Πάει καιρός

Πάει καιρός που είμαστε μαζί, δεν νομίζεις;
Τελευταία μέρα για σένα γέρε χρόνε...και άντε εξαφανίσου...
Πριν φύγεις ένα δώρο από μένα φτωχό να το δείξεις εκεί που θα πας, μην σε δουν πως πήγες με άδεια χέρια και τι θα πουν οι υπόλοιποι στην στρογγυλή τράπεζα του χρόνου..
Δεν ήσουν και τίποτα ιδιαίτερο μα θα σε θυμάμαι.

:

ίσως ο θεός όταν έφτιαξε την ψυχή για να διορθώσει πόσο όμορφη την έκανε, της φύτευσε την λησμονιά και έβαλε μέσα της, την ανάγκη να της το θυμίζουν συνέχεια...και επειδή εκ των υστέρων σκέφτηκε, οτί ήταν μεγάλη μια τέτοια τιμωρία, έβαλε μέσα της και την ανάγκη να μαθαίνει σε άλλες πόσο υπέροχες είναι...

****


Πάει καιρός που σ' έπιασα βρωμόχαρτο στα χέρια μου. Καιρός πολύς που σου κρύβομαι και μου ζητάς επίμονα και συ να σου δώσω στίγμα.
Σου είπα όπως και χτες...όπως και έκεινο το καιρό... να ζήσω ελεύθερος, ε;

Για αναφορά σου λοιπόν.

Είμαι τριών χρονών στα τέσσερα με ένα στρατό μεγάλους να θέλουν να μου μάθουν πως να φέρομαι, πως να υπάρχω και πως να δώ ένα υπέρμετρο εγώ.
Ακόμα αντιστέκομαι και κάπου τόσο με συνεπαίρνει κάποιος έρωτας και καίγομαι. Πεισματικά αρνούμαι την παλιά μου θλίψη και ας μη γελιέμαι... ούτε φωνή δεν έχω να της πω το πόσο μου 'χει λείψει. Μπορεί ποτέ μου να μην γιατρευτώ ίσως ποτέ να μην ταιριάξω στο εδώ. Τόσες γαμημένες νύχτες γυρνάω κι ακόμα να σταματήσω να πονάω. Κι όλο σωστά λάθη κι όλο τα χέρια μου να πιάνουν το σβέρκο μου-ανάμεσα στα γόνατά μου να βρουν στο πάτωμα τα λανθασμένα μου σωστά.
Κάτι να πω. Να προλάβω. Πριν σταματήσει να μιλάει η ψυχή μου και πριν να φτάσει να σαπίσει το κορμί μου.

Σε σκέφτομαι κι ακόμα ζω.

Αυτό.

και προσπάθησα μα δε μπορώ. Να με φυλακίσω. Έτσι μόνο για να με σταματήσω. Να επιλέξω...για να χωρέσω.




Μπερδεμένα λόγια υψωμένα στο ένα τρίτο από ένα τσίγκινο ανθρωπάκι. 


 

Σε μισώ!

Σε μισώ.
Σε μισώ και σε σκέφτομαι.
Σε σκέφτομαι και σε χρειάζομαι.
Μέχρι εκεί
και ξανά μέχρι εδώ..
Σε μισώ από τα βάθη των μπερδεμένων μου γραμμών,από τα βάθη της στέπας, ως το τελείωμα της γης, εκεί που χύνεται ο κόσμος.

Σε μισώ και περνώ δίπλα σου και είναι δύσκολο γιατί δεν είμαι εκεί.Δεν είμαι εκεί, δεν είμαι μέσα σου.Στα χέρια σου,στην οσμή σου, στα πάντα σου...

Σε μισώ...γιατί δεν με περιφρονείς.Γιατί, δεν με πληγώνεις...Και όλες οι πληγές μου δεν έχουν το αλάτι σου.Της θάλασσας σου, απλωμένης στα μαλλιά σου.
Σε μισώ τόσο πολύ. Που έμαθα να αγαπώ το ξημέρωμα και την πρώτη ανάσα μου την πρωινή,γιατί η ώρα περνά και θα μου την πάρεις κι αυτήν.
Σε μισώ... γιατί δεν ξέρω πως να αντιδράσω. Γιατί όλες οι σκέψεις μου είναι δικές σου και σε κουράζουν...σε κάνουν να πλήττεις.
Σε μισώ, είναι βράδυ πια... και πάλι δεν σε είδα.

Σε μισώ σου λέω!Και πότε θα σε δω; Πότε θα με πάρει ο ανεμός σου να με πετάξει ψηλά στον τοίχο σου; Αυτόν τον υπέροχο, δεμένο στο σμαράγδι, τοίχο σου.
Και πότε θα με κάψουν τα μάτια σου;Να μην αφήσουν ίχνος μου..θρύψαλα μόνο στην σκιά σου.Αυτήν την σκιά σου που απλώνει νύχτα γλυκιά στον κόσμο.
Αφόρητα σε μισώ και πότε θα γραφτεί κάτι να αξίζει; Να το απλώσω, χρώμα μελί, της δύσης πέπλο και χαλί στα πόδια σου;
Ποτέ..σε μισώ..ποτέ!
...........
Μα ποτέ δεν σε μισώ!Ένα παιχνίδι μόνο είναι αυτή η λέξη.
Μόνο σε σκέφτομαι και σε χρειάζομαι-να ζώ, κάτω απ' τον ίδιο ουρανό, κάτω απ΄τα ίδια τα κοινά, τα σκόρπια, τα θολά, τα σύννεφα σου.




Πειράματα.Παιχνίδια με τις λέξεις. Καθημερινότητες...Tin.

****
Είπε κάποιος πως δεν μου λείπεις;
Το οτί μου λείπεις όμως να σου το πώ;
Πρέπει να το ουρλιάξω στ΄αυτιά σου;
Κάθε κύτταρο μου θέλει να τρέξει πίσω σου.
Μα είπες όχι μιά φορά.
Έβαλες την λογική μπροστά
και είπες σωστά...εκπτώσεις δεν κάνουνε στον έρωτα.
Εγώ με τις λογικές δεν τα πάω καλά γιατί οι λογικές φέρνουν το σκόντο και αλήθεια σε θέλω πολύ και ελπίζω να μην μου περάσει.
Το παραπάνω βλακοαρθράκι είναι μόνο ένα πείραμα-εξήγηση για το ότι καμία λέξη όσο χονδροειδέστατη κι αν είναι δεν μπορεί να δώσει το πραγματικό νόημα στο τι αισθάνεται κάποιος
Φιλιά σε λατρεύω από την κορυφή της τελευταίας τρίχας στα μαλλιά σου μέχρι τη σκόνη που πατάνε τα παπούτσια σου...

ςηιρλςινδ

Αστείοι πως φαίνονται οι άνθρωποι στην βροχή.Τρέχουν στον δρόμο, στοιβάζονται δίπλα από τα σκέπαστρα και σφιχταγκαλιάζουν την ομπρέλα τους.Χαίρονται μέσα στην κουκούλα τους και λυπούνται τους βρεγμένους που τρέχουν, νιώθοντας μια ευλογία που γλίτωσαν οι ίδιοι το κακό.
Μικρός είδα έναν άνθρωπο στο δρόμο να την κοιτά στα μάτια και να μην βλεφαρίζει. Μετά τα έκλεισε,γέλασε, είπε σιγανά "ευχαριστώ" και συνέχισε το αργό του βάδισμα.
Δεν πέρασε μια μέρα βροχερή, να μην τον σκεφτώ...



""""""""""""



Ζω σ' έναν ωκεανό από σκέψεις

σε μια θάλασσα από πανέμορφες σκέψεις
νόμιζα πως ήταν νερό και μ' έπνιγε
δεν βύθιζα μέσα το κεφάλι
ίσως για να μην αγαπήσω αυτόν τον κόσμο.
Πόσο λάθος έκανα 

και πόσο δίκιο είχα

δεν το ξέρω

δεν θα το μάθω ποτέ

μέχρι να γίνω κι εγώ μια σκέψη 

να ταιριάξω μαζί με άλλες

Lone(i)l(l)iness και οι κουβέρτες

Πιστεύω(Ωραίο ρήμα αυτό,αλλά θέλει λίγο καλλωπισμό).
Θέλω να πιστεύω πως(Καλύτερο αυτό).
Η μοναξιά δεν είναι φάρμακο για την καλυτέρευση του εσωτερικού μας κόσμου.Είναι ένα πλάσμα κτητικό,που σε θέλει ολοκληρωτικά δικό της.Δεν έχει κάτι ελκυστικό πάνω της και το μόνο χαρισμά της είναι τα υπέροχα αυτιά της.Ίσως και το ότι σε αφήνει χωρίς να ρωτάει πολλά ρίχνοντας σου ένα τελευταίο βλέμμα στην φυγή της.
Να σου θυμίσει πόσο όμορφα περάσατε τα δυό σας.

Σκουπίδια για μεγάλους κάδους ανακύκλωσης...πιστεύω(και ίσως να μαι σίγουρος).
Πως να σε βοηθήσει ένα πλάσμα που σου υπόσχεται ότι, όταν φύγει, θα είσαι ένας άνθρωπος καλύτερος; Τάχα ότι είναι αγάπη για σένα και μόνο.
Μπερδεμένα πράγματα και εγώ δεν την αντέχω ούτε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου.Τόσο που με απειλούν με αυτή.Ότι θα ρθει...Θα ρθει να με φιλήσει στον ύπνο μου.
Γεννηθήκαμε στην ίδια κοιλιά μαζί της.Αδέρφια δίδυμα(κάποιες φορές και τρίδυμα). Νομίζω πως θα κάνει χωρίς εμάς καμιά εβδομηνταριά χρόνια.Όχι από εκδίκηση μωρέ, αλλά είναι η μόνη που μπορεί να μείνει μόνη της...και πρέπει γιατί το χρειάζεται.

Σκηνή δεύτερη.Πράξη 34.683η και μισή.Πάμε.

Σήμερα μόνο σκέτα αισθηματικά.Ενθαλπία δηλαδής.Σωστά το γράφω και συνεχίζω.Οι κουβέρτες είναι τα κολλητάρια του χειμώνα.Δεν γκρινιάζουν.Δεν αποχωρίζονται.Είναι ζεστές.Ε μα τι άλλο να πω;Υπέροχες είναι.Άμα δεν τις γουστάρεις, παραζεσταθείς δηλαδής (σωστά το γράφω)τις ρίχνεις και μια κλωτσιά.Η το παίζεις χάρι πότερ και τριγυρνάς μαζί τους βάζοντας και μια σκούπα που κανονικά ψιλοκρύωνες να την βάλεις.
Χωρίζουν οι άνθρωποι και μένουν μόνοι για το φτωχό τους το μυαλό...μα χωρίζουν.Μένουν οι κουβέρτες να σε αγκαλιάζουν.Αυτές που αντέχουν την ανάσα σου, που βρωμάει τσιγάρο και δεν τις ενοχλείς. Έχουν βέβαια και ένα μεγάλο ελάττωμα κουβαλάνε μαζί τους αυτό το τετραμισημένο τερατοαριστούργημα, απέχθιας σύμπλοκο αιμοδηψίας και στοργής(Πςςς!Ήσυχα βρε...).Την μουντρούχα, την κανακιάρα.Καταλάβατε για πια μιλάω.

Την μοναξιά.
Που τι λέμε και μοναχικότητα μα είναι και αυτή σαν τα μούτρα της μια μόνη μοναξιά

the scarecrow

Γράψε

Γράψε σου λέω, αράδιασε γραμμές.
Με λίγο από ζωή...με λίγο ψέμα δηλαδή.
Γιατί δεν μπορείς να τρέξεις.
Ανάθεμά σε γράψε.
και κάψε όλες τις σκέψεις σου.

Πες την αλήθεια πως βαρέθηκες να περιμένεις τις βροχές.
Να χάνονται οι ήχοι και μόνο απ τα παράθυρα να τις ακούς.
Φτιάξε ένα παραμύθι.
Δώσε τριπλά νοήματα στις λέξεις
ένα για εκείνη
ένα που σβήνει
Κι ένα για σένα
Χάδι να γίνει, τσιμπιά στο λαιμό, απάτη χαμόγελου που φθίνει.

Σήκωσε τα μανίκια σου που σε ενοχλούν.
Στείλε στο διάολο τις διαταγές σου, τις αποφάσεις σου.
Μόνο ερημιά για έρημους που ζουν για μια φορά ορίζουν.
Πες "μου λείπει" κι ας είναι ασήμαντο.
Ζυγίσου στον καθρέφτη σου.
κοίτα την αντανάκλαση
και γράψε ανάθεμά σε
Χωρίς όρια και παρορμήσεις.
Την αλήθεια ρε.
Δεν ξεχνάς μωρέ.
Δεν μπορείς να ξεχάσεις.
Ζεις μες το καρναβάλι των σκιών της.
Αυτό είχες κι αυτό σου μεινε...γράψε!

Σβήσου από πάνω σου, ξεθωριάσου και γίνε μελάνι
Πες το...

Είσαι αυτή, που φευγαλέο βλέμμα από περαστικούς, δεν τ' άφησες να μην γυρίσει να σε ξανακοιτάξει. Σαν να έχασαν τα μάτια στιγμή, και τραβιούνται μόνα τους πίσω...μην τύχει και χάσουν κάτι, που δεν θα το ξαναδούν.

Tin

Σε καλό να μας βγει … τόση σοβαρότητα

   Καλησπέρα αδέρφια. Ήρθε η σκυτάλη τελικά και στα δικά μου χέρια, αλλά δεν θα τρέξω, απλά ένα περίπατο θα κάνω στο νου σας. Είμαι λάτρης του ποιητικού λόγου και δεν τα πάω καλά με το πεζό. Μου αρέσει το συμπυκνωμένο νόημα και η ελευθερία φαντασίας που αφήνει η ποίηση, αλλά κάτι με έσπρωξε σήμερα για μικρή αλλαγή. Βλέπεται, ανήκω στο ζώδιο της παρθένου (αμάν κι αυτή τόσα χρόνια …ποιος ξέρει τι κουσούρι θα έχει κι έχει μείνει ακόμη) και όπως λένε οι 7 αστροσοφοί της εποχής μας είμαι σοβαρός ,εγκρατής ,λιγομίλητος .Τρίχες.  Δώσε μου ένα ποτηράκι παραπάνω κρασί σ’ ένα καλό μαγαζί και φωτιά θα το βάλω. Δώσε ένα άτομο διπλά μου, που ξέρω ότι δε θα σπαταλήσω τη σκέψη μου και θα κελαηδάω μέχρι να κλείσει φωνή μου.

    Στη ζωή μου είχα τέτοιες μέρες και ευτυχώς έχω ακόμη. Υπέροχες παρέες, να σε κάνουν να κλαις από τα γέλια και ταυτόχρονα να ξεδιπλώνονται οι μεγαλύτερες σοφίες. Και δίπλα πεινασμένα βλέμματα. Τι έχουν πάθει αυτοί και γελούνε τόσο; Άνθρωποι χωρίς προβλήματα! Ναι ρε αδερφέ δεν έχω.  Χθες έπεσα από τον ουρανό και αν εξαιρέσεις ότι απλά στραμπούλιξα λίγο το πόδι μου, όλα τα άλλα τα έχω λυμένα. Κι εσύ τι; Με το να κάθεσαι και κλαις τη μοίρα σου δεν τα έλυσες τα θέματα σου; Μήπως δεν λύνονται έτσι; Λέω τώρα. Άλλα αυτό που πραγματικά με εκνευρίζει είναι όταν θα παρευρεθεί κάποιος μοιρόφοβος στη παρέα μας και θα πετάξει την σπανιότατη ατάκα … μπα τόσο γέλιο σε καλό να μας βγει. Ποιος κερατάς το είπε πρώτος και έγινε σήμα κατατεθέν των ξενέρωτων ανθρώπων δεν ξέρω. Ότι και καλά τι; Α γέλασα σήμερα αύριο μάλλον θα κλάψω. Τι είναι αυτό πάλι , το yin yang του ηλιθίου.  Έτσι είναι η κάθε μέρα μου αδελφέ. Με γέλιο. Ξαφνιάζεσαι; Ναι γίνεται! Και αν δεν είναι, παλεύω να γίνει. Δύσκολα κάποιες φορές, άλλα το παλεύω. Το είπε και ο Chaplin, μέρα δίχως γέλιο, μια χαμένη μέρα.

  Έτσι για αντίποινα την επόμενη φορά που θα έρθω αντιμέτωπος με κανένα σοβαροφανή μίζερο και αφού θα τελειώσουμε την συζήτηση μας θα κάνω μια παύση τριών δευτερολέπτων. Θα τον κοιτάξω βαθιά στα μάτια σαν πεινασμένο γατί. Θα τον χτυπήσω παρηγορητικά στη πλάτη. Θα σταυροκοπηθώ και θα του πω με τρεμάμενη φωνή. Σε καλό να μας  βγει σήμερα… τόση σοβαρότητα. Φτου… φτου, φτου!

   Δεν υπάρχει καμία απόδειξη ή εγγύηση ότι αν πάρεις τη ζωή πολύ σοβαρά θα πάνε όλα ρολόι. Ούτε το αντίθετο βέβαια, άλλα αν είναι να το ρισκάρουμε … ας είμαστε χαρούμενοι. Πάντα θα είμαι διπλά σε ανθρώπους που με χρειάζονται να τους ακούσω αλλοίμονο, αλλά τη συμβουλή μου θα την δώσω όπως πιστεύω. Ο κάθε άνθρωπος διαλέγει μόνος το μονοπάτι και τον τρόπο που θα το διασχίσει. Είναι δικαίωμα του. Αλλά δεν είναι υποχρέωση κανενός να τον ακολουθήσει  σ΄ αυτό…

Υ.Γ. Τι φλύαρος, ξαναγυρνώ στα ποιήματά μου.

Πίσπηρας …

try(en)out

- Προσπάθησα

Προσπάθησα-προσπάθησα.Για όλα μου προσπάθησα.
Προσπάθησα,σαν χάθηκε η ισορροπία μου, ξανά μου να σταθώ, προσπάθησα.
Προσπάθησα...προσπάθησα για την ζωή μου και σαν την έχασα για να την βρώ, προσπάθησα.
Προσπάθησα-προσπάθησα-προσπάθησα και βάπτισμα του έδωσα εμμονή. Τότε προσπάθησα να γίνει υπομονή.
Προσπάθησα, να αλλάξω. Προσπάθησα το λάθος μου χίλιες φορές να το πληρώσω.
Προσπάθησα-προσπάθησα για όλη μου την ίδια την προσπάθεια, προσπάθησα.
Προσπάθησα να φύγει η λύπη...που είναι άσχημη, να με γελάσω, προσπάθησα... να νιώσω ρε γαμώτο μου προσπάθησα. 
Προσπάθησα γιατί έτσι τώρα έμαθα και τι να κάνουμε; Προσπάθησα.
...και μέσα στο κεφάλι μου προσπάθησα, να γίνει έπειτα ο πόνος μου βροχή προσπάθησα.
Προσπάθησα στα βήματα.Προσπάθησα στις λέξεις.
Προσπάθησα γιατί ακόμα ανασαίνω κι αγαπώ. Μια λέξη γίνανε η αγάπη και η ανάσα.
Δεν πρόκειται να ρθεί, προσπάθησα. 
...και ξέρω πως έπρεπε να φύγω... μα να μείνω πάλι μου προσπάθησα.
Όταν κουράστηκα, εξαντλήθηκα, μου 'πα πως είναι ψέμα μου, ξαναπροσπάθησα.
Γιατί η ίδια η αλήθεια μου είναι αυτή, να προσπαθώ.
Τάχα να πω "ας έχει φύγει εγώ προσπάθησα..."



Τι λές και εσύ; 

- Σταμάτα.

Προσπάθησες πολύ
Χίλιες φορές σου στέρησες αυτό που λεν αληθινό φιλί
Έλιωσες και το μέσα σου για μια αναμονή.
Για μια συγχώρεση -
διακόσια βράδια πέρασες πνιγμένος στο κελί.
κι η μοναξιά σου απειλή.
Με την κατάθλιψή μολύβι σου μια τεθλασμένη σου γραμμή.
Έεε!Μ' όλα τα θάρρη του κόσμου
προσπάθησες πολύ

Όταν τα χέρια σου, η σκέψη σου, η καρδιά σου σε πουλήσουν διάβασε το για να σε βοηθήσει, ένα τσιρότο από μένα το σκιάχτρο σου.
Για σένα ανόητο τενεκεδένιο παιδί.




tin and the scarecrow

Η βροχή

Πέφτεις

Δεν μπορώ να σε κρατήσω το ξέρεις;
Σου φωνάζω και σβήνεις την φωνή μου-πεθαίνω-το ξέρεις; 

Κομπιάζω και χάνεσαι στα άπειρα μικρά σου πρίσματα.
Τα χρισματά σου-με πνίγουν το ξέρεις;
Κι ανοίγουν τα μάτια μου στα σύννεφα σου και πάλι μισεύεις.
Τρέμω με βλέπεις;
και η κιμωλία μου γράφει τα λόγια μου αχνά και τα παίρνεις...
τα πετάς...
Σου μιλάω, ποια είναι η γλώσσα που καταλαβαίνεις;
Να σταματήσω να τρέχω για σενα-να κρυφτώ-να μη με ξέρεις;
Απλώνω τα χέρια ψηλά για να δεις, τον μαυροπίνακα που γράφει το όνομά σου-μα η ίδια σκηνή ξανά και φεύγεις.
Ζητιάνος-επαίτης.
Έγινα για σένα που λείπεις
και φέρεις
τους κόσμους των άστρων
στα μάτια σου μεσα-
Σ αγαπώ ρε... το ξέρεις;

Tin 


Ποτέ δεν αλλάζεις.
με τον ίδιο ρυθμό
μόνο φωνάζεις-να φύγω απο δω
θέλω να πέσω μαζί σου-να ντυθώ το φιλί σου
Κι όμως δεν είμαι τέτοιος εγώ

...μου φαίνεται λίγο-κι εγώ δεν χορταίνω
όλο μ' αφήνεις-να περιμένω(γαμώτο σαπίζω-βαραίνω)
ξανά να σε δω...
αυτός είναι πάνω κι εγώ είμαι εδώ κι όλο τον διώχνεις-τον μαζεύω εγώ
βρίζει τον ήλιο, κλωτσάει τον αέρα και μιλάει για 'σένα ηλιόλουστη μέρα.
και τι να του πω; "στα ίδια κι εγώ"; να πω σ' αγαπώ;
που τρέχω στους δρόμους μην σε χάσω λεπτό;
κάθε που πέφτεις...αυτός γίνομαι εγώ.
θέλω να υπάρχω όπου υπάρχεις στη γη ή στον ουρανό.

 and...the scarecrow

Να πάτε από τις σκάλες

Να πάτε από τις σκάλες.Γιατί έχετε και δικαιολογία:"Το κάνω για την υγεία".
Ένα ένα τα σκαλιά να στηρίζουν τα βήματα στην ανηφόρα σου κι αν χάσεις την ισορροπία σου τι θα σε νοιάξει; θα στραβοπατήσεις, θα κουτρουβαλήσεις, θα βρεις τοίχο εκεί που έχει στροφή θα πέσεις πάνω του και θα σταματήσεις.

Να πάτε από τις σκάλες. Να πείτε και κανένα "γ@μwτο ακόμα δεν έφτασα;". Να σας κοπεί η ανάσα ρε. Να ανησυχήσετε και να αναρωτηθείτε, αν ο συνοδοιπόρος σας, αυτός που πήρε το ασανσέρ, έφτασε, ή αν κόπηκαν τα συρματόσκοινα στο κουβούκλιο και στην τελική μωρέ, αν φώναξε κάποιος την πυροσβεστική.

Να πάτε από τις σκάλες. Γιατί τον καθρέφτη μέσα στον ανελκυστήρα, δεν τον χρησιμοποιείτε ποτέ σωστά. Φτιάχνετε το φρύδια σας ή στρώνετε τα μαλλιά σας ή χαζεύετε. Δεν κοιτάτε στην αντανάκλασή του να δείτε τους ανθρώπους που χτίσανε το "μέσα σας"(έχω ρέντα σήμερα).

Να πάτε από τις σκάλες.Γιατί είναι κάτι κορίτσια και κάτι αγόρια που τους βρίσκεις στην διαδρομή όταν ανεβαίνεις και σου δίνουνε το χέρι τους και σου πιάνουνε κουβέντα από αγαπομοναξιά. Χωρίς να τους νοιάζει σε ποιόν όροφο θα σταματήσεις. Κι αν χαθούνε οι δρόμοι σας αργότερα, έχει μια στενάχωρη θύμηση το βλέμμα τους κι αναρωτιούνται πότε θα σε ξαναδούν.

Να πάτε από τις σκάλες. Παίξτε το "αλπινιστές της ζωής" που δεν κουράζονται, θυμώνουν μόνο, γιατί μια φορά μπήκανε στο ασανσέρ από ανάγκη να 'ρθουν πιο κοντά στον άνθρωπό τους και κάνανε λάθος. Έτσι ρε! Μια ζωή περπατούσανε... τους εγκατέλειψαν τα πόδια τους.

Να πάτε από τις σκάλες. Να μην τεμπελιάζετε και να κουράζεστε, κάνει καλό. Να μην κλέβετε ορόφους.Μόνο τις νύχτες σας επιτρέπετε, άμα πιείτε κάτι παραπάνω δηλαδή, τότε να το παίρνετε το ασανσέρ. Όχι ζημιές όμως να σπάτε τους καθρέφτες. Γιατί θα δείτε τα θρύψαλα σας μέσα τους και θα ματώσετε..

Να πάτε από τις σκάλες. Να μην το σκέφτεστε πολύ. Ένα δισεκατομμύριο σκαλοπάτια είναι η ζωή, πάρτε και μια κουβέρτα μαζί σας, δεν τρέχει και τίποτα. Θα κοιμηθείτε σε κάποιον όροφο και είναι σίγουρο όλο και κάποιος θα σκοντάψει πάνω σας.

Τελευταίο.
 

Να πάτε από τις σκάλες και κατεβείτε και κανέναν όροφο άμα ακούσετε κανένα σφύριγμα. Αυτοί που είναι από κάτω, μου είπανε πως τους λείπετε πολύ εσείς οι από πάνω και δεν έχει σήμα το τηλέφωνο τους, να σας καλέσουν να σας το πουν.

Πάρτε με και μένα που βρίσκομαι στον ημιώροφο και θα σας δώσω οδηγίες, ίσως να σας πω και ιστορίες απ τις σκάλες. Είναι που ο βλάκας πήρα το χαζοκούτι μια φορά, να κάνω πιο γρήγορα και έχασα την αγάπη.

Tin
(σκέψεις προς επεξεργασία)

το χάρτινο ανθρωπάκι

στα δάχτυλα σου παίζει ένα μικρό μολυβάκι
χαράζει ένα χάρτινο μικρό ανθρωπάκι




....Με ένα

Διαβήτη τριπλό, μικρό αστρολάβο
στον νου σου το χάραξες μπροστά σου σα σκλάβο
τα άκρα του πράσινα, τα χείλια του μαύρα
τεθλασμένο χαμόγελο, φτωχό από χάδια

κι όμως χορεύει!

Με χέρια ακίδες σε σκόρπια σημεία
μάτια κουκίδες και μύτη τελεία
σα φτωχό ποιηματάκι με χαμένη ουσία
μα μ'αγάπη γεμάτο σε σένα θυσία

Το ξεχνάς και....

ξεφτίζει  θολώνει, σε δύο διαστάσεις
περνάνε οι σελίδες των στριπ που διαβάζεις
μια γόμα το γδέρνει, το χρώμα του χάνει
μουτζούρα θα γίνει... είναι λίγο...δεν φτάνει.
Και-

εκεί στον κρότο της λάμψης του έργου μιας τέχνης
ενώ ποτέ σου δεν ξέρεις τι θέλεις να έχεις
κλεισμένο θα μείνει στα φύλλα του μπλοκ σου
ένα χάρτινο πλάσμα φτιαγμένο δικό σου

μα εγώ-
ξέρω την ψυχή του, για σένα ανοίγει
αντί να γίνει σαΐτα να πετάξει-να φύγει
ακόμα
περιμένει να γυρίσει η σελίδα
να δει των ματιών σου αυτήν την ακτίνα

ο γραφίτης να λιώσει, να πάρει φωτιά

καλύτερα καμένο...
παρά πνιγμένο...
ξανά...στη μοναξιά.


Tin

Το στερνό της νύχτας βρώμικο τσίγαρο.

Rewind due to...smoke

Ίσως δεν θα 'πρεπε...να λογοκρίνουμε τον εαυτό μας...και αυτό που μόλις γράφτηκε, είναι η χειρότερη λογοκρισία στην σκέψη μας.

Στο στερνό της νύχτας βρώμικο τσιγάρο(ναι-ναι, έψαχνα έναν catchie τίτλο) βλέπω εδώ και είκοσι χρόνια πως χάνονται οι άνθρωποι στις λέξεις (αυτοί που κρύβω μέσα μου και βλέπω έξω μου) με σύμμαχο το μυαλό τους, ο ένας με τον άλλο. Να στοιβάζονται σαν τα αποτσίγαρα σε ένα τασάκι, η σε ένα φρεάτιο του δρόμου.
Δεν ξέρω αν νόημα θα βγεί σε αυτό που σκέφτομαι και γράφω, μα ξέρω, πως η μοναχικότητα είναι ένα ψευδοφάρμακο. Δεν είναι για πολύ. Ότι κι αν κάνουμε γυρνάμε πίσω στους ανθρώπους. Σε αυτούς που μας πικράνανε για να ξαναδιαλέξουμε. Πάντα με στόχο μας να βρούμε ακόμα ένα μηδενικό, να το ενώσουμε, να φτιάξουμε το σύμβολο του απείρου.

Όλα συμβαίνουν στις
Βρωμοπόλεις, που είναι ντυμένες στις παραισθήσεις. 
Χορτασιές μιας -όλης(μιας αλκοόλης) και αρκετής νικοτίνης, αλλά από μη καπνίζοντες, που δεν μοιράζονται τον αναπτήρα τους και μπερδεμένα τα λεγόμενα μου, μα πως να καταλάβουν οι άνθρωποι όταν κάποιος αναπνέει τη βρωμιά τους και εκπνέει αγάπη. Ίσως γιατί δεν έχουν σχέσεις πιά με τα δέντρα.

Ξέρω πως
Μυαλό δεν θέλει, ούτε συγγραφικά χαρίσματα για να πεις σε κάποιον πως σου λείπει, πως αποζητάς την παρέα του,πως τον ψάχνεις. Θέλει όμως σίγουρα συμμάχους όπως τον χωροχρόνο, την αλήθεια, το ψέμα, τους φίλους, την υπομονή, την επιμονή, τον διάολο, τον θεό, την επαφή... Όλα μαζί  ή έστω να είναι ένα...γαμώτο μου έστω ένα 
Και επιστρέφω στην αρχή: Άραγε γι'αυτό κερδίζει η μοναξιά; η μουντρούχα η κανακιάρα.


και η ελπίδα μου για να κλείσω αυτή τη σκέψη.

Σύμμαχο ίσως και ένα καμμένο βρώμικο τσιγάρο, να αφήσει σκέψεις... αισθήματα... όμορφα ρε
...και να 'ναι το τελευταίο της μέρας, να κάψει τα δάχτυλά σου(τα δικά σου), αυτά που στροβιλίζουν το μυαλό μου αέναα και πως να σου το πω...




Tin 

Άνευ όρων

Έτσι υπογράφουν τα συμβόλαια οι γελοίοι, οι ονειροπόλοι και κάνουν όλα τα αυτά τα λάθη που δείχνουν προς την καταστροφή. Ξυπνάνε ένα πρωί και ασυναίσθητα φθάνουν στον δρόμο της οδύνης. Αυτές οι λίγες γραμμές δεν είναι χαρούμενες. Δεν φτιάχτηκαν για να αρέσουν και δεν ενδείκνυνται για ανάγνωση. Μια αλήθεια είναι στο όνομα της απόγνωσης από κάποιον απ' αυτούς που πήγε στο όνειρο και γύρισε.
Όλες οι πομπώδεις λέξεις των ονειροπόλων μαζεμένες εδώ:

Πρώτη λέξη "μόνος"
Δεύτερη λέξη "ελπίδα"
Τρίτη λέξη "ενδιαφέρον"
Τέταρτη λέξη "πεθύμησα"
Πέμπτη λέξη "φιλί"
Έκτη λέξη "ερωτεύομαι"
Έβδομη λέξη "πάθος"
Όγδοη λέξη "λάτρεψα"
Ένατη λέξη "ζω"
Δέκατη λέξη "αγάπησα"

Κι έτσι τις αντιστρέφεις, μόνο που το σημείο μηδέν το ξέρουν μόνο οι σακάτηδες, οι πληγωμένοι. Τις φωνάζουν στην αρχή και μετά τις ψιθυρίζουν στα αναφιλητά της ανάσας τους κάπως έτσι:

Σ' αγάπησα πιο πολύ από όσο με ένοιαξε να ζω. Λάτρεψα τα πάντα που θύμιζαν τον κόσμο σου. Πάθος ήταν σαν βροχή που έπεφτε σε ξερό χώμα κι αυτό την έπινε αχόρταγα...κι ακόμα ερωτεύομαι στην σκέψη μου τα μαλλιά σου μπροστά στα μάτια σου. Σαν φιλί δαγκωματιά στα χείλια μου. Στο ορκίζομαι το μόνο που πεθύμησα, ήταν να ζήσω μέσα σου. Δεν νοιάστηκα ποτέ και τίποτα, κάτι, όσο εσένα και τώρα απέμεινα χωρίς ελπίδα. Όχι μόνος...εντός μου μόνος. Σε ένα σημείο μηδέν γεμάτο πόνου άνοια, φαντασιώσεις-φαντάσματα και ηλίθια δάκρυα.



*********


Όσο πληγωμένοι και αν νιώσετε, όσος κι αν είναι ο πόνος σας, όποια κι αν είναι η έκβαση των πραγμάτων, πότε να μην αναιρέσετε στην καρδιά σας αυτά που νιώσατε. Ποτέ.



Από το σκιάχτρο των φόβων των επιθυμιών σας 

Ημερολόγιο(rewinded)

Δύσκολες μέρες, με δύσκολα λόγια.Οι αντιήρωες οδηγούμενοι από τον πόνο τους και οι ήρωες επαναπαυμένοι στις δάφνες τους.Τα σκιάχτρα και οι ντενεκέδες στο ράφι τους και τα μάτια προδομένα,αφανισμένα κάτω από τα βλέφαρα τους. Εισαγωγή της πλάκας και οι γιορτές δεν βοηθάνε να βρω τα αποθέματα μου.Ένα ημερολόγιο αναμνήσεων είναι κι αυτό που με ξοδεύει μα με κρατάει και μου θυμίζει τον μικρόκοσμο μου.
Ψιλορετρό μου βγαίνουν όμως σήμερα και με βαρέθηκα κομμάτι να γράφω και να σβήνω.
Ας αλλάξω τύπο,θέμα και χτύπο.

"Όποιος αγαπάει φεύγει" είπε ο βασιλιάς των ηλιθίων.Βρέθηκαν κι άλλοι τόσοι ηττοπαθείς και κάνανε κόμμα και σηκώσανε quote (κουότ). Εγώ νομίζω ό,τι, όποιος βαριέται φεύγει.Όποιος τα βρίσκει σκούρα φεύγει. Όποιος δεν γουστάρει φεύγει. Όποιου του ξινίζει φεύγει και όποιος κουράζεται φεύγει.
Τι είναι από όλα, αυτό, που φτιάχνει ένα "σε θέλω, σε ψάχνω" σε μια καρδιά,σε ένα σώμα και το κρατάει σαν χάμστερ σε τροχό να τρέχει;

Ουδεμία απάντηση.

Πάμε πάλι.

Μήπως είναι στην αρχή μυστήριο,μετά πάθος, μετέπειτα ασφάλεια, αργότερα εκτίμηση, στα ύστατα ανάγκη και άντε και καλή ψυχή;
Τα δείνουν(σωστά το γράφω είναι από τα "δεινά") κι άλλοι με διαφορετική σειρά και στο τέλος την ίδια γεύση αφήνει.


Για μένα το θέμα της επέκτασης, της κάθε μου προέκτασης είναι.. εσύ. Που είναι θέμα, γιατί είναι, εσύ. Που είναι πρόβλημα, γιατί πάνω στην ύφανση ξεχάστηκαν οι μοίρες και αφήσαν την χρυσή σου την κλωστή, χιλιάκτινο αστέρι, μα μακρινό στον τάπητα και πως να σε φτάσω...εγώ...το κρόσσι. Καλά τα λέω...σαν σκόρος και τρώω ότι βρω μπροστά μου χωρίς να με πιάνει η ναφθαλίνη.
Σήμερα μια μέρα και και σαν κάθε μία μέρα με άσχημο καιρό εσωτερικού, ψάχνω την πηγή μου,την ψυχή μου,την διέγερση μου...

...κι Έχασα τα λόγια μου μες το στενό κελί μου και ο ήχος αντηχεί προς τα πίσω...Tin...Tin

Multi

For old times sake

Άνθρωπος Multitasking,multiplicative,multi-opinional,multicultural και multinational.Worldwide,open wide to suggestions και multidimensional..(Θα μπορούσαν να γράφτουν κι άλλα.)
Όλα στο μούλτι.Σαν κρεμμύδια πετσοκομμένα και μετά προσθέτουμε την ντομάτα για να φτιάξουμε το μείγμα, της συνταγής της επιτυχίας.
Το πρωινό σε βρίσκει Ελβετό, με μια διπλή δόση, Ιταλού.Όσο περνάει η ώρα, διακτινίζεσαι στην Κίνα, χωρίς τον ανατέλλον ήλιο και κάνεις μια στάση ιαπωνικού διαλείμματος να θυμίζει χαρακίρι κάπου μέσα στο μεσημέρι.Συνεχίζεις σαν Ινδός να βγει το απόγευμα και κάπου σαν πλησιάσει το βράδυ λιγάκι Ιρλανδός.Νορβηγός για έξι μήνες και ερευνητής στην ανταρκτική του υπόλοιπους έξι.
Πολίτης της ζωής, με εθνικισμό χωρίς εξήγηση, καμία θύμηση,καμία εκτίμηση...και όνειρα, μέσα σε ένα όνειρο,μέσα σε ένα όνειρο..μέσα σε ένα όνειρο.
Μπερδεμένα τα λέμε πάλι. Εβδομήντα δυο ώρες χωρέσανε στο εικοσιτετράωρο και πάλι δεν βγαίνουν οι αριθμοί, υψωμένοι στο άπειρο και ακόμα παραπέρα, όπως έλεγε και ο σοφός buzz lightyear.
Κάτι ώρες βραδινές, φορώντας το σκωτσέζικο κίλτ σου και αράζωντας για λίγο στο υποσυνειδητό σου,ίσως και να νιώσεις ότι κάτι δεν πάει καλά.Ενώ τα έλυσες όλα σου τα θέματα, σαν γνήσιος υπήκοος της συνείδησής σου,κάτι κλωτσάει, κάτι δεν ταιριάζει.
Μπορεί να είναι αυτός που έχεις δίπλα σου(αν έχεις.Σιγά το πράμα,άσε που ροχαλίζει και πολύ.Ο ύπνος θέλει μοναξιά για τα υπόλοιπα..,βλέπουμε!).Μπορεί να είναι το ταβάνι που γυρίζει(αν ήπιες λιγάκι.Καλό κι αυτό.)Μπορεί να είναι η δουλειά σου(Σιγά την δουλειά.Αφού μικρός αστροναύτης ήθελες να γίνεις).
Ίσως να είναι μια λύπη,ένας φόβος, κάτι ανεκπλήρωτο,κάτι..κάτι.
Εμένα κάτι με τραβάει απόψε ξανά, να γράψω τις λίγες multiσκέψεις μου.Να τις βάλω σε ένα δρόμο, να σχολιάσω μια μέρα, σαν κάθε μέρα,με άλλο αέρα.Σαν αυτόν που φύσηξε σήμερα.

Όντας μικρό τενεκεδάκι, my mother used to tell me, "Αυτός ο τινάκος όλο υπερβολές και παραμύθια είναι".Το ήξερε αυτή,το ήξερα κι εγώ.Αλήθεια ήταν.
Έλα όμως που τώρα πιά τα παραμύθια, γίνανε αλήθεια και από σταρ της υπερβολής γίνανε "τα γύρω" μου common staff και γω ένα stuff και μισό.
Στα φέρνω με τακτ και διπλωματία my lady, γιατί θέλω να σου πω οτί καλά είμαστε..Δηλαδή τι καλά;Χάλια είμαστε,αλλά κρατάμε.Μέχρι πότε δεν ξέρω.

Το μόνο που ξέρω είναι οτί θα κάνω μικρά multiσχέδια. Σχέδια για σήμερα...άντε το πολύ μέχρι αύριο.
Και θέλω να τελειώνω με αυτό το κείμενο,γιατί έχω ανάγκη μια βόλτα ...Tin  

   

Τρίπρακτο

"Γλουσιάρη" με αποκαλούσε η γιαγιά μου και την έστηνε καραούλι στις γωνίες, γιατί ήμουν γρήγορος και δεν μπορούσε να με κυνηγήσει.
Και τι να κάνει; Να μου βάλει τρικλοποδιά; Τρικλοποδιά είναι η γλώσσα, που κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει. Γιατί μεγαλώνει σαν τα φίδια το καλοκαίρι, την πατάς, σκοντάφτεις, πέφτεις και χαρίζεις χαμόγελα στους ισορροπημένους.
(Ξεκινώντας το κείμενο για να μην χαθώ, θα αφήνω πίσω μου πετραδάκια σαν τον χάνσελ και ελπίζω να φάνε την γκρέτελ αντί για μένα. Γιατί εγώ ο δόλιος απέμεινα πετσί και κόκκαλο και δεν θα σας "πιαστώ".)
Γιααα να σοφίσω λοιπόν για έναν φίλο. Η ζωή γλείφεται σαν παγωτό γρανίτα σε τρεις δόσεις:


Εμού του ιδίου(πρώτη κοτρόνα). Δηλαδή σε εμένα. Μια παρολίγον δια χειρός πατρός παλινδρομική κίνηση.
Έτσι την κόβουν την επιταγή οι τυχεροί...οι τυχεροί...οι τυχεροί.Μάλιστα, οι τυχεροί. Όπως λέει και ο Γιάννης ο αγγελ@κας. Μικροποσά βέβαια, με ανιδιοτελή παραλήπτη, που στα γυρνάει πίσω. Άμα τα φάει, λες "χαλάλι του" ή τον μαλώνεις και στα επιστρέφει.Οι κινήσεις του τυχερού, αφορούν αφόρητα, αφόρετα ντεμοντέ ρούχα που δεν τον κάνουν και επειδή τον βλέπουν σαν προσβολή της δημοσίας αιδούς, κοιτάνε να τον φάνε. Too much freedom και τι να την κάνεις;

Εμού του αιδίου(δεύτερη κροκάλα)Χιλιοειπωμένο, μα μη θορυβείστε.Σε καμία περίπτωση δεν αναφέρομαι κακοτρόπως,ούτε θα ήθελα να προσβάλλω το ισχυρόν φύλο.Αιδώς λοιπόν.
Μια απλή επεξήγηση-αναφορά σε ξεκαθαρισμένα πράγματα.Απλά χρησιμοποιώ το λογοπαίγνιο.
Πρόκειται για μια συναλαγματικούλα που την υπογράφεις χωρίς φως, με τράβηγμα και σφαλιαρίτσα στο μαγουλάκι, σε καμαρίνι με δύο συμβολαιογράφους κρυμμένους πίσω από το παραβάν, έναν δικηγόρο δευτεροξάδερφο που σου κουνάει το χέρι για να μην κουράζεσαι και εξακόσιους εξήντα επτά μάρτυρες βαρυποινίτες συμπάσχοντες που τους τάξανε χάρη.
Η οποία · βέβαια, παραλαμβάνεται από τράπεζα για χρηματοδότηση, με το ευνοϊκότερο επιτόκιο και τριτεγγυητή τα νεφρά σου.
Χαλάλι πάλι λες για να γλιτώσεις το χάλι, μην σε πουν χαλιάρη τα χάλια σου, που τυλίχτηκες μέσα στο χαλί και δεν μπορείς να πας να ξανατυλιχθεις  (κι αυτό άμα το πείτε γρήγορα τρεις φορές, θα κάτσω να με...χαϊδέψετε).


Εμού του θείου(τρίτος μετεωρίτης )
Ε τώρα...λες και το  προηγούμενο ήταν για ελαφρύ διάβασμα.
Όχι του Θείου,του θεικού.Του μπάρμπα. Του ραμολιού απέναντι πείτε του πως πεθαίνω(γιιιααα τα θολάάά τα μάτια του,τα μάάάτια του(συγνώμη με συνεπήρε  το τραγούδι)).
Εδώ αγαπητέ/ή αναγνώστη/ρια είναι ότι απομένει απο μια σύνταξη χειρίας  meta cheap-RA εποχής. Δηλαδή τίποτα .Εκτός και αν πήδηξες την δεύτερη θεματική ενότητα. Αλλά είναι λίγοι οι άτυχοι οπότε προχωρώ.  

"Να βρεις κι συ ένα κουρίτσ να συ κοιτάξ στα γηράματα" ελάλησεν μια θειά εις έναν γάμον!
Μοναδικός δρόμος ζωής(μην ξεράσω) βεβαίως, βεβαίως, βεβαίως

Σατανικά πράγματα θα πω από δω και κάτω. Six six six stuff.
Στα γεραμάτα ούτε επιταγές έχει, ούτε γραμμάτια. Ζωίτσα είναι κι όσο προλάβεις.
By the way.
Το κορίτσι πες μου γιατί να σε κοιτάξει; και άμα δεν γουστάρει λουτρά στην Αιδηψώ; και άμα την "κάνει" νωρίτερα; και άμα κάθεται με τα μούτρα σου λόγω ανασφάλειας για μη παροχή ασφάλειας και λανθασμένης επιλογής επένδυσης;
...κι άμα σ' αγάπησε ή σε αγαπάει και την τραβάς πίσω;
κι άμα της καβαλάς το εικοσιτριάωρο, στο εικοσιτετράωρο;
κι άμα "τι θα πει ο κόσμος;"
κι άμα  έμαθε σαν το πουλί στο κλουβί;
Τι θα της μείνει; ε;
Πολλά τα "αμα" και ζητώ συγνώμη.



Έργον τρίπρακτο έλαβε τέλος. Tin

Ίδιο και απαράλαχτο!

Θέλω ένα τέτοιο...
ίδιο...
αλλα να μην είναι σαν κι αυτό!

Εδώ ο ποιητής μάλλον ανακάλυψε και μας παρέδωσε την ουσία της ζήτησης, από προιόν ανούσιας συζήτησης.Το παραπάνω αν και αρκετά σουρεάλ, είναι πραγματικό συμβάν.Μου έμεινε και είπα να το πάω λίγο πιο πέρα.
Ίσως είναι το κάτι που όλοι ψάχνουν και κανένας δεν το βρίσκει όπως ακριβώς το θέλει.
Προσφορά και ζήτηση παντού.Στα αντικείμενα,στα όντα, στα συναισθήματα, στις γνώσεις. Έτσι κινούνται όλα. Όλα παζαρεύονται σε γύφτικο κλουβάκι και ότι σηκώνει η τσέπη σου και η καρδιά σου.
Ζεις και αγοράζεις είτε με μικρό τίμημα, είτε πουλώντας στις δόσεις το τομάρι σου, ψάχνοντας πάντα ένα, τέτοιο ίδιο...αλλά καλύτερο!

(Στην πιθανότητα να το αποκτήσεις μετά τι κάνεις;)

Η κουβέντα αυτή ταιριάζει πολύ στους ανθρώπους.Βέβαια αν χαλάσεις δεν αντικαθίστασαι δηλαδή με κάποιον τρόπο να πας να σε αλλάξεις και ας λένε οτί ουδείς...
Δεν υπάρχει κάποιος ίδιος, σαν εσένα, που να κάνει την ιδια δουλειά.
Επίσης το πρωτότυπο δηλαδή εσύ, δεν είναι το ιδανικό. Άντε, το πολύ να βαθμολογηθείς εννιά στα δέκα.Το ένα λείπει.Σίγουρα λείπει...Κάποιοι βέβαια ικανοποιούνται με το ένα στα δέκα(φτου σας(φτου μου))

Πολλά λέω και δεν ικανοποιείται το ανθρώπινο μυαλό, my dirty lady consience.Όλο ζητάει κι αυτοί που λένε "ζω ιδανικά, τα έχω όλα, δεν θέλω τίποτε άλλο" βλακείες λένε. Ή κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου και αλοίμονο αμα ξυπνήσουν. Ή πάλι βολεύτηκαν στην limbo τους και βάλανε ηχομόνωση, κάτι τέτοιο.
Υπάρχει βεβαίως μία εξαίρεση σε όλο αυτό. Ένα συναίσθημα που πάντα ίδιο είναι. Ίδιο και απαράλχτο.
Για αυτό έχω έναν μικρό ενδοιασμό. Για αυτό το ξεβράκωτο με τα βέλη(τον έρωτα).Ίσως αυτός, μες την ατελειά του, δεν συμμετέχει στο γιουσουρούμ.
Ίδιος είναι πάντα και ας αντικαθίσταται. Δεν καταδέχεται. Εμφανίζεται στο πουθενά. Αυτός είμαι σου λέει, άμα θες και μην πληρώσεις τίποτα.Τσάμπα έρχομαι και όποτε θέλω φεύγω.

Γυρνώντας στο θέμα του ποιητή-πελάτη, που εκεί ήθελα να καταλήξω(απλά έβαλα λίγο γαρνιτούρα), έτυχε να τον μελετήσω και να διακρίνω το πάθος του με το αντικείμενο(και ίσως μια στεναχώρια από άλλα συναισθήματα, πάθη). Ξέχασε να προσθέσει ή το είπε μέσα από τα δόντια του(εγώ πάντως...το διάβασα στην κατηφιά του):

Ναι παναθεμά το. Που ανάθεμά το..., να μην είναι σαν κι αυτό!
(να μη χαλάει (((να μην φεύγει))))ρε το αναθεματισμένο...)

Tin.

Τα παιδιά τις παρακεταμόλης.

Παιδιά του φόβου της αλλαγής.Παιδιά της κάθε ηλικίας εκτός της παιδικής.Της άρνησης της πραγματικότητας. Μικροθέλω, διαφημίσεις, λεζάντες, follow, like, tweet, ονειράκια και αυτοσυντήρηση.Μίντια μέντιουμ χωρίς καμία "-ότητα" που καταρρέουν στην υποψία του τέλους. Junkies της κατασκευασμένης-στο νου προσβλητικής- είδησης και μανιώδεις χρήστες της, χωρίς τέλος και η αποτοξίνωση μοιάζει μακρινό όνειρο...
Κοιμούνται και ξυπνάνε, μετά ξανακοιμούνται. Δεν είναι για πολλά,για κάνα αστείο μόνο και καμία ίντριγκα(αυτή την ρωσίδα πριγκίπισσα). Να ξεχαστεί λιγάκι ο νους, γιατί είναι βαρύς..ο πονοκέφαλος του καθημερινού, του εξαναγκασμένου ύπνου.
Όλα αυτά σε μέρες που είναι ίδιες με τις περσινές, κοντά ξεχασμένες, στο χρόνο ευτελείς και φτηνά μεταποιημένες από αυτά τα παιδιά που το θεό δοξάζουν, μόνιμα γκρινιάζουν, δεν σκέφτονται και απαντούν.
 Έψαχνα μια λέξη να μας χαρακτηρίσω και τελικά την βρήκα. Αλεξιθυμία. Άνθρωποι αλεξίθυμοι με τα παυσίπονα τους και τα κινητά τους αν χείρας.
Αρκετά όμως μας παίνεψα.Άξιος δεν είμαι να φτιάξω χρονογράφημα. Θεατής είναι η ιδιότητα μου. Θεατής του κόσμου της ντροπής,της απλούστευσης της σκέψης και της βαθιάς παρακμής με μια παλιά version συνείδησης. Παλιοχαρακτήρας όμως να ξέρετε είναι η συνείδηση. Γιατί δεν μένει νέτη και αντικαθίσταται, ξεπουλιέται και βρομίζει. Είναι υπναρού, κοιμάται, ενώ πρέπει να δουλεύει να αφήνει πίσω της παιδιά, τίμια.
Χαθήκαμε.Χαθήκαμε και δεν είμαστε πια συνειδητά ενσυνείδητοι...έτσι είναι.

Θέλω να πω πως

Χάνουμε το ζουμί. Χάνουμε τον πόνο μας και έχουμε χαλάσει τα νεύρα μας.
Να γράψω απλά.
Ακόμα ένας... να κοιμάται σε μια γωνιά κατάχαμα με μια λεπτή κουβέρτα. Δίπλα είχε ένα μπιτόνι με νερό και κάποια υπάρχοντα. Περάσανε πολλοί. Όλοι με φωνές δυνατές. Καθώς περνούσαν οι φωνές κόβονταν ή χαμήλωναν. Κάθε τόσο ένα "κρίμα...". Διαδραματιζόμενο πραγματικό γεγονός, έξω από ένα ξενοδοχείο με σαρανταδύο δωμάτια κενά.
Δύσκολο θέμα είναι αυτό και απ' όπου να το πιάσεις ζεματάει.Κι εγώ που λες my lady όσο το 'πιασα, το 'πιασα. Ζεστάθηκε ο τσίνγκος μου και σγούριασα εδώ στην γωνιά μου να κοιτάζω τον παραλογισμό.

My dirty rotten lady consience...σαράντα. Σαράντα αργύρια λιγότερο(μάλλον περισσότερο) ευτυχισμένος.



Tin

Λόουβ!

B.y.p.r.o.d.u.c.t.s.

Μιας και ήρθε αυτή η ατυχής επινόηση του παπικού ανεκπλήρωτου έρωτα..ας
αν()αφαίρούμαι αι μερικαί σκέψεις.


Ό Λόουβ είναι σαν την επιτυχημένη προσπάθεια του δόκτωρ φρανκενστάϊν, να δώσει ζωή στο δημιουργημά του και αυτό...δεν χωράει αμφιβολία. Είναι σαν να περνάς σε ένα καλώδιο έναν κεραυνό, ο οποίος διοχετεύεται με την σειρά του σε όλα τα κυτταρά σου.Εξού και ο κεραυνοβόλος έρωτας.Ψήνεσαι,καρβουνίζεσαι στους τριακόσιους χιλιάδες κέλβιν και ζητάς κι άλλο.
Ωραίο πράγμα.Όπως όλα τα καυτερά.Ανακατεύει το στομάχι καίει τα σωθικά,το μυαλό και ούτω καθ' εξής.Γιαυτό λέμε οτί περνάει και από το στομάχι.

Ο έρωτας όπως και η ηλεκτρική ενέργεια αποθηκεύεται.Απλά ο καθένας έχει διαφορετικό πυκνωτή.Κάποιοι λένε μένει στην καρδιά,σαν την χοληστερίνη (εξού και τα εμφράγματα).Κάποιοι τον βάζουν στο μυαλό (εξου και τα εγκεφ.., όόόχι, εξού και οι όμορφες αναμνήσεις(σας την έσκασα)).Κάποιους τους κάθεται στις πατούσες και τρέχουν και δεν φτάνουν(καλά να πάθουν).Κάποιοι τον παραχώνουν στην τσέπη(αχέμ, αχέμ(ο νονός))Κάποιοι τον ντύνουν με όμορφα ρούχα χρωματιστά,τον ευνουχίζουν (έλα, μην κολλάτε με τις λέξεις) και του δείνουν καινούργιο όνομα..αγάπη,λατρεία(καμία αντίρρηση).
Ένα ακόμα να αναφέρω( γιατί μακρυγορώ και δεν συνηγορώ με τα προαναφερθήσαντα).
Σε κάποιους περνά και μπαστακώνεται στον αυχένα.
Εκεί νομίζω είναι καλά και πρακτικά. Όταν κουράζεσαι απ το ξενύχτι,από την δουλειά,από το γράψιμο(κυριολεκτικό και μεταφορικό), όταν σου γελάνε η σε πεθαίνουν οι σκέψεις σου,  τότε τον πιάνεις και τον χαιδεύεις. Όταν σηκώνεις το κεφάλι σου ψηλά και κοιτάς τα αστέρια, τις μπεκάτσες, τα σύννεφα, εκεί τον τρίβεις γιατί σε φαγουρίζει. Όταν περιμένεις να ακούσεις το ονομά σου από μια φωνή,τον περιστρέφεις συνεχώς, να γυμνάζεται.Σημάδι έρωτα κι αυτό χωρίς σχόλια παρακαλώ.

Αδέξια,όταν χαμηλώνεις τα μάτια σου, τον ξεμπροστιάζεις και τον πιάνεις με τα δυο χέρια όταν σε πονάει....το έχω ψάξει δεν είναι από ψύξη.

Anyway τιμή σας, αν σας χτυπήσει κεραυνός, μην κάθεστε κάτω από αλεξικέραυνα. Μια και δυο και χίλιες και δέκα χιλιάδες αν προλάβετε. Η ζωή, είναι πολύ μικρή,γνωστό και χλευασμένο.Κάντε ότι σας φωτίσει το στομάχι σας(κάπου το έχασα εδώ, nevermind).
Να πάτε να πάρετε λουλουδάκια και όλα αυτά τα αηδιαστικά που παίρνετε να ζήσει και το εμπόριο ή γράψτε κανένα ποιηματάκι είναι και τσάμπα και κάνει δουλειά.
Γιατί δεν θα βρείτε κάτι πιο δυνατό, να μένει...
Να βγάλω κι εγώ το καπέλο μου, να σας δώσω τον δικό μου σβέρκο να το βάλετε μέσα, να αποκτήσω κι εγώ αυτά τα μάτια σας γεμάτα σπίθες-προβολείς στον κόσμο.


Ο γραφέας χαρτοπόλεμος Tin.

UNFULLFILED LOVE YARD


*******
Ποτέ δεν σε έδιωξα από δω.Τον μόνο άνθρωπο που θέλησα εδώ.Είναι μια από τις μαλακίες μου αυτά που είχα πει τότε...και το ξέρεις.Έπρεπε να τα βγάλω πέρα.Δεν γινόταν αφού έφυγες να μαθαίνεις αυτά που έβγαζε το σκατοκεφαλό μου.Και ταυτόχρονα το ήθελα κιόλλας.Σε ήθελα..σε θέλω..βάλε ότι χρόνο στο ρήμα θες.Ήταν η ελπίδα μου.Το είχα σβήσει για να μην κοιτάζω.Μόνο όταν έμπαινες παλ

***********
Μέρες της συνήθειας.Μέρες ξεβαμμένες.Μέρες του άγχους και της βαρεμάρας.Με κολλημένα χαμόγελα σαν να τα φωτοτύπισε κάποιος και όλοι γυρνάνε με μια κόπια κολλημένη με σελοτειπ στην μύτη και απο πάνω, τα μάτια να προδίδουν.
Νουαρ πάλι σήμερα;
Λίγο φως να μου δώσεις.
Δεν βλέπω τίποτα.
Αναψέ μου ένα κερί η βάλε ένα αστεράκι αυτοκόλλητο φωσφοριζέ,χαμογέλα του λίγο, να ανάψει.Μέρα να χεις όμορφη..νύχτα έχε ότι θες.
κι εγώ δίπλα μου σε θέλω.
Δίπλα μου
Με τσεκάρω σήμερα.Η διάθεση έχει πιάσει πάτο.
Μιλάω στα λόγια μου αν είναι δυνατόν.


***************



Ξέρεις πως είναι;
Να ξυπνάς το πρωί και να αναρωτιέσαι τι κάνει;Να λες στο μυαλό σου "ξημέρωσε την βγάλαμε την νύχτα"και αμέσως να σε λογοκρίνεις, βάζοντας ταμπέλα "υπερβολικέ".
Να παρακαλάς οκτώ και ένα, να δεις ένα μήνυμα και οκτώ και δυο να τραβάς από το απόθεμα της αμυνάς σου.Για κανα δυο ώρες να σε κρατάει η ρουτίνα σου,ο κόσμος και ότι άλλο, με ενδιάμεσες ξεροκαταπιές.Μόλις παρέλθει το δίωρο να κατεβάζεις το κεφάλι σου και να ψάχνεις μια γωνιά να μην σε βλέπουν να κρύψεις την φάτσα σου γιατί αρχίζει να φαίνετε...
Άμυνα πάλι,αναπνοή μεγάλη,νταηλίκι,μοιράζεις χαμόγελα τους αναστατώνεις.Τηλέφωνα...
Μιλάνε και συ σταματάς.Περίπου είκοσι δευτερόλεπτα κρατάει...και λένε "μ ακους;"
Γιατί δεν ακούς.Πάλι πήγες στα μάτια και στο γέλιο της
και στο "μ'ακούς" που έρχεται με την βία, λες "ναι, εννοείται".
Φτάνει μεσημέρι και αφού σε έχεις δικάσει χίλιες φορές και φτιάχνεις σχέδια και ανακατώνεσαι και...και...και...την νιώθεις πάλι και αναρωτιέσαι.Δύσκολα πάλι.
Ψάχνεις το κινητό σου που το έχεις κοιτάξει ένα εκατομύριο φορές και ξέρεις κάθε γρατσουνιά απάνω του να δεις, κάτι.
Που μπορεί να 'ρθει...και απογοητεύεσαι και ψάχνεις στον σάκο της άμυνας σου και αγχώνεσαι και ξανα αναρωτιέσαι μήπως δεν είχε τίποτα μέσα πιο πριν.
Πατάς κουμπιά και γράφεις να σε ξαναδικάσεις, να αφήσεις τις ανάσες σου στα λόγια, μέχρι να στις ξαναγυρίσουν πίσω ένα εκατομύριο φορές πιο βαριές.
Μόνη ελπίδα το απόγευμα γεμίζεις το απόγευμα ως το βράδυ με την ανία των άλλων και πάλι σκέφτεσαι μήπως την δω, μήπως με ψάξει.Αμέσως τρώγεσαι στα σπλάχνα σου.Ανάμεικτα όμορφα συναισθήματα που τα πετάς και τα ακυρώνεις λέγοντας "δεν με παίρνει,ενοχλώ".Δεν βγήκε και τίποτα απ το τηλέφωνο.
Έρχεται το βράδυ.Ήρθε.Ε και...Δεν ζήσαμε,μια στιγμή σήμερα.Δεν ζήσαμε.Χώρο πιάσαμε στον κόσμο.Μόνο καλές προτάσεις δεχομάστε για το βράδυ, που τις πετάμε.
Το βράδυ απερίγραπτο.Σε ταράζεις σε κενά λόγια.Πότε γελάς,πότε κατσουφιάζεις και παλεύεις με τα σκουπιδάκια της σκόνης που μπαίνουν καμιά φορά στα μάτια.Καύλες;τις ξέχασες κι αυτές.Έρχονται και σε πνίγουν και έχουν γίνει αχταρμάς με ενθυμήσεις,με προσδοκίες,με αισθήματα(σε φτύνεις και λίγο που σαι όλη μέρα γκόμενα).
Ποτό.Placebo.Καλό.Μέχρι να φτάσεις στο τελευταίο που δεν το έχεις ορίσει.Εκεί ανακατεύεται η ζαλάδα σου με τα μαλλιά της.Η οσμή του με το αρωμά της και οι σκέψεις σου λίγο γαληνεύουν πέφτουν στην φωτιά και καίγονται.Έχεις και το κινητό κοντά σου.Μήπως δεις κάτι να αξίζει να χαθείς για λίγο.Με μέτρο το ποτό.Ε καλά.. ούτως η άλλως δεν ήπιες ποτέ, για καμία.
Ο καναπές-κρεββάτι σκληρός.Σε περιμένει.Τον κοιτάς και πέφτεις,όπως είσαι...και εκεί χορταίνεις όνειρα...όνειρα.

Μια από τις ήσυχες μέρες μου.Μέρες χωρίς κλεμμένη ελπίδα.Μέρες που απλά γνωρίζω πως είναι να αγαπώ.

Ένας υπέροχος άνθρωπος πριν λίγο καιρό μου είπε:"Τι πας να εξηγήσεις Τινάκο; Τόσα χρόνια,τόσοι ποιητές και άκρη δεν έβγαλαν μαζί του"...να προσθέσω...κι όσοι δεν υπάκουσαν χαθήκανε στις ξέρες. Tres romantique και κάπως έτσι έχει το πράγμα.Απλά ζαλίζεσαι στις ενθυμήσεις όλων αυτών που ειπώθηκαν και όλων αυτών που συνέβησαν.Μπορείς να δοκιμάσεις τα πάντα.Μικρά και μεγάλα.Να φωνάξεις.Να κλάψεις.Να χαθείς σε δρόμους,στο αλκοόλ,στα χάπια στις παραισθήσεις.Να πιεις κι άλλο έρωτα.Να πεισμώσεις.Να προσπαθήσεις...και το χειρότερο από όλα να βάλεις λογική.
Κι όλα οδηγούν στις ξέρες.Ξερές, ξεραμένες, ξέρες.

Ξέρω δεν είμαι έτσι.Ίσως γιαυτό να βρίσκομαι ακόμα εδώ.

(να κάνω πειράματα επάνω μου)

Αυτή είναι η συνδεσή μας, η επικοινωνία μας;



Πέντε γραμμές σε ένα μπλόγκ;



Δεν είναι δικό μου δημιούργημα αυτό.Η ανάγκη μόνο να έρθω λίγο κοντά σου.



Μονόλογος; Γιατί στον διάλογο μόνο να οπλίζεσαι και να περιφέρεις εγωισμούς;   



Το χρειάζεσαι;

Το θες;

Σκέψου

Τι είναι;

Η καληνύχτα σου;

Μια καλημέρα;


Η ανία σου; Το τίποτα; Εγώ;


Τι;


Τι μωρέ γαμώτο σου;


Μια παλιά ιστορία; Ένα παραμύθι;



Τα φώτα και οι μηχανές σβήνανε σήμερα σιγά σιγά... και μέσα σε αυτόν το χώρο πρόσωπα κουρασμένα και χαρούμενα παίρνανε το δρόμο για το σπίτι τους...έκατσα λίγο ακόμα χαιρέτησα τις πλάτες τους και έμεινα τόσο "εγώ"...κουράστηκα τόσο μα τόσο πολύ που σκέφτηκα









εσύ

Κουράστηκα πολύ μέσα μου ρε γαμώτο.
κι όλα αυτά που κάνω δεν μου βγαίνουν πουθενά.
Να μετρηθώ που; Στον καθρέφτη; Στον άνθρωπο καθρέφτη; Δεν έχω.
Γιατί να το κάνω;
Εντάξει μωρέ μια μέρα είναι θα περάσει.Τόσο διαρκείς για να εξαφανιστείς πια.Είναι άγριο βέβαια όπως κάθε φορά...γαμώ τα σ αγαπώ μου μεσα.... εγώ και τα πειραματά μου.
Εδώ που έρχεσαι αλήθεια τι μπορεί να θες; Δεν έχει διασκέδαση εδώ.
Φτιάχνεσαι με το να βλέπεις άμα μετράς επάνω μου;
Πεθαίνω για σένα κυριολεκτικά.
Μα τι να το κάνεις;
Να το διαβάζεις; κάτσε και αυνανίσου με την εικόνα σου,ξέρω εγώ, ή φτιάξου και πήγαινε μετά να συναρμολογήσεις την εικόνα μου σε κάποιον άλλο, καλή φάση για γέλιο μέχρι δακρύων.Βέβαια και γω ένοχος είμαι αυτό το δεύτερο το χω κάνει κι εγώ.
Γράφω ωραία.Είναι γνωστό πια. Μου το έχουν πει άλλοι,άλλες. Δεν το λέω εγώ, το παίρνω σε μηνύματα πιά. "Ποιος τα γράφει αυτά ","εσύ τα γράφεις;" και το κορυφαίο "για ποια το έγραψες αυτό;" 
Το μόνο ίσως που μπορώ να διαβάσω ακόμα είναι το "γράψε ". Είναι το μόνο .

Ότι σου είπα missy. Ότι ήταν δηλαδή..αυτά.


Δεν έχω φωνή να σου φωνάξω, μου την φύμωσες
Δεν έχω κάτι άλλο να σου δώσω, τα πέταξες
Δεν υπάρχω έτσι εγώ να στέκομαι δίπλα σου και να μην θέλω να σ αγκαλιάσω.

Αυτά-αυτά για ακόμα μια φορά φιλιά στον εγωισμό σου, δυστυχώς ακόμα .. .....



Βραδιάζει

Συνταγές
εσώψυχα
αναζητήσεις
συμπεράσματα
βρώμικα τσιγάρα
τενεκεδένια και αχυρένια κατασκευάσματα
φιλιά καληνύχτες
όνειρα
ψέμα
αλήθεια
ζωή
μια οθόνη
κουράγιο
ποτά
παρέες

έρωτας
μίση ψεύτικα
λάθη
ορθογραφικά
πάθη
σβήσιμο
γράψιμο
μοναξιά ρηχή και βαθιά
λιγάκι πόνος

χαμόγελα
λήθη
μια μέρα
εσύ..

μια δυο τρεις τέσσερις πέντε εκατό χίλιες μύριες τελείες
κι όσες και να βάλω ακόμα χτυπάω
και γω και η καρδιά μου σε αυτή την δίνη.
Την οδύνη στον αυχένα μου
που στέγνωσε το στόμα μου
και πρέπει να γεμίζει
από ψεύτικα χαμογέλα στο τίποτα
ποτέ τους τα σωστά
να ψάχνω το δικό σου

έφτασα να λατρεύω τα μάτια σου και δεν με νοιάζει αν έχουν χρώμα ιδιαίτερο

κι ίσως να γιατρευόμουν στα χέρια σου που σήμερα νομίζω πως καίγομαι ολόκληρος
(και ποιον ενδιαφέρει και πόσο νόημα έχει να γράφω όλα αυτά;)

Απλά...λίγο ακόμα...μήπως την βρω στις λέξεις...







Ένα μικρό απόσπασμα για να κλείσω.


"Για μια μονάχα στιγμή σταμάτησε για μένα το ρολόι της ζωής μου, χωρίς να χτυπήσει μεσάνυχτα.Σε μια στιγμή όλοι οι ήχοι του κόσμου μαζεύτηκαν ταυτόχρονα σε έναν παλμό. Σε μια στιγμή να φτάνει σε ότι θέλησα σε ότι σκέφτηκα και να γυρνάει πίσω. Για μια φορά ολόκληρος, ολόκληρος ο κοσμός...για μια στιγμή εσύ.
Εσένα που όπως σε ανάσανα και θα πρέπει να σε φυσήξω πίσω απ' αυτήν την οπή. Ναι το ξέρω.Ναι το έχω μάθει πια, πως είναι να αγαπάς."


******
Θυμάσαι;
Μ' ακους; θυμάσαι;
Άλλαζα δρόμο.Μην τύχει και περάσω απ' το στενό που βρισκόμασταν.Δίνανε σήμα τα παιδιά."Είναι εκεί,μην περάσεις."Ήξερες την ζημιά και άλλαζες και συ δρόμο να με πετύχεις.Κατέβαζα το κεφάλι και συ φώναζες "Αντρέα..Αντρέα" γελώντας.
Βήμα γρήγορο, κατεβασμένο κεφάλι και μετά τρέξιμο.Τρέξιμο με όλη την δύναμη μου, να μου κοπεί η ανάσα, να μην βγούνε αναφιλητά.
Με γλίτωσα,με γύρισα πίσω.Για ποιο λόγο;
Για τις επιτυχίες;Για την ζωή;
Έγινες και συ μετά ένα τέρας.Δεν χόρταινες ιδεολογίες,επαναστάσεις,αηδίες.
Φορούσες και τα γυαλιά σου να είσαι πιο σοφιστικέ.
Εσύ που τρελαινόσουν με τις πληγές,που είσαι τώρα,να σου δείξω μια.Από το μετωπό μου μέχρι το γόνατο.
Ναι.


Έχω διάθεση ας τραβήξω λίγο από το μέσα μου χωρίς προσπάθεια.

Λίγος μου φαίνεται ο ορίζοντας από τότε που αποφάσισες να του λείψεις.Χρώμα δεν έχει, σπατάλη μόνο της ματιάς.Μα λίγο με νοιάζουν οι αποφάσεις σου κι έμαθα να κατοικώ στην περίμετρο της αδιαφορίας σου.Μόνο μην συνεχίσεις να κλωτσάς το τοπίο.Θα χάσει τις ρίζες της η πλάση και θα φύγουν όλα τα συννεφάκια που γκριζάρανε τόσο όμορφα τον ουρανό.



και για να μην ξεχνάς

Προσπάθησε

Προσπάθησε-προσπάθησε(και κάντο copy-paste).
Για όλα σου προσπάθησε.
Προσπάθησε,σαν χάσεις την ισορροπία, ξανα σου να σταθείς, προσπάθησε.
Προσπάθησε...προσπάθησε για την ζωή σου και αμα την χάσεις να την βρείς, προσπάθησε.
Προσπάθησε-προσπάθησε-προσπάθησε και βαφτισέ το εμμονή.Τότε προσπάθησε να γίνει υπομονή.
Προσπάθησε, να αλλάξεις. Προσπάθησε το λάθος σου χίλιες φορές να το πληρώσεις.
Προσπάθησε-προσπάθησε για όλη σου την ίδια την προσπάθεια,προσπάθησε.
Προσπάθησε να φύγει η λύπη...που είναι άσχημη και συ προσπάθησε να σε γελάσεις, να γελάς. Ξέρεις εσύ.
Προσπάθησε γιατί έτσι τώρα έμαθες και τι να κάνουμε; Προσπάθησε.

και μέσα στο κεφάλι σου προσπάθησε, να γίνει ο πόνος σου βροχή... προσπάθησε.

Προσπάθησε στα βήματα.Προσπάθησε στις λέξεις.


Προσπάθησε γιατί ακόμα ανασαίνεις κι αγαπάς.Μια λέξη γίνανε η αγάπη και η ανάσα.
Δεν πρόκειται να ρθεί, προσπάθησε.
Όταν θα κουραστείς, να πεις οτι είναι ψέμα σου προσπάθησε
Γιατί η ίδια η αλήθεια σου είναι αυτή, να προσπαθείς.
Μα έχει φύγει και συ ακόμα προσπαθείς.

Σταμάτα.

Προσπάθησες πολύ
Χίλιες φορές σου στέρησες αυτό που λεν φιλί
Έλιωσες και το μέσα σου για μια αναμονή.
Για μια συγχώρεση -
διακόσια βράδια πέρασες πνιγμένος στο κελί.
κι η μοναξιά σου απειλή.
Με την κατάθλιψή μολύβι σου μια τεθλασμένη σου γραμμή.

Μ' όλα τα θάρρη του κόσμου
προσπάθησες πολύ
 

Όταν τα χέρια σου, η σκέψη σου, η καρδιά σου σε πουλήσουν διαβασέ το για να σε βοηθήσει, ένα τσιρώτο από μένα το σκιάχτρο σου.
Για σένα ανόητο τενεκεδένιο παιδί.

χωρίς αντισηπτικό

Άντε καλή αρχή. Μεταξύ σοβαρού κι αστείου.Λίγο άσπρο και πολύ μαύρο ή και το ανάποδο.

Έχει κιτρινίσει θόλωσε η οθόνη μου και ένας φίλος στην ηλικία μου έκανε καταρράκτη.Τι σημαίνει αυτό; Ότι τα πράγματα δεν είναι καθόλου μα καθόλου ευνοϊκά. Μέρες καθόλου, ελάχιστες, φορεμένες στα ίδια και χωρίς ελκόμενα και παρελκόμενα. Το ποντίκι του υπολογιστή μου έχει χαλάσει από τα διπλά κλικ και τίποτα δεν κάνει κλικ σε ένα κενό μυαλό.

Μπορεί και να νόσησα.

Πάλι...

Αηδία κατάντησα κι ούτε που έντυσα αυτές τις μέρες, με δυο γραμμές της προκοπής, μια λευκή σελίδα. 

Χωρίς αντισηπτικό λοιπόν γιατί απλά το σιχαίνομαι και γιατί όταν ήμουν μικρός έμαθα απλά...να πλένω τα χέρια μου συχνά. Το αντισηπτικό είναι πεταμένη αλκοόλη που έχασε τον δρόμο της κι αντι να αποκτήσει γεύση να πάρει τον δρόμο τον σωστό να πάει να χαλάσει ένα συκώτι, κατέληξε να εξατμιστεί σε δυο παλάμες άσκοπα. Τι λέω;

Ξέρω τι λέω! όπως κι εσείς! μα πως το λέω; οτί πριν πεθάνω από μια πανδημία, η ζωή θα φτάσει να χει λιγότερη αξία κι από αυτή της θειάς της Φόσου (απ το εφόσον) όταν καθόταν στο μπαλκόνι και μίλαγε με τις γρές για κάτι άδοξες μοίρες, σκάγια που εξοστρακίστηκαν. 

Χωρίς μάσκα λοιπόν, παρανομία.

Χωρίς αντισηπτικό, 

βρωμιά και αλητεία, 

ίσως η τελευταία αναρχία 

μη μεταδοτική μου δήλωση σε αυτά τα αρχεία που θα συλλέξω μια φορά κι έναν καιρό.

 

___/\__\/___

 

Φεβρουάριος   

Σήμερα το μενού έχει ανάλυση ποσότητας ανθρώπου. Με στιγμιαίους υπολογισμούς προσωπικά το 2% από εμένα βρίσκεται εδώ. Ένα πολύ καλό ποσοστό που ανταγωνίζεται το επίπεδο ύπνου. Ντίαρ φακ έχει καλό καιρό σήμερα και βαριέμαι να ζήσω. 

Αύριο θα πάω να δω λίγο τη θάλασσα όχι για τους ρομαντισμούς ,για μένα, μόνο για μένα. Αρκεί να έχει καλό καιρό και θα πάω να με παρενοχλήσει. Να μου ζουλήξει το μυαλό μου και να πει βρωμόλογα στην τερατώδη ψυχούλα μου. Έχω και χαρτί μετακινήσεων μα θα προτιμούσα να είχα το τρελόχαρτο μου. Μου το πήρανε πίσω γαμώτο είπανε οτί είμαι καλά και τώρα ποιος κάνει πάλι τον ίδιο αγώνα.

(Μια στιγμή να βγω λίγο από μέσα μου) 

Έμαθα και για σένα ότι πας καλά, ότι προχώρησες. Ε ναι, εμένα θα περίμενες; Εμένα και τις γραμμές μου;  Έχεις πολλά να κάνεις, πολλά να ζήσεις, πολλά να δεχθείς, πολλά να αφήσεις. Εδώ έχει μόνο ασάφεια και σκόνη-πόσο την σιχαίνεσαι την ασάφεια ε; και η σκόνη μπαίνει στα μάτια σου ε;

(μια στιγμή να επιστρέψω πάλι μέσα σου)

Εκεί που έμαθα να σ αγαπώ με ξέχασες ενώ περίμενες.

Τι περίμενες;

Πόσες φορές νομίζεις οτι ζούμε;

Λένε το όριο είναι δυο 

Πάω να ποιητίσω για αυτό θα σταματήσω, μου απαγορεύεται κάτι να πω, κάτι να σου αφήσω, γιατί θα αδικήσω, το πως νιώθω.

Μικρές αυτοτελείς σκέψεις χωρίς αντισηπτικό, για τα κακώς κείμενα, να έχετε ένα υπέροχο βράδυ...

 

 

___/\__\/___

 

 

Σήμερα είχα ίλιγγο και τάση για εμετό(έγκυος θα είμαι μάλλον). Γιατί σφάξανε ένα κόκκορα για τα θεμέλια και μου 'ρθε κάπως. Βέβαια πρώτα φωνάξανε και έναν τράγο. Αλλά επειδή μου φέρνουν αλλεργία και βγάζω εξανθήματα σε επίμαχα σημεία είπα να απέχω κάπου πιο μακριά. Αργότερα αφού ρώτησα τον feel G αν έφυγε ο μπάτμαν και το γκόθαμ σίτυ είναι πια ελεύθερο, έσκασα μύτη κι εγώ. 

Παγανισμός ή εικονολατρία το ίδιο μου κάνει αν οι φάτσες είναι αυτές, κτήριο δεν στεριώνει και να μου το θυμάστε. Ε; Ναι. Θυμήθηκα τον πατέρα μου σήμερα. Όσο περνάνε τα χρόνια κι όσο προσπαθώ να μην του μοιάσω κάπου προς τα κει πάω. Για να γλιτώσω πρέπει να φύγω αλλά φοβάμαι πάλι να μην του μοιάσω κι άλλο και μείνω. 

Παρ όλη την ναυτία μου είμαι καλά και δεν το πολύ γουστάρω το πράμα. Οι καιροί δεν θέλουν ησυχία, φουρτούνες θέλουν, εκεί κολυμπάμε εκεί χαιρόμαστε. Όσα να χτίσεις στην άμμο τόσα κύματα θα ρθούν για να τα πάρουν..........Κάστρα

Φτιάξε ένα 

Χτίσε δύο (γιατί είσαι αχόρταγος) 

Σήκωσε ένα τρίτο (γιατί δεν έμαθες πότε να σταματάς)

Στοχάσου και ένα τέταρτο (διότι είσαι ηλίθιος) 

Μόνο να κουραστείς κάποια στιγμή να κάτσεις λίγο δίπλα μου

εδώ στο βρεγμένο τσιμέντο 

να γελάσουμε μαζί για ότι σιγούρεψες κι ήταν εφήμερο

σαν δυο διαβολάκια αναμμένα από χαρά 

αυτήν την κρύα νύχτα.  

___/\__\/___

 

 

Χωρίς αντισηπτικό κύριε μπάτσε έτσι θέλω να πασαλείψω την μούρη σου, με όλη την λάσπη που βρόμισαν τα χέρια μου μέχρι να φτάσω ως εδώ. Κοιτάς την ταυτότητα μου και το χαρτί μου. Για να 'ναι καθαρή η ταυτότητα αυτή έκανα τον μαλάκα πολλές φορές. Για να φτιάξω το χαρτί αυτό σπατάλησα 2 λεπτά από τον χρόνο μου. Μην με πιέζεις μπατσάκο. Αυτοί που σου χώνονται και χρωστάς την θεσούλα σου δεν τους κόβει γι αυτό κρατιέσαι ακόμα στην θεσούλα σου και ζεις το δημοσιοϋπαλληλίκι σου. Ήσυχα λοιπόν με το πως ζεις, να σαι καλό παιδί , ναι; "Αμαν-ναι-μπράβο"

Ήσυχα κι εσύ σκιαχτράκο μου, όταν χάνεις τον έλεγχο πολύ με νευριάζεις. Τα βάζουμε με ανθρώπους που αξίζουν, με τον μπάτσο βρήκες; Ξέρω είναι η κλεισούρα...anyway.

 

 

___/\__\/___

 

Από παρασκευή σε παρασκευή, μεγάλη ζωή, ίσως απαιτούμενα από οφειλή που πρέπει να ξεχρεωθεί. Τι ρουτίνα είναι αυτή; Ξύπνημα καφές πρωί. "Καλημέρα σας τι κάνετε; τι κρύο έχει η μέρα αυτή; Μέχρι το μεσημέρι αναποδιά και διαβολή. Άμα απογευματιάσει αναμονή μέχρι το βράδυ, να έρθει ο ύπνος και πάλι το πρωί.

Αν μας έβλεπε έστω και ένας άνθρωπος των σπηλαίων από αυτούς που ανακάλυψαν την φωτιά θα την έσβηνε σαν γόπα τσιγάρου στο έδαφος και θα σφύριζε αδιάφορα. Μα πάλι θα βρίσκοταν κι ένας άλλος να κάνει την βλακεία να την ξαναματανακαλύψει. Ντροπή. Ντροπή της εξέλιξης είμαστε μωρέ. Ντροπή της ντροπής της λέξης ντροπή. 

Ένα ντροπαλό εκκολαπτόμενο ανθρωπάκι με ρώτησε. 

-"Υπάρχουν έξυπνοι εξωγήινοι που έχουν έρθει στον πλανήτη μας;" 

-Πιθανόν και πιθανόν. 

-"Αυτοί αν ξαναέρθουν εδώ σε μας θα είναι φιλικοί η κακοί και θα θελήσουν πόλεμο να μας σκοτώσουν;" 

-Ένα πλάσμα που είχε το μυαλό και ανέπτυξε την τεχνολογία να φτάσει μέχρι εδώ είναι σίγουρο πως δεν θα ασχολούνταν μαζί μας. Όπως εσύ δεν ασχολείσαι με ένα μυρμήγκι έτσι δεν θα ασχολούνταν και αυτοί.

Η κωμωδία σε αυτές τις ερωτήσεις είναι πως δεν μπορείς να μιλήσεις όπως θα έπρεπε για το ανθρώπινο είδος το εκλεκτό κάποιου θεού. Να πεις: Κοίτα γύρω σου πόση μαλακία αιωρείται στον αέρα. Περισσότερη και από όλα τα άτομα αζώτου! Που να βρεις τόση σε όλο το σύμπαν να καταπιεί αυτήν εδώ;. Έτσι λοιπόν αποδεικνύεται οτί η μαλακία δεν έχει κάποια δύναμη εφάμιλλη της βαρυτικής έλξης πράγμα που είναι θετικό για την εξέλικτική πορεία του σύμπαντος.

 

Χωρίς αντισηπτικό με ποιητικοεξελικτικό προσανατολισμό

 

 

___/\__\/___

 

 Γράφει..."βαρέθηκα, σιχάθηκα, αηδίασα". Αναφερόμενος/η στα τρέχοντα γεγονότα της κοινής γνώμης. Βαρέθηκες λες και ακόμα επιμένεις. Σιχάθηκες λες και κάνεις σχόλια σωρηδόν . Αηδίασα λες και ακόμα βλέπεις. Νομίζω πως και εσύ όμως, κάτι δεν κάνεις καλά. 

Ερωτήματα. (Στον αριθμό τους, δεν ξέρω ακόμα).

Τέλειωσες με το καθήκον σου να ξυπνήσεις κάνοντας το χρέος σου σαν πολίτης να θορυβήσεις; Χόρτασες το αίσθημά της δικαιοσύνης που πηγάζει από μέσα σου; Έκανες ότι ήταν από μεριά σου να τιμωρήσεις έμμεσα την βρωμιά του κόσμου; Γιατί συνεχίζεις; Γιατί οργίζεσαι ακόμα περισσότερο ενώ έφτασες στο peak του θυμόμετρού σου; Έχει όριο το μίσος; Έχει τέλμα η βρώμα; 

Μόνο να ρωτήσω θέλω, μήτε να σε ιντριγκάρω μήτε να σε αναλύσω. Αλλά θα μπω και λίγο μέσα σου. 

Έκανες αισθητή την άποψή σου, σε κάθε λιγδιασμένη πληροφορία θα βουτάς το δαχτυλό σου; Η λεπτομέρεια γιατί είναι πιο πάνω από την γενική εικόνα για εσένα; Τι σημασία έχει αν το κάθαρμα, είναι πιο κάθαρμα απ το κάθαρμα; Πως αλήθεια βοηθάς όταν χάνεις τον έλεγχο λόγω της οργής σου; Θέλεις να πάρεις το νόμο στα χέρια σου μετά την ταραχή που πήρες από την μαζική συλλογή κάθε ανατριχιαστικής πληροφορίας που μάζεψες; Αλήθεια ποιό είναι το όριο;

Ότι και αν απαντήσεις είμαι μαζί σου. Μα εγώ τις μετρημένες σκέψεις και τα συμπεράσματα τα ολοκλήρωσα. Η λύσσα ξέρω από μικρός, πως είναι μεταδοτική. Σε κάθε δάγκωμα τα σκυλιά με χαμηλό ανοσοποιητικό νοσούν κι αυτά. Τα μάτια τους γίνονται κόκκινα και το μυαλό τους χάνεται. Βέβαια δεν θα γίνουν ποτέ σαν το κωλόσκυλο που κυνήγησαν μια φορά μα σίγουρα δεν θα είναι πια σε θέση να φυλάξουν τις αυλές τους. Έτσι γιατί νόσησαν και δεν ξέρουν που γαβγίζουν πιά και από άλλες πόρτες θα μπαίνουν κλέφτες.

Αφού λοιπόν βαρέθηκες, μην επιμένεις κι αφού λοιπόν σιχάθηκες, σταμάτα... κι έτσι όπως αηδίασες μην ζητάς άλλο. Φέρσου σαν αυτό που είσαι το δίκιο και ενδιαφέρσου μόνο για το αποτέλεσμα της πολυπόθητης δικαίωσης των. Μην γίνεις μόνο το κακομαθημένο πεκινουά της διπλανής, που γαβγίζει χωρίς λόγο μέσα στην νύχτα και στο τέλος το σιχαίνονται-βαριούνται κι αυτοί που το αγαπάνε...το σκυλιασμά του.

 

Αυτά και ζητώ και ένα συγνώμη χωρίς αντισηπτικό   

___/\__\/___

Ζηλεύω πολύ τους ανθρώπους που έχουν όμορφο γραπτό και στρωτό λόγο.Φυσικό είναι, έμαθαν πρώτα να διαβάζουν όμορφα βιβλία και μετέπειτα να γράφουν και οι ίδιοι. Δυστυχώς οι καιροί είχαν τόσα πράγματα να τραβήξουν την προσοχή μου κι έτσι δεν έμαθα ποτέ να προσέχω, την ορθογραφία, την σύνταξη, την εκλεπτυσμένη αλητεία που δίνει μια πένα προσεγμένη. Μόνο να σκαλίσω πρόλαβα αυτό το άπειρο που δίνει η σωστή λογοτεχνία.Ποτέ δεν είναι αργά...ποιος ξέρει; 

Ξέρω μόνο ένα τρόπο να γράφω, ανορθόγραφα με την καρδιά

μα η καρδιά κουράζετε να την προβάλεις συνεχώς με λέξεις που την χτυπούν 

και κουράζετε δυό φορές όταν μιλάει μόνο στους χτύπους της 

κι αυτοί γυρνούνε πίσω.

 

______

 

Καιρός πολύς χωρίς μια στάλα αντισηπτικό και πως πήγαινε τώρα αυτό;

 

-Έεεει, Τι κάνεις;

-...

-(καμιά απόκριση)

Σωστά!ξεχάστηκα. Λες και το τίποτα μπορεί να απαντήσει πέραν της μιας της λέξης,

"τίποτα"

(Από ευγένεια ανεπίστρεπτη απάντησα και ας μην έπρεπε.)

Τότε λοιπόν τίποτα να περνάς καλά εκεί στο τίποτα, εκεί που τόσο όμορφα ταιριάζεις 

και πρόσεξε, ε ...μην σου το τίποτα σου αυτό, ταράζεις.   

im off and im out ______