Λόουβ

B.y.p.r.o.d.u.c.t.s.

Μιας και ήρθε αυτή η ατυχής επινόηση του παπικού ανεκπλήρωτου έρωτα..


Ό Λόουβ είναι σαν την επιτυχημένη προσπάθεια του δόκτωρ φρανκενστάϊν, να δώσει ζωή στο δημιουργημά του και αυτό...δεν χωράει αμφιβολία. Είναι σαν να περνάς σε ένα καλώδιο έναν κεραυνό, ο οποίος διοχετεύεται με την σειρά του σε όλα τα κυτταρά σου.Εξού και ο κεραυνοβόλος έρωτας.Ψήνεσαι,καρβουνίζεσαι στους τριακόσιους χιλιάδες κέλβιν και ζητάς κι άλλο.
Ωραίο πράγμα.Όπως όλα τα καυτερά.Ανακατεύει το στομάχι καίει τα σωθικά,το μυαλό και ούτω καθ' εξής.Γιαυτό λέμε οτί περνάει και από το στομάχι.

Ο έρωτας όπως και η ηλεκτρική ενέργεια αποθηκεύεται.Απλά ο καθένας έχει διαφορετικό πυκνωτή.Κάποιοι λένε μένει στην καρδιά,σαν την χοληστερίνη (εξού και τα εμφράγματα).Κάποιοι τον βάζουν στο μυαλό (εξου και τα εγκεφ.., όόόχι, εξού και οι όμορφες αναμνήσεις(σας την έσκασα)).Κάποιους τους κάθεται στις πατούσες και τρέχουν και δεν φτάνουν(καλά να πάθουν).Κάποιοι τον παραχώνουν στην τσέπη(αχέμ, αχέμ(ο νονός))Κάποιοι τον ντύνουν με όμορφα ρούχα χρωματιστά,τον ευνουχίζουν (έλα, μην κολλάτε με τις λέξεις) και του δείνουν καινούργιο όνομα..αγάπη,λατρεία(καμία αντίρρηση).
Ένα ακόμα να αναφέρω( γιατί μακρυγορώ και δεν συνηγορώ με τα προαναφερθήσαντα).
Σε κάποιους περνά και μπαστακώνεται στον αυχένα.
Εκεί νομίζω είναι καλά και πρακτικά. Όταν κουράζεσαι απ το ξενύχτι,από την δουλειά,από το γράψιμο(κυριολεκτικό και μεταφορικό), όταν σου γελάνε η σε πεθαίνουν οι σκέψεις σου,  τότε τον πιάνεις και τον χαιδεύεις. Όταν σηκώνεις το κεφάλι σου ψηλά και κοιτάς τα αστέρια, τις μπεκάτσες, τα σύννεφα, εκεί τον τρίβεις γιατί σε φαγουρίζει. Όταν περιμένεις να ακούσεις το ονομά σου από μια φωνή,τον περιστρέφεις συνεχώς, να γυμνάζεται.Σημάδι έρωτα κι αυτό χωρίς σχόλια παρακαλώ.

Αδέξια,όταν χαμηλώνεις τα μάτια σου, τον ξεμπροστιάζεις και τον πιάνεις με τα δυο χέρια όταν σε πονάει....το έχω ψάξει δεν είναι από ψύξη.

Anyway τιμή σας, αν σας χτυπήσει κεραυνός, μην κάθεστε κάτω από αλεξικέραυνα. Μια και δυο και χίλιες και δέκα χιλιάδες αν προλάβετε. Η ζωή, είναι πολύ μικρή,γνωστό και χλευασμένο.Κάντε ότι σας φωτίσει το στομάχι σας(κάπου το έχασα εδώ, nevermind).
Να πάτε να πάρετε λουλουδάκια και όλα αυτά τα αηδιαστικά που παίρνετε να ζήσει και το εμπόριο ή γράψτε κανένα ποιηματάκι είναι και τσάμπα και κάνει δουλειά.
Γιατί δεν θα βρείτε κάτι πιο δυνατό, να μένει...
Να βγάλω κι εγώ το καπέλο μου, να σας δώσω τον δικό μου σβέρκο να το βάλετε μέσα, να αποκτήσω κι εγώ αυτά τα μάτια σας γεμάτα σπίθες-προβολείς στον κόσμο.


Ο γραφέας χαρτοπόλεμος Tin.