Με οδηγό το θυμό

       

          Με οδηγό το θυμό

Άγριο άτι ο θυμός, στη κούραση της μέρας,

με καλπασμό ανεξέλεγκτο, ξεσπάσματα ψυχής,

καβάλα πάνω στέκεσαι, σαν αδαής ιππέας,

τα χαλινάρια μάταια, μοχθείς να συγκρατείς

Σε καλντερίμι σκοτεινό, βαδίζεις προδομένος,

με αυταπάτης δύναμη, φαντάζεις δαμαστής,

ο φόβος γίνεται θεός, ο κάθε φίλος ξένος,

η μνήμη λάμα ξυραφιού, που πάνω ισορροπείς.

Έγινε η νίκη εμμονή, χαράς αιτία η μόνη,

πολέμους λάγνα αναζητάς, σε άδειες αφορμές.

Όποιος εχθρό ορέγεται, στο διάβα του ανταμώνει

κι είναι φορές που πιότερο, θρηνούν οι νικητές.

Σκέψου ορθά, προνόησε, τα χείλη πριν ανοίξεις,

δεν λησμονιούνται εύκολα, τα λόγια τα σκληρά,

μόνο οι αφελείς ενδίδουνε, στου μίσους τις εκρήξεις

κι από το χρόνο κρίνονται, που δεν τους συγχωρά

Πίσπηρας