Το κελί

Ξύπνησα.Τι μέρα;τι ώρα είναι;Εδώ σε μια μαύρη τρύπα,σαν αυτές που καταπίνουν το σύμπαν,στο μαύρο κλουβί μου, βαμμένο στην πίσσα. 
Πρέπει να είναι μέρα έξω γιατί μια ακτίδα χτυπάει το πάτωμά μου.Πως έφτασε ως εδώ;Ποιος τρύπησε τον τοίχο μου;

Μάλλον θα 'ναι κανένα καινούργιο βασανιστήριο.
Σιγά και τι έγινε, συνήθισα πια. Μέσα σε ένα κλουβί, το μυαλό σου, σου παίζει παιχνίδια.Πρώτα χτυπιέσαι στους τοίχους βρίζεις και φωνάζεις τους δεσμώτες σου.Σε ρημάζουν στο ξύλο και μετά το συνηθίζεις. Αρχίζεις να το αγαπάς. Την νύχτα του. Tο ξημέρωμα του και ας μην το βλέπεις. Tο ξέρει το κορμί σου. Αγαπάς την απλυσιά σου, τα σκισμένα ρούχα σου,το χαλασμένο σου τομάρι. Μαθαίνεις κάθε χιλιοστό του. 
Έτσι είναι. 
Εσύ το έφτιαξες.
(Ναι). Το κελί του εαυτού μας, εμείς το φτιάχνουμε κανένας άλλος. Βάζουμε και πόστερ μεγάλα. Με γυμνές,με αυτοκίνητα,με σπίτια,οικογένειες,όνειρα υλικά,θεούς,δαίμονες και ότι άλλο θελήσουμε.

...μια ιστορία θέλω να πω.

Κάποιο βράδυ εγώ ένιωσα στο σβέρκο μου, την σγουριά από τις αλυσίδες μου. Δεν με πείραζε που με σφίγγανε, αλλά οι πληγές πολλές και η σγουριά έμπαινε σιγά σιγά μέσα στο δέρμα μου. Εκείνο το βράδυ είδα μέσα μου αστέρια κι είπα να ευχηθώ σε αυτά. Αλλά ντράπηκα, γιατί στα διπλανά κελιά άλλοι ήταν χειρότερα και όλο κλαίγανε.
Τότε σκέφτηκα μια ρωγμή. Μια χαραμάδα να βλέπει κάπου αλλού. Σε κόσμο υπερρεαλιστικό γεμάτο με ανέμους δυνατούς και τυφώνες, με αγάπη χωρίς αλυσίδες και απλή γύμνια. Γύμνια της σκέψης και των συναισθημάτων.
Κοιμήθηκα ζωντανός εκείνο το βράδυ.
Ξημέρωσε το σήμερα και νιώθω αυτή τη μικρή οπή, να με ζεσταίνει.Πλησίασα το μέτωπό μου και νιώθω τόσο ζωντανός πιά...Και φοβάμαι...
Φοβάμαι να κοιτάξω στην άλλη άκρη μην δω την ουτοπία μου. Μήπως και σταματήσω να ζω-να φοβάμαι. Αλήθεια δεν ξέρω, δεν θέλω...
αφήστε με!  
Κλείνω. 
Ακούω πάλι τους δεσμοφύλακες μου. Θα βάλω μπροστά μια φωτογραφία να την καλύψω.
Όταν φύγουν, θέλω, με ότι έχει απομείνει επάνω μου, που να θυμίζει εμένα, να σε ξαναδώ πίσω απ΄τη φωτογραφία! Μόνο για να με ακουμπήσεις λίγο στο μέτωπο, να ζεστάνω λίγο την ψυχή μου!


Tin


Για τοίχους-πέτρες(τυχόπετρες) έχει ανθρώπινες πλάτες και πρόσωπα με μάτια της απορίας, νυσταγμένα. 
Πόστερ παντού αχρονολόγητα
για πέταμα σε μια λεκάνη κοινής χρήσης
...κι ένας νιπτήρας με δυο βάνες
αριστερά για αλκοόλ, δεξιά για νερό.
Ένα κρεβάτι φακίρη στην άκρη, με ένα υπόστρωμα από σύννεφα
το πάτωμα καθρέφτης βρώμικος, ξυπόλητα τα πόδια σε κάθε βάδισμα να καθαρίζουνε την σκόνη.
Ένα κομοδίνο φτιαγμένο από ξύλινες αναμνήσεις.
Πάνω του ένα βιβλίο, εγχειρίδιο ονειροφυγής και μια λάμπα, στραβή, φτιαγμένη από σιδερένια θέλω.

Κελί μου...ψυχή μου.
λιτό σαν τις ανάγκες μου.

ασκέπαστο που είσαι... με διάφανο ουρανό
στο πλάι η σκάλα σου η κυκλική να οδηγεί μέχρι τα αστέρια

...κλείνω την πόρτα σου

ποτέ σου δεν με κλείδωσες εδώ μαζί σου
στα κάγκελα σου έφτανα τα ορθάνοιχτα να φύγω και φοβόμουνα μην μείνεις άδειο,
σάπιο και απρόσεχτο, σκοτεινιασμένο

Να ξέρεις πιο πολύ φοβόμουνα εγώ
μην μείνω μόνος μακριά σου
και σε γέμιζα από άκρη ως άκρη
αέρας, οξυγόνο, να ανάβω φωτιά να καίω κόσμους.

Άνεμος πιά
περνάω σιγά
μέσα από τις χαραμάδες σου.





 and the scarecrow



.


https://www.youtube.com/watch?v=satY_ofTNo4
 

 

το βασίλειο της σκόνης

ΕΕΕΕΕΕΙΙΙ

Το Βασίλειο της σκόνης ΕΔΏ(αιδό) στο πουθενά
ξυπνά μήνα Σεπτέμβρη για μια φορά ξανά
θέλει να ζήσει μα πεθαίνει και όλο θα ρωτά
γιατί δεν ζούνε εδώ ιππότες μονάχα ξωτικά

ίσως

για πάτωμα όταν χτίσανε στρώσανε μαύρες τρύπες
και για ταβάνι κόκαλα από όρνια κι από γύπες
στην απλωσιά του δυτικά ανθίζουν μόνο κάκτοι
κι εκεί μπροστά στην πύλη του συντρίμμια από στάχτη

απέθαντο

τριάντα χρόνια τώρα του τάζουνε χρυσάφι
λες και το φτύσανε όταν μπάζωσαν και πλημμυρίζει θειάφι
στράβωσε η μοίρα του απάνω στα δεσμά του
μια στρατιά από δαίμονες είναι τα αφεντικά του

οι απαίσιοι

εκεί που ανατέλλει κι ασπρίζει στα διαμάντια
στέλνουν διαολοεπιστάτες και η τσέπη μένει άδεια
μα εκεί... μελίσσι άναρχο... το κέρδος να επιφέρει
κι ας ξέρει πως.. βρώμικα δάχτυλα βουτάνε μες στο μέλι;

......

πεινάει ουρλιάζει καίγεται μα λιώνει τα πετράδια
ας ξημερώνει μέρα δύσκολη θα τρώει απ τα αποφάγια.
ένα τσογλάνι βρέθηκε, φυσάει ψυχή μες την πανούκλα
βαλθήκανε να τον βαφτίσουνε κι αυτόν την ξύλινη τους κούκλα

για λίγο ακόμα

κρατάει το κωλόπαιδο, στοίχημα βάζουν μέχρι πόσο
σε ένα τραπέζι κάθονται γελάνε κάθε τόσο
δεν έχει υποστήριξη αλλιώς θα τους #!@$&#!
υπάρχει φόβος ερημιάς γιαυτό μονάχα δεν μιλούσε

ως τώρα μα

νιώθει στα όρια πως έφτασε, πονά η ψυχή που έδωσε
λυπάται πια (τον αδερφό του)τον εαυτό του, αυτόνε και το βιό του
τ' αγάπησε προσπάθησε, μα η ώρα έχει φτάσει
να εγκαταλείψει, να χαθεί, να πάει να ξαποστάσει....


Λίγο ακόμα σκιαχτράκο.   Tin 


 

Ένα αδογμάτιστο κwλ0π@ιδ0.

Συμπαθάτε με! δεν βρήκα πιο "ορθόδοξη"

Η μεγάλη εβδομάδα...που είναι μια βδομάδα απλά έχει το Μ το κεφαλαίο μπροστά της.
Πρόσχομεν απρόσκοπτα με προσοχή τα λόγια μου και προχωρώ.
Ίσως η θεραπεία μιας ασθένειας κοινωνικής(ναι, για την θρησκεία μιλάω) να μην είναι η όποια αντίδραση προς αυτήν ή κάποιου είδους αντιβίωση. Μπορεί να χρίζει αποτελεσματικότερα μέτρα. Όχι χειρουργικές- βίαιες μεθόδους γιατί θα εξαπλωθεί χειρότερα. Μα σίγουρα ένα "γύρισμα της πλάτης". Η λήθη ,η λησμονιά ως προς μια κατάσταση αποτελεί μια σίγουρη μέθοδο επίλυσης προβλήματος και σίγουρα ένα reboot σε έναν ζωντανό οργανισμό όπως η κοινωνία. Μην ανησυχείτε, τα καλά μένουν-επιμένουν... όπως σε κάθε απώλεια. Διαφωνώ εκ βαθέως ότι πρέπει να μένουμε-να υπομένουμε-να περιμένουμε το παρελθόν από την στιγμή που αυτό δεν επιθυμεί (και πρακτικά είναι αδύνατο) να γίνει μέλλον.
Σε αυτή την χώρα, σε αυτήν την πόλη, σε αυτόν τον τόπο, με τις εμμονικές διαθέσεις προσκόλλησης στα μαύρα ριχτάρια, ακτίνες φωτός δεν φτάνουν στα παράθυρα της ψυχής και αν φτάσουν...τις καλύπτουν αυτά. Δεν θέλω να προκαλέσω, μόνο να ψιθυρίσω την υποψία του δικαιώματος της επιλογής.
Στο δικαίωμα μου στην φυγή.
Στο δικαίωμα, του να μην με ενδιαφέρει κάτι χωρίς να νιώθω και να παρουσιάζομαι αιρετικός.
Στο δικαίωμα, να μάθω μόνος μου την αγάπη, το μίσος, τα σωστά πρότυπα και τις αρχές χωρίς να χρειάζομαι κάποιον χειριστικό συμφεροντολόγο δοξολογιολάγνο τραγοπαπότατο και τις υποδείξεις του.
Στο δικαίωμα, να βρεθώ με τους ομοίους μου κι ας είναι αυτό μια φυλακή...κι ας μην υπάρχουν όμοιοι μου.
Στο δικαίωμα να ρίξω λησμονιά στον ουρανό για να προχωρήσω.
...και στο δικαίωμα μου να σώσω μόνος μου, την ψυχή μου.

Γράφω τα αυτονόητα. Που είναι δυσκολονόητα. Ανόητα, μα όχι νοητά να ζήσω.

Πεινάω πιο πολύ από ότι ένα στομάχι. Πεινώ μέσα μου, για μπέσα μου. Νιώθω αχόρταγος στο νου, παγανιστής, μη εγκρατής, προσεύχομαι μόνο στο φώς που στερούμαι να 'ρθεί κι ας μην είναι αυτό άγιο.


Ο γραφέας χαρτοπόλεμος Tin.
Γραφές του βασιλείου της σιωπής!

Το Ρομποτάκι!

Μέσα σ ένα σωρό, μιας μάντρας παλιοσίδερα
στις παρυφές ενός βουνού, μιας όχθης κάπου αντίπερα
πετάξανε δέκα κουβάδες, με τόνους σάπια μέταλλα
μα ο ένας από αυτούς, γεμάτος από πέταλα


Εκείνο το απόγευμα που ήταν τα συννεφάκια μαύρα
μύριζε τέφρα και νερό, της θάλασσας η αύρα
Και απ'τον καμβά του ουρανού λείψαν όλα τα χάδια
σαν ναχε φάει αχόρταγα και ήταν γεμάτος λάδια


Μέσα στις λαμαρίνες, μια τρύπα σαν παράθυρο
κοιτούσε σε ένα κόσμο, δειλής γυναίκας λάφυρο
το δρόμο της φυγής έσκαβε ένα χεράκι
μιας ξεχασμένης εποχής, το τσίγκινο γεράκι


Το πέταξαν σα να'τανε μίασμα αυτού του σκάρτου κόσμου
και ας είχε μέσα στην καρδιά το άρωμα του δυόσμου
γιατί είχε μούτρα για να πει: "αλήθεια σ΄αγαπάω,
αιώνες ψάχνω για ψυχή και δεν τα παρατάω"


Τα μάτια απόψε αυτού του νού, κλείνουν γιατί είναι άδεια
μόνο μηχανικά μπορεί, να θυμηθεί τα βράδια
κι ο δρόμος έφτασε κοντά, στο στείρο πάντα πουθενά
η φαντασία πέθανε, στον κόσμο του ξανά.


Όταν το βρούνε κάποτε και θέλουν να το σώσουν  
πείτε στις υψικάμινους, μην τύχει και το λιώσουν
πέρασε βάσανα πολλά, να γίνει ρομποτάκι
σηκώστε το ψηλά, μπορεί, να γίνει αστεράκι.




Tin

Η μαγεία της ανθρώπινης ομιλίας!

Δεν θα βάλω υπότιτλους όποιος κατάλαβε, κατάλαβε, όσα κατάλαβε και 'γώ!
-Καλημέρα κούκλε μου!
-Μπάιιι μπαμπά!
-Τι μπάι βρε, καλημέρα λέει ο κόσμος,δεν φεύγω.έλα να σου δώσω ένα φίλακι.
-Οσι
-Καλά.Πως πήγες στο σχολείο;έπαιξες;πέρασες όμορφα;
-(φεύγει) 
-(πηγαίνω εγώ κοντά του εννοείται)Ζωγραφίσατε;Είπατε τραγουδάκια με τη δασκάλα;
-Νιά
-Μ'αρέσεις γιατί είσαι λακωνικός.Να χαρώ εγώ οικονομία(τις καραμέλες όμως τις ρήμαξες χτες)
-Νιά
-Άστα αυτά τώρα και έλα να φάμε κάτι.
-Όσι
-(Αρχίσαμε πάλι)Έχω γιαουρτάκι που σ'αρέσει με φρούτα.
-Όσι
-Να σου φτιάξω ένα τοστάκι;
-Όσι
-(ζεσταίνομαι)Κάτι πρέπει να φας όμως μανάρι μου.Θες μια αυγόφετα;
-ΌΣΙ
-(θερμαίνομαι)Ρε σαμιαμίδι, δεν έληξε ακόμα η απεργία πείνας; Έχεις μείνει μισό, θα σε παίρνει ο αέρας και θα πηδάω σαν το κουνέλι να σε κατεβάσω!
-Οσι,φου φου
-(Ανάφλεξη)Όσι και OZZY(osbourne) που να 'ρθει στον ύπνο σου να τα κάνεις πάνω σου!
-Όζζυ κύκο(λύκος) μπαμπά.
-Αυτά στα λέει η μάνα σου; Κατάλαβα, όλο το ελληνικό καψουροσκυλολοϊ  για μουσική εκπαίδευση κάθε μέρα.
-ΛαΛα βουβουβά.
-Να σου φτιάξω Γάλα;
-Όζι,όσι
-Είναι θεός το ξέρω!
-Όζι Κύκο
-Έλα να σου βάλω την κουκουβάγια που κάθεται πάνω στην βελανιδιά να σου φτιάξω και λίγο γάλα γιατί θα το ξημερώσουμε!
-Νια

Τάδε έφη Αντρίκος ...δια χειρός Τιν Γουντμαν.

Σχετικά!

Σχετικά με εδώ. Raw material. Εδώ είναι ένα μέρος που ξεκίνησε από μια αποπροσανατολισμένη ζωή ενός τυχαίου γραφέα.Δεν γράφει πολιτικά οπότε δεν βρομίζει τον τόπο.
Ένα ημερολόγιο για την κοινωνία των αισθημάτων και των εμπειριών είναι. Ενός κατασκευασμένου ρομπότ από spare parts βουτηγμένο στην ζωή, αγκαλιά με το αχυρένιο, οργισμένο μόνιμα, σκιάχτρο των φόβων σας.

Ωριμάζει και μουλιάζει, σιγά-σιγά, στο πέρασμα του χρόνου.

Πόσα πολλά φιλιά;...ε όλα αυτά..

καληνύχτα σας! καλημέρα σας! ο δισδιάστατος tin

Η μελτέμ σταμάτησε, δικαίωμα της.

Προστέθηκε κι ακόμα ένας... pispira τον λένε, καλό δρόμο να έχει! 

 

********