίνει και πίκρα στη καρδιά του μένει,

πιστεύει πως πρέπει να αφήσει, για πάντα το όνειρο να σβήσει.

Και αν τύχει πάλι, να τολμήσει, τις σκέψεις του να ζωγραφίσει,

τον έχουν πείσει όλοι πια, να μην μιλήσει πουθενά.

Χρόνια τώρα έχουν περάσει, το τετράδιο έχει χάσει,

σχέσεις, φίλοι και δουλειά, δένουν τα χέρια του σφιχτά.

Τα μάτια του ψηλά σηκώνει και με το Θεό μαλώνει.

-Νομίζω πια θα τρελαθώ. Θαύμα έχω ανάγκη να σωθώ.

Έλα κοντά να σου μιλήσω, μια χάρη θέλω να ζητήσω.

γαλήνη μέσα μου να βρω, στείλε μου άγγελο να δω.

Η νύχτα αδειάζει το μυαλό του και βλέπει εκείνη σε όνειρό του,

να του λέει γλυκά στο αυτί:

-Μην μου κοιμάσαι, ποιητή!

Το μολύβι σου να αρπάξεις, ένα ποίημα να μου γράψεις

κι όλα αυτά που ’χουν συμβεί, να τα περάσεις στο χαρτί.

Και μην σε νοιάζει τι θα πούνε, όσοι δεν μπόρεσαν να δούνε,

αυτά που μέσα σου βαθειά, καιρό κρατάς, τα μυστικά.

Πίσπηρας

Το Gargoyle

Στο περβάζι της νύχτας που βλέπει τον κόσμο, να αλλάζει
Αυτό που ξεχνάει-θυμάται, ανθρώπους μετρά και διαβάζει
να σκέφτεται που είναι η αγάπη αυτή, που ταιριάζει
με τα χέρια του άδεια αυτό, κρεμασμένο, φωνάζει:

Μ' ακούτε;Δεν με νοιάζει

Φέρτε μου πίσω το σώμα που θέλω
βαρέθηκα του γκρίζου φωτός μου το βέλο
Χαιρέτησα τα άστρα με σκυμμένο κεφάλι
Πως να στο πω που σε ψάχνω και πάλι

Ξανά μια πάλη

Έχει πετρώσει η πέτσα στα χίλια μου λάθη
και μέσα στην άβυσσο εγώ και τα πάθη
Βουτάω να πιώ σκέτη λύσσα και φθόνο
Που σ' άφησα να φύγεις να νιώσω τον πόνο

Τι ήχο έχει ο πόνος;Αυτός, της τρέλας μου, ο μόνος

Αντέχεις να ακούσεις της πέτρας το κλάμα;
που της λείπει απόψε της αγκαλιάς σου το θαύμα
Που μόνο εσύ νομίζεις πως ξέρεις
το χρώμα της ζήλιας και πως να υποφέρεις

Εσύ...εσύ, που ορίζεις το νου μου.

Χαράζει κι οι σκέψεις ουρλιάζουν,σταμάτα
βάλ'τα φτερά σου στον ήλιο και καψτα
πες ένα ψέμα και ζήτα μια χάρη 

ικέτευσε τον ουρανό να βγει το φεγγάρι.



Καληνύχτα... Tin.Λιγάκι κουρασμένος.Συμπαθάτε με...

Δίχως γαμπρούς … η Ευτυχία

        

            Δίχως γαμπρούς … η Ευτυχία

-Μεγάλη Βαγγέλη μου, μεγάλη;

-Μεγάλη… τι μεγάλη. Δεν είναι και σαν τη Πελοπόννησο!

 …κι όμως είναι. Ίσως και μεγαλύτερη. Κάποιες φορές, ο κόσμος ολόκληρος μοιάζει σαν μια μικρή κουκίδα μπροστά της. Δυστυχώς το μέγεθος γίνεται αντιληπτό, με την απουσία της μόνο. Η ευτυχία ξεκινάει από μέσα μας, αγγίζει ευγενικά τα πάντα δίπλα της και επιστρέφει πάλι πίσω στη πηγή της. Ένα αεράκι δροσερό, που κάποιους απλά ενοχλεί κι άλλους ξανανιώνει.

   Η ευτυχία είναι ψυχική κατάσταση, δεν είναι ανθρώπου δικαίωμα. Όσο κι αν το θέλεις, όσο κι αν πιστεύεις ότι υπέμενες πολλά και τώρα πια το αξίζεις, όσο κι αν γνωρίζεις τη δύναμή της και τη σέβεσαι, δεν σημαίνει ότι θα τη νιώσεις. Είναι μια γαλήνια ισορροπία, για κάθε άτομο ξεχωριστή. Για κάθε στιγμή διαφορετική. Δεν προσφέρεται, δεν χαρίζεται, δεν πουλιέται. Πολλοί …γαμπροί εμφανίστηκαν και ζήτησαν το χέρι της, μα εκείνη ασυγκίνητη. Γνωρίζει την αξία της.

   Η ευτυχία μπορεί να μην βρίσκεται στα όλα ή μπορεί να κρύβεται στο τίποτα. Να διαρκεί μια αιωνιότητα ή λίγες μικρές στιγμές. Να αναζωπυρώνεται μέσα στο πλήθος κι άλλες φορές να σιγοκαίει μέσα σε υγιείς μοναξιές. Μπορεί να βαδίζει ανάμεσα στην αρρώστια και στο πόνο, με την ίδια απλότητα που μπορεί στην υγεία και τη χαρά.

   Η ευτυχία είναι ταμπού. Μέσα σε δύσκολους καιρούς και άσχημες καταστάσεις, κοινωνικά απαράδεκτη. Δεν θέλει παρηγοριά, δεν θέλει εξήγηση, δεν θέλει συμβουλή. Ένας άκαρδος μαγικός καθρέφτης, στα μάτια δυστυχισμένων ανθρώπων, που τονίζει με θράσος την έλλειψη της. Μία σκληρή υπενθύμιση, της ομορφιάς της ζωής.

   Η ευτυχία είναι παντού, αν έχεις χρόνο να παρατηρήσεις, τον κόσμο γύρω σου με μια πιο ήρεμη ματιά.

Πίσπηρας 

Λόουβ

B.y.p.r.o.d.u.c.t.s.

Μιας και ήρθε αυτή η ατυχής επινόηση του παπικού ανεκπλήρωτου έρωτα..


Ό Λόουβ είναι σαν την επιτυχημένη προσπάθεια του δόκτωρ φρανκενστάϊν, να δώσει ζωή στο δημιουργημά του και αυτό...δεν χωράει αμφιβολία. Είναι σαν να περνάς σε ένα καλώδιο έναν κεραυνό, ο οποίος διοχετεύεται με την σειρά του σε όλα τα κυτταρά σου.Εξού και ο κεραυνοβόλος έρωτας.Ψήνεσαι,καρβουνίζεσαι στους τριακόσιους χιλιάδες κέλβιν και ζητάς κι άλλο.
Ωραίο πράγμα.Όπως όλα τα καυτερά.Ανακατεύει το στομάχι καίει τα σωθικά,το μυαλό και ούτω καθ' εξής.Γιαυτό λέμε οτί περνάει και από το στομάχι.

Ο έρωτας όπως και η ηλεκτρική ενέργεια αποθηκεύεται.Απλά ο καθένας έχει διαφορετικό πυκνωτή.Κάποιοι λένε μένει στην καρδιά,σαν την χοληστερίνη (εξού και τα εμφράγματα).Κάποιοι τον βάζουν στο μυαλό (εξου και τα εγκεφ.., όόόχι, εξού και οι όμορφες αναμνήσεις(σας την έσκασα)).Κάποιους τους κάθεται στις πατούσες και τρέχουν και δεν φτάνουν(καλά να πάθουν).Κάποιοι τον παραχώνουν στην τσέπη(αχέμ, αχέμ(ο νονός))Κάποιοι τον ντύνουν με όμορφα ρούχα χρωματιστά,τον ευνουχίζουν (έλα, μην κολλάτε με τις λέξεις) και του δείνουν καινούργιο όνομα..αγάπη,λατρεία(καμία αντίρρηση).
Ένα ακόμα να αναφέρω( γιατί μακρυγορώ και δεν συνηγορώ με τα προαναφερθήσαντα).
Σε κάποιους περνά και μπαστακώνεται στον αυχένα.
Εκεί νομίζω είναι καλά και πρακτικά. Όταν κουράζεσαι απ το ξενύχτι,από την δουλειά,από το γράψιμο(κυριολεκτικό και μεταφορικό), όταν σου γελάνε η σε πεθαίνουν οι σκέψεις σου,  τότε τον πιάνεις και τον χαιδεύεις. Όταν σηκώνεις το κεφάλι σου ψηλά και κοιτάς τα αστέρια, τις μπεκάτσες, τα σύννεφα, εκεί τον τρίβεις γιατί σε φαγουρίζει. Όταν περιμένεις να ακούσεις το ονομά σου από μια φωνή,τον περιστρέφεις συνεχώς, να γυμνάζεται.Σημάδι έρωτα κι αυτό χωρίς σχόλια παρακαλώ.

Αδέξια,όταν χαμηλώνεις τα μάτια σου, τον ξεμπροστιάζεις και τον πιάνεις με τα δυο χέρια όταν σε πονάει....το έχω ψάξει δεν είναι από ψύξη.

Anyway τιμή σας, αν σας χτυπήσει κεραυνός, μην κάθεστε κάτω από αλεξικέραυνα. Μια και δυο και χίλιες και δέκα χιλιάδες αν προλάβετε. Η ζωή, είναι πολύ μικρή,γνωστό και χλευασμένο.Κάντε ότι σας φωτίσει το στομάχι σας(κάπου το έχασα εδώ, nevermind).
Να πάτε να πάρετε λουλουδάκια και όλα αυτά τα αηδιαστικά που παίρνετε να ζήσει και το εμπόριο ή γράψτε κανένα ποιηματάκι είναι και τσάμπα και κάνει δουλειά.
Γιατί δεν θα βρείτε κάτι πιο δυνατό, να μένει...
Να βγάλω κι εγώ το καπέλο μου, να σας δώσω τον δικό μου σβέρκο να το βάλετε μέσα, να αποκτήσω κι εγώ αυτά τα μάτια σας γεμάτα σπίθες-προβολείς στον κόσμο.


Ο γραφέας χαρτοπόλεμος Tin.