Παράλληλα Βήματα

      

                     Παράλληλα Βήματα

                                                                                                                                    

-Στα μάτια μέσα σου θωρώ, στέκομαι με καμάρι,

εικόνες χρόνων παιδικών στο νου μου τριγυρνούν.

Ανήσυχος, μοναχογιός, μικρό παιδί, θρεφτάρι,

ζεστές αγκάλες των γονιών σφιχτά να με κρατούν.

Με το πάτερα μίλαγα, καλή του να ’ναι η ώρα,

για της ζωής το πέρασμα, μου ’δινε συμβουλές,

σαν όμοια πως κάνουμε οι δύο μας, γιέ μου, τώρα

και η θύμηση με συγκινεί ετούτες τις στιγμές.

Το χέρι κράτησε σφιχτά, πάτα στα βήματά μου,

στο μονοπάτι που οδηγώ, πιστά ν’ ακολουθείς,

όσο τα πόδια μου βαστούν θα σ’ έχω εδώ κοντά μου,

σκιά στο διάβα μην βρεθεί, το φόβο μη γευτείς.

Το άμαθο κορμάκι σου, κρύψε να προστατέψεις,

πληγές να μην τ’ αγγίξουν, το πόνο να μη δει,

σε λόγια ανθρώπων ύπουλων, να μην τυχόν πιστέψεις,

χαρά μονάχα αντίκρισε και γέλιο στη ζωή.

Κράτα το βλέμμα χαμηλά, κλειστά τα δυο σου χείλη,

καθώς θα πλησιάζουμε στη σκάλα του ναού,

γονάτισε προσεύχοντας, όταν διαβείς την πύλη,

την πίστη έτσι δείχνοντας στη χάρη του Θεού.

Κι όταν θα έρθει ο καιρός για να αποκτήσεις ταίρι,

ευγενικής καταγωγής, μια κόρη, θα σου βρω,

κοπέλα ωραία, ταπεινή, απ’ τα δικά μας μέρη,

του ονόματός σου άξια , να έχεις στο πλευρό.

-Τα λόγια σου αφουγκράζομαι, στα χείλη σου κρεμιέμαι,

αγάπη άλλη σαν κι αυτή, πατέρα δε θα δω

και μη νομίσεις πως ξεχνώ, μήτε παραπονιέμαι,

μα ένα μονάχα σκέφτομαι για ένα ανησυχώ.

Τι θα απογίνω άραγε όταν μ’ αφήσεις πίσω,

όταν θα είναι αδύνατον να είσαι πια κοντά;

Ποιόν θα ’χω τότε δίπλα μου, τη γνώμη να ζητήσω

και ποιάς δικής σου αντάξιας θα έβρω αγκαλιά;

Σώφρον θαρρώ είναι πιότερο τη σκέψη μου να θρέψεις,

να μου οπλίσεις τη καρδιά, με πείσμα, επιμονή,

παρά μπροστά μου να σταθείς για να με προστατέψεις

και βγω απροετοίμαστος μια μέρα στη ζωή.

Το μονοπάτι άσε με, μονάχος να διαλέξω,

εμπιστοσύνη δείξε μου, σ’ αργήσω ή χαθώ,

στο βήμα μην στοιχειώνεσαι, μα άσε με να τρέξω,

να πέσω όταν πληγωθώ και πάλι να σταθώ.

Μίλα ανοιχτά για το Θεό, τη σταύρωσή, τα πάθη,

μα δώσε μου δικαίωμα, σε λάθη της νυκτός.

Με αμφιβολία να πλανευτώ μες στης ψυχής τα βάθη

και αφού αμαρτήσω αδέξια, να ξαναβρώ το φώς.

Κι όταν φανεί ο έρωτας για να μ’ αναστατώσει,

σε μια αγκαλιά απλόχερα, η σκέψη να σβηστεί

κι αν είναι θέλημα γραφτό, να ’ρθει να με πληγώσει,

θα χαίρομαι που έζησα την κάθε αυτή στιγμή.

Στου ανθρώπου μέσα όλο το βιός, τα λάθη, κρύβουν γνώση,

όση, τα λόγια των σοφών, ποτέ  δε θα μου πουν,

όση, βιβλία δεν θα ’φταναν, ποτέ να μου ’χαν δώσει,

όση, τα μάτια των δειλών, ποτέ δεν θα τα δουν.

Πίσπηρας