Το δάκρυ του σκιάχτρου
Του χρόνου το ολοκλήρωμα να έρθει περιμένω
στης ενοχής το πάσσαλο με έδεσε η μοίρα
το αχυρένιο σώμα μου στη λάσπη βουτηγμένο
κληρονομιά καταστροφής που μ’ άφησε η πλημμύρα.
Φύλακας σε χαμένη γη, της φύσης τιμωρία
σκοπό σπουδαίο κάποτε και ιερό είχα τάχα
μα τα πουλιά σαν προσπερνούν κοιτούν με απορία
δεν προκαλώ τον φόβο πια την θλίψη τους μονάχα.
Ψάχνω στα βρώμικα νερά να βρω μια ηλιαχτίδα
ίσως με ένα χάδι του ο ήλιος να με σώσει
χαροπαλεύω μην πνιγεί και η στερνή μου ελπίδα
εωσότου ο βαλτότοπος ετούτος να στεγνώσει.
Αγέρες ύπουλα χτυπούν το άρρωστο κορμί μου
με φθόνο θρυμματίζουνε του ονείρου τον καθρέφτη
τα χέρια των ανίκανων φιμώνουν τη φωνή μου
για όλα όσα προφήτεψα με βγάζουν τώρα φταίχτη.
Κακών ψυχών ελάττωμα η μεγαλομανία
πολλοί μνηστήρες βασιλείς αυτού εδώ του κάστρου
κανείς ποτέ δεν νοιάστηκε να ψάξει την ουσία
πίσω απ’ το δάκρυ του θυμού ενός θλιμμένου σκιάχτρου.
Πίσπηρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Θα εξεταστεί και θα αγνοηθεί.