Το Gargoyle

Στο περβάζι της νύχτας που βλέπει τον κόσμο, να αλλάζει
Αυτό που ξεχνάει-θυμάται, ανθρώπους μετρά και διαβάζει
να σκέφτεται που είναι η αγάπη αυτή, που ταιριάζει
με τα χέρια του άδεια αυτό, κρεμασμένο, φωνάζει:

Μ' ακούτε;Δεν με νοιάζει

Φέρτε μου πίσω το σώμα που θέλω
βαρέθηκα του γκρίζου φωτός μου το βέλο
Χαιρέτησα τα άστρα με σκυμμένο κεφάλι
Πως να στο πω που σε ψάχνω και πάλι

Ξανά μια πάλη

Έχει πετρώσει η πέτσα στα χίλια μου λάθη
και μέσα στην άβυσσο εγώ και τα πάθη
Βουτάω να πιώ σκέτη λύσσα και φθόνο
Που σ' άφησα να φύγεις να νιώσω τον πόνο

Τι ήχο έχει ο πόνος;Αυτός, της τρέλας μου, ο μόνος

Αντέχεις να ακούσεις της πέτρας το κλάμα;
που της λείπει απόψε της αγκαλιάς σου το θαύμα
Που μόνο εσύ νομίζεις πως ξέρεις
το χρώμα της ζήλιας και πως να υποφέρεις

Εσύ...εσύ, που ορίζεις το νου μου.

Χαράζει κι οι σκέψεις ουρλιάζουν,σταμάτα
βάλ'τα φτερά σου στον ήλιο και καψτα
πες ένα ψέμα και ζήτα μια χάρη 

ικέτευσε τον ουρανό να βγει το φεγγάρι.



Καληνύχτα... Tin.Λιγάκι κουρασμένος.Συμπαθάτε με...