Ρισπέκτ

Να μια ωραία λέξη, σεβασμός.
Τόσο βιασμένη. Κακομεταχειρισμένη στα πέρατα της σκέψης.
Χιλιολανθασμένα ειπωμένη-υπομένει σκοτωμένη ποτέ της διδαγμένη.
Δεν είναι η ηλικία. Δεν είναι η γνώση, ούτε το χρήμα για να τον απαιτήσει
(...να τον απαιτήσει;...εδώ γελάμε)
Ίσως λιγάκι τα δύσκολα βιώματα και η παιδεία απλά να τον εννοήσουν, μα δεν φτάνουν μόνο αυτά.

Αλλαγή σκέψης και ένα παραλήρημα.

Σεβάσου με.
Εμένα... κι όχι αυτό το εμένα των γύρω μου
Χωρίς να φέρεις κάποια ευθύνη.
Με αξιοπρέπεια.
Με συναίσθηση.
Με αγάπη αναπόδοτη.
Χωρίς αντάλλαγμα.
Χωρίς την οπτική σου.
Χωρίς τα ιδανικά σου.
Άνευ του που πιστεύω
Πρώτα σαν άνθρωπο.
Μετέπειτα σαν φίλο και μην ανησυχείς, για αυτό θα εξελιχθώ.
Από τι;
Μα...από το σεβασμό σου.
Τον ένα και μοναδικό σου.
Με δύναμη ρε.
Στα μάτια σου.
Με την ψυχή σου.
Ακόμα και με το κορμί σου.
Το ποιος/α είμαι ή έγινα.
και τα λάθη μου...
αυτά ακόμα περισσότερο
Μην σταματήσεις όμως, πόλεμος είναι καθημερινός που τέλος δεν έχει.
Σεβάσου με.
Κι αν δεν μπορείς,
άμα προσπάθησες και δεν μπόρεσες...
με σεβασμό να φύγεις...

Φορ ρισπέκτ

Με της άρνησης το πνεύμα

                             



                            Με της άρνησης το πνεύμα

Με της άρνησης το πνεύμα, σ’ ένα κόσμο σκιερό,

μοναχός κόντρα στο ρεύμα, δάδα σκέψης συγκρατώ.

Στις φωνές των παραλόγων, απαντώ με σιγαλιά

κι απ’ τη συντροφιά των όχλων, προτιμώ τη μοναξιά.

Γέλιο πονηρό στα χείλη και το βλέμμα του τρελού,

ακαής σ’ ένα καμίνι, με διάθεση παιδιού,

μπρος των σοβαρών, εικόνα, μιας ανώριμης ψυχής,

θρυμματίζω τον κανόνα, παραμένω ευτυχής.

Τον πολύτιμο μου χρόνο, σπαταλούν με συμβουλές,

λόγια αγάπης τάχα μόνο, που όμως κρύβουν διαταγές,

σαν διδάσκαλοι του ήθους κι εγώ σκράπας μαθητής,

αποθέτουν σάπιους μύθους, σαν μαθήματα ζωής.

Πως το λόγο μου να ντύσω, στο κενό για ν’ ακουστεί,

με ποιο τρόπο να τους πείσω, να μ’ αφήσουνε εκεί,

πίσω στης χαράς τα μέρη, σε στιγμές μοναδικές,

που της μοίρας μου τ’ αστέρι, θα τις χρήσει μαγικές.

Ξεγυμνώνω την αλήθεια, μ’ ευκολία στο χαρτί,

δίχως φόβο μες στα στήθια, γι’ όσα μου ’χουνε συμβεί,

δύο φύσεις σ’ ένα σώμα, που στη κόψη ισορροπούν,

και γι’ όσα ’ρθουνε ακόμα, να μιλήσουν καρτερούν.

Πίσπηρας

Freedom

Είναι και αυτή η ελευθερία μυστήριο πλάσμα. Σου γυαλίζει τρέχεις από πίσω της σαν το βλαμμένο-ερωτευμένο, πολεμάς η σου χαρίζεται  και μετά;...
Μα τι συμβαίνει;
Είναι η ανάσα της που βρωμάει καθαρό οξυγόνο;
Είναι τα χέρια της βελούδινα αγκάθια;
Είναι η στόφα της αρχοντικά φτωχή;
Μιλάει πολύ ελεύθερα και σε σκλαβώνει;

Και δεν στεριώνει;

αυτή...η σχέση;

Ίσως να μπαίνει στη μέση αυτός.
Ο εγωισμός.
Που διαβάλλει. Γιατί την θέλει πίσω, άσχετα αν όλο την πετάει.
Λέει:

"Δεν σου αξίζει εσένα αυτός"

Και δίκιο έχει αυτός ο εγωισμός.

Γιατί για τέτοιο πλάσμα γίνεσαι καπνός.
Πραγματικός.
Βάζεις φωτιά στην ύπαρξη σου και καις τα υλικά δεσμά σου για να της δώσεις...την ψυχή σου.

(το παράκανα με τον ποιητικό λόγο)

Τέτοια κουκλάρα είναι μα αρκούμαστε στις μέτριες και ονόματα δε λέμε...μοναχικότητα, επιφάνεια, εμφάνιση, ιλαρότητα, ασφάλεια(είμαι μαρτυριάρης). Μένουν μαζί σου εύκολα και που να τρέχεις τώρα;;;

Εγώ όμως τι θα κάνω με εσένα Ρία;
Που βγαίνει από το Ελευθερία;
κι είναι βαρύ το όνομά σου να το προφέρω ολόκληρο...
Και μου θυμίζει πινακίδα αυτοκινήτου,
Και μου ρχεται να τρέξω στον κόσμο ολόκληρο!


Φορ φριντ(ο)(α)μ

Το πιο ωραίο τέχνασμα

Το πιο ωραίο τέχνασμα

Θολούς χρησμούς ξεστόμισες, απόψε πάλι μάγισσα,

το κρύο φως του φεγγαριού, ασάλευτος κοιτώ,

φίλους παλιούς λησμόνησα, το σπίτι μου το άφησα,

και την πλανεύτρα σου ομορφιά, πιστά ακολουθώ.

Των πεταλούδων που μισείς, τα χρώματα δανείζομαι,

σκαλίζω με τη πένα μου, παράξενη γραφή,

στις άδειες λέξεις χάνομαι και ξάφνου οραματίζομαι,

μέσα στου νου τη σκοτεινιά, τη θεία σου μορφή.

Νέκταρ γλυκό, αδέξια, γεμίζεις το ποτήρι μου,

μένω απ’ τη ζάλη αιχμάλωτος, σε μια σφιχτή αγκαλιά.

Τον κόσμο γύρω έκαψες, μονάχα για χατίρι μου,

τα δάκρυα να στεγνώσουνε, σε μαγική φωτιά.

Κλείνουν τα μάτια εύκολα, κουραστική η απόσταση,

μα εσύ στο πλάι ξάγρυπνη, τους φόβους πολεμάς.

Ονείρων πλοίο οδηγώ, σε άλλο κόσμο απόδραση,

καθώς σειρήνων άσματα μου σιγοτραγουδάς.

Κι αν όσα σχέδια έκανα, για της ζωής το πέρασμα,

πίσω απ’ τη πλάτη μου ο Θεός, κρυφά χαμογελά,

η λάμψη που μου χάρισες, το πιο ωραίο τέχνασμα,

μέχρι κι εκείνον πείθει πια, για να με βοηθά.

Πίσπηρας

Η προσευχή του Ορφέα

Η προσευχή του Ορφέα

Πικρό στα χείλη πάντοτε του θρήνου το ποτήρι,

μήτε σ’ εχθρό δεν εύχομαι, ποτέ να το γευτεί,

εκλιπαρώ γονατιστός για τούτο το χατίρι,

να φύγει η νύχτα μακριά, η τόση σκοτεινή.

Την προσευχή μου άκουσε, κυρά μου, Περσεφόνη,

που η λύρα απόψε έντυσε με πένθιμους σκοπούς.

Τον πόνο ξέρεις πιότερο, αφού είσαι εσύ η μόνη,

που περπατεί ανάμεσα στου Άδη τους νεκρούς.

Κάνε το δάκρυ ποταμό στο χώμα να κυλίσει,

στα παγωμένα ρεύματα, του Αχέροντα, να μπει,

εκείνη που αγάπησα, κρυφά να συναντήσει,

την θλίψη που με σκέπασε να της διηγηθεί.

Ταιριάζει άραγε η ομορφιά και η δική της χάρη,

σε τούτη που της έλαχε, την μαύρη συμφορά.

Πες μου, αγάπη αληθινή, αντάξια της άλλη,

στο κόσμο μέσα ολάκερο αν έχεις δει ξανά.

Κι εσύ, μεγάλε Πλούτωνα, θεέ του Κάτω Κόσμου,

του απείρου σκότους βασιλιά και των ψυχών κριτή,

το μοιρολόγι άκουσε, μια ευκαιρία δώσ’ μου,

χάδι στη κρύα σου καρδία, να γίνει η μουσική.

Εσύ που κρίνεις αυστηρά, μα δίκαια συνάμα,

και απ’ τους δυο σου αδερφούς, στέκεις ξεχωριστός,

την Ευρυδίκη απάλλαξε απ’ το φρικτό της δράμα,

ξανά μαζί μου επέτρεψε, να δει του ήλιου φώς.

Προστάτεψέ την σου ζητώ, ώσπου να βρω τη λύση,

μην τύχει πιεί, της αρνησιάς, το μαγικό νερό,

τα χείλη αυτά που φίλησε να μη τα λησμονήσει,

χαρά να της προσφέρουνε, σαν πουν το σ’ αγαπώ.

Μόνο η αγάπη τη ζωή, με ομορφιά στολίζει.

Αυτήν θεοί και άνθρωποι τυφλά υπηρετούν.

Ρέουν γι’ αυτήν οι ποταμοί, η πλάση γύρω ανθίζει,

γι’ αυτήν με χάρη τα πουλιά, πετούν και κελαηδούν.

Πίσπηρας

Ο θρήνος του πρωτομάστορα

   

   Ο θρήνος του πρωτομάστορα

Απόψε ανοίγουν οι ουρανοί, τα δάκρυα τους τρέχουν,

του χάρου εργάτες γίναμε, για το κοινό χατίρι

Σείεται ο κόσμος λόγυρα, φύλλα και δέντρα πέφτουν,

μα μπρός μας μένει ακλόνητο της Άρτας το γιοφύρι.

Θαρρείς με πείσμα στέκεται να μας υπενθυμίζει

την αδικία που ’γινε, το μέγα φονικό.

Τέτοιες βραδιές, την σκέψη μας, με φόβο τις γεμίζει,

της κόρης, της πεντάμορφης, το άγριο ουρλιαχτό.

Κι εσείς μαστόροι άσπλαχνοι κι εσείς βρε μαθητάδες,

στα χείλη μην αφήνετε καμιά δικαιολογία.

Τραβάτε στις γυναίκες σας, τραβάτε στις μανάδες,

συγχώρηση γυρέψετε, γι αυτήν την αμαρτία.

Φύσα βοριά, φύσα νοτιά, τα λόγια τα στερνά μου,

ως το βυθό του ποταμού, να φτάσουν, να ακουστούν,

εκείνη που μ’ αγάπησε, μα πρόδωσε η καρδιά μου,

του πόνου οι κατάρες της, να πείτε να με βρουν.

Ο πρώτος απ’ τους μάστορες, ο πρώτος στην ευθύνη,

εγώ, κατέχω πιότερο αυτήν την ενοχή,

ο λόγος μου την πλάνεψε, για χάρη μου έχει μείνει,

στα σπλάχνα αυτού του γεφυριού, τη κρύα φυλακή.

Κι εσύ πουλάκι άκαρδο, πούλι κακοβαλμένο,

κουβαλητή, προξενητή του δόλιου αυτού χρησμού,

ξετρύπωσε από τις σκιές, που βρίσκεσαι κρυμμένο,

με λύπης λόγια εξήγησε, του άμοιρου αδερφού.

Πες του, η πρώτη χάθηκε, στου Δούναβη το ρεύμα,

τη δεύτερη πως άρπαξε ο Ευφράτης μια βραδιά,

μα ο μαύρος κύκλος έκλεισε, δεν θέλει άλλο αίμα,

με τη μικρή του αδερφή, στης Άρτας τα νερά,

Πίσπηρας

Αν έχεις άστρο.

Εεεε;;; Φσσσ!!! Παραμάουντ, Χόλιγουντ

Δύσκολο θέμα και το θέμα είναι αν, δεν, έχεις.Βέβαια όλοι οι άνθρωποι σε αυτόν τον κόσμο γεννιούνται κάτω από ένα.Όπως και να το κάνεις οι συμπάντιες συμπτώσεις είναι πολλές και μπορεί να συνλάμπουμε..που ξέρεις..
Αν έχεις άστρο λοιπόν, "αν έχεις τύχη διάβαινε..".Διάβαινε, προχώρα, go on and so on - show(παύση) must (παύση) go (παύση) on. Σιμά-ζεύωντας λιγάκι την σκέψη μου,θυμήθηκα τις προάλλες, που συνάντησα την καταστροφή. Με βοήθησε να επιβεβαιώσω πως ο κόσμος χωρίζετε και ορίζεται στην τύχη που τον δέρνει(την ελαφροχέρα,την κανακιάρα ή την σκληρόπετση, την χολερή) και να καταλήξω στο ότι όλοι μας, έχουμε ένα απόθεμα από δαύτη. Που ανανεώνεται σε τυχαία ποσά ή δεν ανανεώνεται καθόλου. Με ορισμένους να διαθέτουν απύθμενες ποσότητες και με όποια χρήση της, το αποτέλεσμα να παραμένει θετικό. Μονίμως...
Για να αντισταθμίσει η φύση (πάλι ομοιοκαταληξία έκανα), το σύμπαν, κάτι τέτοιο τέλος πάντων, μας χώρισε και μοίρασε το ταλέντο, την μεθοδικότητα, την επιδεξιότητα, την βαθύτερη σκέψη, τα γερά πόδια, την αναισθησία, την βαρηκοΐα. Πολλά χαρίσματα γενικότερα, για να "την βγάλεις καθαρή".

Με την σειρά μου ως "νοήμον" αχάριστο πλάσμα,θα προτιμούσα λίγη περισσότερη τύχη.Όχι πολύ. Δέκα ήλιους υδρογόνο,έτσι να ανάψουνε,να ζωηρέψουνε λίγο και το δικό μου το θαμπό, το ξεκουτιασμένο, το τεμπέλικο το αστέρι.Τύχη,τύχη, φωνάζω συνέχεια και η άτιμη, η τσιγκούνα δεν ακούει.
Φόρεσε τα ακουστικά και ακούει τα αγαπημένα της συγκροτήματα, σε συγκεκριμένες μπάντες στα βραχέα και ο κόσμος γύρω της δεν υπάρχει.


Τύχη.Χωρίς αντίτιμο.
Χωρίς αλισβερίσι,
χωρίς καμία κρίση.
Χωρίς γιατί,
χωρίς ξανά,
χωρίς αλλά,
σε κάθε επιθυμητή μου χρήση

Υγεία υγεία φωνάζουν όλοι. Μα σκέφτομαι πως δεν μου πάει πολύ και αναρωτιέμαι.
Να κάθομαι σαν μια βρωμιά να γωνίζω τον κόσμο, γιατί δεν έχει αρκετές να χαλάνε τις καμπύλες του; Να περιμένω η παρουσία μου αγκάθι στην ζωή, να χορτάσει τίτλους;
Μα τι είναι αυτά που λέω αιρετικά και ανόητα.Αιρετικοανόητα.
Ωραία σύνθετη και καλοπιάρα λέξη.Θα αρκεστώ σε αυτή και το γούρι της.

the scarecrow

Αλήθεια

Βρήκα μια αλήθεια.
Την παραποίησα όπως μου άρεσε, έφτιαξα
μια
καινούργια
αλήθεια...
Που σαν κράμα έδεσε μες το χυτήριο του μυαλού μου
κι απέκτησε
ελαστικότητα, αντοχή, γυαλάδα και χρησησυνήθεια.
Όμως είναι λοξή και αντικρούεται 
παντού και πάντα δεν ισχύει.
Μα ειναι κακό σκυλί και δεν πεθαίνει,
παραμένει,
ακόμα...
αλήθεια...
Σου λέω αλήθεια. Είναι φτιαγμένη απ' απαγορευμένα παραμύθια.
είναι τόσο ασήμαντη, τρελή και αστεία αλήθεια
Ποτέ δεν ενοχλεί.
και ανιδιοτελέστατα-
-αφελέστατα δίνει το χέρι της σαν της ζητούν βοήθεια.

μισή πως είναι το γνωρίζει, αυτό μισεί
μα ψέμα πάνω της, κανένα τέρας, πιά δεν χτίζει
Ζωές, ανθρώπους, έρωτες, ούτε πειράζει ούτε χωρίζει

πηγάζει από μέσα μου

κι εκεί που την ξεχάσaτε βαθιά σε ένα κελί
στα κάγκελα πετάγεται με μια φωνή απλή
να σου φωνάζει "είμαι η μόνη που σ΄αφήνω να κοιμάσαι σαν πουλί".

είναι ελεύθερη ποτέ δεν απειλεί, θέλει να εννοεί: 
μπορείς να ζεις με εσένα
μπορείς να ζεις δίχως εσένα
μπορείς και άμα θες... απλά... να ζεις
μπορείς και να μην ζεις.
μπορείς
όμως να ζεις
λιγάκι 
και για σένα.

Α ρε αλήθεια μου εσύ που όλα τα μπορείς!

μια αληθινή αλήθεια ...αλήθεια
σπάνιο κατασκεύασμα πήρες απ' την ανάσα μου
κουβέντα δε σηκώνεις
συνέχεια όλο πεισμώνεις
παρέα με τις άλλες δεν γούσταρες να κάνεις
μην βγούνε και σου πουν πως όλο τις προσβάλεις
κι ακόμα δεν μεγάλωσες το ψεύτικο το δέος τους να βάλλεις.




The scarecrow


  

εν συντομία

Εν συντομία για μια σύντομη τριβή θα ήθελα να αφήσω τα εξής.
Αν δεν είσαι ανασφαλής έστω και στο ελάχιστο νοείσαι ασθενής. Αν ήσουν ασθενής και τώρα πια δεν είσαι, ενδέχεται να είσαι επιρρεπής .
Σε τι όμως;
Αν δεν το γνωρίζεις.
Τότε είσαι αφελής.
Σαν αφελής θα είσαι πιο επιρρεπής,.. σε νόσους, οπότε πιθανότατα να ξαναγίνεις ασθενής.
Μπερδεμένα πράγματα.  
Τελειώνοντας εν συντομία και για να μακρηγορήσω.
Η καλύτερη έκδοση του εαυτού σας, για μένα είναι αυτή, που αφελέστατα αγαπά την μέρα σας, την επιρρεπή νύχτα σας, τον ασθενή τον δρόμο σας.

φορ σορτ 

Ο αφελέστατα επιρρεπής στις ασθένειες Tin

instantάποψη

Τρεις μέρες έκανε να συνέλθει το μάτι μετά το κλίκ!

Συλλογισμός



Παίζει να μην μπορώ να follow. Ίσως γιατί δεν είμαι αρμόδιος και δεν μπορώ να αναλάβω την ευθύνη του sharing. Tης διάθεσης, της ευθυμίας, της μεγαλοφυΐας της τέχνης της φωτογραφίας, της υστεροφημίας και γενικά όλης της ανοησίας, του tagged friend-college-family-bestie-coworker-employee-soulmate-interest-love interest-sexfriend και τα παρελκόμενα της απήχησης ή μη, εμού και των άλλων.
Θέλω.
Δεν μπορώ να πω...θέλω.
Όσο όμως μεγαλώνω, ο αμφιβληστροειδής μου μικραίνει. Τείνει να γίνει, αυτό που επιθυμούσε πάντα στην μαγεία των εικόνων που λαμβάνει και μεταφράζει, το ναρκισσιστικό πεντάχρονο που αγαπά τον εαυτό του.
Διαχωρίζει λοιπόν ο νους μου μέσα σε αυτό τον χαρτοπόλεμο fake "post it", posts , ο,τί δεν είσαι μέσα εσύ, εκεί.
Ήσουν μόνο για μια στιγμή στην πραγματικότητα. In instant reality (σωστά το γράφω;).
...και τώρα; πουφ!
Δεν είμαι αντισόσιαλ νετγουορκ τάιπ, αλλά τα αστέρια, το super moment, το merchandise, το yolo mood, τα live like a bee hive, το nobehave, τα precious moment save, τα βλέπω σαν τη συνταγή του ιμάμ που χρησιμοποιούσε η γιαγιά μου.
Δεν αντιγράφετε,
δεν έχει την ίδια γεύση άμα μπει ψυγείο,
τρώγεται ζεστό στο ταψί εκείνη τη στιγμή
και δεν έχει την ίδια καούρα στο στομάχι όπως παλιά.
Είναι μονάχα μια θύμηση γλυκειά.
Τον αλγόριθμο της αποκρυπτογράφησης εκείνης της instant precious moment τον ξέρουν μόνο τα μάτια μου.

in my humble opinion

Μέχρι να 'ρθεί η δευτέρα παρουσία και να ξαναφάω ένα σωστό φαγητό,
μέχρι να μπει η κάμερα πίσω από το μάτι μου και οι νευρωνές μου σε application,
θα ζω ένα δράμα ωιμέέέ :P :P :P :P :P
Αλλά παίζει ως τότε να σέβομαι και την ιδιωτικότητα σου. Ίσως την instant και μη, πραγματικότητα σου. Ίσως και τον χρόνο μου που με τραβάει να τραβήξω μια photo instant με ανοιγόκλεισμα των οφθαλμών μου δίπλα στο ποτό μου, με μια καλή παρέα.

Άντε και πότε θα σας δω; in reality ε;

Από το σκιαχτράκι του φόβου των ματιών σας, το τυχερό. Το λιγάκι μόνο...μα τυχερό.   


The scarecrow

απλότητες

Όχι.
Δεν γνωρίζω.
Δεν θέλω.
Φεύγω.
Κάνε ότι καταλαβαίνεις.
Δικαίωμά μου.
Θα κάνω χωρίς εσένα .

Αυτές είναι λέξεις και φράσεις που θέλουν στύλ και συχνότητα. Ιδιαίτερα όταν δεν τις χρησιμοποίησες ως τώρα, όσο θα έπρεπε.

Θέλω.
Δεν με νοιάζει.
Αγαπώ.
Αγκάλιασε με.
Πέρασα όμορφα.
Σε σκέφτηκα.

Αυτές είναι λέξεις  και φράσεις που θέλουν απλότητα και καθημερινότητα. Είναι για ανθρώπους που κλείνουν τα μάτια και μέσα τους ξυπνάνε σύμπαντα και η γωνία τους σε ένα κρεββάτι είναι σαν κήπος με όλα τα λουλούδια της πλάσης.

Νύχτα

Εσύ ή θα γραφτείς εύκολα ή θα με ξεκάνεις και δεν δύναμαι την παρούσα στιγμή.

Η νύχτα είναι κούκλα.Είναι όμορφη πάντα, όπως κι αν την συναντήσεις. Φοράει ένα υπέροχο μαύρο φόρεμα με κάτι τυραντάκια που λιποθυμάνε συχνά. Έχει κι ένα φεγγάρι ανησυχία και μαγκιά στο βλέμμα και στην νύστα της. Αυτοπεποίθηση έχει, χωρίς πεποίθηση και τέλεια υπέροχα μάτια...
Μικρούλα είναι και το καλοκαίρι ακόμα πιο μικρή. Συνέχεια βουτιές κάνει στην θάλασσα και μαυρίζει κιάλλο. Σαγηνευτική και ένα σκασμό κοπλιμέντα ακόμα, που δεν χωράνε σε αυτό το φτωχό κειμενάκι.
Όμως σε αυτό το μικρό διάστημα που πέφτει πάνω σου προλαβαίνει και την κάνει την ζημιά.

Να θυμηθώ λιγάκι και να ξεσκονίσω.


Χωρίζω τα χρώματα που βγάζει το φως
τις σκέψεις όταν είμαι καλός ή κακός
για μια φορά ακόμα να γράψω σκοπός
ξέρω, δεν έχει πέραση ο τρόπος αυτός

Δεν ξέρει νοήματα που δείχνουν τα μάτια
για πόσο περνάει κάτι στην πλάκα
πότε αγριεύει και γίνεται μύλος
και πότε λυσσάει και γίνεται σκύλος

Μαρέσει όμως, γιατί 'ναι λιτός
δεν λέει πολλά και ξέρει το πως
να ριμάρει τις λέξεις να φτιάχνει παιχνίδια
να γλιστράει να φεύγει συνέχεια απ τα ίδια


Σε ξέρει, σε βρίσκει, σε βάζει για ύπνο
με σιρόπια που φτάνουν να κάνεις τον ξύπνιο
μα όσα κι αν πω, θα μου στάζουνε κι άλλα
μέσα μου ακόμα φαντάζουν μεγάλα

Όνειρα ξέμπαρκα με δράκους και μύθους
στην μέση εσύ, στην ομίχλη του πλήθους
κι όσες φορές κι αν φωνάξω μην φύγεις
προτιμώ να σου αφήσω ένα "μου λείπεις"

Νύχτα, καληνύχτα στα μάτια σου επάνω,
σονάτα, πρελούδια πετούν σε ένα πιάνο
την οθόνη μου κλείνω γυρνάω... στα ίδια
αυτά από μένα... τα λίγα...στολίδια.

Κάτι τέτοιο λοιπόν, για να μαζέψω το μεθύσι μου και για να πω μια καληνύχτα...ή μάλλον καλημέρα.

Tin.

Το τίμημα της ευτυχίας

Το τίμημα της ευτυχίας

Σπρώχνω την πένα στο χαρτί, με ζόρι να χαράξει,

αλήθεια είναι πως μου ’λειψε, η δίψα για γραφή,

καιρό όμως πια, της σκοτεινιάς, τα ίχνη έχω χάσει,

που πάντα ήταν έμπνευση και μούσα μου πιστή.

Σε στίχους μέσα ν ’αφεθώ, ο νους μου μ’ αποτρέπει,

θαρρείς και απόψε επέλεξε ν’ απέχει ξαφνικά,

είναι ευτυχίας τίμημα, που να πληρώσω πρέπει,

μα δεκτικά το ασπάζομαι, χωρίς τύψη καμιά.

Δε κρύβω πια υπομονή, τη προσοχή να δώσω,

σε σκέψεις, ερεθίσματα, προσώπων προσφιλή,

οικειοποιώντας τις στιγμές να τις αποτυπώσω,

σε λόγο πάνω έμμετρο, σαν άλλη συμβουλή.

Κάθε μου σκέψη αρνητική, κρατιέται τώρα πίσω

και μοιάζω στα προβλήματα, να στέκω απαθής,

χαράς στιγμές αμάχητος, αρνούμαι να χαρίσω,

νιώθω βαριά υπόχρεος, να μένω ευτυχής.

Αν το όνομά της γρουσουζιά, είναι να ξεστομίσω,

δεν την φοβάμαι να την πω, μια λέξη είναι απλή

κι αν όλα αλλάξουνε ξανά και πίσω εκεί γυρίσω,

θα ανταμωθούμε ως άλλοτε, επάνω στο χαρτί.

Πίσπηρας

ημερολόγιο catastrώματος

Όταν στερεύεις από έντονα συναισθήματα μόνο αηδίες μπορείς να γράψεις.
Τύπου...
κάποιου τύπου ανησυχίες,
ασυναρτησίες,
στερεοτυπίες και αρκετές -ίες που οδηγούν σε -ώματα. Εκτρώματα - αόματα.
Μια παύση να θυμηθώ γιατί  η γραφή θέλει δύο.
Συγχωρήστε με μα αν δεν ταράξεις τα νερά σου, ζωή-γραφή δεν έχει. Στα ίδια θα μένεις και ψυχή βαθιά με ριγμένη άγκυρα στο πουθενά. Πόσα να γράψεις για τους ήλιους και τα φεγγάρια και τα πουλιά αν δεν έχουν χρώματα και τα παρατηρείς μέσα από τα κυάλια σου;
Αυτά μέχρι εδώ.

Στο κλισέ "θυμάμαι", προς τιμήν μιας vanitas

Λίγο, να μιλήσεις. Μέχρι να σου κλείσει η νύχτα το στόμα.
Να αφήσεις ανοιχτά τα συρτάρια να ξεχυθούν οι σκέψεις σου
να πάρεις και δυο κενές ανάσες
να πουν την ίδια ιστορία την χθεσινή
ναι...αυτήν την μισοτελειωμένη
που λίγο σε πονά και λίγο σε αρρωσταίνει.
οπού καθάρισες...
και κάτω απ το χαλί την έσπρωξες όλη τη βρωμιά.
Δικαίωμά σου... μαγκιά σου...
και σήμερα τον έκρυψες τον ήλιο σου,
βγήκαν τα αστεράκια σου.  


Tin

.

Προς εαυτόν

 
Η προβολή σου με κουράζει.Με εξαντλεί.Δεν έχω χρόνο να ψάξω να βρω που είσαι μέσα σε όλο αυτό τον πλανήτη από ονόματα και πράγματα που σε πλαισιώνουν, σε απαρτίζουν.Προχωράς χωρίς να με προσέχεις μιλώντας για άλλους και άλλα. Ποτέ για σένα.

(αντιμεταβίβαση)

Εγώ; Που είμαι εγώ; Εγώ είμαι εδώ σε ένα  μέρος που προσπέρασες, να σε κοιτάζω, να ελπίζω μην χαθείς.   

Ενδιαφέρομαι για σένα. Για σένα μόνο. Όχι για το επάγγελμα σου.Δεν με νοιάζει...και δεν δίνω δεκάρα για το status σου, την εμφάνισή σου, την ηλικία σου, τα λεφτά σου, τα κεκτημένα σου, τα δανεικά-ιδανικά σου.
Τι δεν καταλαβαίνεις;
Ενδιαφέρομαι για σένα. Με δόλο για να κλέψω απ' το χαμογελό σου. Να φωλιάσω και γω στην απλή ευτυχία σου. Στον αέρα σου. Στον ήλιο σου. Στης μέρας τις ανάσες σου.
Ναι ενδιαφέρομαι για σένα, για να σου πω πως όλα τα προβλήματά σου είναι δικά σου και με γειά σου, μα μην μείνεις πολύ σε αυτά ή έστω κάνε ένα διάλειμμα μαζί μου και ξαναγυρνάς σε αυτά σε δέκα λεπτά... αύριο... μεθαύριο... μακάρι-ίσως ποτέ.

Τι είναι αυτά που λέω; Μήπως σε κοροϊδεύω;
Μπορεί.
Το κάνω από αγάπη όμως.
Γιατί είμαι ο εαυτός σου.
Δικός... σου.
Το παιδί σου.
Η ψυχή σου.
...και σου εύχομαι η μέρα σου να είναι διαφορετική κι ας είναι στενάχωρη
και δεν αργεί,
να πέσει βροχή-Βροχή μέσα στα μάτια σου, χαρά σαν βραχυκύκλωμα, μια αντίδραση απλή.
...σε αυτή σου την ανόητη ροπή...
να αφιερώνεσαι σε πράγματα, που ζουν-απομυζούν από εσένα και δεν τα νοιάζει καν... αν είσαι εκεί!



Tin and the scarecrow

Χωρίς θέμα

Χωρίς θέμα να ξεκινήσεις είναι δύσκολο, μα δεν σε ενδιαφέρει αν θα βγεις εκτός θέματος.
Βέβαια όποιος νομιζει πως αυτο ειναι εύκολο κάνει λάθος.Πλανάτε πλάνην οικτραν.

Χωρίς θέμα βαδίζεις κάπου στο πουθενά που βρίσκετε δίπλα στο τίποτα κάπου μετέωρο σε νυχτερινό ορίζοντα. Δεν έχεις αρχή και σίγουρα δεν έχεις τέλος.
Τρέχεις κάπου στο άπειρο χωρίς πυξίδα και υψομετρητή μα πάντα θα ορίσεις ένα σημείο, μια τελεία, μήπως το χρειαστείς.
Να ξέρεις ως ταξιδιώτης που ξεκίνησες και που μπορείς να επιστρέψεις.

Κάτι να χωρέσει μέσα εκεί λοιπόν και γράφεις Εσύ. Το πληθαίνεις λέγοντας εσύ,εσύ...εσύ. Το φωνάζεις μέσα σου τόσο που να αντιχήσει έξω. Όταν τελειώσεις το επαναλαμβάνεις και όταν κουραστείς, απλά δεν το ξαναλές.

Περιμένεις. Στο τίποτα. Χωρίς να ξέρεις τίποτα.

Μα περιμένεις...

Σαν να φορούσε τα αστέρια στα ρούχα της.
...
Μα αυτό είναι μια σκέψη που θα χαθεί.(Να προλάβω).

Σαν να φορούσε τα αστέρια στα ρούχα της
και κάθε ανακάτεμα στα μαλλιά της άλλαζε τις εποχές του χρόνου
αυτή
τώρα θυμάμαι; ή το ζω με κλειστά τα μάτια;
πρέπει να κοιμηθώ... το ξέρεις;

Ξανά...ανακαλύπτωντας τον τροχό.

Τι ανόητο; Μια ρόδα είναι και γυρίζει.
Ναι γυρίζει,αλλά γλιστρά. Βγαίνει απ τις στροφές. Είναι από καουτσούκ και φθείρεται.Είναι από ξύλο και σπάει, από μέταλλο και δύσχρηστη λόγω βάρους.
Κι όμως κινείται.Σαν την γη, αλλά πεθαίνει στην τριβή. Τρέχει με μίλια στην ώρα μα δεν στρίβει.
Σαν να μην είναι τέλεια στην ελλειπτική φθαρμένη της τροχιά, σαν να παράγινε αναλώσιμη.
Εδώ και έξι χιλιάδες χρόνια προσπαθούμε να τελειοποιήσουμε μια λάθος ανακάλυψη. Διανύσαμε την εποχή που την χρειαζόμασταν και ακόμα εμμένουμε πεισματικά σε αυτήν και κάποιες φορές παίρνουμε εξελικτικές ανάσες, όταν σταματάμε να την χρειαζόμαστε στις πτήσεις μας.
Η ανάγκη ενεργοποιεί το μυαλό να επιφωτιστεί την ανακάλυψη. Η εποχή προχώρα πέρα από τον κοινό νου, το τοπίο άλλαζει συνεχώς μορφή και εμείς ακόμα σκεφτόμαστε πως να "τσουλήσουμε". Διαχωρίζοντας με πανάρχαια πρότυπα το τι χρειάζεται και τι όχι.

Οι ακατάστατες αυτές σκέψεις δεν έχουν βαρύτητα ούτε μπορούν να σοφίσουν φιλικά στο νου. 

Ίσως να μην νοείται ανόητο. Ζούμε σε έναν αέναο κύκλο και οι λίγες ελεύθερες σπειρώσεις είναι αυτές που φέρνουνε έναν καλύτερο κόσμο στην ύπαρξη. Οι ελάχιστες αυτές σπειρώσεις από αυτούς που αμφισβητούν τον τροχό καθημερινά στην σκέψη τους. Που τον θωρούν και θεωρούν πως δεν υπάρχει τελειοποιημένος. Η ανα..κάλυψη των αναγκών μας βρίσκεται πέρα από εκεί που βλέπουμε και οι πορείες περνούν τα αδιέξοδα όταν αναπηδάμε η πετάμε να προσβάλλοντας την βαρύτητα.

Αν φέρεις στην ζωή, μια δύσκολη, μια ανόητη ιδέα, δοκίμασε την αν μπορεί να πετάξει.Χίλιες φορές θα σου πούνε πως δεν γίνεται. Χίλιες και μία φορές να επιμένεις στον ξοδεμένα άσκοπα χρόνο. Χίλιες και δυο χρειάζονται για να ξανανακαλύψεις έναν καλύτερο τροχό.

Ο γραφέας χαρτοπόλεμος με την λασκαρισμένη βίδα του Tin

Με οδηγό το θυμό

       

          Με οδηγό το θυμό

Άγριο άτι ο θυμός, στη κούραση της μέρας,

με καλπασμό ανεξέλεγκτο, ξεσπάσματα ψυχής,

καβάλα πάνω στέκεσαι, σαν αδαής ιππέας,

τα χαλινάρια μάταια, μοχθείς να συγκρατείς

Σε καλντερίμι σκοτεινό, βαδίζεις προδομένος,

με αυταπάτης δύναμη, φαντάζεις δαμαστής,

ο φόβος γίνεται θεός, ο κάθε φίλος ξένος,

η μνήμη λάμα ξυραφιού, που πάνω ισορροπείς.

Έγινε η νίκη εμμονή, χαράς αιτία η μόνη,

πολέμους λάγνα αναζητάς, σε άδειες αφορμές.

Όποιος εχθρό ορέγεται, στο διάβα του ανταμώνει

κι είναι φορές που πιότερο, θρηνούν οι νικητές.

Σκέψου ορθά, προνόησε, τα χείλη πριν ανοίξεις,

δεν λησμονιούνται εύκολα, τα λόγια τα σκληρά,

μόνο οι αφελείς ενδίδουνε, στου μίσους τις εκρήξεις

κι από το χρόνο κρίνονται, που δεν τους συγχωρά

Πίσπηρας

προσχεδίες

Σαν ο νους νιώσει περιορισμένος θέλει να ξεφύγει.Ψάχνει εξόδους. Είναι μικρό το μέρος που κατοικεί. Στενάχωρο.Ίσως γιαυτό να οδηγούμαστε να ταξιδεύουμε. Να ελευθερωθούμε. Να βγούμε από μέσα μας.Να νιώσουμε καινούργιοι και άγνωστοι..
Είναι που βρομίζει, στα ίδια μέρη, στα ίδια τα πάντα μας και στα ίδια λάθη μας. 

Μέσα από εικόνες, από ήχους, από συναισθήματα, τρέχει. Βγάζει πόδια. Να διανύσει. Να γίνει ο ίδιος χίλιες καρποστάλ. Έτσι θα νιώσει την τέχνη της ελευθερίας, την ομορφιά της ανανέωσης.

Μέσα σε αυτό το κιβώτιο χημικών αντιδράσεων μένει και η ψυχή. Όποτε θελήσει. Όταν της τάξουν να την πάνε μια βόλτα. Μήπως και βρει κάποια να της μοιάζει.

Μια σπίθα είναι...άναψε και μέχρι να σβήσει καίει τα τοιχώματα μας. Χτυπάει να βγει να παρασύρει το σώμα, να το ενώσει με τα αστέρια που χορεύουν κάθε που φέγγει-κάθε που σβήνει στο στερέωμα.



 tin 

Παράλληλα Βήματα

      

                     Παράλληλα Βήματα

                                                                                                                                    

-Στα μάτια μέσα σου θωρώ, στέκομαι με καμάρι,

εικόνες χρόνων παιδικών στο νου μου τριγυρνούν.

Ανήσυχος, μοναχογιός, μικρό παιδί, θρεφτάρι,

ζεστές αγκάλες των γονιών σφιχτά να με κρατούν.

Με το πάτερα μίλαγα, καλή του να ’ναι η ώρα,

για της ζωής το πέρασμα, μου ’δινε συμβουλές,

σαν όμοια πως κάνουμε οι δύο μας, γιέ μου, τώρα

και η θύμηση με συγκινεί ετούτες τις στιγμές.

Το χέρι κράτησε σφιχτά, πάτα στα βήματά μου,

στο μονοπάτι που οδηγώ, πιστά ν’ ακολουθείς,

όσο τα πόδια μου βαστούν θα σ’ έχω εδώ κοντά μου,

σκιά στο διάβα μην βρεθεί, το φόβο μη γευτείς.

Το άμαθο κορμάκι σου, κρύψε να προστατέψεις,

πληγές να μην τ’ αγγίξουν, το πόνο να μη δει,

σε λόγια ανθρώπων ύπουλων, να μην τυχόν πιστέψεις,

χαρά μονάχα αντίκρισε και γέλιο στη ζωή.

Κράτα το βλέμμα χαμηλά, κλειστά τα δυο σου χείλη,

καθώς θα πλησιάζουμε στη σκάλα του ναού,

γονάτισε προσεύχοντας, όταν διαβείς την πύλη,

την πίστη έτσι δείχνοντας στη χάρη του Θεού.

Κι όταν θα έρθει ο καιρός για να αποκτήσεις ταίρι,

ευγενικής καταγωγής, μια κόρη, θα σου βρω,

κοπέλα ωραία, ταπεινή, απ’ τα δικά μας μέρη,

του ονόματός σου άξια , να έχεις στο πλευρό.

-Τα λόγια σου αφουγκράζομαι, στα χείλη σου κρεμιέμαι,

αγάπη άλλη σαν κι αυτή, πατέρα δε θα δω

και μη νομίσεις πως ξεχνώ, μήτε παραπονιέμαι,

μα ένα μονάχα σκέφτομαι για ένα ανησυχώ.

Τι θα απογίνω άραγε όταν μ’ αφήσεις πίσω,

όταν θα είναι αδύνατον να είσαι πια κοντά;

Ποιόν θα ’χω τότε δίπλα μου, τη γνώμη να ζητήσω

και ποιάς δικής σου αντάξιας θα έβρω αγκαλιά;

Σώφρον θαρρώ είναι πιότερο τη σκέψη μου να θρέψεις,

να μου οπλίσεις τη καρδιά, με πείσμα, επιμονή,

παρά μπροστά μου να σταθείς για να με προστατέψεις

και βγω απροετοίμαστος μια μέρα στη ζωή.

Το μονοπάτι άσε με, μονάχος να διαλέξω,

εμπιστοσύνη δείξε μου, σ’ αργήσω ή χαθώ,

στο βήμα μην στοιχειώνεσαι, μα άσε με να τρέξω,

να πέσω όταν πληγωθώ και πάλι να σταθώ.

Μίλα ανοιχτά για το Θεό, τη σταύρωσή, τα πάθη,

μα δώσε μου δικαίωμα, σε λάθη της νυκτός.

Με αμφιβολία να πλανευτώ μες στης ψυχής τα βάθη

και αφού αμαρτήσω αδέξια, να ξαναβρώ το φώς.

Κι όταν φανεί ο έρωτας για να μ’ αναστατώσει,

σε μια αγκαλιά απλόχερα, η σκέψη να σβηστεί

κι αν είναι θέλημα γραφτό, να ’ρθει να με πληγώσει,

θα χαίρομαι που έζησα την κάθε αυτή στιγμή.

Στου ανθρώπου μέσα όλο το βιός, τα λάθη, κρύβουν γνώση,

όση, τα λόγια των σοφών, ποτέ  δε θα μου πουν,

όση, βιβλία δεν θα ’φταναν, ποτέ να μου ’χαν δώσει,

όση, τα μάτια των δειλών, ποτέ δεν θα τα δουν.

Πίσπηρας 

Άνοιξη

Άντε μωρέ παλιοκόριτσο που είσαι; που πήγες και κρύφτηκες; Βροχή, κρύο, ξαναβροχή,παλικρύο.Παλιόκρυο έχει και δεν λέει να ζεστάνει εδώ τριγύρω σε καμιά καρδιά. Δεν έχει ρομαντισμό να ξέρεις. Θα γράψω αιρετικά και θα σου πω σήμερα μια που ήρθες, να μην ξαναφύγεις.

Να μην ξαναφύγεις και ας λιώσουν οι πάγοι των πόλων. Να γεμίσει η φύση αγριόχορτα και δέντρα να μην μπορεί να παρκάρει κανένας. Να φέρεις αλλεργίες μόνιμες να φτερνιζόμαστε συνέχεια να φύγει λίγο η ησυχία. Να μην μπορεί να συγκεντρωθεί κανείς στη δουλειά, στο διάβασμα, στην ρουτίνα,στην αγγαρεία.Μόνο χαζά χαμόγελα.Να μην κοιμάται ούτε το κορμί ούτε το μυαλό.
Ε;
Καλά μέχρι εδώ;
Ωραία.
Να μείνεις, γιατί αργείς να 'ρθείς και με κάνεις ανυπόμονο να ζω. Σιγά σιγά να ζεσταίνεις, να αλλάζω τρία πανοφόρια μην τύχει και βαρεθώ.΄Έτσι σε θέλω, να μην ξέρεις τι θέλεις.
Να κάτσεις εδώ.Άμα 'ρθει το καλοκαίρι, εγώ να ξέρεις, θα σου είμαι πιστός. Θα το ζαλίσω για το πόσο όμορφη είσαι, θα βαρεθεί και θα φύγει. Εγώ σε σένα θα κάνω μπάνιο κι ας είναι η θάλασσά σου σαν κατάψυξη. Σαν έρθει το φθινόπωρο και φέρει αυτές τις πρόστυχες βροχές, θέλω να είσαι εδώ, στο μυαλό μου κι εγώ θα ανοίξω χώρο κάτω απ την ομπρέλα μου. Εγώ θα την κρατώ να ξέρεις. Είναι που είσαι λίγο κοντούλα και μ' αφήνεις απέξω να γίνομαι παπί.
Δεν θέλω να σε νοιάξει και για τον χειμώνα.Για θα σε βάλω μέσα στα μάτια μου να λιώνεις τα χιόνια.
Καλά μέχρι εδώ;
Υπέροχα λοιπόν.
Είπα να μην με ρίξω, αλλά σα ζυγώνεις, είναι που γεμίζεις την ανάσα μου εσύ και ο αέρας σου.Έχω και ένα σχέδιο για να σου πω. Θα βάλεις ένα χεράκι, θα σταματήσουμε εμείς την κίνηση της γης, θα μαζευτούμε όλοι εδώ στην αγκαλιά σου κι ας βουλιάξει ο κόσμος.
Ότι θέλεις θα σου δώσω γιαυτό το χατήρι... κι ας τα χεις όλα, σαν στολίδια σου. Αρκεί να μείνεις περισσότερο εδώ μέσα μου...εδώ έξω μου...εδώ γύρω μου.


Ειιι, κοιτά μην σου ξεφύγει κάνα φιλί.
Σε θέλω διακριτική.
Όμορφο της φύσης κατασκεύασμα ξαναγεννιέσαι στην αυγή.

Αψουυυυ.Ο γραφέας χαρτοπόλεμος Tin

Το χρονικό ενός oνείρου

      Το χρονικό ενός

            Ονείρου

Σε μνήμες πίσω ταξιδάκι, δώδεκα χρονών παιδάκι,

μέσα στο σπίτι φυλακή, τον κρατούσε η βροχή.

Αφού πόρτα δε θα ανοίξει, να ’ρθει κάποιος να μιλήσει,

σιωπηλός στήνει το αυτί, στου ραδιοφώνου τη φωνή.

Μα ίδια τα τραγούδια μοιάζουν, νιώθει πως δεν τον εκφράζουν

και σαν παιχνίδι αρχικά, να αλλάξει λόγια ξεκινά.

Βράδυ τώρα πια ζυγώνει, μα το κεφάλι δε σηκώνει,

το μολύβι ξαφνικά, στο χέρι του παίρνει φωτιά.

Το τετράδιο γεμίζει, λέξεις, φράσεις πλημυρίζει,

μέρες στο δωμάτιο μένει και να γράφει επιμένει.

Κάποιο απόγευμα μαζί του, οι γονείς και συγγενείς του,

του ζητάνε να τους πει, αυτά που κρύβει στο χαρτί.

Περήφανα χαμογελούνε, καθώς τους στίχους του ακούνε

και με θάρρος τους μιλά.

-Θα ασχοληθώ πιο σοβαρά!

Τα βλέμματα τότε αλλάζουν και όλοι γύρω του φωνάζουν.

-Τι, θα γίνεις, θες να πεις; Συγγραφέας; Ποιητής;

Μην πετάς στα όνειρά σου, διάβασμα είναι η δουλειά σου.

Άστο γράψιμο γι’ άλλους, πιο ικανούς και πιο μεγάλους.

Μα κάποια μέρα στο σχολείο, άσκηση σ’ ένα βιβλίο,

ποίημα του ζητούν να φτιάξει, τη φιλία να περιγράψει.

Ξεκινά να γράφει, σβήνει, αφού ο θυμός δε τον αφήνει,

σκέφτεται, είναι η αφορμή, για αυτά που θέλει να τους πει.

Οι λέξεις στις γραμμές κυλούνε και γύρω οι άλλοι τον κοιτούνε,

να ρίχνει δίχως δισταγμό, ψυχή και σώμα στο γραπτό.

Την άλλη μέρα που ησυχάζει, κοντά η δασκάλα πλησιάζει,

του λέει της άρεσε πολύ και πόσο έχει ξαφνιαστεί.

 -Πολύ όμορφο το ποίημα, ειλικρινά, μα είναι κρίμα,

γιατί νομίζω δεν μπορεί, στην αίθουσα να διαβαστεί.

Γραμμένο είναι από καρδιά, τα λόγια του, όμως, σκληρά

και φοβάμαι θα αντιδρούνε, τα παιδιά σαν τα ακούνε.

Το βλέμμα αμέσως κατεβαίνει και πίκρα στη καρδιά του μένει,

πιστεύει πως πρέπει να αφήσει, για πάντα το όνειρο να σβήσει.

Και αν τύχει πάλι, να τολμήσει, τις σκέψεις του να ζωγραφίσει,

τον έχουν πείσει όλοι πια, να μην μιλήσει πουθενά.

Χρόνια τώρα έχουν περάσει, το τετράδιο έχει χάσει,

σχέσεις, φίλοι και δουλειά, δένουν τα χέρια του σφιχτά.

Τα μάτια του ψηλά σηκώνει και με το Θεό μαλώνει.

-Νομίζω πια θα τρελαθώ. Θαύμα έχω ανάγκη να σωθώ.

Έλα κοντά να σου μιλήσω, μια χάρη θέλω να ζητήσω.

γαλήνη μέσα μου να βρω, στείλε μου άγγελο να δω.

Η νύχτα αδειάζει το μυαλό του και βλέπει εκείνη σε όνειρό του,

να του λέει γλυκά στο αυτί:

-Μην μου κοιμάσαι, ποιητή!

Το μολύβι σου να αρπάξεις, ένα ποίημα να μου γράψεις

κι όλα αυτά που ’χουν συμβεί, να τα περάσεις στο χαρτί.

Και μην σε νοιάζει τι θα πούνε, όσοι δεν μπόρεσαν να δούνε,

αυτά που μέσα σου βαθειά, καιρό κρατάς, τα μυστικά.

Πίσπηρας

Το Gargoyle

Στο περβάζι της νύχτας που βλέπει τον κόσμο, να αλλάζει
Αυτό που ξεχνάει-θυμάται, ανθρώπους μετρά και διαβάζει
να σκέφτεται που είναι η αγάπη αυτή, που ταιριάζει
με τα χέρια του άδεια αυτό, κρεμασμένο, φωνάζει:

Μ' ακούτε;Δεν με νοιάζει

Φέρτε μου πίσω το σώμα που θέλω
βαρέθηκα του γκρίζου φωτός μου το βέλο
Χαιρέτησα τα άστρα με σκυμμένο κεφάλι
Πως να στο πω που σε ψάχνω και πάλι

Ξανά μια πάλη

Έχει πετρώσει η πέτσα στα χίλια μου λάθη
και μέσα στην άβυσσο εγώ και τα πάθη
Βουτάω να πιώ σκέτη λύσσα και φθόνο
Που σ' άφησα να φύγεις να νιώσω τον πόνο

Τι ήχο έχει ο πόνος;Αυτός, της τρέλας μου, ο μόνος

Αντέχεις να ακούσεις της πέτρας το κλάμα;
που της λείπει απόψε της αγκαλιάς σου το θαύμα
Που μόνο εσύ νομίζεις πως ξέρεις
το χρώμα της ζήλιας και πως να υποφέρεις

Εσύ...εσύ, που ορίζεις το νου μου.

Χαράζει κι οι σκέψεις ουρλιάζουν,σταμάτα
βάλ'τα φτερά σου στον ήλιο και καψτα
πες ένα ψέμα και ζήτα μια χάρη 

ικέτευσε τον ουρανό να βγει το φεγγάρι.



Καληνύχτα... Tin.Λιγάκι κουρασμένος.Συμπαθάτε με...

Δίχως γαμπρούς … η Ευτυχία

        

            Δίχως γαμπρούς … η Ευτυχία

-Μεγάλη Βαγγέλη μου, μεγάλη;

-Μεγάλη… τι μεγάλη. Δεν είναι και σαν τη Πελοπόννησο!

 …κι όμως είναι. Ίσως και μεγαλύτερη. Κάποιες φορές, ο κόσμος ολόκληρος μοιάζει σαν μια μικρή κουκίδα μπροστά της. Δυστυχώς το μέγεθος γίνεται αντιληπτό, με την απουσία της μόνο. Η ευτυχία ξεκινάει από μέσα μας, αγγίζει ευγενικά τα πάντα δίπλα της και επιστρέφει πάλι πίσω στη πηγή της. Ένα αεράκι δροσερό, που κάποιους απλά ενοχλεί κι άλλους ξανανιώνει.

   Η ευτυχία είναι ψυχική κατάσταση, δεν είναι ανθρώπου δικαίωμα. Όσο κι αν το θέλεις, όσο κι αν πιστεύεις ότι υπέμενες πολλά και τώρα πια το αξίζεις, όσο κι αν γνωρίζεις τη δύναμή της και τη σέβεσαι, δεν σημαίνει ότι θα τη νιώσεις. Είναι μια γαλήνια ισορροπία, για κάθε άτομο ξεχωριστή. Για κάθε στιγμή διαφορετική. Δεν προσφέρεται, δεν χαρίζεται, δεν πουλιέται. Πολλοί …γαμπροί εμφανίστηκαν και ζήτησαν το χέρι της, μα εκείνη ασυγκίνητη. Γνωρίζει την αξία της.

   Η ευτυχία μπορεί να μην βρίσκεται στα όλα ή μπορεί να κρύβεται στο τίποτα. Να διαρκεί μια αιωνιότητα ή λίγες μικρές στιγμές. Να αναζωπυρώνεται μέσα στο πλήθος κι άλλες φορές να σιγοκαίει μέσα σε υγιείς μοναξιές. Μπορεί να βαδίζει ανάμεσα στην αρρώστια και στο πόνο, με την ίδια απλότητα που μπορεί στην υγεία και τη χαρά.

   Η ευτυχία είναι ταμπού. Μέσα σε δύσκολους καιρούς και άσχημες καταστάσεις, κοινωνικά απαράδεκτη. Δεν θέλει παρηγοριά, δεν θέλει εξήγηση, δεν θέλει συμβουλή. Ένας άκαρδος μαγικός καθρέφτης, στα μάτια δυστυχισμένων ανθρώπων, που τονίζει με θράσος την έλλειψη της. Μία σκληρή υπενθύμιση, της ομορφιάς της ζωής.

   Η ευτυχία είναι παντού, αν έχεις χρόνο να παρατηρήσεις, τον κόσμο γύρω σου με μια πιο ήρεμη ματιά.

Πίσπηρας 

Λόουβ

B.y.p.r.o.d.u.c.t.s.

Μιας και ήρθε αυτή η ατυχής επινόηση του παπικού ανεκπλήρωτου έρωτα..


Ό Λόουβ είναι σαν την επιτυχημένη προσπάθεια του δόκτωρ φρανκενστάϊν, να δώσει ζωή στο δημιουργημά του και αυτό...δεν χωράει αμφιβολία. Είναι σαν να περνάς σε ένα καλώδιο έναν κεραυνό, ο οποίος διοχετεύεται με την σειρά του σε όλα τα κυτταρά σου.Εξού και ο κεραυνοβόλος έρωτας.Ψήνεσαι,καρβουνίζεσαι στους τριακόσιους χιλιάδες κέλβιν και ζητάς κι άλλο.
Ωραίο πράγμα.Όπως όλα τα καυτερά.Ανακατεύει το στομάχι καίει τα σωθικά,το μυαλό και ούτω καθ' εξής.Γιαυτό λέμε οτί περνάει και από το στομάχι.

Ο έρωτας όπως και η ηλεκτρική ενέργεια αποθηκεύεται.Απλά ο καθένας έχει διαφορετικό πυκνωτή.Κάποιοι λένε μένει στην καρδιά,σαν την χοληστερίνη (εξού και τα εμφράγματα).Κάποιοι τον βάζουν στο μυαλό (εξου και τα εγκεφ.., όόόχι, εξού και οι όμορφες αναμνήσεις(σας την έσκασα)).Κάποιους τους κάθεται στις πατούσες και τρέχουν και δεν φτάνουν(καλά να πάθουν).Κάποιοι τον παραχώνουν στην τσέπη(αχέμ, αχέμ(ο νονός))Κάποιοι τον ντύνουν με όμορφα ρούχα χρωματιστά,τον ευνουχίζουν (έλα, μην κολλάτε με τις λέξεις) και του δείνουν καινούργιο όνομα..αγάπη,λατρεία(καμία αντίρρηση).
Ένα ακόμα να αναφέρω( γιατί μακρυγορώ και δεν συνηγορώ με τα προαναφερθήσαντα).
Σε κάποιους περνά και μπαστακώνεται στον αυχένα.
Εκεί νομίζω είναι καλά και πρακτικά. Όταν κουράζεσαι απ το ξενύχτι,από την δουλειά,από το γράψιμο(κυριολεκτικό και μεταφορικό), όταν σου γελάνε η σε πεθαίνουν οι σκέψεις σου,  τότε τον πιάνεις και τον χαιδεύεις. Όταν σηκώνεις το κεφάλι σου ψηλά και κοιτάς τα αστέρια, τις μπεκάτσες, τα σύννεφα, εκεί τον τρίβεις γιατί σε φαγουρίζει. Όταν περιμένεις να ακούσεις το ονομά σου από μια φωνή,τον περιστρέφεις συνεχώς, να γυμνάζεται.Σημάδι έρωτα κι αυτό χωρίς σχόλια παρακαλώ.

Αδέξια,όταν χαμηλώνεις τα μάτια σου, τον ξεμπροστιάζεις και τον πιάνεις με τα δυο χέρια όταν σε πονάει....το έχω ψάξει δεν είναι από ψύξη.

Anyway τιμή σας, αν σας χτυπήσει κεραυνός, μην κάθεστε κάτω από αλεξικέραυνα. Μια και δυο και χίλιες και δέκα χιλιάδες αν προλάβετε. Η ζωή, είναι πολύ μικρή,γνωστό και χλευασμένο.Κάντε ότι σας φωτίσει το στομάχι σας(κάπου το έχασα εδώ, nevermind).
Να πάτε να πάρετε λουλουδάκια και όλα αυτά τα αηδιαστικά που παίρνετε να ζήσει και το εμπόριο ή γράψτε κανένα ποιηματάκι είναι και τσάμπα και κάνει δουλειά.
Γιατί δεν θα βρείτε κάτι πιο δυνατό, να μένει...
Να βγάλω κι εγώ το καπέλο μου, να σας δώσω τον δικό μου σβέρκο να το βάλετε μέσα, να αποκτήσω κι εγώ αυτά τα μάτια σας γεμάτα σπίθες-προβολείς στον κόσμο.


Ο γραφέας χαρτοπόλεμος Tin.

Και τώρα οι δυο μας

Και τώρα οι δυο μας

Είμαι καλά, όλα καλά, φωνάζω να σιγάσουν,

μ’ ένα κοφτό χαμόγελο, τον πόνο μου κρατώ,

Οι ανακριτές μου στη ζωή, πρέπει να ησυχάσουν,

κουράστηκα από βλέμματα, με ύφος λυπηρό.

Δε ψάχνω λόγιο ή σοφό, μα άξιο μου ίσο,

βλέπεις εσύ απόμεινες μοναχά να μ’ ακούς.

Φύσα στα χείλη τρεις φορές, πνοή να αποκτήσω,

τη ξόδεψα ασυλλόγιστα, μιλώντας με κουτούς.

Η ανάγκη τους με πλάνησε, σε φαντασίας σφαίρα,

να εγκαταλείψω βάλθηκα, της νιότης το παιδί,

ο αφελής δεν γνώριζα, πως θα ’ρθει, μαύρη μέρα,

για όσα η καρδιά αισθάνεται, η σκέψη να νοσεί.

Ποιός είμαι εγώ που αυθαίρετα, διατάζω και ορίζω;

Σώμα μισό, μόνο μισώ, απόδειξη ζωής.

Κι αν τώρα πια είναι αργά, τότε σε τι να ελπίζω;

Εσύ εγώ, εγώ εσύ μα χώρια, απλά κανείς.

Πίσπηρας

Ρόλοι

Ρόλοι...
Ναι αλήθεια ρόλοι και ξεχνάμε τους εαυτούς μας, γινόμαστε ρολόγια καλοκουρδισμένα, φτιαγμένα στο μέταλλο και στο πλαστικό. Με δείκτες αιχμηρούς να κόβουμε ώρες, λεπτά, δευτερόλεπτα .
Με προσοχή στα προσεγμένα λόγια και ύφος κάποιου άλλου...
Σωστοί ηθοποιοί, σαν τυπωμένα καλλιγραφικά γράμματα και τυποποιημένοι σαν ημερολόγια. Τις μέρες να ορίζουμε, να τις μοιράζουμε, να τις ονομάζουμε, να τις βάζουμε σε πρόγραμμα ακόμα μίας εβδομάδας, ενός μήνα, μέσα στο έτος, για μια ζωή.

Αφέντες του χρόνου; Μα Βέβαια!

Τελειώνει ο χρόνος (κι αμφισβητήστε το), αδειάζει η κλεψύδρα και το μεγαλύτερο κομμάτι το κλέβουν οι ρόλοι μας. Στερεοτυπικοί γονείς κατά της παιδικότητας, εραστές της ανακούφισης και δήθεν άνθρωποι, επαγγελματίες-άνευ ορίων δοτικοί και πολίτες εκτός συνόρων της πραγματικότητας μας κι άλλα πολλά κωμικά μα και δραματικά.
Με λίγο ως καθόλου από εμάς, κομπάρσοι τελικά που κλαίμε στην αλήθεια μας. Εκεί που ταχθήκαμε για μια φορά. Εκεί να βρισκόμαστε, αλυσοδεμένοι και πως να είναι αυτό δυνατόν;
Αυτό που αναρωτιέμαι κι απλώνει αυτή την σκέψη, είναι, μήπως να ήμασταν διάτρητοι...διάφανοι κι απλοί. Να μην περιμένουμε τους κριτικούς της τέχνης, να μας πούνε αν αρέσουμε. Αχόρταγα και άτσαλα να δείξουμε και κάπου την ψυχή μας. Σαν μαλακισμένα πειραχτήρια, έτσι για να ακούγετε και ένα "σσσσσσουτ" στο βάθος της αίθουσας αυτού του θεάτρου, αυτού του εξώστη.

Ας μην περάσει καλά το κοινό, γιατί εισιτήριο δεν πλήρωσε αντάξιο μας και η ανία δεν ταιριάζει σε εμάς.
Όσο μπορούμε, όσο προλαβαίνουμε. Στο τέλος να υποκλιθούμε μονάχα στον καθρέφτη μας, σε αυτό το πόσο 'απλά υπέροχοι' είμαστε... πριν πέσει κι ο τελευταίος κόκκος άμμου.


Ο γραφέας-χαρτοπόλεμος Tin

Πως στύβεται μια πέτρα;

7/5/2015 Πως στύβεται μια πέτρα;

Το ερώτημα ανήκει στην σφαίρα της φαντασίας δεν θέλω να ανησυχείτε!
Όλα αρχίζουν όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με τον superman παππού που κατοικεί σε όλα τα χωριά της Ελλάδος.Θα ήθελα να σας δώσω το προφιλ του αλλά θα σας κουράσω μιας και λίγο πολύ όλοι το έχετε στο μυαλό σας.
Ο σκοπός του κειμένου αυτού είναι να αναφέρει συνοπτικά κάποιες από τις υπερδυνάμεις που κατείχαν στα νιάτα τους:

Πρώτον. Δουλεύανε 48 ώρες το εικοσιτετράωρο επί 3 ημέρες συνεχόμενα, χωρίς να φάνε και χωρίς να πιούνε νερό(συλλέγοντας αυτήν την πληροφορία  μια μέρα ζόρισα έναν λίγο παραπάνω και μου είπε κρυφά, οτί είχε ένα παγούρι μαζί του) δηλαδή 144 ώρες στο easy mode!
 
Δεύτερον. Αφού τελείωνε το 144ωρο και επειδή υπήρχαν ακόμα οι αντοχές γλεντούσαν μέχρι πρωίας.Τώρα τα μαθηματικά μου δεν επαρκούν γιατί χρειάζομαι αλγοριθμική προσέγγιση.Συνεχίζω...
 
Τρίτον. Δεν υπήρχανε "μηχανήματα" όλα γίνονταν manual όπως το σήκωμα σάκων.Ο πιο μετριοπαθής (μετα από δημοσκόπηση) μου είπε οτι σήκωνε σάκους 100 κιλών από το έδαφος σε ύψος 3 μέτρων χωρίς διάλλειμα και συγκεκριμένα "χωρίς ανάσα".Εδώ έρχετε η συγκρουσή μεταξύ του Aquaman-Superman.
 
Τέταρτον. Δεν τους επηρέαζαν οι αλλαγές στις θερμοκρασίες(κοντομάνικο ή γυμνοί τον μήνα Ιανουάριο).
 
Πέμπτον. Δεν περπατούσανε μόνο τρέχανε.Δηλαδή Fast forward 16x με μία μικρή διαστρέβλωση του χωροχρόνου.
 
Έκτον.Ήτανε σεξουαλικά ανώτεροι από εμάς τους νεότερους μιας και ήτω προικισμένοι βιολογικά μετά από διασταυρώσεις πιθανότατα με...μουλάρια. Μπιπ 5 φορές την μέρα, τουλάχιστον.Μετά την δουλειά....!!!!
 
KAI
 
Έβδομον και καλύτερον. Πιάνανε την πέτρα και την στύβανε μέχρι να βγάλει ζουμί(ή πετρελαιοπαράγωγα)!
Εδώ μιλάμε καθαρά για την μετουσίωση της ύλης. Πρέπει να είναι αλχημική διεργασία γιατί όσους κι αν ρώτησα για περισσότερες λεπτομέρειες,δεν πήρα απάντηση, OMERTA!

Μπορεί βέβαια να υλοποιηθεί εργαστηριακά, μετά από την σύνθλιψη και τον διαχωρισμό των στοιχείων που την αποτελούν αλλά δεν χωράει όλος αυτός ο εξοπλισμός σε αυτή την πολύπαθη παλάμη.

Αγαπημένοι μου παππούδες σας αγαπώ όλους,υπήρξατε ανώτεροι....αλλά κόφτε κάτι ρε παιδιά!

Tin



Ένα δωράκι για τα παλιά.